FML_3⏳: พี่ทำให้เราใจเต้นแรงหรือเปล่า

“แล้วแกจะโมโหทำไมอ่ะ?”

“...คิดดูนะ ฉันชนเขาก็จริงแต่ฉันก็ขอโทษแล้วไง แล้วดูเขาทำดิมาขึ้นเสียงใส่ฉันปาวๆ หงุดหงิดไรมาก็ไม่ควรพาลคนอื่นป่ะ!”

“เออน่า ช่างเขาเถอะ” ฝนบอกพลางตบไหล่ฉันเบาๆ”เราไปกินน้ำแข็งไสกันดีกว่า”

“...อืม” จริงๆก็ไม่ได้สนใจอะไรเขานักหรอกแต่มันก็แค่แครงใจไง ฉันว่าฉันก็เป็นที่รู้จักของคนหมู่มากอยู่ระดับนึงนะ แล้วการที่ฉันโดนใส่อารมณ์จากเขามันก็ทำให้ฉันรู้สึกว่าแบบ เห้ย! นี่นายไม่รู้จักฉันจริงๆนะเหรอถึงได้มาขึ้นเสียงใส่ฉันแบบนี้! แค่คิดก็หงุดหงิดแล้วอ่ะ! จิ๊!

“เอาน่าๆๆ ใจร่มๆ คิ้วขมวดไม่สวยนะคะ~ เชิดๆสวยๆเข้าไว้^^”

“.....”

“ไปเถอะ”

“...อื้ม” ฉันถอนหายใจแล้วส่ายหัว ไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะมาคิดเล็กคิดน้อยกับคนแบบนี้ เลิกคิดแล้วกับมาสนใจอาการตัวเองดีกว่า.. เมื่อกี้ตอนเถียงกับหมอนั่นใจไม่เต้นแรงแฮะ... ถือว่าเป็นสัญญาณดี ค่อยเป็นค่อยไป ฉันอยากหายเต็มทีแล้วววว><

หลายอาทิตย์ผ่านไป

@double s pub

“..กะ แก ฉันเปลี่ยนใจได้ไหมว่ะ:(“

“นี่ ถ้าแกอยากหายแกต้องเดินเข้าหาปัญหาดิ ไม่ใช่เดินหนีมันแบบนี้ แบบนี้ต่อให้แกแก่ตายโรคแกก็รักษาไม่หายหรอกเชื่อฉัน!”

“...ถ้า ถ้าฉันหัวใจวายตายขึ้นมาทำไงละย่ะ คิดถึงข้อนี้หน่อยไหมยัยเพื่อนบ้า!” เชื่อไหมตั้งแต่กลับมาเรียน ยัยฝนนี่สรรหาวิธีทำให้ฉันหายจากโรคบ้าๆนี่ให้ได้เพียงข้ามวัน... มันจะเป็นไปได้ยังไงฉันเป็นโรคนี้มาเป็นสิบสิบปีรักษามาตั้งกี่ปียังดีแค่อาการมันลดทอนลงก็แค่นั้นอะ

“แกไม่ตายเพราะโรคบ้าๆนี่หรอกน่า”

“แกไม่เป็นฉันแกก็พูดได้ดิ! ในนั้นมีแต่ผู้ชาย เบียดเสียดกันไปหมด แค่ก้าวขาเข้าไปฉันก็ตายคาประตูแล้วเถอะ!” ...จริงๆก็ไม่ขนาดนั้นนะ แค่พูดเว่อร์ๆให้ยัยฝนมันล้มเลิกความคิดนี้สักที ฉันเข้าใกล้ผู้ชายได้แต่ไม่มาก แต่ถึงใกล้มากก็ไม่ได้ใจเต้นแรงกับทุกคนเสมอไป แต่เอาเป็นว่าฉันไม่ปกติเหมือนคนอื่นเขาแต่ก็เหมือนปกติอยู่นะ.. เอ๊ะ เข้าใจที่ฉันบอกป่ะ

“ไม่เป็นไร โรงพยาบาลอยู่ใกล้แค่นี้” พูดจบมันก็คว้ามือฉันลากเข้าไปยืนอยู่หน้าประตูผับทันที งื้มมมม ไม่อยากเข้าไปไงไอ้เพื่อนบ้าาาาา! นี่ถ้ามันไม่บุกถึงห้องฉันแล้วจับฉันแต่งตัวชนิดที่ถ้าฉันไม่ถอดชุดเองมันก็จับฉันถอดอ่ะ!

“เร็ว ขืนชักช้ากว่านี้คนจะเยอะ”

“...แก ฉันไม่อยะ..!”

“เรื่องเยอะจริง!”

“อะ..ไอ้ฝนนนนนนน!” มันไม่ฟังฉันแล้วลากฉันเข้าผับไปทันที เสียงดนตรีดังสนั่นแสงสีในนี้ให้ความรู้สึกว่าเหมือนหลุดมาอยู่อีกโลก โชคดีที่คนไม่เยอะมากขนาดนั้นอาจเพราะยัยฝนลากฉันมาตั้งแต่หัวค่ำแบบนี้ ไม่มีทางเลือกแล้วสินะ... เอาก็เอาว่ะ! อย่างน้อยมันก็ไม่น่าจะมีคนที่ทำให้ฉันหัวใจเต้นแรงจนหัวใจวายตายหรอกน่า... เห็นเป็นแบบนี้โรคฉันก็เลือกคนนะจ๊ะ!

????~

“นี่ไอ้แซมไม่มาด้วยไงเนี่ย”

“เดี๋ยวมาแหละ” ฝนละเง้อมองหาอะไรสักอย่าง แล้วก็มีเสียงที่สามดังขึ้นจากทางด้านหลังของพวกฉัน พอฉันหันกลับไป...เท่านั้นแหละ...

“มาช่วยเขาเปิดร้านหรือไง”

ตึกๆ ตึกๆ~ หัวใจเต้นแรงจนฉันรู้สึกว่าฉันเริ่มออกอาการ ฉันพยายามนิ่งแล้วข่มมัน ส่วนฝนมองมาที่ฉันก่อนจะหันไปยิ้มให้กับผู้ชายร่างสูงตรงหน้า ยัยนี่ไปรู้จักเขาคนนี้ตั้งแต่ตอนไหนกัน

“แฮร่~ พี่มาก็ดีเลย ช่วยหาโต๊ะให้หน่อยสิ เอาแบบที่มันไม่อึดอัด ไม่เบียด แล้วก็ผู้ชายแตะตัวไม่ได้อะ”

“อยู่ห้องดีกว่าแบบนั้นนะ นี่ผับนะ ไม่ใช่ห้องนั่งสมาธิ ไม่มีแบบที่เธอต้องการหรอก” ชายคนนี้คัยกับนัยฝนราวกับรู้จักกันดี เบาหันมายิ้มให้ฉันบางๆแล้วมองไปรอบๆสถานที่

“โด่~ เป็นเพื่อนเจ้าของผับแท้ๆ ไม่เห็นจะช่วยอะไรได้เลย”

“เป็นเพื่อนเจ้าของ แต่ไม่ใช่เจ้าของ อย่าลืมดิ” อีกฝ่ายยื่นมือมาเขกมะเงกยัยฝนก่อนจะเอามือไปล้วงกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม

“เปิดวีไอพีละกัน”

“โห้ แพง ไม่เอาอะ”

“พี่เลี้ยงเอง.. โอเคไหม” เขาตอบก่อนจะหันไปหาพนักงานที่ใกล้ที่สุด เขาคุยกันพึมพำๆแล้วส่งสัญญาณให้พวกฉันเดินตามเขาไป

“...นี่ รู้จักคนหล่อๆแบบนี้กับเขาด้วยหรือไง”

“เอ้า! แกมีสิทธิรู้จักคนหล่อคนเดียวหรือไงย่ะ ฉันก็สวยนะอย่าลืมสิ~^^”

“ย่ะ~” ฉันเดินตามหลังยัยฝนขึ้นมาถึงโซนวีไอพี

“ตามสบายเลย”

“มันก็ต้องเป็นแบบนั้นแหละค่ะ” ยัยฝนตอบชายคนนั้นแล้วแนะนำฉันให้รู้จักกับเขา ให้ตายดิแค่สบตาใจก็เต้นแล้วอ่ะ สายตามีเสน่ห์มากกกก

“แล้วนี่น้องไม่กินไรหน่อยเหรอ”

“...เอ่อ กะ..กินค่ะ^^”

“นี่ ตอนนี้แกเหมือนคนเป็นง่อยมาก” ฝนเข้ามากระซิบข้างหูฉันแล้วหันไปหัวเราะกับชายตรงหน้า

“ลองนี่ อันนี้อร่อย ไม่แรงด้วย”

“...ค่ะ” ฉันรับแก้วคอกเทลที่เขียวน้ำทะเลมาวางตรงหน้าโดยที่ยังไม่ยกขึ้นมาจิบ

“เห้ย กินได้ ไม่วางยาหรอกน่า”

“...เปล่านะคะ ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น ฉันคะ..!”

“ยัยนี้สายเหล้าพี่ฌอหน์ คอกเทลเบาๆมันไม่กินหรอก ไม่สะติดต่อมมัน^^”

“ไอ้ฝน!”

“เอ้าเหรอ^^ โทษทีๆเปลี่ยนเลยละกัน” เขานั่งกึ่งขำฮาๆแล้วทำท่าจะหยิบแก้วคอกเทลคืนไป

“ไม่เป็นไรค่ะ! อันนี้แหละค่ะ” แล้วฉันก็หันไปส่งสายตาอาฆาตใส่ยัยฝนที่นั่งยิ้มแป้น สะใจมันละได้แกล้งฉันแบบนี้

“แล้วมาที่แบบนี้ แฟนไม่ว่าหรือไง” พี่ฌอหน์เอ่ยถามหลังจากวางแก้วบรั่นดีสีสวยลงกับโต๊ะ

“..พาส ไม่มีแฟนหรอกค่ะ^^”

“เหรอ”

“โอ๊ย ยัยนี่มันป่วยโรคแปลกประหลาดนะพี่ มันก็เลยไม่กล้ามีผู้ชายหรอก”

“ป่วย?”

“...ค่ะ แต่ไม่ใช่โรคร้ายแรงอะไรหรอก แค่พาสไม่กล้าเอง”

“...แล้วป่วยเป็นอะไร บอกได้ไหม” ฉันพยักหน้า

“Heartbeat Syndrome เป็นโรคอยู่ใกล้ผู้ชายแล้ว... หัวใจมันจะเต้นแรง นะคะ”

“อ่าาา~” อีกฝ่ายพยักหน้าแล้วอยู่ๆเขาก็หันมาสบตาฉันยิ้มๆจนฉันเลิ่กลั่ก

“แล้วตอนนี้ พี่ทำให้เราใจเต้นแรงหรือเปล่า”

“......” อยากจะตอบว่ามากกกกกกกกกก ยาวไปถึงเชียงใหม่ ไม่ได้ ไม่ได้...

“ก็.. นิดหน่อย^^*”

“เชื่อหนูเถอะ พี่เข้าใกล้มันกว่านี้ยัยนี่เป็นลมแน่”

“ฝน!”

“^^”

“..แฮร่~” ฉันได้แต่หัวเราะแห้งๆแล้วหยิกยัยฝนจนตัวเบี้ยว โชคดีที่เหมือนพี่ฌอหน์เขาไม่ใช่พวกอันตรายแบบนั้น เขาน่าจะแค่แกล้งฉันมากกว่าที่เห็นฉันเป็นแบบนี้ แต่ปล่อยเรื่องพี่ฌอหน์ก่อนตอนนี้ฉันอยากจะหาอะไรมาพันปากยัยเพื่อนตัวดีนี่จริงๆ!

————

ฮ่าๆมีวิธีการรักษายังไงนะฝน อยากรู้^^อิอิ?