FML_5⏳: โรคบ้าโรคบออะไร โรคเรียกร้องความสนใจมากกว่า

กึก!

“กูกลับล่ะ” ชาวางแก้วลงกับโต๊ะพร้อมกับลุกเดินออกไปจากวงสนทนาของเราทันที จนพี่ฌอห์นส่ายหัวก่อนจะลุกขึ้นแล้วทำท่าจะเดินตามไป ฉันเลยตัดสินใจเรียกเขาไว้ คือฉันไม่ได้ยินยอมอยู่แล้วไอ้วิธีรักษาบ้าบอของฝน แต่ที่ไม่ปฎิเสธเพราะฉันรู้ว่ามันเองก็หวังดี

“พี่ฌอห์น..”

“อย่าซีเรียสเดี๋ยวพี่จัดการเอง”

“ไม่ใช่ค่ะ... คือถ้าพี่จะไปตามให้เขากลับมาช่วยฉันเพราะเรื่องฉันละก็.. อย่าเลย จะวุ่นวายกันซะเปล่าๆ” ฉันพูดก่อนส่งสายตาตำหนิฝนที่เป็นตัวต้นเรื่อง

“...ฉันไม่ตามมันมาเพียงเพราะเรื่องเราหรอก”

“...ยังไงค่ะ?”

“..พี่อยากให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมสักที”

“...”

“เอาเป็นว่า ถ้าพี่ตามมันให้กลับมาช่วยเราได้ เราก็ต้องช่วยทำให้มันที่ไร้ความรู้สึกอย่างในตอนนี้ กลับไปเป็นคนเดิม”

“...”

“พี่เป็นผู้ชาย ช่วยเรื่องแบบนี้ไม่ได้หรอก”

“..ฉันไม่เข้าใจ” ฉันไม่รู้นิว่าพี่ฌอห์นหมายถึงเรื่องอะไร

“ช่วยทำให้มัน รู้สึกรักใครสักคนอีกสักครั้ง”

“...”

“ตกลงไหม”

“โนเวย์ค่ะ! ฉันสอนให้ใครรักใครไม่เป็นหรอก” ฉันปฏิเสธ อันตัวเองยังลำบากอยู่เลยชีวิตนี้เลยไม่เคยมีความรักชนิดจริงจังอะไรทำนองนั้นหรอก

พี่ฌอห์นมองฉันก่อนจะพยักหน้าหงึกๆเหมือนลืมไปว่าอย่างฉันช่วยใครไม่ได้หรอก เขาทิ้งตัวลงนั่งที่เดิมแล้วยกแก้วขึ้นดื่ม เขาดู..เป็นห่วงชาดีนะ หมอนั่นโชคดีแฮะที่มีเพื่อนแบบนี้

“แล้ว.. ถามได้ไหมอ่ะ ว่าเพื่อนพี่เขาเป็นอะไร”

“..มันรักผู้หญิงอยู่คนนึงมานานล่ะ แต่ก็ไม่กล้าทำอะไรเพราะมันเป็นเพื่อนกัน แต่ท้ายที่สุด... มันก็บอกนะ แต่ก็ผิดหวัง”

“.....” อย่างเขาเนี่ยนะ ..หล่อๆแบบนี้เนี่ยนะ

“ก็ที่ฉันเคยเล่าให้ฟังไงเรื่องที่เขาเคยมีเรื่องกับพี่บีก็เพราะผู้หญิงคนนี้แหละ” ฝนพูดขึ้นกลางวงและนั่นทำให้พี่ฌอห์นหันขวับไปทางฝน

“พี่ว่าเราเข้าใจผิดแล้วล่ะ”

“ก็เขาลือกันไปทั่วมอแบบนี้นิ” ..ฝน

“ปากคน... *จริงๆก็แค่ปรับความเข้าใจกันมากกว่า ถ้าพี่เป็นมัน.. เจอแบบนั้นพี่ก็ทำแบบที่มันทำนี่แหละ*” พี่ฌอห์นพูดโดยที่ไม่ได้อธิบายอะไรให้ยืดยาว ...ไม่น่าล่ะ บางทีสายตาเขาดูเศร้าๆท่าทางบางครั้งเหมือนคนขี้โวยวายแต่กลับรู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนแบบนั้น ทั้งหมดเป็นแบบนี้นี่เอง..

“..นั่งคิดแบบนี้สรุปว่าตกลงใช่ป่ะ ที่จะให้ชาช่วยรักษาแก แล้วแกก็ช่วยให้เขาดูเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น” ฝนยื่นหน้ามากระซิบ แน่นอนฉันส่ายหัว

“โอเค พี่เข้าใจเรานะ ทุกอย่างมันเร็วไปหมด”

“....”

“..เอาจริงๆพี่เขาก็น่าสงสารเนอะ” >>ฝน

“อย่าไปสงสารมันเลย มันไม่ชอบให้ใครสงสารมัน”

“...ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะ” ฉันลุกขึ้นแล้วถามทางกับพี่ฌอห์นโดยไม่สนใจสิ่งที่พวกเขาคุยกันก่อนหน้านี้ ฉันไม่ให้ฝนตามมาเพราะอยากออกมาคนเดียวมากกว่า คนเริ่มเยอะแล้วแต่โชคดีที่โซนวีไอพีนี่มีก้องน้ำสำหรับโซนนี้แยกมาอีกทีฉันเลยไม่ต้องลงไปเบียดเสียดกับคนข้างล่าง

ซ่า~ ครืดดดดดด~ ฉันยืนเป่ามือให้แห้งด้วยเครื่องลมอุ่นนี่แล้วจัดการตัวเองให้เรียบร้อยพร้อมกันเดินออกมาจากห้องน้ำ

“ทำไมมาคนเดียว”

“...ฉันนึกว่านายกลับไปแล้วซะอีก” ฉันหันตามเสียงพูดก็พบว่าเป็นเขา ชา ที่ยืนสูบบุหรี่แขนท้าวระเบียงอยู่ตรงหน้า แล้วพ่นควันสีหมอกขึ้นเหนือหัว

“ก็ว่าจะกลับ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจล่ะ”

“...”

“อยู่ๆมันก็เกิดสนใจโรคของเธอ” เขาพูดแล้วกดบุหรี่ลงกับขอบระเบียงแล้วหันมามองฉัน

“...”

“ที่พูดนี่ไม่ได้หมายความว่าจะช่วย แต่แค่อยากจะรู้ว่าแค่เห็นผู้ชายแล้วใจเต้นนี่มันจะเป็นยังไง”

“..นายก็เห็นแล้วนิ” สายตาของเขาครุ่นคิดบางสิ่งก่อนจะเสยผมแล้วเดินมามาใกล้ฉันโดยเว้นระยะห่างแล้วยื่นมือมาแบบข้างหน้าฉัน

“ขอมือหน่อย”

ตึกๆ~ ตึก~ตึกๆ~

“มะ..ไม่ได้” ฉันเริ่มลอบกลืนน้ำลายแล้วก้าวเท้าถอยเขาหนึ่งก้าว

“แค่นี้ก็ไม่ได้?”

“นาย ทำฉันใจเต้นแรงอยู่นะ..”

“เป็นแบบนี้กับทุกคน?”

“..เปล่าอ่ะ บางคนจับมือได้ใกล้ได้.. แต่กลับนายมัน..”

ตึกๆๆ~ ใจฉัน.. เอ๊ะ!แล้วฉันจะมายืนบอกเขาทำไมกันล่ะ แล้วสายตาแบบนี้มันยิ่งทำให้ฉันกระวนกระวาน..

“ขอตัวนะ” ฉันหันหลังกลับจะเดินไปที่โต๊ะ

วืดดดด~ แต่จู่ๆก็ถือจับข้อมือแล้วก็ดึงฉัน เอาหลังไปชนกับกำแพง คนตรงหน้าเข้ามาใกล้ระยะอันตรายมากฉันตกใจเลยรีบดันเขาออกไปเพราะตอนนี้ใจฉันเต้นแรงจนมันแทบจะทะลุออกมาจากอกอยู่แล้ว!

ตึกๆ~ตึกๆ~ ตึกๆ~

“ก็จับได้นิ”

“ออกไปนะ!”

“ฉันจับแขนเธอได้นี่ไง ไหล่ก็ได้ มือก็ได้ แล้วก็..”

“เฮือกก!”

“จับเอวได้ด้วย~” พร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์แสนกลมาให้ฉัน ไอ้บ้า! ฉันพยายามดันเขาออกแต่อีกฝ่ายกลับยืนนิ่งไม่ขยับแถมเข้ามาใกล้จนปลายจมูกเราเริ่มจะชนกัน! แบบนี้ใกล้ไป! แย่แน่ๆ!!

ตึกๆ~ ตึกๆ~

“โรคบ้าโรคบออะไร โรคเรียกร้องความสนใจมากกว่า”

“ขะ..ขอล่ะ ถอยไป”

“ไม่.. อยากให้ฉันช่วยรักษาไม่ใช่เหรอ.. นี่ไง กำลังจะรักษาเลย~” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วทำท่ากำลังจะฝังจมูกลงที่ต้นคอฉันจนฉันเกร็งไปทั้งตัว ฉันขยำเสื้อเขาไว้ แล้วทุกอย่าง...ก็ดับลง

ฟุ้บ!

“เห้ย!”

—————

อย่าทำนางงงงง นางเป็นจริงๆนะพี่ชาาาาาาา!!! ว่าแต่พี่แหละอยู่ๆจะมาอยากรู้อะไรล่ะ กลับบ้านไปนอนสิถึงจะถูก!

*อันตรายรัก DANGER GUY_23 ที่กาดอกจันทร์ไว้ ใครสงสัยว่าทำไมเขาถึงลือกันแบบนั้นก็ไปตามได้เน่อ^^