มาเฟียเขิน

มาเฟียเขิน

TW Club

สาวสวยหุ่นดี ในชุดมินิเดรสรัดรูป สีขาวมุกเลื่อมทำให้ผิวขาวอมชมพูดูมีออร่ามากขึ้น ผมยาวดัดลอนสีน้ำตาลอ่อนเหมือนสาวเกาหลี ดวงตากลมใสสีน้ำตาลอ่อนระยิบระยับเมื่อต้องแสงไฟ สวมส้นสูงสีขาว เดินเข้ามาในคลับคนเดียว ความสวยสไตล์เกาหลีเรียกสายตาเกือบทุกคู่จ้องมาที่เธอเป็นจุดเดียว

แฟร์รี่เดินไปนั่งที่เก้าอี้บาร์ ที่มีบาร์เทนเดอร์คอยชงเหล้าเสิร์ฟอยู่

“วิสกี้...” แฟร์รี่สั่งสั้นๆ

“เอ่อ...ขอผมนั่งด้วยได้ไหมครับ” เสียงชายหนุ่มดังขึ้นด้านหลังเธอ ทำให้เธอหันไปตามเสียง แต่ไม่ได้ตอบกลับอะไรออกไป ชายหนุ่มไม่รอให้เธออนุญาต เขานั่งบนเก้าอี้ข้างเธออย่างถือวิสาสะ

“ไม่ทราบว่าคุณคนสวยชื่ออะไรครับ” เขาเอ่ยถามในขณะที่แฟร์รี่ยกวิสกี้ขึ้นดื่ม

“เอ่อ แฟร์รี่ค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียบเรียบ แล้วหันกลับไปสนใจวิสกี้ต่อ

“แฟร์รี่ ที่แปลว่า นางฟ้าเหรอครับ ชื่อนางฟ้า เหมาะกับหน้าตามากเลย” ชายหนุ่มยังคงพยายามชวนคุยต่อ

“เอ่อ คุณมาคนเดียวเหรอคะ” แฟร์รี่ถาม ไม่ใช่ว่าเธอเกิดสนใจคนที่มานั่งด้วย แต่เธอถามเพราะอยากรู้ เผื่อว่าถ้ามีคนที่เขามาด้วย จะได้ให้เขารีบกลับไปหาคนนั้นเสียทีดีกว่าที่จะมานั่งถามเธออยู่แบบนี้

“ผมโสดครับ” ชายหนุ่มแปลกหน้าตอบกลับ

“ไม่ได้ถามค่ะ ว่าโสดไหม”

“ก็เห็นคุณแฟร์รี่ถามว่าผมมากับใคร เหมือนพยายามถามอ้อมๆ ว่าผมมีแฟนหรือยังแต่ไม่กล้าถามใช่ไหมครับ” ชายหนุ่มตอบอย่างหลงตัวเอง

“ไม่ใช่ค่ะ แต่แค่อยากให้คุณรีบกลับไปหาคนที่คุณมาด้วย” แฟร์รี่บอกออกไปตามความจริง

“อ่อ ผมมากับเพื่อนครับ แต่คิดว่าเพื่อนผมคงไม่สนใจหรอกครับถ้าเห็นผมนั่งอยู่กับคนสวยๆ”

“ค่ะ...” แฟร์รี่ตอบคนหลงตัวเองสั้น แล้วส่งยิ้มแห้งๆ กลับไปให้ คนอะไรหลงตัวเองไม่พอ ยังไม่เข้าใจอะไรเลย

“ผมชื่อ ที นะครับ ยินดีที่ได้รู้จักคุณแฟร์รี่ ถ้าไม่รังเกียจผมขอเลี้ยงวิสกี้คุณสักแก้วนะครับ” ชายหนุ่มไม่พูดเปล่ายื่นมือมาจับมือบางที่วางไว้บนโต๊ะบาร์ข้างแก้ววิสกี้

“รังเกียจค่ะ!” แฟร์รี่ชักมือออกจากมือเขาอย่างเร็ว แล้วเผลอพูดออกมา

“อะ..อะไรนะครับเมื่อกี้” ชายหนุ่มเหมือนไม่เชื่อหูตัวเองในสิ่งที่ได้ยิน ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ผ่านมาปฏิเสธความหล่อของเขาเลย เขาจึงไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“เอ่อ...คือฉันไม่ได้มาคนเดียว” แฟร์รี่โกหกออกไป เพราะเริ่มรู้สึกอึดอัดกับชายแปลกหน้าที่พยายามถึงเนื้อถึงตัวเธอ

“มากับใครครับ ผมเห็นคุณมาคนเดียวตั้งแต่เดินเข้ามาแล้วนะครับ” ชายหนุ่มยังตื้อ

“ฉันนัดเพื่อนไว้ค่ะ เดี๋ยวคงมา”

“คุณโกหกผมแน่ๆ” เขาบอกอย่างรู้ทัน รู้ดีทุกอย่างยกเว้นเรื่องที่ตัวเองทำคนอื่นอึดอัด

“เอ่อ...” แฟร์รี่ไม่รู้จะหาคำไหนมาอ้าง

“เธอมากับกู!” เสียงทุ้มดังขึ้นเรียบๆ แต่แฝงได้ด้วยความดุดัน สายตาสองคู่หันไปทางต้นเสียง

“คุณมิวนิค” แฟร์รี่พึมพำชื่อเขาออกมาเบาๆ เมื่อเห็นเขาในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำ กระดุมถูกปลดออกสองสามเม็ดทำให้เห็นกล้ามอกแน่นๆ ด้านหลังของเขามีชายอีกสองคนและอีกหนึ่งสาวตัวเล็กน่ารัก

“ไปซะ!! ถ้ายังอยากมาเที่ยวที่นี่อีก” มิวนิคพูดเสียงเรียบนิ่งกับชายหนุ่มที่เข้ามายุ่มย่ามกับคนของเขา

“หืออ ใหญ่มาจากไหนกันครับเนี่ย อยากจะจีบเธอก็ไปต่อแถวครับ คนนี้กูเจอก่อน” ทีพูดขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว เพราะผู้ชายที่เขาเห็นหน้าละอ่อน ดูไม่ใช่คนที่จะทำอะไรเขาได้

“น้องครับ พี่ว่าอย่ายุ่งกับมันดีกว่า ถ้ายังอยากหล่ออยู่” เสียงของชายหนุ่มด้านหลังมิวนิคพูดขึ้น

“ทำไม! มันเก่งมากนักเหรอ” ทียังคงถามต่อ เขามั่นใจว่าเขาเองก็มีอำนาจมากไม่น้อยไปกว่าใคร

“เก่งไม่เก่ง ก็พามึงลงนรกได้แล้วกัน” เสียงของชายอีกคนที่อยู่ด้านหลังแทรกขึ้นมา

“คร้าบ เก่งขนาดถึงจะพากูลงนรกได้เลยงั้นเหรอ ไหนมึงลองทำซิ ถ้ามึงทำได้มึงก็จีบเธอได้” ทีท้าทายอำนาจมืด

“ฉันว่าแกอย่าลองดี ดีกว่านะ เตือนด้วยความหวังดี” คราวนี้เป็นเสียงหวานๆ ของผู้หญิงตัวเล็กพูดขึ้นบ้าง

“555 นี่ฉันต้องกลัวพวกแกไหมเนี่ย ไหนใครสักคนลองบอกฉันสิ ว่าไอ้หน้าอ่อนนี่คือใคร”

หมับ!

ยังไม่ทันที่จะมีใครได้เอ่ยบอก มือหนาของมิวนิคก็คว้าหมับเข้าที่คอของที อย่างเต็มแรง มือแข็งออกแรงบีบจนเจ้าของคอรู้สึกอึดอัด พยายามแกะมือออก ดิ้นขลุกขลัก

“คะ...คุณมิวนิค” แฟร์รี่ยกมือบางเกาะแขนข้างที่กำลังบีบคอที เป็นการห้ามให้เขา หยุดจากการบีบคอคนอวดดีตรงหน้า

แค่ก แค่ก

เสียงไอของทีดังขึ้นเมื่อคอได้รับอิสระ องศาเดินเข้ามาลากตัวเขาออกไปท่ามกลางเสียงโวยวายของเขาที่สู้แรงขององศาไม่ได้

“ถ้าเธอดื้อ ฉันจะปล่อยให้มันยุ่มย่ามกับเธอ” มิวนิคหันไปดุคนตัวเล็กที่เป็นต้นเหตุ

“อ้าว แฟร์ดื้อตรงไหน แค่มาเที่ยว” แฟร์รี่แก้ตัว

“ก็เพราะหนีมาเที่ยวนี่แหละ”

“ใครหนี แฟร์แค่มาเที่ยว”

“มาเที่ยวคนเดียว ไม่บอกฉัน เขาไม่เรียกว่า หนี ตรงไหน” มิวนิคไม่พูดเปล่าเขากระชากแขนแฟร์รี่มากระแทกที่อกแกร่งแล้วโอบกอดไว้หลวมๆ

“ไม่ได้หนี ไม่เรียกว่าหนี เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ทำไมไปไหนมาไหนต้องบอกด้วย” แฟร์รี่บอกคนตัวโต

“เป็น!! เป็นเจ้านายเธอไง” เขาตอบกลับในขณะที่ยังมองด้วยสายตานิ่งๆ

“แต่นี่ไม่ใช่เวลางาน” แฟร์รี่สวนกลับ

“จะยืนคุยตรงนี้กันอีกนานไหม ถ้านานจะได้ขึ้นข้างบนก่อน” มังกรพูดขัดทั้งสองคนที่คิดว่าตัวเองอยู่กันสองคนในคลับมั้ง พูดเหน็บจบเขาก็เดินนำขึ้นชั้นบนของคลับที่เป็นห้องวีไอพี

ภายในห้องวีไอพี สองหญิง สามชาย นั่งดื่มเหล้าอย่างเงียบๆ แฟร์รี่รู้สึกอึดอัด ได้แต่มองคนนั้นทีคนนี้ที ยังไม่มีใครเริ่มสนทนาก่อน ทำไมเธอต้องตามขึ้นมานั่งในนี้ด้วยเธอเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

“เอ่อ...” แฟร์รี่อยากเริ่มสนทนา แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง

“ฉันชื่อ มูน เป็นน้องของพี่ซัน” ผู้หญิงตัวเล็กผิวขาว หน้าตาน่ารัก ผมยาวตรงสีดำ นั่งข้างๆ ผู้ชายแปลกหน้าทั้งสอง เริ่มแนะนำตัวเองก่อนคนแรกแล้วชี้นิ้วไปที่หนึ่งในชายด้านซ้ายที่มีผมสีทองออกแดงเหมือนแสงพระอาทิตย์ตามชื่อเลย

“ฉันชื่อ แฟร์รี่” แฟร์รี่เริ่มแนะนำตัวบ้าง

“ส่วนพี่คนนี้ชื่อ มังกร พวกเขาเป็นเพื่อนพี่มิว” มูนบอกเธอด้วยท่าทางน่ารักสดใส

“เอ่อ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ ฉันเป็น...นางแบบให้กับบริษัทของคุณมิวนิคค่ะ”

“หือ คุณแฟร์รี่เป็นนางแบบนี่เอง ถึงว่าสวยและหุ่นดีมากเลย” มูนเริ่มคุยมากขึ้น ทำให้ไม่อึดอัดเหมือนตอนแรก

“ขอบคุณนะ” แฟร์รี่เอ่ยบอก

“แล้วนี่คุณแฟร์รี่ อายุเท่าไรคะ มูนจะได้เรียกถูก” มูนถามแฟร์รี่

“แฟร์อายุ 23 ค่ะ”

“อุ้ย เป็นพี่ของมูน งั้นมูนต้องเรียกพี่แฟร์แล้วค่ะ ส่วนพี่ชายทั้งหลายอายุ มากกว่าพี่ 2ปี”

“อ่อค่ะ”

“พูดมาก!” มิวนิคเอ่ยขึ้นขัดเสียงเจื้อยแจ้วของมูน น้องสาวเพื่อนที่เขาเองก็รักเหมือนน้องสาวตัวเองเหมือนกันเพราะเขาไม่มีน้องสาว

ความจริงแล้วในกลุ่มของเขามีสมาชิก 5 คน มีมิวนิค ซัน มูน มังกร และมาร์กี้น้องของมังกรอีกคน ที่ไม่ค่อยมาเที่ยวกับพวกเขา เพราะมัวแต่เอาใจแม่ของมิวนิค อยู่ แต่จริงๆ แล้วเขาไม่ค่อยชวนมาร์กี้มากกว่า หากมาร์กี้มา ส่วนมากมิวนิคจะไม่ค่อยมากับพวกเขา

“เอ๊ะ! พี่มิว พูดไม่ดีกับน้องเลย รู้แบบนี้ไม่บอกดีกว่าว่าเห็นพี่แฟร์ กำลังโดนหนุ่มจีบ” มูนพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มมุมปากส่งให้มิวนิคเพื่อนของพี่ชายอย่างผู้ชนะ

“ไม่บอก ฉันก็เห็นเองอยู่ดี” เขาพูดขึ้น ความหมายของเขาก็ออกเป็นนัยอยากจะชมคนตัวเล็กว่าสวย ต่อให้เธออยู่ตรงไหนก็มีออร่าจนเขามองเห็นได้อยู่ดี

“หึย พี่มิวชอบพี่แฟร์เหรอ” มูนเด็กดื้อถามออกไปตรงๆ ทำเอาแฟร์รี่ทำหน้าไม่ถูก หันไปมองหน้ามิวนิค อย่างรอคำตอบ เธอเองก็อยากรู้เหมือนกัน เพราะการกระทำของเขาทุกอย่างมันบ่งบอกว่าเธอพิเศษกว่าคนอื่นๆ

“ไอ้ซัน! มึงเอาน้องมึงไปเก็บ” มิวนิคไม่ตอบคำถามของน้อง หันไปหาพี่ชายของเธอให้จัดการน้องตัวเอง

“มึงตอบน้องกู กูเองก็อยากรู้เหมือนกัน” ซันหันมาพูดกับเขา เขาเองก็อยากรู้เหมือนกัน

“กูว่า...ผู้หญิงข้างๆ มึงก็อยากรู้ นั่งอ้าปากรอคำตอบน้ำลายยืดแล้ว” มังกรเอ่ยขึ้นแซวเมื่อเห็นแฟร์รี่ที่นั่งข้างๆ มิวนิค มองหน้ามิวนิคอย่างรอคำตอบ

“ถ้าพวกมึงไม่หุบปาก กูจะเอาหมัดกระแทกปากพวกมึง ไม่ต้องมาอยากรู้เรื่องกู” มิวนิคพูดแก้เขิน เรียกเสียงหัวเราะให้กับเพื่อนและน้องได้เป็นอย่างดี เพราะพวกนั้นรู้ว่าอาการที่มิวนิคเป็นอยู่คืออาการของคนเขินจนทำอะไรไม่ถูก

“แฟร์ก็อยากรู้ค่ะ” แฟร์รี่ขยับมาใกล้ๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาอย่างคาดคั้นคำตอบ

“ไปกินเหล้า ถ้าไม่งั้นจะพากลับบ้าน” มิวนิคเขินขึ้นไปอีกเมื่อแฟร์รี่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เขาเอามือหนายกขึ้นดันหน้าผากมนของแฟร์รี่ออกอย่างเขิน เขาหันหน้าไปทางอื่นเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กเห็นใบหน้าคมที่แดงถึงใบหู

แฟร์รี่เห็นอาการเขินของชายหนุ่มตรงหน้าก็ยิ้มออกมา

คนอะไร เวลาเขินน่ารักชะมัด’

“เขินเหรอคะ คนดุๆ แทบจะบีบคอผู้ชายคนนั้นหายไปไหน ทำไมเห็นแต่คนหน้าแดงตรงนี้ หรือว่าคุณมิวนิคเมาแล้วเหรอคะ” แฟร์รี่เอ่ยแซวแกล้งให้เขาเขินมากขึ้น

“ถ้ายังไม่เงียบฉันจะปิดปากเธอ ด้วย...ปากของฉัน” มิวนิคยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ พูดกับเด็กขี้แกล้ง เขาใช้คำพูดท้ายประโยคเบามากๆ กลัวคนอื่นจะได้ยินแล้วแซวเขาขึ้นมาอีกครั้ง