จูบแรก

จูบแรก

“พี่แฟร์คะ เราไปดื่มกันต่อเถอะ ปล่อยหนุ่มๆ ไว้นี่แหละ เราไปฉลองที่เราได้รู้จักกันสองคนตามประสาสาวๆ ดีกว่า” มูนเอ่ยชวนแฟร์รี่

“ก็ดีนะ เมื่อกี้พี่ยังไม่ทันได้ดื่มอะไรเลย” แฟร์รี่บอกแล้วลุกขึ้นยื่นมือไปจูงน้องสาวตัวเล็กเตรียมเดินออกไป

“อย่าพากันดื้อ” เสียงของมิวนิคดังขึ้นตามหลังสาวๆ

“รู้แล้วค่าา” มูนลากเสียงยาวตอบกลับเหมือนประชดเพื่อนพี่ชายที่ดุเบาๆ เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ห่วงเธอ แต่ห่วงแฟร์รี่ผู้หญิงข้างๆ เธอ

แฟร์รี่และมูนลงมานั่งฟังเพลง ดื่มเหล้าเบาๆ ที่โต๊ะชั้นล่างโซนข้างเวที ซึ่งเป็นที่ไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่านมากนัก ดื่มเริ่มได้ที่แฟร์รี่เริ่มหน้าแดง ก็มีชายหนุ่มโต๊ะข้างๆ เข้ามาคุยด้วย

“สวัสดีครับ ขอชนแก้วได้ไหมเอ่ย” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นด้านหลังโต๊ะของสองสาว แฟร์รี่หันไปมองเห็นเป็นชายแปลกหน้าที่หน้าตาพอใช้ได้ แฟร์รี่ก้มลงมองแก้วเหล้าที่ยื่นมาตรงหน้าของแฟร์รี่ หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไรยกแก้วตัวเองชนนิดหน่อยแล้วดื่ม ไม่ใช่ครั้งเดียวแต่ชายหนุ่มยื่นมาบ่อย จนทั้งสองสาวรู้สึกเริ่มมึนขึ้นมา

“ชื่ออะไรกันบ้างครับเนี่ย สาวๆ” ชายหนุ่มคนหนึ่งในโต๊ะข้างๆ เริ่มบทสนทนา

“ชื่อมูนค่ะ ส่วนพี่คนสวยชื่อพี่แฟร์รี่” มูนที่เริ่มเมาเป็นคนตอบคำถามด้วยท่าทางโซเซ ยืนไม่ค่อยไหว

“ชื่อแฟร์รี่ ที่แปลว่านางฟ้าเหรอครับ สวยเหมือนชื่อเลย” ชายหนุ่มเอ่ยแซว

“ชื่อมูน ที่แปลว่า พระจันทร์ค่ะ” มูนตอบกลับ เหมือนคุยกันคนละเรื่อง

“เอ้า คุณแฟร์รี่มาชนแก้วครับ” ชายหนุ่มแปลกหน้าเอ่ยชวนอีก

“แฟร์ว่าพอก่อนค่ะ เริ่มเมาแล้วเดี๋ยวกลับไม่ไหว” แฟร์รี่ตอบ เพราะเธอเองก็เริ่มรู้สึกเมา เดินไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

“ไม่ไหวไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปส่ง” ชายหนุ่มแปลกหน้าบอก พร้อมกับเดินมาโอบเอวของแฟร์รี่ พยุงตัวไว้ไม่ให้ล้ม พร้อมกับยื่นแก้วเหล้าให้แฟร์รี่

ชายหนุ่มยื่นแก้ว คะยั้นคะยอให้แฟร์รี่ยกดื่ม แต่ยังไม่ทันที่มือบางจะยื่นไปหยิบแก้ว กลับมีมือหนายื่นมาหยิบแก้วยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว ท่ามกลางสายตาแฟร์รี่และหนุ่มแปลกหน้า

“เอามือออกจากคนของกู!!” เสียงดุกร้าวดังขึ้นหลังจากกระแทกแก้วเหล้าที่ยกดื่มจนหมด ลงบนโต๊ะอย่างแรง เรียกสายตาทุกคู่ให้หันไปมองเป็นจุดเดียว

“อะ...เอ่อ คุณ...” ชายแปลกหน้าทำหน้าตาอ้ำอึ้งกับการกระทำของชายผู้เข้ามาใหม่

“คุณมิวนิค!” แฟร์รี่หันไปเรียกชื่อเขาเบาๆ ทำให้ชายแปลกหน้ารู้ได้ทันทีว่าชายมาใหม่คือใคร และมีอำนาจมากขนาดไหน

“เอ่อ...งั้นผมขอตัวก่อนแล้วกันนะครับ” พูดจบ ชายแปลกหน้าที่อยากจะพาแฟร์รี่กลับด้วยต้องเปลี่ยนใจกระวีกระวาดออกห่างให้เร็วที่สุดเมื่อรู้ว่าชายตรงหน้าเขาคือใคร

“เมาแล้วก็กลับบ้าน!” มิวนิคพูดขึ้น ก่อนกระชากแขนเรียวให้ร่างบางมาประทะกับอกกว้าง

“อื้อออ เจ็บ” แฟร์รี่ลูบจมูกตัวเองที่ชนกับอกแกร่งอย่างแรงจากการที่เขากระชากเธอเข้าไป

“พี่มิว ทำไมไม่อ่อนโยนกับพี่แฟร์เลย” เสียงหวานเล็กของมูน เอ่ยขึ้น

“ไอ้ซัน เอาน้องมึงกลับ เมาจนยืนไม่อยู่แล้ว” มิวนิคหันไปบอกเพื่อนของเขาที่เดินตามมา

“กูต้องไปโกดังต่อ ไอ้กร กูฝากไปส่งน้องกูที่คอนโดมันที ทางผ่านมึงอ่ะ” ซันหันไปบอกมังกร เพื่อนเขาอีกที เพราะไว้ใจเพื่อนให้ไปส่งได้ เพราะเป็นทางผ่านคอนโดของมังกรด้วย

“น้องมึง ไม่ใช่น้องกู เมาอย่างหมากูขี้เกียจแบก” มังกรพูดพร้อมปลายตาไปมองคนเมา

“น้องกูเมาน่ารักกว่าน้องมึงแน่นอน ไปส่งให้ที” ซันเอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนเดินออกไป

“ก็จริงของมันนะ” มิวนิคบอกกับมังกรอีกทบ ก่อนหันมาอุ้มร่างบางที่ยืนซบกับอกเขาเพราะอาการเมาหนัก

มังกรหันไปมองคนเมาที่ตอนนี้ยืนโอนเอนไปมาจนจะล้ม เขาต้องรีบเข้าไปพยุง ตอนนี้เขาทำได้แค่ไปส่ายหัวเบาๆ ก่อนพยุงพาตัวหญิงสาวน้องสาวเพื่อนไปส่งตามคำของเพื่อน

“อื้อ!” เสียงครางแหบในลำคอของแฟร์รี่ที่นั่งอยู่เบาะหลังนั่งโอนเอนไปมาอยู่ข้างๆ มิวนิค ชายหนุ่มคว้าข้อมือบางให้เข้ามาหาเขา ทำให้หน้าหวานเยิ้มจากอาการเมาซบอยู่ตรงหน้าอกเขาพอดี วงแขนหนาโอบรอบเอวบางไว้หลวมๆ มือบางพยายามดันอกแกร่งออกเล็กน้อย ทำเสียงอู้อี้ในลำคอ

“อยู่เฉยๆ เมาจนนั่งไม่ไหวแล้ว ยังจะอวดเก่งอีก” เขาดุเบาๆ

“ฮื้ออ ใครเมา!” แฟร์รี่ตอบกลับอย่างไม่พอใจ

“คนดื้อแถวนี้” มิวนิคตอบคนเมา

“แฟร์เหรอ แฟร์ไม่เมาหรอกนะ แฟร์คอแข็ง”

“หึ ไม่เมาอะไร ตาเยิ้มอย่างกับน้ำเชื่อม”

“ไม่มี๊~ตาไม่เยิ้มหรอกไม่เชื่อลองหันมาดูตาแฟร์สิ” แฟร์รี่ไม่พูดเปล่า ใช้มือสองข้างจับไปที่ใบหน้าคมให้หันมามองหน้าเธอ ใบหน้าคมคายหันมาตามแรงจับทำให้จมูกโด่งชนสัมผัสเข้ากับจมูกเชิดรั้นเข้าพอดี สองสายตาสบผสานกันนิ่ง

ใบหน้าคมเข้มมองเข้าไปยังดวงตากลมใสอย่างลึกซึ้ง อย่างกับในละคร ตาคมหลุบต่ำมองไปยังริมฝีปากอวบสีชมพูระเรื่อ ค่อยๆ ก้มลงช้าๆ ริมฝีปากหนาประกบลงบนริมฝีปากบาง บดขยี้ปากอวบอิ่มจนบวมแดง

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

เสียงหัวใจดวงน้อยเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมาจากอกเมื่อริมฝีปากถูกประกบ แฟร์รี่หลับตารับรสจูบจากคนตัวโตด้วยความเคลิบเคลิ้ม องศามองกระจกมองหลังเห็นเหตุการณ์ด้านหลังรถ เขาอมยิ้มเล็กน้อยก่อนบิดกระจกหันไปทางอื่นแล้วมองไปด้านหน้าขับรถต่อไป

ลิ้นสากสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากบาง แฟร์รี่จูบตอบมิวนิคอย่างเงอะๆ งะๆ ด้วยความไม่ประสีประสา มือบางยกขึ้นโอบรอบลำคอหนาของมิวนิค รั้งให้เขาชิดเข้าใกล้อีก เสียงริมฝีปากทั้งสองที่บดเบียดกันอย่างร้อนแรงดังขึ้นเป็นช่วงๆ ทำให้อารมณ์ของทั้งสองก่อตัวให้ตื่นขึ้น

“ทีหลังอย่าดื้ออีก” มิวนิคเอ่ยขึ้นหลังจากถอนริมฝีปากออก

“ไม่ได้ดื้อค่ะ แค่ไปเที่ยว” แฟร์รี่เถียงกลับ

“นั่นแหละ อย่าหนีเที่ยวอีก หนีเที่ยวแล้วพอเมาจะโดนผู้ชายคนอื่นหิ้วไปคราวหน้าคราวหลังฉันไม่ช่วยนะ” เขาพูดห้ามแกมขู่

“คุณไม่ช่วย แฟร์ช่วยตัวเองก็ได้ ไม่ง้อหรอก คุณเองก็เป็นคนอื่น” แฟร์รี่พูดอย่างงอนๆ แล้วผละตัวออกห่างจากตัวเขา แต่กลับโดนมือหนาจับต้นแขนกระชากเข้าหาเขาอย่างแรง

“โอ้ย!” แฟร์รี่ร้องเสียงหลง เพราะไม่ทันได้ตั้งตัว

“บอกว่าอย่าดื้อ! ถ้าดื้อฉันจะจับตีนะ” เขาดุหน้าตาจริงจัง ไม่ชอบใจกับคำว่า ‘เขาเป็นคนอื่น’

“อื้อ~ เจ็บ” แฟร์รี่โอดครวญ ลูบจมูกตัวเองป้อยๆ

“เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย” ชายหนุ่มชี้หน้าคาดโทษคนดื้อ

“พี่องศาถึงหรือยังคะ แฟร์ไม่อยากอยู่บนรถกับคนอื่นที่ไม่รู้เป็นอะไรแล้วค่ะ เอาแต่ดุอยู่นั่น จนหายเมาแล้วเนี่ย ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ดุอย่างกับว่าแฟร์เป็นเมียซะงั้นน่ะ” แฟร์รี่หันไปถามคนขับ พร้อมกับบ่นอุบอิบปลายตาไปมองคนข้างๆ

รถคันสีขาวปรอทวิ่งมาจอดหน้าบ้านไม้สองชั้นสไตล์โมเดิร์นหลังเดิม หลังเมื่อกลางวันที่เขามาส่งหญิงสาวให้พักก่อนหนีออกไปเที่ยวนั่นแหละ แฟร์รี่รีบเปิดประตูรถลงอย่างรวดเร็ว ด้วยอาการเซเล็กน้อย ไม่พอหันไปหาชายหนุ่มในรถ

“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ คุณเจ้านาย!” พูดเสร็จคนตัวเล็กก็ปิดประตูรถใส่เขาเสียงดัง เตรียมหันหน้าวิ่งเข้าบ้าน แต่ยังไม่ทันที่จะได้เข้าก็ต้องแปลกใจ เมื่อเขาก้าวลงจากรถอย่างไม่รีบร้อน

“คุณจะไปไหนคะ” แฟร์รี่เอ่ยถามชายหนุ่มเมื่อเห็นว่าเขาลงจากรถ แทนที่จะขับรถกลับไปบ้านของเขา

“กลับบ้าน” เขาตอบกลับสั้นๆ

“บ้าน? ที่นี่เหรอคะ” แฟร์รี่ชี้เข้าไปยังตัวบ้าน ที่เป็นที่พักของเธอ

“ใช่ นี่บ้านฉัน ฉันก็บอกไปแล้วนี่ ว่ามีคนพักอยู่ที่นี่กับเธอด้วย ไม่ใช่เธอพักคนเดียว”

“ใช่ค่ะ คุณบอกแล้ว แต่แฟร์คิดว่าเป็นคนอื่น อย่าบอกนะว่า...คนที่ว่าคือคุณ” แฟร์รี่หันนิ้วชี้ที่ชี้ไปยังตัวบ้านกลับมาชี้ไปที่ตัวเขา

“ใช่ ฉันเอง ทำไม? ...เป็นฉันไม่ได้หรือไง” ชายหนุ่มถามกลับอย่างกวนๆ

“คุณนี่มัน...คนอื่นของแท้จริงๆ” แฟร์รี่พูดจบก็สะบัดตัวเข้าบ้านไปอย่างงอนๆ และหงุดหงิด ทุกอย่างดูมัดมือชกเธอไปหมด

องศามองเจ้านายอย่าง งงๆ เพราะจริงๆ แล้วเจ้านายของเขาพักอยู่เพ้นท์เฮ้าส์ ไม่เคยพักค้างคืนที่นี่สักครั้ง แต่ยังคงให้แม่บ้านมาทำความสะอาดที่นี่ตลอด เขาบอกว่าเอาไว้เผื่อเขามาพักผ่อนที่นี่ แต่ก็ไม่คิดจะมาค้างสักครั้ง มีแต่พวกเพื่อนๆ ของมิวนิคที่นานๆ ครั้งจะนัดกันมาสังสรรค์ แต่นี่กลับมาค้างคืนได้ แสดงว่าผู้หญิงคนนี้ต้องมีอะไรพิเศษสำหรับเจ้านายของเขาแน่นอน