Ep.6 You look like someone【2】

“พี่ยุวพรต้องดีใจมาก ๆ แน่เลย” ปลายสายเองก็ตอบกลับมาด้วยเสียงดีใจ

“วีโอ แกก็ไม่ต้องเครียดนะ ฉันจะกล่อมหมอนี่ให้สุดความสามารถเลย” ฉันพูดต่ออย่างไม่ย่อท้อ

“ขอบใจนะเพื่อนรัก แต่ถ้าไม่ได้จริง ๆ ก็ไม่เป็นไร ยังมีโรงพยาบาลอีกตั้งมากมาย” ยายวีโอตอบแบบไม่กดดันอะไรฉัน

“แต่เราควรจะต้องอยู่ด้วยกันสิ เรียนด้วยกัน จบด้วยกัน ทำงานด้วยกัน แกจำไม่ได้แล้วหรอ”

เพราะจริง ๆ เพื่อนสอบไม่ติดแพทย์ในรอบแรก แต่ฉันก็ช่วยติวจนนางสามารถผ่านเข้าได้ในครั้งที่สอง

วีโอเลตเป็นเพื่อนรักของฉัน เราแทบไม่เคยห่างกันเลยด้วยซ้ำ มีอะไรก็ช่วยเหลือกันตลอดนั่นแหละ

และทุก ๆ ความฝันของฉัน จะมีเพื่อนคนนี้ร่วมด้วยเสมอ

เรายังเคยแพลนว่า ถ้าโตขึ้นแล้วไม่มีลูก ไม่มีสามี คงจะสร้างบ้านอยู่ด้วยกันไปจนแก่เลยมั้ง

“เราไม่ใช่เลสเบี้ยนใช่ปะ” ยายวีโอเลตพูดติดตลกมาแบบนั้น

“อีบ้า” ฉันสวนกลับไปทันที

“ยังไงก็ดูแลตัวเองนะ เพราะคนที่แกอยู่ด้วยตอนนี้น่ะ อันตรายที่สุดเลย” ก่อนปลายสายจะเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง

“ครูซน่ะเหรอ ไม่น่ากลัวเลย เขาค่อนข้าง… ประหลาดเฉย ๆ” ฉันส่ายหน้าอย่างไม่ได้คิดเลยว่าเขาจะน่ากลัว

“พูดอย่างกับว่า คุณครูซที่ฉันเจอกับที่แกเจอเป็นคนละคนกันงั้นอะ” แล้วยายวีโอเลตก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“อืมม… ก็คนเดียวกันนะ” ฉันตอบไปจริง

ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าทำไมทุกคนถึงต้องรู้สึกกลัวครูซ แต่สำหรับฉัน... เขาไม่ได้น่ากลัว แค่เป็นคนเข้าใจยากเท่านั้นเอง

“ยังไงก็ระวังตัวหน่อยนะ เห็นพวกพี่พยาบาลเมาส์ ๆ กันว่า พวกพยาบาลสาว ๆ สวย ๆ ครึ่งหนึ่งเป็นเมียของครูซ เพราะฉะนั้นเขาไม่ได้ปลอดภัยแบบที่แกไว้ใจ” เพื่อนพูดอย่างเตือนสติฉัน

และนั่นทำให้ภาพของพยาบาลสาวที่ครูซเพิ่งขึ้นคร่อมแวบเข้ามาในหัว...

“อย่าหลงคารมคนเจ้าชู้ซะล่ะ เพื่อนรัก” ก่อนเสริมทันทีที่ฉันเงียบไป

“ไม่มีทางอะ ในใจฉันมีแต่พี่กันต์คนดีคนเดียวและคนเดิม” ฉันเอ่ยกลับไปอย่างมั่นหน้า

“ทีต่อหน้าพี่กันต์ไม่เห็นกล้าแบบนี้เลย ยายมิราเอ๊ยย” แล้วยายวีโอก็คุยไปหาวไปจนฉันสัมผัสได้

“ไปนอนได้ละ เดี๋ยวถึงคอนโดจะไลน์บอก” ฉันบอกปัด ๆ เพื่อให้นางไปนอนโดยไม่ต้องรอฉันกลับ

“โอเค อย่าลืมไลน์มานะแก” ปลายสายย้ำก่อนที่ฉันจะตัดสาย

และหยิบหนังสือขึ้นมาเปิดอ่านเพื่อฆ่าเวลาที่ต้องนั่งรอ แต่อยู่ ๆ ในสมองมันก็ดันมีอะไรพุ่งเข้ามารบกวนไม่หยุด

นั่นก็คือ… ชื่อของครูซพร้อมเรื่องราวต่าง ๆ ซึ่งเกิดขึ้นและผ่านไปเร็วไวเหมือนโกหก ผู้ชายคนหนึ่งที่เพิ่งเจอเพียงไม่นาน… ทั้งยังแตกต่างกับฉันในทุก ๆ เรื่อง

และเขาก็...

ก๊อก ๆๆ

“เปิดล็อกให้หน่อย” เสียงของคนที่ฉันกำลังนินทาภายในใจดังขึ้นจากนอกรถ

แกร๊กก... ประตูถูกปลดล็อกทันที

และหมอนั่นก็ก้าวขึ้นรถพร้อมกับทิ้งบุหรี่ที่กำลังสูบลงพื้นแล้วขยี้มันจนควันดับไป

ก่อนจะปิดประตูรถและถอนหายใจเหมือนตัวเองเหนื่อยมากซะเหลือเกิน

“นายจะไม่อ้วกใช่ไหม บอกแล้วไงว่าอย่าดื่มเยอะ” ฉันหันไปถามคนตัวใหญ่ที่นอนพิงเบาะรถด้วยท่าทางเมา ๆ จนแทบคุยไม่รู้เรื่อง

เพราะว่าฉันออกมาจากร้านได้เกือบสองชั่วโมงแล้ว ซึ่งพวกเขาก็ยังคงดื่มกันต่อแบบไม่มีเบาไม่มีเบรกจริง ๆ

สภาพของแต่ละคนก็จะประมาณนี้แหละ ไม่น่าแปลกใจอะไร

ครูซหันมาสบสายตาของฉันแบบเมา ๆ และยังมองกันแปลก ๆ อีกด้วย

“มิ... รา... รัน...” เสียงทุ้มเรียกชื่อฉันอย่างแม่นยำทุก ๆ คำ

“มีอะไร ...นายรีบบอกที่อยู่มาดีกว่า ฉันจะได้ขับรถไปส่งถูก” ฉันรีบตอบและข้ามไปคาดขัดเข็มนิรภัยให้กับครูซ

เพราะถ้าออกรถโดยที่เขาไม่ยอมคาด นอกจากจะผิดกฎจราจรและยังไม่ปลอดภัยด้วย

“บอกที่อยู่มาสิ” ฉันทวงถามอีกครั้ง

“W Condo เอกมัย” เขาพูดขึ้นแค่นั้น…

ฉันก็รีบตั้ง GPS ไปตามที่หมอนั่นบอก เพราะรู้แค่ว่ามันเป็นคอนโดใจกลางเมืองที่ติดกับย่านเศรษฐกิจ แต่

“เธอเหมือนใครบางคนที่ฉันรู้จักเลย” จู่ ๆ ครูซก็พูดกับฉันด้วยโทนเสียงที่แปลกไป แถมสายตายังเปลี่ยนเช่นกัน

“ใครเหรอ” ฉันกดปุ่มคาดเซฟตี้เบลต์ให้เขา ก่อนจะเงยหน้ามองคนตรงหน้าเล็กน้อยอย่างสงสัยในคำพูดดังกล่าว

ครูซยักคิ้วแต่ไม่ตอบอะไรกลับมา...

“เธอเหมือนเขามากจริง ๆ ฉันถึงชอบอยู่ใกล้ ๆ” เจ้าตัวพูดซ้ำอยู่แค่นั้นด้วยความเมา ฉันจึงไม่อยากจะใส่ใจอะไรกับคำพูดของคนขาดสติมากนัก

ก่อนรีบขับรถไปส่งเขาถึงที่หมาย และกะว่าจะเรียกแกร๊บแท็กซี่กลับคอนโด เพราะว่าน่าจะปลอดภัยดี ตลอดทางคนเมาก็นั่งเงียบกริบ ไม่ได้ครึกครื้นเหมือนตอนอยู่ปาร์ตี้นั่นเท่าไหร่นัก

“เป็นอะไรไปอะ เมื่อกี้นายยังเฮฮาอยู่เลย” ฉันหันไปถามคนมาดกวนที่จู่ ๆ ก็หงอยเสียเฉย ๆ อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์สินะ

“ฉันแค่ไม่ชอบการกลับไปอยู่คนเดียวเท่านั้นเอง” อีกฝ่ายตอบนิ่ง ๆ ก่อนหลับตาเหมือนตั้งใจที่จะหลับไป…