ยังไงก็ไม่หย่า

คําพูดของเขาเปลี่ยนความคิดและการแสดงออกของผู้คนที่อยู่ตรงนั้น

สวี่เหิงเยว่พูดต่อโดยไม่แสดงอาการใด ๆ ออกมา "คุณเองก็รู้อย่างชัดเจนว่าหัวใจของฉันรักชอบใคร แต่คุณก็ยังคงพยายามหาทางกวนใจฉัน หลินอี้เฟย เมียน้อยที่หน้าไม่อายคนนั้นมันคือคุณตั้งแต่แรก"

หลินอี้เฟยน้ำตาไหล ส่ายหัวแล้วตะโกนว่า "คุณนั่นแหละที่พูดจาไร้สาระ ฉันคือภรรยาของคุณ สวี่เหิงเยว่ฉันยังมีทะเบียนสมรส การตั้งครรภ์ของฉัน ล้วนมีเหตุผลที่เหมาะสม”

สวี่เหิงเยว่หัวเราะยิ้มอย่างเย็นชา "หลินอี้เฟย โรคคิดเพ้อเจ้อของคุณนับวันยิ่งรุนแรงขึ้น"

โรคคิดเพ้อเจ้อ? ผู้คนที่กําลังสังเกตการณ์เปลี่ยนทัศนคติของพวกเขาในทันที “ที่แท้ผู้หญิงคนนี้เป็นบ้า"

สวี่เหิงเยว่ชี้ไปที่ผู้หญิงที่อยู่ในห้องผู้ป่วย เอ่ยคําพูดและน้ำเสียงที่ชัดเจน “คนที่ฉันรักตั้งแต่ต้นจนจบ มีแค่เธอคนเดียว และคือภรรยาคนเดียวที่สวี่เหิงเยว่เป็นคนเลือก!” เขาจ้องมองหลินอี้เฟย “ คุณไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉัน!” เมื่อเขาพูดจบก็ปิดประตู

"เหิงเยว่ ไม่! คุณอย่าทําอย่างนี้" หลินอี้เฟยตบประตูจนฝ่ามือแดง ฉันคือภรรยาของคุณ

"เมื่อมองดูรูปร่างหน้าตาของเธอ ฉันคิดว่าเธอเป็นคนบ้าจริง ๆ " ทัศนคติของผู้คนเปลี่ยนไป

"ฉันคิดว่าผู้หญิงคนนี้คือเมียน้อยเสียเอง แล้วยังไปโทษคนอื่น จิตใจช่างโหดเหี้ยม"

"ไม่ใช่ฉัน ผู้หญิงที่อยู่ในห้องผู้ป่วยคนนั้นต่างหากคือเมียน้อย" หลินอี้เฟยร้องไห้อย่างสิ้นหวัง

สวี่เหิงเยว่ทรยศเธอ กล่าวหาเธอ ทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นดูถูกเธอ เห็นได้ชัดว่าเธอคือผู้ที่ถูกกระทำและได้รับความทุกข์ทรมาน

หลินอี้เฟยร้องไห้จนหัวใจของเธอแตกสลาย และมีเลือดไหลออกมาระหว่างขาของเธอมากเกินไป ดวงตาของเธอมืดลง จนในที่สุดเธอก็หมดสติ รอจนเธอฟื้นขึ้นมาก็เป็นเช้าวันถัดไปแล้ว

ตอนที่ 3 ฉันไม่หย่า

ด้านหน้าต่างห้องผู้ป่วยนั้นมีคนที่รูปร่างสูงยาวยืนอยู่ นั่นคือ สวี่เหิงเยว่! หัวใจของหลินอี้เฟยนั้นบีบแน่น แต่เธอก็ยังอ่อนน้อมถ่อมตนและยื่นมือไปหาเขา

สวี่เหิงเยว่หันกลับมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเย็นชา แล้วยื่นเอกสารให้ 1 ฉบับ หลินอี้เฟยรับกลับมา คาดไม่ถึงว่าจะเป็นเอกสารหนังสือสัญญาการหย่า

"ไม่ ฉันไม่หย่า " หลินอี้เฟยกรีดร้องและขว้างเอกสารนั้นลงพื้น "สวี่เหิงเยว่ เพื่อคุณแล้วฉันถึงยอมทําทุกอย่าง แม้แต่ลูกฉันก็ไม่เอาแล้ว ทําไมคุณถึงจะหย่ากับฉันอีก? "

เธอเป็นเหมือนคนบ้า สวี่เหิงเยว่มองดูเธอด้วยความรังเกียจ สายตานั้นราวกับหม้อที่มีน้ำเย็น ๆ หยดลงมา จนทําให้หลินอี้เฟยรู้สึกหนาวเย็นไปทั้งตัว

เธอกอดร่างกายไว้แน่น รู้ตัวว่าเรื่องราวตอนนี้ช่างน่ากลัว แต่เธอก็ควบคุมไม่ได้ เธอนั้นรักสวี่เหิงเยว่มากเกินไป จนสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไป

"ฉันให้ข้อเสนอคุณไปแล้ว ถึงวันนี้คุณไม่เซ็น แต่หลังจากวันนี้คุณจะคุกเข่าเข้ามาหาฉันเพื่อขอหย่ากับฉันเอง" เขาพูดจบ ก็ก้าวเท้าจะเดินออกไป

หลินอี้เฟยลงจากเตียงผู้ป่วยแล้วคว้าแขนของสวี่เหิงเยว่ไว้ร้องไห้ทั้งน้ำตา "สวี่เหิงเยว่ ฉันขอร้องคุณล่ะ พวกเราไม่หย่าได้มั้ย เรื่องของคุณกับผู้หญิงคนนั้น ฉันจะทําเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันทําเพื่อคุณมาตั้งมากมาย คุณทนได้เหรอที่จะทิ้งฉันไปแบบนี้ "

เธอทุ่มเทให้เขามากมายขนาดนี้ ถ้าต้องหย่าร้างกันโดยที่เธอไม่ใช่คนผิด เธอเองก็ไม่เต็มใจ

สวี่เหิงเยว่สะบัดแขนของเขาออกด้วยความโกรธ และตบฝุ่นที่ไม่มีอยู่บนนั้นแล้วมองเฉย ๆ "ดังนั้นแล้ว ตามที่ระบุไว้บนสัญญาว่าจะให้คุณทั้งคฤหาสน์ คอนโด และเงินสด 5 ล้าน สำหรับพวกคุณตระกูลหลิน ชั่วชีวิตนี้ก็หาเงินไม่ได้เท่านี้ หลินอี้เฟย! การชดเชยนี้ คุณพอใจไหม? "

"ฉันไม่ต้องการเงิน ฉันต้องการแค่คุณ" หลินอี้เฟยคุกเข่าที่พื้นและร้องไห้ "สวี่เหิงเยว่ กี่ปีมาแล้ว ฉันให้หัวใจแก่คุณ คุณยังไม่รู้อีกเหรอว่าฉันรักคุณมากแค่ไหน"

"หุบปาก! อย่ามาพูดคำว่ารักกับฉัน มันน่ารังเกียจ" สีหน้าของสวี่เหิงเยว่นั้นดูรังเกียจเธอมาก " 3 ปีที่แต่งงานกัน ทุกครั้งที่ฉันเห็นคุณ ฉันก็สูญเสียความกระหายไปทั้งหมด” เขาละสายตาจากเธอแล้วมองไปนอกหน้าต่าง “ถ้าไม่ใช่เพราะถิงอันหายตัวไปเมื่อ 2 ปีก่อน จนทําให้ฉันเศร้าโศกและถูกมอมเมา ฉันจะแต่งงานกับคุณได้อย่างไร เวลา 2 ปี ฉันก็ทนมามากพอแล้ว "

เขามองราวเธอราวกับว่าทนดูไม่ได้ "ฉันให้ทรัพย์สินคุณตั้งเยอะ คุณก็รับไปแต่โดยดีเถอะ อย่าทําให้ฉันต้องหมดความอดทนจนท้ายที่สุด คุณจะไม่ได้อะไรเลย"

หลินอี้เฟยร้องไห้อย่างสิ้นหวัง สะอื้นถามว่า “ผู้หญิงคนนั้นคือใคร? บอกฉันที?”

"คุณไม่มีคุณสมบัติที่จะรู้" สวี่เหิงเยว่พูดอย่างเย็นชา

หลินอี้เฟยทรุดตัวลงทันที รีบไปจับขาเขาไว้แน่น "ฉันคือภรรยาของคุณ ทําไมฉันถึงไม่มีคุณสมบัติที่จะรู้ สวี่เหิงเยว่! ถ้าหากคุณไม่บอกฉันว่าเธอคือใคร ฉันก็ไม่หย่า ถึงตายก็ไม่หย่า"

สวี่เหิงเยว่รู้สึกรําคาญและเหวี่ยงเธอออกไปทันที ร่างกายของหลินอี้เฟยอ่อนระทวย สูญเสียการควบคุม ทําให้ล้มลงกับพื้น หัวของเธอกระแทกมุมของตู้ ดวงตาของหลินอี้เฟยก็มองอะไรไม่ชัด

"ฉันขอเตือนคุณนะ หลินอี้เฟย ไม่ว่าตอนนี้ผู้หญิงที่อยู่กับฉันจะเป็นใคร คุณก็ไม่มีสิทธิ์ยุ่ง อีกอย่างพวกเราก็หย่ากันแล้ว นับจากวันนี้ คุณห้ามมายุ่งกับฉัน" สวี่เหิงเยว่พูดจบ ก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว

"สวี่เหิงเยว่!.." หลินอี้เฟยพยายามทรงตัวลุกขึ้น แต่ก็ลุกไม่ไหว บนหัวของเธอมีเลือดไหลลงมา เธอจึงส่งเสียงร้องตะโกน "สวี่เหิงเยว่ คุณกลับมา คุณอย่าไป"

พยาบาลได้ยินเสียงร้องดังจึเข้ามาดูหลังจากที่สวี่เหิงเยว่จากไปแล้ว ศีรษะของหลินอี้เฟยมีเลือดไหล สภาพของหลินอี้เฟยช่างน่ากลัวเหลือเกิน เหมือนวิญญาณที่หลงทางนั่งอยู่บนเตียงอย่างหม่นหมอง