จะเป็นจะตายก็ไม่สนใจ

สวี่เหิงเยว่คิ้วขมวดจ้องไปตามทางที่หญิงสาวเดินจากไป เขากํามือแน่น ตัดขาดกันอย่างนั้นหรอ? มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ผู้หญิงคนนี้กล้าพูดคําพูดแบบนี้กับเขา? รอบกายเต็มไปด้วยความเยือกเย็น ก่อนเดินตามเธอออกจากห้องไป

หลินอี้เฟยออกมารอข้างนอกโรงแรมนานแล้ว แสงไฟสลัว ๆ ตามท้องถนนสาดส่องให้เห็นร่างที่ผอมบางของเธอ ผอมจนหากมีลมพายุพัดผ่านร่างบาง ๆ ก็คงจะถูกพัดไปตามลม นัยน์ตาของสวี่เหิงเยว่ดูเยือกเย็นมากยิ่งขึ้น เขาสัมผัสได้ถึงความโกรธแค้นและไม่พอใจของเธอ แต่ไม่รู้ว่าอารมณ์ความรู้สึกนี้ เกิดขึ้นมาได้อย่างไร

ทั้งสองเข้าไปนั่งเงียบ ๆ ในรถ หลินอี้เฟยจ้องมองดูวิวนอกหน้าต่าง เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "หนังสือสัญญาหย่าละ"

สวี่เหิงเยว่ขมวดคิ้ว เอ่ยขึ้น "นี่เธออยากหย่ากับฉันจนอดใจรอไม่ไหวเลยเหรอ? "

เมื่อวันก่อน ผู้หญิงคนนี้ยังกัดฟันร้องบอกว่าให้ตายก็ไม่ยอมหย่าอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ดูเหมือนว่าความจริงใจในเมื่อก่อน เกรงว่าจะเป็นแค่ละครฉากหนึ่งแค่นั้น!

หลินอี้เฟยยิ้มออกมาอย่างเยาะเย้ย "เป็นคุณเองไม่ใช่เหรอ? ที่ต้องการให้ฉันรีบ ๆ เซ็นใบหย่า หากช้าไปกว่านี้ ฉันกลัวว่าต่อไปพ่อแม่ของฉันคงไม่ได้ตายดี"

ภาพพ่อที่โดนตัดมือ มันชัดเจนอยู่ในหัว และคอยย้ำเตือนเธอทุกเวลา ผู้ชายคนนี้เลือดเย็นและไร้จิตใจเกินไป

สวี่เหิงเยว่สีหน้าถอดสี แต่ก็ไม่ได้มีคําพูดใดเอ่ยต่อ และก็ไม่ได้บอกว่าหนังสือหย่าจะส่งมาให้ตอนไหน

พอมาถึงที่โรงพยาบาล หลินอี้เฟยถูกพาไปเจาะเลือด ตรวจร่างกายขั้นพื้นฐาน เธอนั่งอยู่ในห้องพักผู้ป่วยอย่างสงบไม่เอ่ยอะไร และก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ นั่งแข็งทื่อราวรูปปั้นไม้ที่ไม่มีชีวิต

ผ่านไปไม่นาน เลขาของเขาก็ปริ้นสัญญาหย่ามาให้ หลินอี้เฟยจึงได้ขยับตัว เธอยื่นมือผ่านหน้าสวี่เหิงเยว่ไปรับเอกสารมาจากมือของฮุ่ยเฟิง จากนั้นเปิดเอกสารเพื่อที่จะเซ็นทันที สวี่เหิงเยว่ขยับปากอยากจะพูด แต่เวลานั้นหมอก็ถือผลการตรวจร่างกายออกมาพอดี

"ตอนนี้สภาพร่างกายของคุณหลินยังไม่ค่อยดีนัก ถ้าจะผ่าตัดตอนนี้ เกรงว่าจะเป็นอันตราย จะพักให้ร่างกายฟื้นตัวอีกสักระยะค่อยว่ากันดีไหม" คุณหมอเอ่ย ถามย้ำความมั่นใจ

หลินอี้เฟยฟังคุณหมออย่าไร้ความรู้สึก ได้แต่รอดูปฏิกิริยาของเขา ในขณะนั้นมือก็ยังคงเซ็นชื่อต่อจนเสร็จ

สวี่เหิงเยว่มองดูเธอเซ็นใบหย่าอย่างไม่ลังเลใด ๆ ก็เอ่ยขึ้นแบบโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ "ไม่ต้อง! ผู้หญิงคนนี้จะเป็นหรือจะตายก็ไม่ต้องสนใจ ผ่าตัดได้เลย"

หลินอี้เฟยมือสั่น จนทําให้เขียนเพี้ยนไปตัวหนึ่งและไม่นานเธอก็เซ็นเสร็จ สิ่งที่สวี่เหิงเยว่ทําร้ายเธอมันมากมายจนทําให้เธอกลายเป็นคนเย็นชาไปแล้ว ต่อให้เจ็บปวดกว่านี้ เธอก็สามารถอดทนได้ และไม่แสดงอาการให้ออกมาทางสีหน้า

ในที่สุดเธอก็เซ็นหนังสือใบหย่าฉบับนั้นเสร็จ เก็บเข้าซองแล้วยื่นให้เขา "นายรับปากแล้วนะ ว่าจะปล่อยพ่อของฉันไป"

สวี่เหิงเยว่รับเอกสารมา รีบโยนให้เลขาอย่างไว ทันใดนั้นคุณหมอก็เอ่ยขึ้น "คุณหลิน เชิญคุณไปให้ยาสลบและเตรียมตัวได้แล้ว"

หลินอี้เฟยพยักหน้าและกลับหลังเดินตามคุณหมอไป ไม่แม้แต่หันกลับมามอง

สวี่เหิงเยว่มองตามแผ่นหลังอันผอมบางของเธอ รู้สึกหายใจติดขัดขึ้นมา ชั่วขณะเขาหลับตาลง หันกลับไปถามเลขา "สถานการณ์ทางด้านถิงอันเป็นอย่างไรบ้าง"

ฮุ่ยเฟิงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไม่สู้ดี “อาการป่วยของคุณเฟยไม่สู้ดี อย่างแรกก็เป็นมะเร็งมดลูกระยะกลาง ต่อมา ตรวจจพบว่ามีโรคความดันสูงที่เป็นอาการแทรกซ้อนขึ้น ตอนนี้ไตของเธอก็ทำงานผิดปกติ คุณหมอบอกว่าร่างกายของเธอต่อไปอาจจะมีสภาวะอื่นแทรกซ้อนเกิดขึ้นได้ อีกอย่าง.....แม้ว่าจะทำกายเปลี่ยนไต แต่ก็ไม่แน่ว่าจะได้ผล"

สวี่เหิงเยว่ทําหน้าตาเฉย ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เอ่ยขึ้น "ไตแค่ข้างเดียว คงไม่คร่าชีวิตหลินอี้เฟยได้"

ฮุ่ยเฟิงยังพูดไม่ทันจบ ได้แต่แอบถอนหายใจ จริง ๆ แล้วทางโรงพยาบาลได้คุยกับฮุ่ยเฟิงเป็นการส่วนตัวแล้ว ว่าอาการป่วยของเฟยถิงอันไม่มีทางรักษาให้หายได้ ดังนั้นหากทําการเปลี่ยนไต ก็จะเป็นการสูญเสียไตของหลินอี้เฟยทิ้งไปเปล่า ๆ แต่ที่หมอทำได้ก็เพียงแค่ทำให้สวี่เหิงเยว่กับเฟยถิงอันสบายใจขึ้นเท่านั้น เพราะตอนนี้ร่างกายของเฟยถิงอันไม่สามารถเข้ารับการทำคีโมได้

แต่ฮุ่ยเฟิงไม่กล้าพูดแบบนี้กับสวี่เหิงเยว่ เฟยถิงอันเป็นรักครั้งแรกของเขา รู้จักกันก่อนที่ทั้งสองจะเรียนมัธยม เรียกได้ว่าโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก แยกกันสองปีตอนขึ้นมหาลัยและก็กลับมาอยู่ด้วยกันอีกสองปี

เดิมทีเขาวางแผนว่าหลังจากที่เรียนจบจะแต่งงานกับเธอ แต่เธอกลับหายไปอย่างกะทันหัน ไม่ได้ข่าวคราวยาวนานถึงสองปี ไม่มีใครรู้ว่าในสองปีนี้ เธอไปทําอะไรอยู่ที่ไหน

ก่อนหน้านี้สองสามเดือน ครอบครัวของเธอก็มาบอกกับสวี่เหิงเยว่ว่า เธอป่วยอาการหนักมาก ตอนนั้นที่หนีหายไปก็เป็นเพราะอาการป่วยนี้ เธอไม่อยากให้เขามาเดือดร้อนด้วย จึงตัดสินใจจากไป

แม่ของเธอบอกว่า สองสามปีมานี้ เธอเฝ้าคิดถึงสวี่เหิงเยว่อยู่ตลอด หวังว่าเขาจะตามหาเธอ สวี่เหิงเยว่จากเดิมทีที่คิดถึงเธอไม่เคยลืมอยู่แล้ว พอได้ยินแบบนี้ เขาก็รีบเดินทางไปต่างประเทศรับเฟยถิงอันกลับคืนมา โดยที่ไม่สนใจภรรยาที่แต่งงานอยู่ที่บ้านแม้แต่น้อย

พอนึกถึงเรื่องนี้ ฮุ่ยเฟิงส่ายหัวเล็ก สองปีมานี้ หลินอี้เฟยปฏิบัติต่อเขาอย่างไรเขานั้นรู้ดี เขาคิดว่าหลินอี้เฟยต่างหากที่เป็นคนที่รักสวี่เหิงเยว่อย่างแท้จริง แต่สวี่เหิงเยว่ก็ยึดติดในอดีตเกินไป ยึดติดในงานแต่งงานที่ถูกบังคับให้แต่งเมื่อสองปีก่อน และไม่ยอมรับหลินอี้เฟย