ข้อแลกเปลี่ยน

หลินอี้เฟยถูกฉุดให้ลุกขึ้นตาม และลากเข้าไปในโรงพยาบาลด้วย เธอถูกโยนเข้าไปในห้องผู้ป่วยที่ว่างอยู่ สวี่เหิงเยว่ก็เดินตามเข้ามา ถอดเสื้อคลุมออกพลางเอ่ยขึ้น "ไม่มีเวลาแล้ว เอาที่นี่เลยละกัน ฉันจะรีบทํารีบเสร็จ"

หลินอี้เฟยถูกฝนมาเป็นเวลานาน ริมฝีปากซีดเผือดด้วยความหนาวเย็น เธอเอ่ยขึ้นเสียงเบา "ฉันจะไปที่โรงแรม แค่เงื่อนไขง่าย ๆ แค่นี้ ครั้งสุดท้ายแล้ว นายจะไม่ให้ฉันสุขสบายหน่อยเหรอ"

สวี่เหิงเยว่ขมวดคิ้ว แววตาเปร่งประกายว่ารังเกียจ หลินอี้เฟยไม่อยากจะคิดอะไรอีก

สิ่งที่เธอต้องการ ไม่ใช่แค่เรื่องนี้เท่านั้น แต่เธอต้องการผลที่จะตามมาหลังจากคืนนี้มากกว่า

เฟยถิงอันมีโรคความดันสูงเข้ามาแทรก จะให้ถูกเรื่องที่รุนแรงมากระทบจิตใจไม่ได้ แต่เธอจะหาเรื่องมากระตุ้นให้เอง หากกฎแห่งกรรมไม่ตามสนองเฟยถิงอัน เธอจะเป็นคนล้างแค้นสนองให้เอง

"ได้ ฉันจะจองโรงแรมให้เธอห้องหนึ่ง แต่นี่คือคำขอเรื่องสุดท้ายของเธอ ถ้าถึงโรงแรมแล้ว เธอยังมาลูกไม้อีก เงื่อนไขข้อนี้ถือว่าเป็นโมฆะ"

ไม่นานหลินอี้เฟยก็ถูกพาตัวมาส่งที่โรงแรม เธอหนาวจนสั่นไปทั้งตัว ถือโอกาสเป็นข้ออ้างในการขอเข้าไปอาบน้ำ ขณะอยู่ในห้องน้ำ เธอหยิบโทรศัพท์ที่ซ่อนไว้ออกมาเปิดกล้อง และแอบตั้งซ่อนไว้

จากนั้นเธอเปลี่ยนชุดเป็นชุดอาบน้ำ และเรียกสวี่เหิงเยว่เข้ามาในห้องน้ำด้วย เธอจู่โจมจูบเขาก่อน น้ำร้อนทําให้หน้าของเธอนั้นแดงระเรื่อ ความเร่าร้อนมาปกคลุมแทนความอบอุ่น เกิดเป็นภาพฝันอันงดงาม

อาจจะเป็นเพราะรูปร่างที่ยั่วยวนของเธอ ที่ดึงดูดล่อลวงสวี่เหิงเยว่ให้คล้อยตาม เขากอดเอวบาง ๆ ของเธอไว้แน่น

ตั้งแต่ที่เธอทำแท้งมา เขาก็ไม่ได้นอนกับเธออีก ร่างกายของเฟยถิงอันก็ไม่แข็งแรง จะนอนด้วยก็ไม่ได้ พอมาเจอท่าทีที่ยั่วยวนของหลินอี้เฟยแบบนี้ ก็ทำให้เขาสติหลุดไปเลยทันที

เมื่อเธอคิดว่าหลังจากนี้ สวี่เหิงเยว่กับเฟยถิงอันจะร่วมรักกันแบบนี้ ในใจของเธอจึงเกิดจิตคิดอิจฉาขึ้นมา เธอจึงยอมทิ้งศักดิ์ศรีความไร้ยางอายทุกอย่าง เพื่อยั่วยวนสวี่เหิงเยว่อย่างร้อนแรง

หลังจากทุกอย่างเสร็จสิ้น ก็ทําเอาหลินอี้เฟยหมดเรี่ยวแรง ทั้งสองเริ่มต้นจากห้องน้ำและมาจบลงที่เตียงนอน เธอขดตัวอยู่ในผ้าห่มนุ่มๆ เหนื่อยล้าจนอยากจะนอนต่ออีกสักหน่อย

สวี่เหิงเยว่ที่อยู่ข้าง ๆ กําลังจัดแจงเสื้อผ้า สายตามองมาที่ร่างเล็กบอบบางที่ถูกผ้าห่มห่อหุ้มไว้อยู่ ในความทรงจําของเขาเมื่อก่อน ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ผอมบางขนาดนี้ ดูเหมือนว่านํ้าหนักเธอจะลดลงไปเกือบครึ่ง นัยน์ตาสีดํานั้นมืดมิด เขาต้องรีบละสายตาออกจากเธอ

ผู้หญิงคนนี้จะผอมหรือไม่ผอมมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขา!

"ใส่เสื้อผ้า แล้วไปโรงพยาบาลได้แล้ว" เขาติดกระดุมเม็ดสุดท้าย เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบ

หลินอี้เฟยหลับตาลง ข่มใจบังคับตัวเองให้ลุกขึ้นมา แต่วินาทีที่เท้าเหยียบถึงพื้น ขาสองข้างก็อ่อนแรงจนทําให้เธอล้มคุกเข่าอยู่ที่พื้น มือของเขาขยับเล็กน้อย วินาทีนั้นเขาอยากจะพยุงเธอขึ้นมา แต่หลินอี้เฟยกลับไม่รอให้เขาได้ช่วย รีบพยุงตัวเองขึ้นมาที่ขอบเตียง จัดแจงตัวเอง

เธอกัดริมฝีปากแน่น รู้สึกเหนื่อยและไร้เรี่ยวแรง แต่กลับต้องรีบใส่เสื้อผ้าที่ยังไม่แห้งชุดนั้นอย่างคล่องแคล่ว

สวี่เหิงเยว่เกิดความรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นในใจ เขาไม่ทันได้พิจารณาอะไร เพียงแค่เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ "ช่างมันเถอะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะส่งคนมารับเธอ คืนนี้ก็พักผ่อนให้เพียงพอแล้วกัน"

"ไม่ต้องหรอก" หลินอี้เฟยนั่งอยู่บนเตียง ใส่กางเกง ใบหน้าที่ซูบผอมไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใด ๆ เอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา "ไปโรงพยาบาลตอนนี้เลย ฉันเอาไตให้นาย นายเอาเงินให้ฉัน"

เขายืนขึ้น "ยังมีข้อตกลงใบหย่า.."

เขาเอ่ยขึ้นมาได้ไม่กี่คํา ใจของเธอกลับรู้สึกเจ็บปวดเกินจะร่ำร้องออกมา เธอชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ “ฉันจะเซ็นให้ตอนนี้ หลังจากคืนนี้ไป ฉันกับคุณเราขาดกัน ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก!"

เธอรักเขามากถึงขนาดนี้ ต่อให้ถูกเขาทําร้ายอย่างหนักถึงเพียงนี้ แต่เธอยังอยากรั้งเขาไว้อยู่! เมื่อเดินออกจากห้อง หลินอี้เฟยยอมให้น้ำตาของตัวเองไหลออกมาและรีบเช็ดออกอย่างไว