EvilMafia บทที่ 3 : ฟาเดีย ชิมากาวะ

ณ ห้องคาราโอเกะแห่งหนึ่งในโตเกียว เวลา 22.45 น.

คัมไป! คัมไป! คัมไป!

เสียงหนุ่มสาวภายในห้องดังขึ้นพร้อมกัน จากนั้นก็ยกแก้วเบียร์ขึ้นชน ห้องคาราโอเกะถูกจัดเป็นสถานที่นัดพบประจำของกลุ่มสมัยเรียนมัธยมที่จะมาเจอกันทุก 1 ปี ทุกคนมีหน้าที่การงานอย่างที่ตัวเองใฝ่ฝัน บอกเล่าประสบการณ์และระบายปัญหาชีวิตกับเพื่อนทุกครั้งที่เจอกัน

“เซรินแกดื่มแก้วนี้มาสองชั่วโมงแล้วนะ” นามิ เพื่อในกลุ่มที่นั่งอยู่ข้างฉันพูดขึ้น ตอนนี้เธอกำลังได้ที่ แล้วนิสัยบังคับเพื่อนกินก็จะตามมาด้วย ซึ่งปกตินามิเป็นเพื่อนที่น่ารักและสนิทกับฉันมากที่สุดในกลุ่ม

“ฉันไม่ชอบดื่มนี่ก็รู้อยู่”

“รู้! แต่วันนี้ต้องดื่ม ดื่ม ดื่มให้ชีวิตตกงานครั้งที่ห้าของแกในปีนี้!” พูดจบนามิก็พยายามยกแก้วให้ฉันดื่ม จนเพื่อนอีกคนต้องเข้ามาช่วยห้าม

“นามิ ฉันบอกแกว่าอย่าบังคับเซรินไง” ไอวาดึงแก้วจากมือฉันออกแล้ววางลงบนโต๊ะ แล้วดึงนามิออกห่างจากฉันด้วย

“ก็ชีวิตเซริน...ฮือ ~ อะไรกัน ทำไมแกตกงานบ่อยกว่าเพื่อนเลย ทั้งที่สมัยเรียนแกเก่งมาก เก่งทุกทาง กีฬา สอบ ทุกอย่างจริง ๆ นะ!” นามิร้องไห้ฟูมฟายอย่างไม่เข้าใจ เมื่อเธอรู้ว่าฉันถูกไล่ออกจากงานเป็นครั้งที่ 5 ของปีนี้ ซึ่งความจริงทุกอย่างมันเป็นเรื่องโกหก...

เรื่องงานของฉันไม่สามารถบอกใครได้ ทุกอย่างเป็นความลับแม้แต่ข้อมูลประชาชนที่รัฐบาลมี ยังไม่มีการระบุถึงเรื่องงานของฉันเลย มีเพียงคนเดียวที่รู้ก็คือพ่อของตัวเอง

“ก็แบบนี้แหละ พอไปทำงานก็เจอคนเก่งกว่าไงเลยสู้เขาไม่ได้ พอสู้ไม่ได้ก็ต้องหาที่ใหม่”

“แกไปทำงานกับฉันมั้ย เดี๋ยวถ้าบริษัทเปิดรับสมัครฉันจะมาบอกแกทันที” นามิพยายามช่วยทุกทางมาตลอด ซึ่งบริษัทของเธอมันเคยเปิดรับคนง่ายซะที่ไหน

“ได้สิ ดื่ม ๆ อย่าเอาเรื่องงานฉันมาทำให้บรรยากาศเสียสิ” และฉันก็ตอบอย่างเช่นทุกครั้ง จากนั้นก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันที

“แล้วอายุสามสิบแล้วก็ยังไม่มีแฟน! ทั้งที่สวยมากขนาดนี้ หน้าอกอึ๋มขนาดนี้ ลูกครึ่งญี่ปุ่นรัสเซียทำไมไม่เคยมีแฟนสักครั้งในชีวิต!” ว่าแล้วไงว่าต้องวนมาเรื่องนี้จนได้ แล้วนามิที่เมาก็ยิ่งพูดเสียงดังมากกว่าปกติ ดีนะที่เป็นแบบห้องปิดส่วนตัว แล้วในห้องก็มีแต่เพื่อนสนิทกันทั้งนั้น

“ก็...” จะพูดยังไงดีเนี่ย เรื่องความรักมันไม่เคยเข้ามาอยู่ในหัวเลยสักครั้งด้วยสิ

“ฉันจะแนะนำพี่ชายของแฟนให้ เขาอายุมากกว่าเราสามปีซึ่งฉันคนนี้คิดว่ามันไม่ใช่ปัญหาเลย เหมาะสมกับแกด้วย”

“...เหรอ เอ่อ” ปฏิเสธได้มั้ย ปฏิเสธได้มั้ย!

เพราะงานทำให้ไม่ได้สนใจเรื่องแฟน แล้วถ้ามีแฟนการทำงานก็ยิ่งยากลำบากเข้าไปอีก รวมไปถึงการใช้ชีวิตด้วย

“ตามนี้ คัมไป ~” นามิเข้าสู่หมวดสนุกสนานได้ในทันที ส่วนฉันนั่งจิบเบียร์แก้วของตัวเอง แก้วเดียวที่ดื่มไม่หมดจนกระทั่งจบงาน

อายุ 30 ปีแล้วไม่เคยมีแฟนมันน่าแปลกตรงไหน....

เวลา 00.45 น.

“กลับได้แน่นะ กลับคนเดียวได้แน่น้า ~” นามิอยู่ในสภาพเมาจนเดินไม่ตรง เธอมีไอวาประคองร่างเอาไว้แม้มันจะยากลำบากต่อการทรงตัวของไอวา แต่ฉันกับเพื่อนทั้ง 2 คนเราต้องแยกทางกันแล้ว

“ได้สิ เดี๋ยวเดินไปอีกนิดก็จะถึงห้องฉันแล้ว”

“โอเค ~ ถึงแล้วพิมพ์ ๆ ส่งข้อความมาบอกด้วยนะ ~”

“โอเค ไอวาฝากนามิด้วยนะมีอะไรก็โทรมา” ไอวาต้องพานามิกลับเพราะพวกเขาอยู่อะพาร์ตเม้นต์เดียวกัน

“ไว้เจอกันเซริน” ไอวาส่งยิ้มให้ฉันแล้วประคองนามิไปยังรถแท็กซี่ที่จอดรอรับอยู่

“บาย ~ เซริน รีบหาสามีเร็ว ๆ นะคนสวยของฉัน ~”

ดวงตากลมภายใต้แว่นสายตามองเพื่อนทั้งสองที่กำลังเดินไปยังรถ คนขับลงมาช่วยพาคนเมาเข้าไปในรถ ฉันมองอยู่แบบนั้นจนกระทั่งรถขับออกไป จดจำเลขทะเบียนได้อย่างแม่นยำในครั้งเดียว แม้กระทั่งรูปพรรณสัณฐานของคนขับก็เช่นกัน

เมื่อส่งเพื่อนเป็นที่เรียบร้อย ร่างบางหมุนตัวเดินไปยังอีกทางหนึ่งซึ่งเป็นที่จอดรถของฉันเอง บรรยากาศรอบตัวมีเพียงความเงียบ อากาศที่เย็นขึ้นกะทันหันทำให้รู้สึกได้ว่าเหมือนฝนกำลังจะตก แขนเรียวยกขึ้นกอดอกเพื่อรักษาความอบอุ่นในร่างกาย

“เฮ้...”

ในระหว่างที่กำลังเดินผ่านซอกตึกที่กำลังก่อสร้างอยู่นั้นก็มีเสียงผู้ชายทักขึ้น แต่ฉันเลือกที่จะไม่ให้ความสนใจแล้วเร่งฝีเท้าให้เดินเร็วขึ้น ก็ตอนนี้อากาศทั้งเย็นแล้วเม็ดฝนกำลังโปรยปรายลงมา

ตึก ตึก ตึก!

หมับ!

เสียงฝีเท้าดังขึ้นตามหลังมาติด ๆ รับรู้ได้ว่ามีคนวิ่งตามมาแต่ฉันยังคงเดินด้วยความเร็วเท่าเดิม สนใจเพียงแค่อากาศที่เย็น เมื่อรู้สึกตัวอีกทีแขนเรียวถูกจับด้วยมือเย็นแล้วยังหยาบกร้านของผู้ชาย ก่อนจะถูกกระชากให้หันหน้าไปทางพวกเขา

“เรียกไม่ได้ยินเหรอ”

“.....” เพราะแว่นขึ้นเป็นฝ้า แล้วยังมีหยดน้ำเกาะเต็มไปหมดทำให้มองพวกเขาไม่ชัดนัก ฉันจึงใช้มือข้างที่ว่างดึงแว่นตัวเองออกมาเช็ด

พรึ่บ! ตุบ!

ยังไม่ทันจะได้เช็ดแว่นของตัวเอง ก็ถูกมือของผู้ชายตรงหน้าปัดทิ้งลงบนพื้น แล้วตามด้วยเท้าของอีกคนเหยียบซ้ำลงไป

แว่นของฉัน...แพงนะ

“พูดได้มั้ย”

“อือ” ฉันตอบกลับคำถาม แม้ว่าตาจะยังมองแว่นด้วยความเสียดาย

“ก็พูดได้นี่หวา หึ...สวยฉิบ นมใหญ่ด้วย” เสียงของผู้ชายอีกคนกำลังวิเคราะห์ร่างกายฉันอย่างเสียมารยาท

“มีอะไร” สถานการณ์ตรงหน้าต้องถามก็รู้ว่าพวกนี้คืออะไร

เรื่องข่าวที่เกิดขึ้นในย่านนี้ฉันได้ยินมันมานานแล้ว ผู้หญิงถูกทำร้ายและข่มขืนมีมาให้ได้เห็น จับได้และทั้งจับไม่ได้อีกเยอะ ร้ายแรงสุดก็จบลงด้วยการถูก...โดนฆาตกรรม หายสาบสูญ ค้ามนุษย์

แล้วที่หนักไปกว่านั้น กลุ่มคนเหล่านี้มักอยู่ภายใต้พวกเหนือกฎหมายที่มีเพียง 1 เปอร์เซ็นต์ในประเทศ