EvilMafia บทที่ 4 : คุณตำรวจ

“กูขอก่อน เดี๋ยวมึงถ่ายคลิปไปให้นายดูด้วยว่าสนใจเก็บไว้มั้ย” ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉันพูดขึ้น และนั่นทำให้อีก 2 คนที่ยืนล้อมอยู่รีบหยิบเอาโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเตรียมเอาไว้

“....” จะโดนอะไรเนี่ย แล้วถ้าวันนี้ไม่ใช่ฉันเข้ามาแล้วเป็นคนอื่นล่ะ...พวกสวะ

“ถ้าว่าง่าย ๆ ก็จะไม่ตาย แต่ถ้าแหกปากไม่รับประกันชีวิต” ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ พื้นที่ตรงนี้ทั้งเปียก แล้วก็มีแต่ดินเพราะอยู่ในช่วงก่อสร้าง

“เข้าใจแล้วค่ะ” เสียงเล็กตอบกลับแผ่วเบา สายตามองตามมือที่เอื้อมมาเพื่อสัมผัสเส้นผมสีดำฉัน

พลั้ก! อั้ก!

แต่แล้วทุกอย่างต้องหยุดลง เมื่อเท้าเล็กถีบเข้าที่ท้องของผู้ชายตรงหน้าเต็มแรง แล้วตรงเข้าไปซ้ำไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว ความวุ่นวายเกิดขึ้นและเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของผู้ชายทั้ง 3 คนดังระงมไปทั่วบริเวณที่ไร้ซึ่งผู้คน

กับพวกกระจอกแบบนี้ฉันขอเวลาแค่ 10 นาทีพอ

ณ สถานีตำรวจประจำเมือง เวลา 01.55 น.

“พวกเขาทั้งสามคนให้การว่าคุณทำร้ายร่างกายเขาก่อนครับ ทั้งที่แค่ต้องการเข้ามาถามทางเท่านั้น” ตำรวจประจำสถานีพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ผิดกับฉันที่เอาแต่ให้ความสนใจเล็บของตัวเอง

“....” มือเล็กยกขึ้นในระดับสายตา เพ่งมองเล็บที่ฉีกหักของตัวเองด้วยความเสียดาย

“และพวกเขามีความต้องการจะแจ้งความคุณกลับ ทั้งทำร้ายร่างกาย ได้รับแผลทางสภาพจิตใจ ใบหน้าบอบช้ำซึ่งส่งผลต่อการดำรงชีวิตประจำวันครับ”

“....” ไม่ได้เสียหายแค่เล็บเดียวซะด้วยสิ

เล็บนิ้วก้อยก็ด้วยเหรอเนี่ย...เฮ้อ

“คุณได้ยินที่ผมพูดมั้ยครับ” เสียงดุของเจ้าหน้าที่สามารถทำให้ฉันกลับไปสนใจยังเขาได้ในที่สุด

“ได้ยินค่ะ แต่ช่วยพิจารณาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ดีก่อนจะรับแจ้งความกลับทีนะคะ” ก่อนจะเรียกตำรวจมาจัดการ ลางสังหรณ์มันก็บอกฉันอยู่แล้วว่าอาจจะมีเจ้าหน้าที่เกี่ยวข้องด้วยก็ได้ เพราะเขตนี้มันเกิดเรื่องบ่อยเกินแต่ดันไม่สามารถจับคนร้ายได้

แล้วดูท่าจะเป็นอย่างที่คิดจริง ๆ สินะ

“ผมพิจารณาดีแล้ว ร่างกายของคุณไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน”

“นี่...เล็บฉันหัก” มือสองข้างยกขึ้นให้เจ้าหน้าที่ตำรวจได้รับรู้

“ก็แค่เล็บ”

“หักสองเล็บค่ะ”

“นิ้วหักแล้วค่อยมาบอก” พูดแบบนี้ไงวะ

“คุณตำรวจคะ...” เสียงหวานพึมพำเบา ๆ แล้ววางมือลงบนโต๊ะ จากนั้นก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่าย

“....” สายตาของเราจ้องมองกันอย่างไม่มีใครหลบสายตา ที่ตำรวจกล้าเอนเอียงชัดเจนขนาดนี้คงเพราะไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร แล้วยังเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กนั่งเสนอหน้าอยู่ในนี้ ซึ่งเวลาเกือบตี 2 มันไม่ใช่เวลาที่ผู้หญิงจะออกมาเพ่นพ่านสักเท่าไหร่

“ทำตัวเป็นกลางแล้วมองความจริงด้วยค่ะหรือว่า...เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเขตนี้ตลอดหลายเดือนที่ผ่านเจ้าหน้าที่จะเกี่ยวข้อง” ริมฝีปากแดงยิ้มอย่างรู้ทันเมื่อคนตรงหน้าเผลอหลบสายตาชั่วขณะ ก่อนจะกลับมาจ้องตาฉันเหมือนเดิม

หายใจเร็วขึ้นด้วยแฮะ... กำลังตื่นกลัว

“ระวังคำพูดด้วย”

“คุณนั่นแหละที่ต้องระวังคำพูด คันจิ เอสึเกะ” ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีสวยเผยยิ้มบาง ๆ ให้แก่เขา แล้วลุกขึ้นยืนเต็มส่วนสูง

“....” ดวงตาสั่นระริกเพราะฉันรู้ชื่อของเขาทั้งที่ภายในจุดที่นั่งอยู่นั้น ไม่มีอะไรบ่งบอกถึงชื่อจริงของเขาเลย แม้ป้ายชื่อก็ไม่มี

“เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาเช็กเรื่องคดีนะคะ ทำตามหน้าที่และทำตัวเป็นกลางถ้ายังอยากอยู่ในหน้าที่นี้ต่อไป”

ปึง!

จู่ ๆ เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ตบโต๊ะด้วยความโมโห แล้วลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับฉัน ร้อนรนอะไรขึ้นกันนะ? หรือฉันไปกระตุ้นความหวาดกลัวให้ระเบิดออกมา แล้วต้องสร้างบางสิ่งกลบเกลื่อนตัวเอง

“ข่มขู่ผมเหรอ คุณเป็นใคร!”

“อยากรู้เหรอคะ ลองไม่จัดการตามหน้าที่ดูสิ...แล้วเราจะได้รู้จักกัน” อีกฝ่ายพูดเสียงดัง โมโหเดือดดาลออกมา ในขณะที่ฉันพูดด้วยน้ำเสียงปกติ ไร้ซึ่งการแสดงออกทางอารมณ์ใด ๆ

“...อึก” อีกฝ่ายกลืนน้ำลายอึกใหญ่

“ไว้เจอกันค่ะ ใจจริงไม่ได้อยากเจอเลยค่ะแต่ถ้าคุณอยากก็ลองดู...” พูดจบฉันก็เดินไปทางประตูทันที นี่มันเวลานอนของฉันแล้วนะ นอนดึกทำให้สุขภาพผิวหน้าไม่ดีไม่มีใครเข้าใจเอาซะเลย

2 วันต่อมา

ณ สำนักงานตำรวจ

(หน่วยสืบสวนสอบสวนพิเศษประจำประเทศญี่ปุ่น)

“ขออนุญาตครับ...ท่านรอง” เสียงผู้ชายดังขึ้นระหว่างเดินไปยังห้องทำงาน ทำให้สองเท้าหยุดเดิน หันกลับไปมองยังบุคคลที่ยืนอยู่ข้างหลัง

ถ้าอยู่ข้างนอกฉันคือผู้หญิงไร้งาน ตกงาน ไม่เคยมีแฟน แต่เมื่อเข้ามาที่สำนักงานฉันก็จะเป็น ‘ฟาเดีย ชิมากาวะ’ หรือชื่อเล่นที่คนในหน่วยงานรู้จัก ‘เซริน’ รองผู้บัญชาการหน่วยสืบสวนสอบสวนพิเศษที่ 3 หน่วยงานที่ไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของรัฐบาล และผู้ที่อยู่ในนี้ทุกคนต่างต้องปกปิดข้อมูลของตนเองด้วยกันทั้งสิ้น

“บอกให้เรียกชื่อ”

“ครับ พี่เซริน”

“ก็แค่นั้น แล้วมีอะไร” ต้องย้ำทุกวันเรื่องให้เรียกชื่อ ไม่จำเป็นต้องเรียกยศหรืออะไรทั้งนั้น

“ผู้บัญชาการหน่วยต้องการพบครับ”

“เช้าอันสดใสของฉัน เริ่มวันก็วุ่นวายเลยเหรอเนี่ย” น่าเบื่อที่สุดต้องมาเจอแต่เช้า ปวดหัวจริง