ล่า(ม)พันธะ บทที่ 2 : (อดีต) เจ้าของดวงตาสีฟ้า

หลังจากเปิดเรียนได้ 2 อาทิตย์

ณ โรงอาหารของมหาวิทยาลัย

“ฉันมีพี่ชายสามคน คนโตกำลังเรียนต่อโทที่อเมริกา คนที่สองเรียนปีสี่ที่นี่แหละ ส่วนคนที่สามอยู่ปีสองเรียนอยู่อีกที่หนึ่ง และทั้งสามคนฉันแทบจะไม่ได้เห็นหน้า ทุกวันนี้ใช้ชีวิตแบบรู้แค่ว่ามีพี่ชายแต่ไม่รู้ตัวอยู่ที่ไหน” ต้าหลินกำลังเล่าเรื่องในชีวิตของเธอให้ฉันฟังอย่างหน้าตาเฉย ในขณะที่มือก็กำลังใช้ตะเกียบคีบชิ้นเนื้อเข้าปาก แล้วเคี้ยวจนแก้มป่องด้วยใบหน้าอารมณ์ดี

ภายนอกที่ดูหน้าตาเหมือนจะเหวี่ยง เป็นประเภทพวกคุณหนูเอาแต่ใจ อารมณ์ร้าย ความจริงต้าหลินนิสัยดีและน่ารักมาก ๆ เพียงแต่เธอไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวาย

ตลอดระยะเวลาเปิดเรียน 2 อาทิตย์ ทำให้เราทั้งสองคนสนิทกันมากจนเหมือนรู้จักกันมาราวสิบปี และเธอยังเป็นคนที่เล่าเรื่องส่วนตัวได้ง่ายดายแต่เล่าให้เพียงฉันที่รับรู้ จะว่าไปเรื่องตระกูลจางก็พอจะได้ยินมาบ้างตามหน้าสื่อ แต่ฉันไม่ได้สนใจจนจะต้องไปนั่งจับตามอง

ตระกูลมหาเศรษฐีอันดับ 1 ของจีน เจ้าของฉายา ‘มังกรแห่งแผ่นดินใหญ่’

“เป็นน้องคนสุดท้อง” ฉันถามกลับอีกฝ่ายทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

“อือ ลูกสาวที่ป๋าไม่เคยปล่อยเลย”

“ไม่ดีเหรอ ลูกที่พ่อรักน่ะ” ภาพของพ่อในความทรงจำเลือนรางมาก เพราะเขาเสียไปตั้งแต่ตอนฉันเด็ก ๆ แล้วในชีวิตจึงมีแค่แม่ ป้าเฮเลนและพวกลูกพี่ลูกน้องน่ารำคาญ!

“รักมากไปหน่อย ที่เขาว่ากันว่าครอบครัวคนจีนจะรักลูกชายมันก็แค่สมัยก่อน สมัยนี้ทุกคนรุมล้อมฉันจนเวียนหัว” ต้าหลินยกมือขึ้นกุมขมับเมื่อพูดถึงเรื่องที่บ้าน

เป็นคนที่ไม่ปกปิดข้อมูลของตัวเองเลยจริง ๆ เปิดเผยมันหมดแม้ว่าเราจะเป็นเพื่อนกัน แตกต่างกับฉันที่ไม่กล้าพูดเรื่องของตัวเองออกไป ฉันอยู่ที่จีนเพียงลำพังในตอนนี้ แม้จะมีคนของที่บ้านดูแลแต่ยังไม่เหมาะสมที่จะพูดออกไปและถ้าหากว่าต้าหลินรู้ เธออาจจะถอยห่างออกไปเลยก็ได้

เพราะฉันไม่ได้ต้องการหาผลประโยชน์จากใคร อยากมีเพื่อนที่เป็นเพื่อนจริง ๆ ไม่มีเรื่องตระกูลหรือธุรกิจทางสังคมเข้ามาเกี่ยวข้อง

“ดูอบอุ่นดีนะ”

“วันนี้ไปค้างบ้านฉันมั้ยชิเอล” จู่ ๆ ต้าหลินก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจัง

กึก!

ช้อนที่กำลังตักซุปเข้ามาปากหยุดชะงัก ดวงตาสีฟ้าสวยเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย

“ฮะ” ชวนฉันไปบ้านเนี่ยนะ...ในชีวิตไม่เคยรับรู้ถึงความรู้สึกไปบ้านเพื่อนเลย เพราะฉันไม่มีเพื่อนที่เป็นเพื่อนของตัวเองจริง ๆ รอบตัวมีแต่ลูกพี่ลูกน้อง เมื่อมาอยู่จีนก็อยู่เพียงลำพังกับแม่

“ไปค้างบ้านฉันไง ไปกัน ไปทำการบ้านด้วยกัน สามวันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลยฉันเหงามาก ชิเอลไปบ้านฉันนะ” ต้าหลินยิ้มกว้างด้วยความตื่นเต้น มันทีซะที่ไหนละการบ้านที่เธอพูด

“อือ ได้แต่เดี๋ยวขอไปเก็บเสื้อผ้าก่อนนะ”

“เดี๋ยวให้คนขับรถพาไปแล้วจะได้รอรับชิเอลเลย” ต้าหลินเสนอความคิดด้วยใบหน้าอารมณ์ดี

“ไม่ได้”

“ทำไมล่ะ” ต้าหลินถามกลับแล้วเอียงคอมองด้วยความสงสัย

“จำได้ว่ากุญแจอยู่ที่แม่น่ะ กว่าแม่จะกลับก็ดึกและไม่น่าจะเข้าบ้านได้”

“อ่าว ถ้าแบบนั้นแล้วชิเอลจะเข้าบ้านยังไงถ้าฉันไม่ชวนไปนอนบ้าน” ต้าหลินยังไม่หยุดสงสัย เธอทำหน้าครุ่นคิดอย่างหนักกับเรื่องที่ฉันโกหกคำโต

“ก็นั่งรอ”

“นั่งรอเนี่ยนะ” ช่างเป็นคนที่ขี้สงสัยอะไรขนาดนี้!

“บางทีก็มาช่วยงานร้านสะดวกซื้อใกล้บ้านพอได้ค่าขนมมาบ้าง”

“อ่อ เขาใจดีจังเลย ชิเอลต้องทำงานหลังเลิกเรียนด้วยเหรอ”

“อือ ก็...ต้องทำ” ต้าหลินทำหน้าเศร้ากับสิ่งที่ฉันพูด

“จากนี้มีอะไรที่ลำบากบอกฉันเลยนะ”

“ไม่เป็นอะไร ไม่ได้ลำบากอะไรเลย” สิ่งที่เธอพูดออกมานั้นทำเอาหัวใจของฉันเต้นแรง มองคนแค่ภายนอกไม่ได้จริง ๆ คุณหนูที่ดูเอาแต่ใจตัวเองแต่ความจริงเธอน่ารักมาก

“งั้นชิเอลใส่เสื้อผ้าฉัน อาจจะติดนมหน่อย...ทำไมหน้าอกใหญ่จังล่ะ” ดวงตาคมจ้องมองที่หน้าอกของฉันเขม็ง

“งั้นเลิกเรียนเราก็ไปบ้านต้าหลินกันเลย” สรุปทุกอย่างด้วยตัวเอง เดี๋ยวจะสงสัยฉันไปมากกว่านี้!

“ตามนั้นหรือจะเรียกให้เฮียลู่มารับไปส่งบ้านชิเอลจะได้เจอพี่ชายคนที่สองของฉัน...แต่ใครจะไปบังคับเขาได้ ช่างเถอะรอคนขับรถนั่นแหละดีแล้ว” ต้าหลินบ่นพึมพำกับตัวเองในขณะที่ก้มหน้ามองถ้วยบะหมี่ตรงหน้า

เป็นคนที่ขี้สงสัยแล้วยังชอบพูดคนเดียวอีกต่างหาก...น่ารักจัง

ณ คฤหาสน์ตระกูลจาง เวลา 17.20 น.

รถหรูวิ่งผ่านประตูรั้วบ้านขนาดใหญ่ตรงเข้ามาจอดนิ่งลงยังหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่เด่นตระหง่าน ประตูบ้านไม้แกะสลักเป็นรูปมังกรคู่ ข้างประตูมีรูปปั้นมังกรสีทอง 2 ตัวขนาบข้าง ประตูรถเบาะหลังถูกเปิดออกพร้อมกันทั้งสองบาน ฉันกับต้าหลินก้าวเท้าลงจากรถคนละฝั่ง เท้าเล็กเดินไปหยุดยืนข้างเพื่อนตัวเอง

บ้านหลังนี้ใหญ่กว่าบ้านมัสชิโม่ซะอีก การตกแต่งสไตล์จีนแท้แต่สะกดสายตาฉันมาก สวยจนเหมือนถูกสะกดให้ละสายตามองไปทางอื่นไม่ได้

“เตรียมมื้อค่ำสองที่นะ เพื่อนต้าหลินจะมาค้างที่บ้าน ขอขนมด้วยนะคะเอาเยอะ ๆ เลย น้ำผลไม้ด้วยชิเอลชอบส้ม” เสียงเล็กดังขึ้นเรียกสติฉันให้หันไปมอง จึงพบว่าต้าหลินกำลังพูดอยู่กับแม่บ้าน

“ได้ค่ะ คุณหนู”

“เอ๊ะ...เฮียอยู่บ้านเหรอ” ต้าหลินมองไปยังรถ McLaren Speedtail สีขาวเด่นที่จอดอยู่ไม่ไกล

“คุณลู่บอกแค่แวะมาเอาของค่ะแล้วก็พึ่งมาเมื่อกี้เองด้วยค่ะ”

“อ่อ พวกเท้าไม่เหยียบพื้นบ้านนี่นะ เหยียบเกินสิบนาทีแล้วจะขาดใจ...ปะ เข้าบ้านกันชิเอล” ประโยคแรกเธอพูดกับตัวเอง ส่วนประโยคหลังต้าหลินหันมาพูดกับฉันแล้วจับมือพาเดินเข้าไปในบ้าน

“บ้านหลังใหญ่มาก” ดวงตากลมจ้องมองยังรูปปั้นมังกรสีทองตรงหน้าในระหว่างที่เรากำลังเดินผ่านประตูบ้าน

“บ้านหลังใหญ่มากแต่ก็เหมือนฉันเป็นลูกคนเดียว ป๋าไปทำงานไม่ค่อยมีเวลาสักเท่าไหร่ ส่วนพี่ชายก็ไปกันคนละทิศคนละทาง แล้วเจ้าของรถคันนั้นแค่มาเอาของพอได้สิ่งที่ตัวเองต้องการแล้วคงออกไปหาผู้ญะ...เฮีย” ต้าหลินร่ายยาวไม่พักหายใจจนรู้ตัวอีกทีก็สบตาเข้ากับร่างสูงที่ยืนอยู่กลางโถงใหญ่

“นินทาอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยยิงคำถามไปยังต้าหลินแต่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกลับจ้องมาที่ฉัน

เราสบตากัน...

ดวงตาสีฟ้าสวยของเพื่อนน้องสาว กำลังทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น...