ล่า(ม)พันธะ บทที่ 1 : (อดีต) นักศึกษาชั้นปีที่ 1

วันเปิดเรียนวันแรก

ณ มหาวิทยาลัยเอกชน อันดับ 1 ของจีน

“นั่นเด็กปีหนึ่งเหรอสวยมาก”

“เด็กใหม่ปีนี้นอกจากคุณหนูตระกูลจางก็มีคนนี้อีกคนสินะที่สวยแข่งกันมา”

“ดูเธอไม่ใช่คนจีน...ตาสีฟ้ากับผมสีดำนั่นสวยชะมัด”

เสียงพูดคุย ซุบซิบดังอยู่รอบตัวในระหว่างที่ฉันกำลังก้าวเท้าเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัย หูทั้งสองข้างจะใส่หูฟังเอาไว้แต่ฉันไม่ได้เปิดอะไรฟังทั้งนั้น ทำให้ได้ยินเสียงของทุกคนอย่างชัดเจน สายตาที่มองมาด้วยความสนใจแต่ยังไม่มีใครกล้าเข้ามาทักทาย

การเข้าเรียนในมหาลัยแห่งนี้ข้อมูลทั้งหมดที่ทุกคนมีสิทธิ์ได้รู้มีแค่ ‘ลิอาน่า แอซเซอร์’ ลูกสาวนักธุรกิจธรรมดา ครอบครัวชนชั้นกลางที่ได้ทุนเข้ามาเรียนด้วยความสามารถสอบเข้าคะแนนสูงสุดและพูดได้ 6 ภาษา ซึ่งความจริงมันก็แค่ข้อมูลปลอมเท่านั้น มีฉันคนเดียวซะที่ไหนที่พูดได้หลายภาษาขนาดนี้

ภายในมหาลัยมีผู้ชายที่ดูดีอยู่มากมายแต่ เพราะบุคคลรอบตัวที่พบเจอมาตั้งแต่เกิดทำให้ฉันรู้สึกชินและเฉยชา อาการรู้สึกดีเมื่อเจอคน ‘หล่อ’ ฉันเคยมีกับเขาที่ไหนล่ะถึงแม้ว่าความจริงแล้วจะชอบผู้ชายที่ดูดีมากก็ตาม นอกซะจากจะมีผู้ชายที่หล่อกว่าญาติตัวเองและอย่ามีนิสัยเหมือนพวกไอ้พวกบ้านั่นด้วย...

วันเปิดเรียนวันแรกในฐานะนักศึกษาชั้นปีที่ 1 ธรรมดาทั่วไปขอให้มีแต่เรื่องดี ๆ เถอะ อย่าให้มีปัญหาอะไรนักเลยฉันรำคาญ ยังไงก็รู้ดีว่าประเทศนี้มีแต่การแข่งขันและมหาลัยเอกชนที่มีแต่ลูกคนรวย ทายาทตระกูลใหญ่ที่มีอำนาจในประเทศนั้นเป็นยังไง

มีคนอยู่ 2 ประเภท ถ้าทำตัวข่มตนใส่คนที่ด้อยกว่าก็เป็นคนดีซะจนฉันไม่อยากเข้าใกล้

ครืด!

เสียงประตูกระจกเลื่อนเปิดอัตโนมัติเมื่อฉันเดินเข้ามาใกล้ สองเท้าก้าวเข้าไปภายในห้องเรียนท่ามกลางสายตานับสิบที่หันมามองด้วยความสนใจและก็มีอีกกลุ่มที่ไม่ได้สนใจฉัน เพราะพวกเขากำลังรุมล้อมใครบางคนอยู่ ฉันเดินผ่านทุกคนตรงไปยังโต๊ะที่ติดหมายเลขนักศึกษาของตัวเองไว้

นี่มหาวิทยาลัยหรือโรงเรียนอนุบาล ทำไมยังต้องมานั่งข้างเพื่อนโดยไม่ถามว่าอยากนั่งด้วยกันมั้ย

แต่แล้วเมื่อหาโต๊ะตัวเองเจอก็พบว่าที่นั่งของฉันคือโต๊ะข้างกันกับบุคคลที่กำลังถูกรุมล้อม เมื่อเดินเข้ามาใกล้ทำให้ทุกสายตาหันมามองที่ตัวเองแทน แววตาไม่พอใจไล่มองไปตามร่างกายฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ของแบบนี้ไม่ได้ทำให้รู้สึกเจ็บสักนิดเพราะไม่ได้ใส่ใจ จุดสนใจของฉันคือคนที่ต้องนั่งข้างกัน

ใบหน้าเรียบเฉย ดวงตาคมเฉียวจับจ้องยังโทรศัพท์ในมือของตัวเอง ผมยาวตรงสีดำสนิทปล่อยสยายเลยกลางหลัง บนหัวของเธอติดกิ๊บเพชรแบรนด์ดังและเครื่องแต่งกายบนตัวนั่นก็ดูจะเป็นคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุดด้วยหรือเปล่านะ? เธอสวยมาก แต่ใบหน้าที่ดูไม่รับแขกนั่นมันกำลังแสดงชัดถึงความไม่พอใจ

“มองคุณหนูต้าหลินแบบนี้มันหมายความว่ายังไง” จู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นซึ่งมันไม่ได้มาจากคนที่ถูกฉันมอง แต่เป็นหนึ่งในคนที่ยืนล้อมเธออยู่

“....” ดวงตาสีฟ้าหันไปมองตามเสียงด้วยสีหน้าราบเรียบ แล้วจ้องอีกฝ่ายอยู่แบบนั้นราวกับต้องการให้เธอพูดอะไรออกมาต่อแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ หลบสายตา

“ออกไปไกล ๆ ได้แล้ว อย่ามารบกวนได้มั้ย” และแล้วผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะข้างฉันก็พูดขึ้น ในขณะที่สายตาของเธอยังคงมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์

“ออกไปสิ คุณหนูต้าหลินไล่แล้ว” เสียงหนึ่งในกลุ่มนั้นก็พูดขึ้นอีกครั้ง เรียกให้ทุกสายตามองมาที่ฉันอีกครั้ง

“ไม่ใช่ พวกเธอนั่นแหละ...อย่ามายืนล้อมโต๊ะ” และก็เป็นผู้หญิงที่ทุกคนเรียกว่า ‘คุณหนูต้าหลิน’ เป็นคนพูดให้ทุกคนเข้าใจ รอบตัวเข้าสู่ความเงียบ ส่วนฉันไม่สนใจว่าใครจะไล่กันหรือมีเรื่องอะไรกัน มือเล็กเอื้อมไปจับเก้าอี้ดึงออกก่อนจะนั่งลงยังที่ของตัวเอง

ครืด!

“ออ โต๊ะนี้ของเธอเหรอ เลขประจำตัวนักศึกษานี้ที่เขาพูดกันว่าเป็นเด็กบ้านจนได้ทุนเข้ามาเรียนใช่มั้ย” ยังไม่ทันจะได้นั่งถึง 5 วินาที ก็มีเสียงน่ารำคาญพูดขึ้นอีกแล้ว

“เมื่อไหร่จะไปไกล ๆ กันสักทีหรือจะให้บอกป๋า...ฉันรู้จักนามสกุลพวกเธอทุกคนนะ” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เปิดปากตอบโต้ ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างกันก็ชิงพูดขึ้นมาซะก่อน เธอวางโทรศัพท์ในมือลงพร้อมเงยหน้าขึ้นมอง ไล่สายตาไปยังกลุ่มคนรอบตัวทีละคน เพียงเท่านั้นพวกที่ยืนล้อมอยู่ต่างรีบแยกย้ายเดินหนีไปทันที

ฟ้องป๋า? แค่คำพูดแค่นี้ก็ทำให้คนกลัวได้เลยเหรอเนี่ย...เธอเป็นใคร

“สวัสดีเราชื่อจาง จินเยว่เรียกเราว่าต้าหลินก็พอ” คำถามที่ไม่ต้องคิดหาคำตอบให้เสียเวลา เพราะเธอหันมาแนะนำตัวฉันเองเป็นที่เรียบร้อยพร้อมรอยยิ้มหวาน

ตระกูลจางงั้นเหรอ...

“เราชื่อชิเอล ยินดีที่ได้รู้จัก” นับได้ว่าตั้งแต่วันนั้นต้าหลินเป็นเพื่อนคนแรกและคนเดียวของฉัน