กับดัก บทที่ 6

เขายืนนึกถึงชื่อของเธอ แต่ก็ลืมไปซะแล้ว เอาเหอะไม่ได้คาดหวังว่าผู้หญิงแบบนั้นจะกล้ามาพบเขาหรอก  เดี๋ยวอีก3วันเพื่อนของเธอก็คงมาขอโทษเอง เพื่อนเธอก็คงบอกเรื่องทั้งหมดเองนั้นแหละว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง  ยัยนั้นไม่กล้ามาพบเขาแน่ถ้ารู้ว่าเขาเป็นใคร

เช้าวันต่อมา ณ บ้านของคิม

"ปวดหัวจัง ไม่ไหวแล้ว" ร่างบางทิ้งตัวลงนอนเหยียดยาวบนโซฟา มือเรียวเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเช็คความเรียบร้อยของวันนี้ 

ติ้ง! ติ้ง!

ข้อความจากกลุ่มเพื่อนของเธอดังรัวๆ ฉันเลือกที่จะกดปิดด้วยความรำคาญ เพราะคงไม่พ้นเรื่องเม้าตามประสาผู้หญิง 

ติ๊ด ตี๊ด ติ๊ด ~

เสียงริงโทนโทรศัพท์ในมือดังขึ้นปรากฎเป็นชื่อของเฮเลน  เจ้าสาวคนสวยที่พึ่งแต่งงานไปเมื่อวาน มีอะไรโทรมากันแต่เช้า

"ฮัลโหล"

(พระเจ้า แกยังไม่ตาย!) ปลายสายโวกเวกโวยวายกันเสียงดัง  เหมือนจะอยู่กันหลายคน

"เสียงดังอะไรกันแต่เช้า" ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย  ตอนนี้ปวดหัวก็พอละยังต้องมาปวดหูกับยัยพวกนี้อีกเหรอ

(เธออยู่ที่ไหนคิม) เสียงของเพื่อนอีกคนแทรกเข้ามาในสาย

"บ้าน" 

(เธอยังอยู่ครบ 32 ใช่มั้ย) หมายความว่าไง ชิ้นส่วนในร่างกายของฉันจะหายไปได้ยังไงกันล่ะ

"พวกเธอเป็นอะไรกัน แหกปากอะไรกันแต่เช้า" น่าเบื่อยัยพวกเสียงแหลมนี่จริงๆ

(เอาเป็นว่าพวกเราจะเข้าไปหาเธอที่บ้าน แล้วจะอธิบายทุกอย่างให้ฟัง) คุยทางโทรศัพท์ไม่ได้อีก

"โอเค ตามใจพวกเธอ" 

   แล้วปลายสายก็วางไปทันที  พวกเขาดูร้อนรนกันนะหรือใครจะแต่งงานอีกเหรอ เมื่อคืนฉันพลาดการขอแต่งงานของเพื่อนคนไหนไปหรือเปล่านะ ฉันยกชาขึ้นจิบเพื่อบรรเทาอาการแฮงค์ ในระหว่างที่รอพวกนั้นมาก็นวดสปารอแล้วกัน

"นวดให้ฉันหน่อยสิ" ฉันหันไปบอกแม่บ้านที่ยืนอยู่ข้าง  

"รอสักครู่ค่ะคุณคิม" แล้วเธอก็เดินออกไปจัดเตรียมของ 

    ฉันเงยหน้ามองโคมไฟระย้าของบ้าน แต่จู่ๆ ภาพของผู้ชายคนนึงก็ผ่านเข้ามาในหัว เมื่อคืนฉันไปทำอะไรมาหรือเปล่านะ พยายามนั่งนึกก็ไม่มีนิ เมื่อคืนฉันไม่ค่อยเมาด้วยกลับบ้านมาได้อย่างปลอดภัย

1 ชั่วโมงผ่านไป 

ฉันนั่งจ้องมองบรรดากลุ่มเพื่อนที่นั่งหน้าเครียดกันอยู่ตรงหน้าฉัน  พวกเขาเดินวนไปวนมาจนแทบจะชนกัน ตั้งแต่มาถึงทุกคนก็ยังไม่มีใครปริปากพูดว่าอะไรเป็นสาเกตุที่ทำให้พวกเขาเป็นแบบนี้กัน

"ถ้าพวกแกไม่พูดฉันจะไปช็อปปิ้งแล้วนะ" ทุกคนหันมาจ้องฉันเป็นตาเดียว ทำไมฉันทำอะไรผิดหรือไงแค่จะไปช็อปปิ้งเอง

"แกยังจะมีอารมณ์ไปช็อปปิ้งอีกเหรอคิม" เฮเลนตรงเข้ามาเขย่าตัวฉัน 

"ทำไมฉันจะไปไม่ได้ มันมีอะไรแปลกเหรอที่ฉันจะไปช็อปปิ้งน่ะ" ยัยพวกนี้นิทำเป็นตื่นเต้นกันไปได้

"แกจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เหรอ" เพื่อนอีกคนตรงเข้ามานั่งข้างๆแล้วถามขึ้น

"จำได้สิ"

"จำได้แล้วทำไมยังมีอารมณ์ไปช็อปปิ้ง"

"แค่ฉันไม่ได้รับดอกไม้แค่นี้พวกแกต้องโกรธฉันขนาดนี้เลยเหรอ" ฉันเอียงคอมองพวกเขาทีละคน ทุกคนต่างทำหน้าเหมือนอยากตายเมื่อได้ยินฉันตอบแบบนั้น

"ไม่ใช่!" ทุกคนตะโกนใส่ฉันพร้อมกัน 

"แล้วมันเรื่องอะไรกันล่ะ" พวกเขากำลังพูดถึงเรื่องอะไร ถ้าไม่พูดแล้วใครมันจะไปรู้เรื่อง เฮเลนถอนหายใจออกเบาๆ ก่อนจะเป็นคนอธิบายทุุกอย่างให้ฉันได้รู้

"คือแบบนี้นะคิม...เมื่อคืนแกเมามากแล้วพวกเราก็สนุกกันมากเช่นกัน เลยไม่ได้ดูแลแกให้ดี"

"อา แล้วยังไงต่อ"

"แล้วจู่ๆ แกก็หายไปจากตรงนั้น  แกไปอยู่ไหนรู้มั้ย" เฮเลานเว้นช่วงหายใจ แล้วหันมาจ้องหน้าฉันอย่างจริงจัง

"ฉันคงไม่ได้ขึ้นไปปีนเกาะอยู่บนโคมไฟกลางร้านใช่มั้ย" เฮเลนและเพื่อนๆต่างส่ายหัวให้กับฉัน มันมีอะไรที่น่าตื่นเต้นไปกว่าการปีนไปอยู่บนโคมไฟกลางร้านอีกเหรอ

"แกบุกขึ้นไปหาการ์เนท" เฮเลนหยุดพูดไว้เพียงเท่านั้น พร้อมกับแสดงสีหน้าหวาดกลัวเมื่อพูดถึงชื่อนี้

"แล้วยังไงต่อ"

"ฮะ!" ทุกคนที่ยืนอยู่ต่างตะโกนออกมาพร้อมกัน  อะไรยัยพวกนี้เสียงดังกันจัง

"มันมีอะไรหน้าตกใจเหรอเรื่องแค่นี้เอง  ฉันว่าถ้าฉันปีนโคมไฟร้านน่าตกใจกว่านี้อีก" 

"ยัยคิม การ์เนทน่ะเป็นว่าที่หัวหน้าองค์กรมาเฟียแห่งอิตาลีและตระกูลของเขาเป็นมาเฟียลำดับที่1มาตลอด ไม่เคยมีใครทำลายพวกเขาได้" เฮเลนอธิบายต่อพร้อมกับเขย่าแขนฉันไปด้วย 

"แล้วทำไมอ่ะ" ฉันงงไปหมดแล้ว  แล้วยังไงต่อ ฉันต้องทำยังไงเหรอ 

"ฉันไม่รู้ว่าแกไปทำอะไรบนพื้นที่ส่วนตัวของเขา  แต่มีแค่ผู้ได้รับอนุญาตเท่านั้นที่จะเจอเขาได้" นี่คือชีวิตของมาเฟียลำดับที่1เหรอเนี่ย ลึกลับจังนะ

"อา แล้วยังไงอีก"

"การ์เนทให้เวลาแก3วัน ไปพบเขาซะไม่งั้นฉันจะสามีจะเดือดร้อน แต่ฉันจะไม่ให้แกไปฉันจะไปขอโทษเขาเอง ที่มาแค่จะบอกให้แกระวังตัว" อ่อ นึกว่าเรื่องอะไร

"ไม่ต้อง  เดี๋ยวฉันจะไปเอง" ฉันส่งยิ้มให้เฮเลนและกลุ่มเพื่อน  ซึ่งพวกเธอมีสีหน้าที่ตรงกันข้าม ทุกนมีใบหน้าซีดเผือกและหวาดกลัว

"คิม แกรู้หรือเปล่าว่ากำลังจะเจอกับอะไร"

"ไม่รู้ แต่เธอกับสามีจะต้องไม่เดือดร้อนกับเรื่องนี้" แค่นี้เอง ของแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ

"คิม" เฮเลนเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง สายตาที่เธอมองคือความเป็นห่วงจากใจจริง ทำยังกับว่าฉันจะตาย

"มันไม่มีอะไรหรอก ฉันจัดการได้" เรื่องแค่นี้เองทำเป็นตกใจกันใหญ่โต

"ถ้าแกมั่นใจฉันจะเตือนสิ่งที่ไม่ควรทำไว้ 1 อย่างนะ"

"ฉันจะตามที่แกบอกทุกอย่างเลย" มั้งนะ

"ถึงการ์เนทจะอายุน้อยกว่าแก3ปี แต่ความเป็นผู้ใหญ่ของเขามีมากกว่าแกแน่ๆ และสิ่งที่ไม่ควรทำคือ อย่ายั่วโมโหเขา" ทุกคนหันมามองฉันอย่างพร้อมเพียง

"โอเค รับทราบ" เด็กกว่าฉันแต่ดูท่าจะทำตัวใหญ่โตน่าดูเลยสินะ รุ่นเดียวกันคินด้วยพวกเด็กรุ่นนี้มันจะมีส่วนคล้ายกันไปซะหมดเลยหรือไง

"แกทำได้จริงๆเหรอ"

"เชื่อใจฉันได้เลย" ฉันพูดอย่างมั่นใจ

"คิม" เฮเลนเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ

"ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำแกกับสามีเดือดร้อนแน่นอน" ฉันยิ้มกว้างให้เฮเลนด้วยความมั่นใจ ตอนนี้ก็ยังนึกไม่ออกว่าไปทำอะไรที่มันร้ายแรงขนาดนั้นมาเหรอ

"พวกเราไม่ได้กลัวปัญหาที่จะเกิดขึ้นหรอกนะ แต่เป็นห่วงแกมากกว่า" เฮเลนกุมมือฉันแน่น

"สบายมาก แล้วฉันต้องไปเจอเขาที่ไหนล่ะ" ฉันหันมองทุกคนก่อนจะหยุดสายตาลงคนที่นั่งอยู่ข้างกาย เฮเลนหยิบบัตรการ์ดสีดำยื่นมาให้ 

"แกต้องไปพบเขาที่ตึกองค์กร และนี่เป็นการ์ดสำหรับเข้าพบการ์เนทโดยเฉพาะ เพียงแกแสดงบัตรนี้คนที่นั้นจะไม่มีใครยุ่งกับแกเด็ดขาด" ฉันรับบัตรใบนั้นมาถือไว้ในมือ 

    ยิ่งใหญ่จังนะมาเฟียงั้นเหรอ กลุ่มบุคคลต้องห้ามที่ควรจะอยู่ห่างให้มากที่สุดของประเทศนี้ คิดว่ายิ่งใหญ่อยู่คนเดียวหรือไง

"ภายใน3วันนะ ในระหว่างนี้กะ..!"

"เดี๋ยวฉันไปวันนี้เลย" เฮเลนยังพูดไม่ทันจบ ฉันก็พูดแทรกขึ้นซะก่อน คำพูดของฉันยิ่งทำให้พวกเขาตกใจมากขึ้นไปอีก

"ยัยคิม~" พวกเขาเข้ามากอดฉันไว้แน่นพร้อมสวดภาวนาให้กับฉัน 

ทำยังกับว่าฉันจะตายยังงั้นแหละยัยพวกนี้ แล้วหน้าตาเขาเป็นยังไงนะ จำไม่ได้ซะด้วยสิ ชื่อก็ยาว ทำตัวลึกลับ วางตัวยิ่งใหญ่มากเลยสิ แล้วฉันต้องบอกน้องชายไหมนะ ถ้าบอกไปมันคงบ่นๆจนฉันหูชา งั้นไปคนเดียวดีกว่า