กับดัก บทที่ 5

ร่างบางถูกอุ้มออกจากคลับอย่างทุลักทุเล แขนเรียวคล้องคอน้องชายเธอไว้แน่น เพราะถ้าปล่อยมือออกเมื่อไรคือล่วงทันที

"กรี๊ด! อย่าปล่อยนะไอ้คิน" ไอ้น้องบ้านี่พร้อมที่จะโยนฉันทิ้งได้ทุกเมื่อจริงๆ

"เมาเป็นหมาเลย" เสียงบ่นที่มาพร้อมกับสายตาสมเพชจ้องมองฉันที่อยู่ในวงแขน 

"ไอ้น้องเลว ทำไมมาช้าฮะสุดหล่อ" ฉันปรือตามองน้องตัวเอง ที่ตอนนี้มันทำหน้าเบื่อหน่ายเต็มกลืนแล้ว

"จะด่าหรือจะชมเอาดีๆ ขี้เกียจมาเลยไม่รีบ แล้วกินไรเข้าไปตัวหนักชะมัด" คินบ่นในขณะที่อุ้มฉันเดินไปตรงที่รถ

"ฉันโดนรังแก กรี๊ด!"

ปึก!  ยังพูดไม่ทันจบคินก็โยนฉันลงพื้นทันที ข้อศอกกระแทกกับประตูรถ ทำให้ชาไปทั้งแขน

"ใครจะไปรังแกพี่ได้ พี่ไม่ใช่คน" คินก้มมองฉันที่นั่งกองอยู่ที่พื้นด้วยสายตาดูถูกดูแคลน นี่ฉันเป็นพี่สาวแกนะ

"ไอ้น้องบ้า​แกกล้าโยนฉันแบบนี้เลยเหรอ" ฉันร้องโอดครวญอยู่ที่พื้น ไม่เคยมีสักครั้งเลยที่คินจะอ่อนโยนกับพี่สาวคนนี้ ฉันล่ะอยากรู้จริงๆ ถ้ามีเมียผู้หญิงแบบไหนจะเอาคนแบบมันอยู่

"พวกนายเอาพี่ฉันกลับบ้านได้ไหม" คินหันไปถามกลุ่มชายชุดดำที่ยืนรออยู่นอกจากไม่สนใจสภาพของฉันแล้ว มันยังไม่คิดที่จะพาฉันกลับบ้านด้วยตัวเองด้วยซ้ำน้องเลว

"ฉันขับรถกลับเองได้ นี่ใคร! นี่คิมภัทรชานะ" ฉันแหกปากใส่คินอย่างไม่ยอมแพ้ ซึ่งก็โดนสายตาดุจากเขาหันมามอง 

"ก่อนจะแหกปากดูสภาพตัวเองก่อนมั้ย ลุกขึ้นยืนยังไม่ไหว" 

"ฮึบ! ฉันยังไหว" ฉันยันตัวเกาะรถพยายามลุกขึ้นยืนด้วยขาตัวเอง แต่ก็เซล้มไปใส่คนตรงหน้าทันที คินส่ายหัวให้กับสภาพของฉันตอนนี้ 

จนในที่สุดเขาก็หมดความอดทน ลากตัวฉันเข้าไปในรถฝั่งเบาะข้างคนขับ ก่อนจะล้วงเอากุญแจมือมาคล้องเข้าที่ข้อมือทั้ง2ข้างล็อคไว้กับหัวเบาะ อุปกรณ์ประจำตัวพาฉันกลับบ้านเอง

"ฉันรู้สึกดีใจที่แกยังเอาฉันมานั่งในรถตอนแรกนึกว่าจะลากไปถนนซะอีก" ฉันหันไปส่งยิ้มให้น้องชายตัวเอง ที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ด้านนอกตัวรถ

"ลากไปก็เป็นศพ ภาระต้องเอาไปทิ้งอีก"

"ซึ้งน้ำใจพ่อจังเลย" ฉันพูดประชดใส่คิน ในขณะที่เขาหมุดเข้ามารัดเข็มขัดนิรภัยให้ 

"ไม่ต้อง อึดอัด แค่นี้ฉันก็นั่งลำบากมากพอแล้ว" ดูสภาพฉันตอนนี้สิ ดูสิ่งที่มันทำกับฉัน

"ถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วจะได้กลับบ้านมั้ย เมาทีไรเป็นแบบนี้ทุกที ดีหน่อยนะที่อิตาลีไม่มีหมาจรจัดไม่งั้นพี่ก็คงไปวิ่งไล่มันเหมือนที่อยู่ไทย" 

"แกอย่าพูดถึงเรื่องนั้นสิ ฉันไม่เคยบอกใครเลย" เรื่องตราตึงใจฉันมากเลยเหตุการณ์นั้น

"สภาพแบบนั้นมันก็ไม่น่าเล่าให้ใครฟังหรอก เอาขาเข้าไปเกะกะ" ไม่ได้พูดเปล่า แต่น้องชายของฉันมันปิดประตูหนีบขาด้วย

"กรี๊ด! เจ็บนะไอ้น้องเลว" ฉันชักเท้ากลับเข้ามาในรถที เพราะคินกำลังจะปิดมันกระแทกซ้ำเข้ามา

"น่ารำคาญ"

ปึง! เขายืนคุยกับพวกกลุ่มลูกน้องของตัวเอง ก่อนจะเดินวนมานั่งฝั่งคนขับ

"ฮือ~" เสียงร้องไห้ของฉันทำให้คินต้องหันกลับมามองก่อนออกรถ

"เป็นบ้าอีกแล้วเหรอ" 

"ฉันคิดถึงแคนดี้กับคาเวียร์ ฮือ~" แคนดี้กับคาร์เวียร์คือแมวที่ฉันเลี้ยงไว้

"มันก็อยู่ที่บ้านไง เมาแล้วจะสงบหรือไม่ร้องไห้สักครั้งได้มั้ยพี่คิม"

"ฉันคิดถึงมัน เรารีบกลับบ้านกันเถอะนะ" 

"ร้องไห้ซะอย่างกับว่ามันตาย...น่ารำคาญ" ตาดุปาดหางตามองฉันด้วยความรำคาญ ซึ่งทุกอย่างที่คิดพูดคือสิ่งที่ออกจากใจของเขาเสมอ 

"แกไม่เข้าใจหรอก ฮือ~" ฉันเบะปากร้องไห้ อย่างไม่สนใจว่าคนข้างๆจะรำคาญมากแค่ไหน

"พี่ก็ไม่เข้าใจหรอก ว่าผมรำคาญพี่มากแค่ไหน" 

   หันมาพูดกับฉันจบคินก็เหยียบคันเร่งพุ่งตัวออกไปด้วยความเร็ว ฉันเกาะเบาะรถไว้แน่น สายตามองไปที่หน้าจอ บอกความเร็วของรถอยู่ที่ 200 กิโลเมตรต่อชั่วโมง แล้วยังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

"กรี๊ด! ฉันจะฟ้องแม่ว่าแกจะฆ่าฉัน!" 

ก่อนที่รถของคิมจะขับออกไป

   ร่างสูงของชายผู้เป็นเจ้าของคลับ ยืนจ้องมองหญิงชายคู่หนึ่งที่สวีทกันในรถ โดยไม่แคร์สายตาของกลุ่มลูกน้องตัวเองที่ยืนมองอยู่รอบตัวรถ ผู้ชายที่มารับเธอกำลังก้มทำอะไรกับเธอสักอย่างในรถ หึ! หน้าตาของเธอก็สวยซะขนาดนั้น ไม่นึกว่าจะกล้าทำอะไรในที่แบบนี้ 

   ผู้ชายคนที่มารับก็ดูเป็นห่วงเธอไม่น้อย แต่ แล้วกลุ่มคนที่อยู่รอบๆตัวพวกเขาก็บ่งบอกได้ว่า พวกเขามีอิทธิพลไม่น้อย การที่จะมารับแฟนในที่แบบนี้ก็ทำถูกแล้วที่พาลูกน้องมาด้วย เขายืนมองภาพเหตุการณ์ด้านล่างจนรถของพวกเขาขับออกไป

"ยัยนั้นชื่ออะไรนะ…"