กับดัก บทที่ 4

“คิน” เธอเรียกชื่อนี้อีกแล้ว

“ฉันไม่ใช่คนที่ชื่อคิน”

“ไม่ใช่…ตามคินมารับฉันเดี๋ยวนี้ ที่นี่ ที่ไหน กรี๊ด!” เหมือนจะพึ่งรู้ตัวหรือไง

“หุปปาก”

“ใครวะเนี่ย!” เธอตะโกนออกมาเป็นสำเนียงภาษาไทยอย่างลืมตัว แต่ผมเองที่พูดได้5ภาษาจึงฟังมันออก

“ฉันถามเธอมารอบที่100แล้วว่าเธอเป็นใคร” สำเนียงที่ตอบเธอกลับไปก็เป็นภาษาไทยเช่นกัน เธออ้าปากค้างด้วยความตกใจ

“นายพูดภาษาไทยได้!”

“อยู่ตะโกนแหกปากสักทีได้ไหม” เสียงดังน่ารำคาญชะมัดผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้

“นายจะทำอะไรฉัน”

“เธอต่างหากที่จะทำอะไรฉัน รอยนี่ก็ฝีมือเธอ” คนตัวเล็กเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ รอยแดงตรงคอของเขา

“….” ริมฝีปากที่น่าสัมผัสเม้มเป็นเส้นตรง เธอกวาดสายตาไล่ไปเรื่อยๆก็เหมือนจะนึกขึ้นมาได้ว่าเธอคร่อมร่างของเขาอยู่

“ ถ้าจะมองขนาดนี้บอกฉันตรงๆเลยก็ได้นะ” ดวงตาคมจ้องมองไปยังเนินอกขาวที่โผล่พ้นชุด

“กรี๊ด! กล้าดียังไงมามองฉันแบบนี้” ดูเหมือนว่าเธอจะสร่างเมาขึ้นมาแล้ว

ร่างบางดันตัวเองออกจากเขา แต่ยังไม่ทันได้ลุกมือหนาโอบรัดที่เอวบาง แล้วดึงเข้าหาตัว อกอวบแนบชิดกับแผงอกกว้าง ขายาวของเขา ยกขึ้นแทรกกลางระหว่างขาเรียว

“กรี๊ด!!” ถึงตัวจะเล็กแต่พลังเสียงก็ใช่ย่อยตัวแค่นี้แต่เสียงดังชะมัด

“หุปปาก”

“กรี๊ด กรี๊ด กรี๊ด!!!” ยิ่งห้ามก็ยิ่งเสียงดัง ยิ่งโดนโอบรัดเธอก็ยิ่งแผลงฤทธิ์ มือเล็กพยายามทั้งดันทั้งตีทั้งทุบเพื่อให้หลุดออกจากตัวเขา

พึ่บ!

เมื่อความอดทนสิ้นสุดจึงเป็นผมที่เปลี่ยนเป็นฝ่ายขึ้นคร่อมตัวแทนแต่ใช่ว่าเพียงเท่านี้จะหยุดเธอได้

“กรี๊ด!” สุดยอดเลยตัวแค่นี้ปอดใหญ่ขนาดไหนแหกปากออกมาได้ขนาดนี้

“หยุด แหกปาก!”

“ไม่! ทำไมจะฆ่าฉันหรือไง ใหญ่มาจากไหน เป็นใครกล้ามาสั่งฉัน รู้มั้ยว่าฉะ! อื้อ” ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบปากเล็กก็ถูกทาบทับด้วยริมฝีปากของ

คนตัวสูงข้อมือเล็กทั้งสองข้างถูกรวบไว้เหนือหัวด้วยมือหนาเพียงมือเดียว

ยิ่งเธอดิ้นหรือส่งเสียงก็ยิ่งถูกกดริมฝีปากให้แนบชิดกว่าเดิม ลิ้นร้อนชื่นซุกไซ้ชิมความหวานในปากเล็ก ยิ่งเธอขัดขืนเขาก็ยิ่งไล่ต้อน ในหัวบอกให้เขาพอได้แล้ว แต่ร่างกายของเขา กลับตอบสนองอย่างตรงกันข้าม ในตัวของเขามีแต่คำว่ายังไม่พอต้องการอีก วนซ้ำๆอยู่อย่างนั้น

เธอสะบัดหน้าหนีทำให้ริมฝีปากที่แนบชิดแยกออกจากกันและเมื่อเธอได้เป็นอิสระจากพันธนาการของเขา ปากของเธอก็ทำหน้าที่ของมันทันที

“กรี๊ด!!!” เธอกรี๊ดใส่หูเขาเต็มเสียง ทำให้เขาต้องปล่อยมือจากข้อมือของเธอ มาปิดหูตัวเองไว้

“หนวกหู!”

ปัง!

เสียงตะโกนของเขาและเธอทำให้พวกลูกน้องที่อยู่ด้านนอกเปิดประตูเข้ามาในห้องด้วยความตกใจเราทั้งสองหันไปตามเสียงดังที่เกิดขึ้นผู้ชายจำนวน 10 กว่าคนต่างยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความตกตะลึง

“เอ่อ…”พวกเขาต่างทำอะไรไม่ถูก

ภาพตรงหน้าคือเจ้านายของเขากำลังคร่อมร่างผู้หญิงคนนึงอยู่ เสื้อผ้าของเจ้านายเขาหลุดลุย

เท้าของผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่างยกขึ้นยันหน้าท้องเขาไว้ สถานการณ์ตอนนี้ทำให้พวกเขามองได้ 2 แบบคือพวกเขาเข้ามาขัดจังหวะความสุขของเจ้านาย กับอีกแบบคือพวกเขาเข้ามาช่วยชีวิตเจ้านาย

“ มาเอายัยนี่ออกไป”

สิ้นเสียงคำสั่งผู้ชาย 10 กว่าคนต่างพากันเข้ามาดึงตัวเธอออก แต่ใช่ว่าเธอจะยอมง่ายๆร่างบางยันตัวลุกพร้อมกับที่เขาลุกออกจากตัวเธอเช่นกัน เธอม้วนตัวข้ามไปลงอีกฝั่งของเตียงแล้ววิ่งออกไปทางประตู แต่ด้วยที่ชุดมันยาวทำให้เธอเหยียบชายกระโปรงแล้วสะดุดล้มลงบนพื้น

ปึง!

“ฮ่า อุป!” เธอหันไปมองตามเสียงหัวเราะมองเขาที่กำลังกลั้นขำยืนติดกระดุมเสื้อมองเธออยู่

“ขำอะไรไอ้บ้า!” คำพูดของเธอทำให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ สายตาดุหันไปจ้องมอง

“เอาตัวมา” ผู้ชายที่ยืนอยู่ต่างพากันเดินตรงเข้าไปหาเธอ

“หยุด! ใครโดนตัวฉันไม่จบแน่” ร่างบางลุกขึ้นจากพื้นยืนประจันหน้าพวกเขา สายตาแข็งกร้าวที่ไม่กลัวใครของเธอทำให้ทุกคนต่างหยุดนิ่ง เธอละสายตาจากพวกเขาแล้วหันไปจ้องมองคนที่อยู่ด้านหลังสุด

“จะให้พวกนี้จับหรือจะให้ฉันจับเอง”

“ก็ลองสิ”

ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมให้กัน ทุกคนแหวกทางให้กับชายผู้เป็นเจ้านาย เขาก้าวเท้าเดินเธอก็ก้าวถอยหลัง จนเธอหยุดอยู่ตรงประตูทางออก เมื่อเขาสังเกตุได้ว่าเธอกำลังจะวิ่งหนีก็พุ่งตัวไปคว้าข้อมือเล็กไว้ได้ซะก่อน เขาย่อตัวลงแล้วอุ้มเธอพาดบ่า มือเล็กทุบหลังเขาเพื่อให้ปล่อย แต่แปลกที่ไม่มีแม้แต่เสียงร้องออกมา

“อึก!”

“อย่าบอกนะ”

“แหวะ~”

เขารับรู้ได้ถึงความเปียกชื้นที่ไหลจากกลางหลังไปจนถึงขากางเกง ร่างสูงได้แต่ยืนนิ่งไม่กล้าขยับไปไหน

“แหวะ~” ยังจะมีรอบสองตามมาติดๆ

พึ่บ!

เขาวางตัวเธอลงกับพื้นแล้วเดินหันหลังกลับเข้าไปในห้อง พร้อมกับตรงเข้าไปยังห้องน้ำสุดท้ายก็ต้องอาบน้ำอีกรอบนึง ถึงตอนนี้เขาจะโกรธมากแค่ไหนแต่ยัยนั่นก็เป็นผู้หญิงขี้เมาคนนึงที่เธอคงไม่ได้ตั้งใจละมั้ง

“เอ่อ…ทำยังไงกับเธอดีครับ มีคนมาตามหาตัวเธอด้วยครับ” ลูกน้องของเขาที่เดินตามหลังมาถามขึ้น ผมหันกลับไปมองยังร่างบางที่นั่งสลบเหมือดอยู่ข้างประตู

“ฉันจะเป็นคนไปส่งยัยนี่เอง”

“ครับ”

แล้วผมก็เดินตรงเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายของตัวเองอีกครั้งเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าอ้วกใส่เขา แต่เขาจะไม่โทษเธอเพราะเขาก็เป็นคนจับเธอพาดบ่าเองโดยที่ลืมไปว่ายัยนี่เมาแค่ไหน

30นาทีผ่านไป

“กรี๊ด!”

เธอแหกปากกรี๊ดตลอดทางที่เดินลงมา และไม่มีท่าทีที่จะยอมสงบเลย ตอนนี้เขาเริ่มสงสัยแล้วว่าถ้ากรี๊ดได้ขนาดนี้ปอดเธอจะขนาดไหน

“คิม…” เสียงเรียกชื่อเธอเบาๆดังขึ้นเมื่อผมก้าวลงมาถึงด้านล่างก่อนที่เรียกเธอคือทายาทแก๊งมาเฟียที่แต่งงานวันนี้ผมจำเธอได้เพียงเท่านี้

“ เพื่อนเหรอ” ผมหันไปถามเธอในขณะที่เธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวเท้าเข้ามา

“การ์เนท…คิมไม่ได้ทำอะไรให้นายไม่พอใจใช่มั้ย” เกินคำว่าไม่พอใจไปแล้ว

“ ฉันไม่รู้หรอกนะว่ายัยนี่ขึ้นไปได้ยังไง แต่ถ้าเพื่อนเธอหายเมาเมื่อไหร่พามาพบฉันด้วย” เธอเอามือปิดปากด้วยความตกใจ ตอนเมายังเก่งได้ขนาดนี้ฉันก็อยากรู้ถ้าตอนสร่างเมาแล้วจะเก่งขนาดไหน

“โทษทีนะ พอดีว่ามารับยัยนั้น”

ทุกสายตาหันไปมองยังผู้ชายคนนึงที่ยืนรออยู่ผู้ชายคนนั้นมีใบหน้าคล้ายยัยขี้เมาอยู่บ้าง เขาจ้องมองไปยังผู้หญิงที่ดิ้นอยู่ด้านหลัง

“คิน!”

เธอสะบัดหลุดจากการเกาะกุมแล้ววิ่งผ่านผมตรงไปหาผู้ชายตรงหน้า คนนี้น่ะที่ร้องหาตลอดเวลา ผมจ้องมือที่เขาโอบเอวเธอไว้ สายตาของเราทั้งคู่ต่างจ้องหน้ากัน ยัยขี้เมานั่นซบลงบนอกกว้าง

“ยัยนี่ทำอะไรเสียหายหรือเปล่าครับ” ผู้ชายคนนั้นหันไปถามกลุ่มเพื่อนของเธอ

“มะ…”

“มี” แต่ยังไม่ทันที่กลุ่มเพื่อนของเธอจะได้ตอบผมก็พูดขึ้นมาซะก่อน

“ครับ ผมจะชดใช้ให้ทุกบาท ช่วยแจ้งมาที่นี่ด้วยครับ”เขายืนกระดาษมาให้ลูกน้องของผมในนั้นเป็นเบอร์โทรศัพท์

“…”

สายตาของผมยังคงจับจ้องไปที่ ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขา เธอเอามือคล้องคอเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ผู้ชายที่มารับสอดมือใต้ขาเรียวแล้วอุ้มเธอออกไป เมื่อเขาหันหลังเดินออกจากคลับ ผู้หญิงในอ้อมแขนก็หันกลับมามองทางผมก่อนจะส่งจูบให้พร้อมชูนิ้วกลางขึ้น

“ยัยคิม~” เสียงของกลุ่มเพื่อนเธอร้องมาด้วยความตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้น ผมหันหลังกลับไปมองที่พวกเขาก่อนที่จะเดินกลับไปด้านบน

“ฉันให้เวลา 3 วันเอายัยนั่นกลับมาหาฉัน ไม่งั้นมีปัญหาแน่”