กับดัก บทที่ 7

รถ Lamborghini คันหรูแล่นเข้ายังลานจอดรถภายในตึกองค์กรมาเฟียประจำอิตาลี สถานที่ต้องห้ามของบุคคลธรรมดา สายตาทุกคู่ที่อยู่บริเวณนั้นจ้องมองร่างบางที่กำลังก้าวเท้าลงจากรถ  ผมสลวยสีดำถูกปล่อยยาวกลางหลัง ชุดเดรสสั้นสีแดงทำให้เธอโดดเด่นท่ามกลางชุดสีดำของทุกคนรอบตัว 

เธอเดินตรงไปยังประตูทางเข้าพร้อมกับยื่นบัตรไปยังคนเฝ้าประตู  พวกเขามีสีหน้าตกใจและจ้องมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า เธอลดแว่นตากันแดดลง สายตาคมจ้องมองเขาทีละคน 

"มาพบคนที่ชื่อการ์เนทค่ะ" ริมฝีปากแดงเอ่ยชื่อของคนที่จะเข้าพบ ทำให้พวกเขาลนลานรีบเปิดประตูให้เธอผ่านไปอย่างง่ายดาย

"ลืมถามว่าชั้นไหนอีก" เธอหันมองหาคนที่พอช่วยเธอได้บ้าง จนในที่สุดเธอก็เจอเข้ากับผู้ชายสูงวัยคนนึง เขากำลังเดินไปทางลิฟท์ด้วยไม้เท้า เขาส่งยิ้มให้ทุกคนที่เดินผ่านไปด้วยความใจดี จนในที่สุดเขาก็เดินมาหยุดลงหน้าลิฟท์ข้างเธอ  

ติ้ง! 

ประตูลิฟท์เปิดออก เธอผายมือเป็นการบอกให้เขาเข้าไปก่อน แล้วเธอจึงเดินตามเขาเข้าไป ประตูลิฟท์ถูกปิดลงภายในเหลือเพียงแค่เธอและผู้ชายสูงวัยเท่านั้น  เขาหันมามองเธอแล้วส่งยิ้มใจดีมาให้ เธอเองก็ยิ้มตอบเขาเช่นกัน

"ไม่เคยเห็นหนูเลย มาพบใครที่นี่เหรอ" ผู้ชายสูงวัยเอ่ยปากถาม

"มาพบคนที่ชื่อการ์เนทค่ะ" ฉันส่งยิ้มกลับให้ แต่เขากลับมีสีหน้าที่ตกใจ

"การ์เนท" เขาถามทวนอีกครั้ง 

"ใช่ค่ะ คุณตารู้จักเหรอคะ" 

"รู้สิ" ดีล่ะ ฉันจะได้ไม่ต้องไปตามหาตัวยาก

"เขาอยู่ชั้นไหน คุณตาพอจะรู้มั้ยคะ"

"ไปชั้นเดียวกันนี่แหละ"

"อ่อ ขอบคุณค่ะ" ฉันมองไปยังเลขชั้นลิฟท์ที่ถูกกดคือชั้นบนสุดของที่นี่ 

"แล้วหนูมาหาเขาทำไมเหรอ" คุณตาเป็นฝ่ายเริ่มชวนคุย นั้นสินะฉันมาทำไม

"ก็ยังไม่รู้เลยค่ะ รู้แค่ว่าถ้าไม่มาจะทำให้คนอื่นมีปัญหาไปด้วยน่ะค่ะ" 

"หนูผ่านประตูเข้ามาได้ง่ายๆเลยสินะ" 

"หนูมีบัตรอันนี้ค่ะ" ฉันชูบัตรในมือให้เขาดู 

"ถูกเลือกให้มาด้วย" ฉันยิ้มให้กับคนตรงหน้า ในใจก็สงสัยกับคำพูดของเขาแต่ไม่มีความกล้าพอที่จะถามออกไป

"..." ฉันได้แต่ยืนยิ้มไม่พูดอะไร

"การ์เนทไม่เคยให้ผู้หญิงขึ้นมาที่นี่เลย" 

"คะ" ฉันเอียงคอถามกลับด้วยความสงสัย วิเศษมากขนาดนั้นเลยหรือไงเด็กที่ชื่อการ์เนทอะไรนั้น

"การ์เนทเนี่ยนะ เป็นคนเชิญผู้หญิงให้มาหาถึงที่" ยิ่งพูดฉันก็ยิ่งสงสัย 

กึก! 

แต่ก็ต้องเก็บความสงสัยได้เพียงเท่านี้ก่อน เพราะจู่ๆลิฟท์ก็หยุดชะงักลง ค้างงั้นเหรอที่นี่หรูหรามากเลยนะ จำนวนชั้นที่ลิฟท์พาขึ้นมาก็เกินครึ่งแล้ว จะมาเป็นอะไรตอนนี้ไม่ได้สิ ถ้าเกิดล่วงไปฉันตายสถานเดียว ถ้าฉันตายไอ้คินมันจะเสียใจไหทนะ ก็มันอยากเป็นลูกคนเดียวคงสมใจน้องฉันแหละ

"เอ๊ะ! ลิฟท์ค้างเหรอเนี่ย" เสียงของผู้ร่วมชีวิตอีกคนดังเรียกสติฉันขึ้นมา 

"คุณตาเป็นอะไรมั้ยคะ" ฉันตรงเข้าไปพยุงเขาไว้ ลืมไปเลยว่าไม่ได้อยู่คนเดียว 

"ไม่เป็นอะไรหนู เดี๋ยวคนดูแลก็คงมา" 

"นั่งลงก่อนนะคะคุณตา" ฉันช่วยพยุงให้เขานั่งลงที่มุมของลิฟท์ ก่อนจะเดินตรงไปกดปุ่มฉุกเฉินเพื่อแจ้งคนดูแล

"หนูก็มานั่งตรงนี้สิ อย่าไปยืนเลยเดี๋ยวมันจะเมื่อยนะ" เขากวักมือเรียก ฉันจึงเดินเข้าไปและนั่งลงข้างๆ อย่างว่าง่าย

"คุณตาร้อนมั้ยคะ เดี๋ยวหนูหาอะไรพัดให้" ฉันพาพัดลมพกของตัวเองออกมาเป่าให้เขา  

"หนูพกของแบบนี้ด้วยเหรอ" คุณตาถามพร้อมกับจ้องมองพัดลมสีชมพูในมือ

"ค่ะ หนูเป็นขี้ร้อนเวลาต้องออกไปช็อปปิ้งจำเป็นต้องใช้ค่ะ" ฉันเป็นคนที่ชอบอากาศเย็นจัด ไม่ถูกกับอากาศร้อนอย่างแรง เวลากลับไทยเป็นอะไรที่ฉันสะพรึงกับอากาศมากที่สุด 

"แต่หนูเหมือนคนเอเชีย ไม่ชอบอากาศร้อนหรอกเหรอเนี่ย"

"ใช่ค่ะ หนูเป็นคนไทย" คุณตามีท่าทีที่ตกใจ

"หนูพูดสำเนียงอิตาเลี่ยนได้ดีมากเลยนะ" 

"ขอบคุณค่ะ" 

"ผู้หญิงเอเชียสวยมากเลยนะ"

"ขอบคุณค่ะ"ฉันส่งยิ้มหวานให้คุณตา ไม่ใช่คนแรกที่ชมฉันสวยหรอกนะ ชินแล้วแหละ

"แล้วหนูไม่พัดให้ตัวเองเหรอ ตาไม่ร้อนหรอก เหงื่อหนูเริ่มไหลแล้ว" คุณตาชี้ไปที่หน้าผาก ที่เริ่มมีเม็ดเหงื่อเกาะ

"ไม่เป็นไร แค่นี้เอง" 

"หนูเอาไปพัดให้ตัวเองเถอะนะ ตาไม่เป็นอะไร" เขาผลักมือฉันให้หันเข้าหาตัวเอง

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูอยากพัดให้คุณตา" ฉันหันกลับไปพัดให้เขาตามเดิม เขาชวนฉันคุยไปเรื่อยจนตอนนี้เราไม่รู้เลยว่ามันผ่านไปกี่นาทีแล้ว  จนกระทั่งประตูลิฟท์ถูกเปิดออก