ENGINEER 17 | อย่าคิดจะหลบหน้า |

ENGINEER 17

| อย่าคิดจะหลบหน้า |

"ระ รอทำไมคะ" สายตาคมดุของเขามองไปยังเพื่อนสาวที่ยืนอยู่ข้างๆฉัน เหมือนกำลังจะสื่อว่าเธอไม่ควรยืนอยู่ตรงนี้

"เอ่อ...เดี๋ยวเรายืนรอแถวๆนี้ใกล้ๆ" โดนัทบอกก่อนจะจับมือฉันแล้วเดินออกไปไม่ไกลมากนัก อยู่ในระยะที่ฉันยังเห็นเธอ

"ตกลงรอแคร์ทำไม" ฉันถามพี่เขาอีกครั้งเพื่อต้องการคำตอบ จะมารอเป็นชั่วโมงเลยหน่ะหรอ โม้หรือเปล่า

"เอาไลน์มา"

"คะ"

"ไลน์"

"เอาไปทำไม"

"ไลน์" เขากดเสียงต่ำ แล้วล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง

"เร็วสิ" เขาเร่ง ใบหน้าคมเริ่มหงุดหงิด ฉันจึงจำใจต้องหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าแล้วเปิด QR code ให้สแกน

พี่คาร์เตอร์สแกน QR code ของฉันไปแล้วบอก "เดี๋ยวทักไป ตอบด้วย" อยากจะตีมือตีปากตัวเอง ไม่รู้จะต้องทำตามคำสั่งเขาทำไม แล้วไม่คิดจะปฏิเสธเลยหรือไง

"เห้ยๆๆ เมื่อกี้มึงทำอะไรไอเตอร์" ฉันหันไปมองตามเสียง ปรากฎว่าเป็นกลุ่มเพื่อนๆของเขากำลังเดินมาทางที่ฉันยืนอยู่

"สวัสดีค่ะพี่ๆ" โดนัทเธอเดินกลับมาตอนไหนเนี่ย เอ่ยทักพวกพี่ๆเสียงสดใสเชียว

"ครับ"

"แล้วเมื่อกี้มึงทำอะไรอยู่ไอเตอร์" พี่เดลถาม

"เปล่า"

"เปล่าเหี้ยไร กูเห็น"

"เห็นแล้วจะมาถามเอาอะไร" พี่เดลหน้าม้านไปทีเมื่อเจอพี่คาร์เตอร์ย้อน

"ไอห่านี่ มึงคิดจะจีบน้องแคร์ของกูหรอ"

"กูไปละ รำคาญไอนี่ชะมัด" พี่เตอร์ทำมือปัดๆให้ทุกคนแหวกทาง แล้วก็เดินฝ่ากลางวงออกไป

"น้องแคร์ครับ ไอเตอร์มันทำอะไรน้องหรือเปล่า" พี่เดลถามแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ แต่พี่เดลกลับโดนพี่นัทกระชากคอเสื้อ เห็นแบบนี้เหมือนกำลังย้อนไปวันแรกที่เจอพวกพี่ๆเขาเลย พี่นัทก็กระชากคอเสื้อพี่เดลแบบนี้เป๊ะ

"น้องแคร์ครับ เมื่อกี้ไอเตอร์มันขอไลน์เราใช่หรือเปล่า" พี่เลโอถาม

ฉันพยักหน้าตอบรับช้าๆ นั่นทำให้พี่นัทกับพี่เลโอมองหน้ากันก่อนจะหันมามองหน้าฉัน แต่เขาทั้งสองคนกลับไม่พูดอะไร

"แคร์ขอตัวก่อนค่ะ"

"เดี๋ยวครับน้องแคร์ พี่ขอไลน์ด้วยได้ไหม ถ้าไอเตอร์ได้ พี่ก็ต้องได้เหมือนกันเนอะ" ไม่พูดเปล่า พี่เดลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วมองหน้าฉันทำตาปริบๆ เพื่อรอเอาไลน์จากฉัน

"อย่าไปให้มันนะครับ น้องไปเลย เดี๋ยวพี่จัดการมันให้" พี่นัทบอก ฉันกับโดนัทเลยเดินแยกไปอีกทาง

"น้องแคร์ครับ น้อง" เสียงพี่เดลตะโกนไล่หลัง แต่ฉันกับโดนัทก็ไม่ได้สนใจหันไปมอง

เดินไปได้ไม่นานโดนัทก็มีคำถาม

"ตกลงที่พี่เตอร์มาดักรอคือเพื่อจะขอไลน์แคร์หรอ" โดนัทถามหลังจากที่เราสองคนเดินมาตามทางเรื่อยๆเพื่อไปยังร้านนมปั่น

"อืม"

"ขยายความหน่อย อย่าตอบแค่นี้"

ใช่ พี่คาร์เตอร์ขอไลน์เรา แต่ไอเรื่องดักรออย่างที่เขาว่า ไม่รู้จริงหรือโม้"

"พี่เขาอาจจะชอบแคร์ก็ได้นะ"

"ไม่ใช่หรอก" ฉันตอบปฏิเสธทันที จะชอบจริงหรือไม่จริง ต่อให้เหลือพี่คาร์เตอร์คนเดียวบนโลกฉันก็ไม่มีทางคบกับเขาเป็นอันขาด คนนิสัยไม่ดี

"แล้วพี่เตอร์จะขอไลน์แคร์ไปทำไม"

"เราไม่รู้"

"แต่ก็ให้ ทั้งที่พยายามหลบหน้าพี่เขา" ก็นั่นแหล่ะความย้อนแย้ง ฉันไม่ได้อยากจะให้ไลน์ แต่ฉันก็กลัวสายตาดุๆคู่นั้น กลัวว่าพี่คาร์เตอร์จะจับฉันจูบอีก

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง

(เสียงแชทข้อความ)

โทรศัพท์ดังรัวๆ แต่เสียงมันมาจากกระเป๋าของฉัน ฉันเลยหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าแล้วเปิดหน้าจอโทรศัพท์

Line

คาร์เตอร์ : สี่โมง รออยู่หลังตึกคณะ

คาร์เตอร์ : อย่าคิดจะหลบหน้า

คาร์เตอร์ : ถ้าคิดจะหลบหล่ะก็...น่าดู ?

คาร์เตอร์ : ...

คาร์เตอร์ : อ่านแล้วก็ตอบ

"แคร์ ใครทักมา ทำไมทำหน้าแบบนั้น" โดนัทถาม ฉันอ่านข้อความวนแล้ววนอีก กับประโยคที่พิมพ์มาว่า อย่าคิดจะหลบหน้า ถ้าหลบหล่ะก็...น่าดู ?

"แคร์~" โดนัทเขย่าแขนเรียก ฉันจึงหันไปบอก เพราะฉันไม่เคยมีความลับอะไรกับเธอ

"พี่คาร์เตอร์"

"พิมพ์มาว่าอะไร สีหน้าไม่ค่อยดีเลย"

"พี่เขาให้เรารอที่หลังตึกแพทย์ ตอนสี่โมง"

"ทำไมต้องหลังตึก" ฉันส่ายหัวเป็นคำตอบ

"เราไม่อยากเจอหน้าพี่เขา ทำไงดีอ่ะ" ฉันเป็นกังวลมากๆ ไหนจะประโยคขู่นั่นอีก

"เออ วันนี้มีใครมารับแคร์ไหม"

"ลืมเลย วันนี้พี่คัพมารับหลังเลิกเรียน"

"เราหล่ะอิจฉาจริงๆ มีพี่ชายคอยผลัดกันรับส่ง"

"แล้วเรื่องพี่คาร์เตอร์ ทำยังไง" ฉันถามความเห็นจากเพื่อนสาว

"ไลน์ไปดักพี่เขาก่อนไหม บอกว่าวันนี้พี่ชายมารับ" โดนัทเสนอทางออก

"เขาจะเชื่อหรือเปล่า"

"เอางี้ไลน์ไปถามพี่คัพก่อนว่ามารับชัวร์ใช่ไหม เดี๋ยวเหมือนพี่คริสแบบเมื่อวานอีก จะมาแล้วก็ไม่มา"

"อืม เราโทรเลยดีกว่า" ฉันหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าแล้วต่อสายโทรหาพี่ชายคนโต

"พี่คัพคะ มารับแคร์หลังเลิกเรียนใช่ไหมคะ"

(ขอโทษด้วยนะ พี่มีประชุมช่วงบ่าย กลัวไปรับเราไม่ทัน ยังไงพี่จะส่งคนรถที่บ้านไปรับเรา จะได้ไม่ต้องกลับแท็กซี่อีก)

"ค่ะ" พอกดวางสาย ฉันถอนหายใจออกมายาวๆ

"ถอนหายใจแบบนี้พี่คัพไม่มารับใช่ไหม"

"อืม แต่จะส่งคนรถที่บ้านให้มารับแทน"

"งั้นไลน์บอกพี่เขาไปเลยว่ามีคนรถมารับ ไม่ต้องรอ"

"อืม"

ฉันเปิดหน้าจอแล้วเข้าหน้าแชท

Line

แคร์ : ไม่ต้องรอค่ะ คนรถที่บ้านมารับ

พอฉันพิมพ์ข้อความส่งกลับไป ก็ขึ้นอ่านทันที เหมือนกับว่ากำลังรอฉันตอบ

ฉันที่จ้องดูหน้าแชทว่าพี่เขาจะตอบอะไรกลับมาหรือเปล่า แต่ก็ไม่ส่งกลับมา คงไม่รอแล้วมั้ง

"พี่เขาว่ายังไงบ้าง"

"อ่านแล้ว แต่ไม่ตอบกลับ"

"งั้นก็ช่าง แคร์เอานมปั่นด้วยไหม เราจะได้สั่งให้"

"อืม" เราสองคนเดินคุยกันจนมาถึงหน้าร้านนมปั่น แต่ฉันยังคงรู้สึกเป็นกังวลกับข้อความของพี่คาร์เตอร์ เพราะไม่รู้เขาจะเอายังไงกับฉันกันแน่

#เลิกคลาส (15.50)

ฉันต่อสายโทรหาคนรถของที่บ้าน คุณลุงกำลังวนรถมารับฉันที่หน้าคณะ ส่วนโดนัทเธอออกจากห้องเรียนไปก่อน เพราะมีธุระด่วน จึงมีเพียงฉันที่กำลังเดินไปหน้าคณะเพียงคนเดียว

ฉันกวาดสายตามองซ้ายขวาอย่างหวาดระแวง เพราะกลัวว่าจะเจอพี่คาร์เตอร์

พรึ่บ~

จู่ๆก็มีมือหนาคว้าข้อมือฉันไว้แล้วลากฉันไปยังหลังตึกแพทย์เพื่อไปลานจอดรถ

"พี่คาร์เตอร์ปล่อย" เขาฟังฉันที่ไหน จับไม่ยอมปล่อย ดิ้นแล้วก็ไม่หลุด

ปึง~

เมื่อใกล้เดินมาถึงตัวรถ เขาเหวี่ยงตัวฉันให้หลังพิงกับรถสปอร์ตก่อนที่จะจับข้อมือฉันสองข้างยกขึ้น ใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้ๆหน้าฉันที่ห่างเพียงคืบแล้วพูด

"พี่บอกว่าไง"

"ปล่อยค่ะ"

"พี่บอกว่ายังไง" เขาถามเสียงเย็นยะเยือก นั่นยิ่งทำให้ฉันกลัวเอามากๆ

"ตะ แต่แคร์บอกไปแล้วไงคะ" ฉันบอกแล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ไม่กล้าสบตา

"พี่ บอก ว่า ยัง ไง" เขาเน้นย้ำทีละคำอย่างช้าๆ

"ยะ อย่าคิดจะหลบหน้า" ฉันตอบเสียงเบา

"มองหน้า แล้วตอบ" เขาขึ้นเสียงจนฉันสะดุ้งแล้วรีบหันหน้ากลับมาตอบ

"ยะ อย่าคิดจะหลบหน้า"

"ขึ้นรถ" เขาบอก แล้วดึงฉันให้ออกห่างจากตัวรถก่อนจะหยิบรีโมทรถเพื่อปลดล็อคแล้วก็ดันตัวฉันให้เข้าไปนั่งบนรถของเขาพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง

ฉันทำท่าจะเปิดประตูเพื่อลงจากรถ แต่เขากลับชี้หน้าในเชิงคำสั่งว่าห้าม แล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูรถฝั่งคนขับ

ตัวฉันเองทำได้แค่นั่งนิ่งๆอยู่ในรถ

"พี่จะพาแคร์ไปไหน" ฉันถาม

"..." เขาไม่ตอบ แต่กลับหันมามองหน้าฉันด้วยใบหน้าเรียบก่อนจะค่อยเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆจนฉันต้องเบือนหน้าหนีมองไปยังนอกหน้าต่างรถ

ฉันรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆรดอยู่ข้างแก้ม แต่ก็ไม่กล้าหันกลับไปมอง ไม่งั้นฉันได้จูบปากพี่เขาอีกแน่ๆ

มือหนาเอื้อมมาดึงสายเบลล์แล้วคาดเข็มขัดให้ฉันก่อนจะเคลื่อนตัวกลับไปนั่งที่ประจำแล้วสตาร์ทรถขับออกไปอย่างรวดเร็ว

ฉันไม่รู้เลยว่าพี่เขาจะพาฉันไปไหน แล้วไปทำอะไร ฉันเพียงได้แค่ภาวนาในใจ ว่าอย่าให้เรื่องเมื่อวานมันเกิดขึ้นซ้ำอีกเป็นครั้งที่สอง

°°°°°°°°°°