ENGINEER 16 | ดักรอ |

ENGINEER 16

| ดักรอ |

มือหนาฉุดแขนฉันให้นั่งลงก่อนจะพูดว่า "มองหน้าพี่" เพราะตั้งแต่ที่พวกพี่ๆเขาเดินมาฉันยังไม่มองหน้าใครเลยสักคน นอกจากมองแค่โดนัทที่นั่งอยู่ตรงข้าม

"ไอเตอร์ มึงจะทำอะไรน้อง" ฉันหันไปตามเสียง คนที่พูดเมื่อกี้คือพี่นัท จากนั้นฉันก็ค่อยๆหันมองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ พี่คาร์เตอร์กำลังจ้องหน้าฉันแล้วพูด "จะรีบไปไหน"

"ระ เรียนค่ะ"

"ไอเตอร์มึงพูดหวานๆกับน้องเขาหน่อย น้องกลัวหมดแล้ว" พี่เลโอบอก ใช่ ฉันกลัวเขามาก

"จะหลบหน้าทำไม" เขาดูออก ฉันหันไปมองหน้าพี่นัทกับพี่เลโอ เขาสองคนมีสีหน้าชวนสงสัย

"ไอเตอร์มึงไปทำอะไรน้องวะ" พี่นัทถาม

"เปล่าหนิ" เขาตอบแล้วยักไหล่ราวกับว่าเรื่องเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"เปล่าแล้วทำไมน้องกลัวมึงขนาดนี้" แต่เหมือนว่าสิ่งที่พี่นัทถาม พี่คาร์เตอร์จะไม่ได้สนใจเลยสักนิด เพราะเขาเอาแต่จ้องหน้าฉัน

"ทำตัวปกติ" ไม่ ฉันทำไม่ได้

"โดนัท~" ฉันเรียกชื่อเพื่อนสาว แล้วใช้สายตาเพื่อสื่อร้องขอ ฉันอยากไปให้พ้นจากตรงนี้

"อ่อ เอออิ่มพอดี เดี๋ยวเราไปเก็บจานก่อนนะ แล้วขึ้นเรียนกัน" เมื่อโดนัทลุกฉันจึงลุกขึ้นตามแต่เหมือนว่าคนข้างๆยังไม่อยากให้ฉันลุกจากตรงนี้ เพราะเขาจับข้อมือของฉันเอาไว้

"ปล่อยค่ะ" ฉันสะบัดข้อมือออกไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วเดินไปหาโดนัท

อีกด้าน

คาร์เตอร์ไลน์ถามเพื่อนๆในกลุ่มแชทว่ามีใครถึงมหาลัยหรือยัง และคำตอบจากเพื่อนๆในแชทก็มีแค่นัทกับเลโอที่ต่างคนต่างบอกว่าถึงแล้วอยู่ที่ลานเกียร์ เพราะเขาสองคนอยู่ด้วยกัน

Line

คาร์เตอร์ : กูอยากแดกข้าวที่คณะแพทย์

เลโอ : ใช่เหี้ยเตอร์ป่ะเนี่ย

นัท : ไปทำไม โรงอาหารคณะเราอาหารก็อร่อย

คาร์เตอร์ : กูอยากแดกข้าวที่คณะแพทย์

เลโอ : เออ ไอสัส

นัทกับเลโอที่อยู่ที่ลานเกียร์ต่างมองหน้ากัน ปกติคาร์เตอร์แทบจะไม่แชทคุยกับเพื่อนๆเท่าไหร่นัก แต่วันนี้มันมาแปลก กลับพิมพ์มาถามเพื่อนๆว่ามีใครถึงมหาลัยแล้วบ้าง แต่สิ่งที่คาร์เตอร์พิมพ์บอกกลับทำให้นัทและเลโอต่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับสมองของมันหรือเปล่า ถึงคณะแพทย์กับวิศวะจะไม่ได้อยู่ไกลกันมากนัก แต่พวกเขาไม่เคยไปทานอาหารที่นั่นมาก่อน พวกเขารู้จักนิสัยเพื่อนตัวเองดี ที่มันอยากไปทานข้าวที่นั่นมันต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่าง ไม่งั้นมันจะเอ่ยปากชวนก่อนทำไม แต่ทั้งเลโอกับนัทก็คิดได้เพียงอย่างเดียวว่าที่เพื่อนเขาอยากไปทานอาหารที่นั่นจะมีอะไรได้อีก นอกจากเรื่องผู้หญิง

จนกระทั่ง...

พวกเขาทั้งสามเดินมาถึงโรงอาหารของคณะแพทย์ คาร์เตอร์เห็นหญิงสาวที่เขามีเป้าหมายจะได้เจอเธอที่นี่และก็ได้เจออย่างที่คิดไว้ เขาเพียงแค่อยากได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเธอเท่านั้น แล้วยิ่งถ้าหญิงสาวได้มาอยู่ใต้ร่าง ความคับแคบที่อยู่ในร่มผ้าคงจะคึกไม่ใช่น้อย

ดีที่เพื่อนของเขามันเห็นเธอกับเพื่อนสนิทของเธอนั่งทานข้าวอยู่มันจึงชวนเข้าไปหาพวกเธอสองคน แบบนี้ยิ่งดีเข้าไปใหญ่

เมื่อพวกเขาทั้งสามคนเดินมาถึงโต๊ะอาหาร คนแรกที่เอ่ยทักพวกเธอสองคนก่อนก็คือเลโอ ส่วนคาร์เตอร์เขายืนอยู่ข้างหลังของหญิงสาว ทำไมกลิ่นตัวของเธอมันหอมเตะเข้าจมูกขนาดนี้ แต่พอเห็นปฏิกิริยาของเธอในตอนนี้เขาก็ดูออกแล้วว่าเธอกำลังกลัวเขาแน่นอน

คาร์เตอร์แค่รู้สึกว่าเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆที่เคยเจอ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่ปักใจเชื่อว่าเธอจะเป็นผู้หญิงใสซื่อ ไร้เดียงสา แต่จากเหตุการณ์เมื่อวานที่เกิดขึ้น ความไม่ประสีประสาของเธอ เนื้อตัวสั่นเทาจากอาการกลัวที่คาร์เตอร์ดึงเธอเข้ามากอด จูบ เขาไม่เคยคิดว่าจะมีผู้หญิงประเภทแบบเธอหลงเหลืออยู่บนโลก

จะว่าเธอจะไม่เคยผ่านมือชายคนไหน มันจะเป็นไปได้หรอ แล้วที่เขาเจอเธอในลิฟท์ที่คอนโดมากับผู้ชายสองคนมันหมายความว่ายังไง ตัวเขาเองผ่านผู้หญิงมาก็เยอะ หรือว่าจริงๆความไร้เดียงสาของเธอมันเป็นวิธีดึงดูดเพศตรงข้ามให้เข้าหา และมันก็ได้ผลด้วยสิ

#เลิกคลาส 12.00

คณะแพทย์

"นี่แคร์ เล่าให้ฟังได้หรือยังว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นระหว่างแคร์กับพี่คาร์เตอร์" โดนัทถามในขณะที่เราสองคนเพิ่งเดินมานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีโต๊ะหินอ่อนไว้ให้นักศึกษาได้นั่งเล่น

"พี่คาร์เตอร์จูบเรา" ฉันก้มหน้าตอบเสียงเบา

"ห๊ะ แคร์ไปอ่อยพี่เขาหรอ"

"จะบ้าหรอ อ่อยอะไรเล่า"

"จุดเริ่มต้นคือยังไง" ฉันจึงเริ่มเล่าให้โดนัทฟังตั้งแต่เริ่มเรื่อง เล่าไปก็จะร้องไห้ไป เพราะใจมันรับไม่ได้กับเรื่องที่เกิดขึ้น

"เราเข้าใจละว่าทำไมเมื่อเช้าแคร์ถึงนิ่งได้ขนาดนั้น"

"เดี๋ยวมื้อเที่ยงเราเลี้ยงข้าวคืนนะ"

"เลี้ยงทำไมอ่ะ"

"ก็เมื่อเช้า..." ฉันเว้าวอนทางสายตา แล้วเธอก็กำลังทานข้าวอยู่ด้วย คงไม่อิ่มแน่ๆ ฉันรู้สึกผิด

"อ๋อ ไม่เป็นไร ว่าแต่ถามอะไรหน่อยสิ"

"อืม"

"จูบกับพี่เขาแคร์รู้สึกยังไง"

"ถามอะไรเนี่ย"

"หน่า บอกหน่อย รู้สึกยังไง"

"โกรธสิ"

"ไม่รู้สึกอะไรหรอ แบบเคลิ้มไรเงี้ย"

"ไม่เลย ไม่สักนิด เลิกถามคำถามนี้ได้แล้ว ไม่งั้นเราจะโกรธจริงๆด้วย"

"โอเคๆ ไม่ถามแล้ว แต่ว่าแคร์ไปซื้อนมปั่นเป็นเพื่อนเราหน่อยสิ"

"อืม"

ระหว่างที่ฉันกับโดนัทกำลังเดินออกจากตึกเพื่อไปซื้อนมปั่นเป็นเพื่อนเธอ ฉันเห็นพี่คาร์เตอร์กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ที่กำแพงของคณะแพทย์ เหมือนว่าเขากำลังยืนรอใคร คงไม่ใช่ฉันหรอกนะ

ฉันที่กำลังจะเดินผ่านก็ทำเป็นไม่เห็นไม่รู้ไม่ชี้อะไรทั้งนั้น จนกระทั่ง...

หมับ~

"ไม่เห็น?" เขาคว้าแขนฉันแล้วถาม ฉันจึงรีบสะบัดแขนออก

"ไม่ค่ะ" ฉันตอบแต่ไม่กล้าสบตา เพราะว่ากำลังโกหกเขาอยู่

"หรอ"

"อ่าว มาทำอะไรที่นี่คะพี่เตอร์" โดนัทถาม

"เลิกเรียนกี่โมง" โดนัทถามทำไมไม่ตอบ เอาแต่จ้องหน้าฉันทำไม แล้วจะอยากรู้ไปทำไมว่าฉันเลิกเรียนกี่โมง

"เย็นค่ะ"

"กี่โมง" พี่คาร์เตอร์ถามย้ำเสียงแข็งก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ

ฉันกระเถิบถอยหลังแล้วตอบ "สะ สี่"

"ก็แค่นั้น" เมื่อได้คำตอบพี่คาร์เตอร์จึงโน้มตัวขึ้นยืนปกติ เขายังคงจ้องหน้าฉันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"พี่เตอร์อยู่นี่เอง มี่ตามหาตั้งนาน โทรหาก็ไม่รับสาย" เธอคนนี้แฟนพี่คาร์เตอร์หนิ ถึงเธอจะนิสัยไม่ค่อยดี แต่ฉันก็สงสารเธอนะ แฟนเธอหน่ะไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น ผู้หญิงที่ฉันเห็นวันนั้นในรถ แล้วเขาก็ยังจะมาวุ่นวายกับฉันอีก

เธอกำลังเกาะแขนพี่คาร์เตอร์อย่างหวงแหน เธอมาได้จังหว่ะพอดี ฉันนึกขอบคุณเธอในใจ

"แฟนพี่มาแล้ว ขอตัวก่อน"

"แฟน?" เขาขมวดคิ้วถามแล้วหันไปมองเธอ เธอมองพี่คาร์เตอร์แบบยิ้มๆก่อนที่เขาจะสะบัดแขนเธอออกอย่างไม่ใยดี

"เธอไม่ใช่แฟนพี่" เขาตะคอกเสียงดังใส่หน้าเธอ จนฉันกับโดนัทสะดุ้งตกใจกับการกระทำของเขาเมื่อครู่

ถ้าไม่ใช่แฟน...แล้วเธอเป็นอะไรกับเขากันหล่ะ

จากสีหน้าของเธอตอนนี้หน้าเสียเอามากๆ แต่เธอก็ยังฝืนยิ้มแล้วถามพี่คาร์เตอร์ "เลิกเรียนหรือยังคะ คืนนี้เรา..."

"อย่าทำตัวน่ารำคาญ" เขาหันไปพูดกับเธอด้วยสีหน้าไม่พอใจ นั่นยิ่งทำให้เธอหน้าเสียมากกว่าเดิม แต่เธอกลับหันมาจ้องฉันเขม็งเหมือนกับว่าฉันทำอะไรผิดอย่างนั้น เธอจึงเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปแล้วไม่หันมาสนใจเขาอีก

ส่วนเขา...ยังยืนจ้องหน้าฉันไม่ไปไหน

"รู้ไหมพี่มาดักรอแคร์เป็นชั่วโมงแล้วนะ" นี่เป็นครั้งแรกที่พี่คาร์เตอร์พูดชื่อฉัน แล้วยังมาบอกอีกว่าดักรอฉันเป็นชั่วโมง รอเพื่ออะไร

°°°°°°°°°°