ENGINEER 15 | มองหน้าพี่ |

ENGINEER 15

| มองหน้าพี่ |

"อ๊ะ" พี่คาร์เตอร์หอมเข้าที่ซอคอฉันแรงๆจากด้านหลัง ฉันรีบย่นขอหนีแล้วหันไปประจันหน้าเพื่อถาม

"พี่จะทำอะไร" ฉันยกมือขึ้นจับคอข้างที่เขาหอมเมื่อครู่ ด้วยเนื้อตัวสั่น

พี่คาร์เตอร์มองหน้าฉันก่อนจะใช้สายตาไล่มองต่ำแล้วพูด "กลัว?" ฉันยืนเหงื่อแตกพลัก มือไม้มันสั่นเพราะความกลัวแล้วก็โกรธเขามากๆ

ฉันรีบหันหน้ากลับเข้าหาตัวลิฟท์ ทำไมลิฟท์ถึงได้นานแบบนี้นะ ฉันยืนกำมือแน่นเนื้อตัวอยู่ไม่เป็นสุขเพราะกลัวคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง

ติ๊ง~

เมื่อประตูลิฟท์เปิดสองเท้าของฉันมันไม่รอช้ารีบก้าวเข้าลิฟท์อย่างรวดเร็วแต่เพียงไม่ทันไรร่างของฉันกลับถูกใครอีกคนดึงแขนฉันจนเซออกมานอกลิฟท์ก่อนที่ร่างสูงจะเข้าสวมกอด

พรึ่บ~

"ว๊าย" ฉันร้องอุทานด้วยความตกใจ ตอนนี้ร่างฉันชิดเข้ากับแผงอกของพี่คาร์เตอร์เข้าอย่างจัง

ฉันทั้งดิ้น ทั้งผลัก ทั้งทุบ แต่พี่คาร์เตอร์ก็ไม่ปล่อย ยิ่งขัดขืนเขาก็ยิ่งกอดรัดฉันแน่นขึ้น "หยุดดิ้น" เขาพูดเสียงแข็ง

ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ที่รู้ๆคือฉันต้องการให้เขาปล่อยกอดออกสักที ฉันจะกลับบ้าน

"บอกให้หยุดดิ้นไง" เขาตวาดเสียงดัง นั่นเลยทำให้ฉันต้องหยุดดิ้น

"ปล่อยสิคะ" ฉันเงยหน้าขึ้นบอกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

สายตาดุดันในดวงตาคู่นั่นทำเอาฉันหวาดกลัวจึงต้องก้มหน้าลงอย่างไว

ฉันได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างหนักก่อนที่เขาจะพูดขึ้น "เงยหน้า"

"ฮึก~" ฉันกลั้นน้ำตาด้วยความกลัวเอาไว้ไม่อยู่ แต่ก็ไม่อยากส่งเสียงร้องไห้เสียงดังให้เขารำคาญ และไม่อยากเงยหน้าให้เขาเห็นน้ำตาด้วย

"ร้องไห้?" เขาถามแล้วจับปลายคางฉันขึ้นเพื่อมองหน้าเขา แค่เห็นหน้าฉันก็อยากจะปล่อยโฮออกมาดังๆ แต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้

"ฮึก~ ปล่อยแคร์" ฉันบอกเสียงเบา พี่คาร์เตอร์มองหน้าฉันนิ่งๆ แววตาที่ดุดันเมื่อครู่กลับอ่อนลง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่คิดที่จะปล่อยกอด

"กลัวอะไรนักกับแค่กอด ทำอย่างกับไม่เคยโดนตัวผู้ชาย" นอกจากพ่อกับพี่ชายฉันก็ไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนได้เข้าใกล้หรือแตะเนื้อต้องตัวฉันเหมือนที่เขาทำอยู่ตอนนี้หรอกนะ

ฉันจึงรวบรวมความกล้าแล้วดิ้นอีกครั้ง ทำไมกอดของพี่คาร์เตอร์มันถึงแน่นขนาดนี้ "ถ้าไม่หยุดดิ้นพี่จะจูบเราตรงนี้"

"ฮึก~ ก็เอาสิคะ แคร์จะร้อง...อื้อ~" ฉันยังไม่ทันเถียงเขาจบ ใบหน้าคมโน้มหน้าลงมากดจูบที่ริมฝีปากของฉัน เขาทั้งบด ทั้งขยี้มันอย่างรุนแรง ฉันใช้กำปั้นทุบเข้าไปที่อกเต็มแรง แต่มือหนาก็รวบมืองสองข้างไว้ก่อนจะผละจูบออก

พี่คาร์เตอร์ลากฉันเข้าไปยังทางบันไดหนีไฟ แล้วดันร่างฉันชิดกับกำแพงก่อนจะจับมือสองข้างฉันยกขึ้นเหนือศรีษะ

"พี่ทำแบบนี้ทำไม"

"ทำอะไร" เขาถามหน้าตาย

"ก็..." ฉันเม้มปากแน่นไม่กล้าพูดต่อว่าเขากำลังจูบเพื่อรังแกฉัน

"จูบ?...พี่ทำได้มากกว่านี้อีก อยากรู้ไหมหล่ะ"

"ไม่" ฉันตอบอย่างเร็ว ไอประโยคที่เขาบอกว่าทำได้มากกว่านี้ ฉันนึกย้อนไปวันนั้นที่เห็นพี่คาร์เตอร์กับผู้หญิงบนรถกำลังจะ...

"พี่ปล่อยแคร์เถอะนะ" ฉันบอกก่อนจะพยายามกลั้นน้ำตาอีกครั้ง

"ก็ได วันนี้พอแค่นี้" เขาปล่อยข้อมือฉันลงอย่างง่ายดาย แล้วอะไรคือพอแค่นี้ หมายความยังไง "ไปสิ" สิ้นเสียงทุ้มฉันรีบเปิดประตูออกแล้วกดปุ่มลิฟท์ด้วยมือที่สั่นเทา

เมื่อฉันลงมายังชั้นล่างของคอนโดฉันรีบเดินไปโบกแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน

ในระหว่างที่ฉันกำลังนั่งแท็กซี่กลับบ้านเสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น ฉันจึงหยิบโทรศัพท์เพื่อกดรับสาย

(สาวน้อย เราเพิ่งถึงบ้าน ร้อนมากๆ)

"ฮือ~โดนัท" แค่ได้ยินเสียงเพื่อนน้ำตาฉันมันก็ไหลลงอัตโนมัติแล้วปล่อยโฮเสียงดัง

(แคร์เป็นอะไร) โดนัทพูดด้วยความตกใจ

"พะ พี่คาร์เตอร์ ฮึก~"

(ทำไม พี่คาร์เตอร์ทำไม)

"ฮือ~ฮือ~" ฉันร้องไห้ออกมาหนักๆ ไม่นึกเลยว่าพี่เขาจะรังแกฉันแบบนี้

(หยุดร้องก่อน แล้วนี่แคร์อยู่ไหน)

"ฮึก~เพิ่งออกจากคอนโดอยู่ ฮึก~แท็กซี่"

(ไม่อายคนขับหรือไง ร้องไห้สะอื้นแบบนี้) โดนัทเหมือนเตือนสติ ฉันเลยต้องหยุดร้องแล้วมองผ่านกระจกหน้ารถ คุณลุงคนขับมองฉันผ่านกระจบสลับไปมากับมองถนนข้างหน้า ฉันเลยรีบยกมือปาดน้ำตาแล้วคุยกับโดนัทต่อ

"ไว้คุยพรุ่งนี้ได้ไหม"

(ได้ๆ ตอนนี้ถึงไหนแล้ว เราคุยเป็นเพื่อนก่อนไหม ใกล้ถึงหรือยัง)

"ยัง"

หลังจากนั้นโดนัทคุยสายกับฉันจนกระทั่งถึงประตูหน้าบ้าน

"แค่นี้ก่อนนะ เราถึงบ้านแล้ว พรุ่งนี้เจอกัน ขอบคุณมากที่คุยเป็นเพื่อน"

(ขอบคุณอะไร แค่นี้เอง)

"อืม" หลังจากวางสายโดนัท "คุณลุงคะ ขับเข้าไปข้างในเลยค่ะ" ฉันบอก คุณลุงคนขับจึงพยักหน้า ถ้าให้ฉันลงจากรถเพื่อเดินเข้าบ้านตั้งแต่หน้าประตูคงจะเดินไม่ไหว เพราะจากรั้วหน้าบ้านถึงด้านในก็เดินไกลพอตัว

เมื่อลงจากรถ ฉันรีบก้มหน้าเดินเข้าบ้าน เพราะไม่อยากให้คนในบ้านเห็นว่าฉันร้องไห้

"หนูแคร์กลับมาแล้วหรอคะ" ป้าบัวเอ่ยถาม

"ค่ะ" ฉันก้มหน้าตอบ แล้วรีบเดินขึ้นบันไดไปที่ชั้นสองเพื่อเข้าห้อง

ฉันวางกระเป๋าลงแล้วทิ้งตัวนอนคว่ำลงบนเตียง "ฮือ~" ฉันปล่อยโฮอีกครั้ง นึกถึงภาพเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นมาหมาดๆ แล้วถ้าพรุ่งนี้ฉันต้องเจอกับพี่คาร์เตอร์ที่มหาลัยอีก ฉันจะทำยังไง จะต้องทำหน้ายังไงเวลาเจอกลุ่มพวกพี่ๆเขา ตั้งแต่เกิดมาสิบแปดปีไม่เคยมีใครทำกับฉันแบบนี้มาก่อน ลึกๆมันทั้งเสียใจ โกรธ โมโห

#วันต่อมา

@มหาลัยA

วันนี้พี่คริสขับรถมาส่งฉันที่มหาลัยแต่เช้า ในระหว่างทางที่มาฉันเงียบไม่พูดไม่จาจนพี่คริสถาม ป้าบัวบอกกับพี่คริสว่าพอฉันถึงบ้านก็รีบขึ้นห้องนอน แต่ฉันก็บอกพี่คริสไปว่าแค่ปวดหัวนิดหน่อย เลยรีบขึ้นไปพักบนห้อง

ตอนนี้ฉันนั่งรอโดนัทอยู่ที่ตึกคณะแพทย์ไม่กล้าลุกเดินไปไหน ฉันหันมองซ้ายมองขวาเพราะความหวาดระแวง กลัวว่าจะเจอพี่คาร์เตอร์กับกลุ่มพวกๆพี่ๆเข้า

ฉันหยิบโทรศัพท์ต่อสายโทรหาโดนัท นี่ก็แปดโมงกว่าแล้วทำไมถึงยังมาไม่ถึงอีก

"ฮัลโหล อยู่ไหน"

(จอดรถอยู่ รอแปปนึง)

"อืม" ฉันกดวางสาย ค่อยสบายใจขึ้นหน่อยโดนัทถึงมหาลัยสักที

เพียงไม่กี่นาทีฉันก็เห็นโดนัทกำลังเดินตรงมาที่ฉัน ฉันเองรีบลุกจากโต๊ะแล้วเดินเข้าไปเกาะแขนโดนัทไว้แน่น

"แคร์~"

"ขึ้นห้องเรียนเถอะ"

"เรายังไม่ได้ทานข้าวเลยนะ ขอทานข้าวก่อนแปปนึงสิ นี่ยังไม่เก้าโมงเลย"

"อ่อ อืม" ฉันกับโดนัทเลยเดินไปยังโรงอาหารของคณะ

#โรงอาหาร

โดนัทที่เพิ่งจะวางจานข้าวก็ถามขึ้น "ยังไง ไหนเล่า"

"คือ..."

"เล่ามา พี่คาร์เตอร์ทำอะไร"

"พี่เขา..."

"แคร์ นั่นกลุ่มพี่คาร์เตอร์ป่ะ" ฉันกำลังจะเล่า แต่โดนัทก็พูดแทรกก่อนแล้วพูดชื่อคนที่ฉันเพิ่งจะจูบไปเมื่อวาน

"ชะ ใช่หรอ พี่ๆเขาจะมาทานอาหารที่นี่ทำไม"

"ใช่ แต่มาแค่สามคนอ่ะ"

"คะ ใครบ้าง"

"อืมม พี่เลโอ พี่นัท และก็...คนนั้น" ฉันรู้ได้ทันทีเลยว่าคนนั้นที่ว่าคือใคร

"รีบทานเถอะ เราไม่อยากเจอพวกพี่ๆ"

"เราว่าไม่ทันแล้วหล่ะ พี่ๆเขากำลังเดินมาตรงนี้"

"สวัสดีครับน้องแคร์ น้องโดนัท" ฉันไม่รู้หรอกว่าใครพูด เพราะไม่กล้าเงยหน้าขึ้น

"พี่ขอนั่งทานด้วยได้ไหมครับ" เสียงนี้ก็ไม่ใช่พี่คาร์เตอร์ ฉันเลยมองหน้าโดนัท เธอส่งสายตาว่าพี่เขากำลังยืนอยู่ข้างหลังฉัน

"ไอเตอร์หลบ กูจะนั่งกับน้องแคร์ วันนี้ไอเดลมันไม่มาน้องแคร์ไม่ต้องกลัวนะครับ"

"เชิญเลยค่ะพี่เลโอ" พี่เลโอนี่เองที่พูด

"กูจะนั่งกับน้อง" อึก~ แค่ได้ยินเสียงพูดฉันก็จำได้ขึ้นใจก่อนที่จะรู้สึกว่ามีใครมานั่งอยู่ข้างๆ

"ไอเตอร์กูว่าวันนี้มึงเพี้ยนๆนะ จู่ๆก็อยากมาทานข้าวที่ตึกแพทย์ มึงเคยมาทานที่ไหน แล้วยังจะมาแย่งที่กูอีก" พี่เลโอบอก

"ก็กูชอบกลิ่นหอมๆ"

"กลิ่นอาหารอ่ะนะ โรงอาหารตึกเราก็กับข้าวก็หอมเหมือนกันป่ะวะ"

"แต่ที่นี่หอมกว่า" ฉันไม่อยากนั่งอยู่ตรงนี้นานๆแล้ว จึงตัดสินใจลุกขึ้นโดยไม่สนใจพวกพี่ๆเขา

พรึ่บ~

มือหนาฉุดแขนฉันให้นั่งลงก่อนจะพูดว่า "มองหน้าพี่" เพราะตั้งแต่ที่พวกพี่ๆเขาเดินมาฉันยังไม่มองหน้าใครเลยสักคน นอกจากมองแค่โดนัทที่นั่งอยู่ตรงข้าม

°°°°°°°°