ตอนที่ 3

ตอนที่ 3

หลังจากหลังจากวันที่ฉันโดนทำโทษไป วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ฉันจะต้องไปเข้าค่ายรับน้องซึ่งเราจะไปเข้าค่ายที่หัวหิน กันด้วย สุดยอดมากเลยล่ะฉันเข้าค่ายกับพี่ไรล์ด้วย เพราะยังไงฉันก็เป็นน้องรหัสของพี่ไรล์ยัยตอยเข้ากับพี่โอเว่นยัยป้อมก็เข้ากับ พี่ไอซ์ส่วนยัยต่ายเข้าค่ายกับพี่แคน จำนวนนักศึกษาที่ไปเข้าค่ายของคณะวิศวกรรมศาสตร์มีทั้งหมด 300 คนซึ่งยังไม่นับรวม พี่รหัสทั้งหลายและพี่ว๊าก

แต่ร่วมร่วมแล้วบางคนก็ได้น้องรหัสถึงสองคนบางหรือบางคนได้พี่รหัส แต่ฉันดีหน่อยเพราะฉันนั้นได้ พี่รหัสคนเดียวแล้วเขาก็ได้ฉันไปน้องรักคนเดียวถือเป็นสิทธิพิเศษของฉันเลยทีเดียวมีแค่กลุ่มฉัน 4 คนที่ได้พี่รหัสคนเดียว ตอนนี้เราก็มาถึงหัวหินไปที่เรียบร้อยแล้ว บรรยากาศของกลิ่นทะเลช่างรู้สึกสดชื่นซะเหลือเกินแต่พอฉันก้าวลงจากรถบัสก็ชน เข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง

"นี่แก มองฉันทำไม ยัยหน้าแหลม"

ฉันหันกลับไปมองตามเสียงของยัยนั่นที่พูดตะคอกฉันออกมา แต่เดี๋ยวก่อนแกว่าใครหน้าแหลมกันนะ ฉันเขาเรียกว่าหน้า เรียวเล็กไม่ใช่หน้าแหลมอีนี่วอนซะแล้ว ฉันมองไปที่ป้ายชื่อที่ห้อยคอของยัยนั่น ทีแท้ชื่อมาลีนังดอกมาลีนี่เอง

"ว่าไงค่ะ คุณดอก อุ้ยมาลี อยากรับประทานส้นเท้าเพิ่มมั้ยค่ะ หาเรื่องตั้งแต่เช้ามองดีๆคุณดอกมาลินี่...หน้าบานจังเลยนะคะ หน้าบานเหมือนจานดาวเทียมของนาซ่า ถ้าจะว่าคนอื่นหน้าแหลมดูหน้าตัวเองด้วยนะคะคุณหน้าบาน"

กรี๊ดดดดดดด!!!!

"แกว่าฉันงั้นหรอห่ะ!!"

"แล้วแกชื่อดอกมาลีหรือเปล่าล่ะ ถ้าแกชื่อดอกมาลี ฉันก็ด่าแกโทษด้วยนะเผอิญว่าผู้หญิงอย่างเธอ ฉันไม่อยากให้ความ เคารพสักเท่าไหร่ขอตัวนะ หรือว่าร่างกายของเธออยากจะปะทะกับฉัน ยัยเตี้ยสมองกลวง"

"แก ฉันจะแก้แค้นแกแน่ฝากไว้ก่อนเถอะ!!!"

"พอดีไม่ใช่ธนาคารนะคะฝากไว้อย่าฝากไว้นานนะรีบมาเอาจะรอเสมอ"

"เฮ้ยน้องๆพวกนั้นน่ะ ทำอะไรกันวะเดินมาเร็วๆหน่อย"

"ได้ค่ะคุณพี่"

ฉันเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ เฮ้ยนั้นมันนายเจย์โลและกลุ่มแก๊ง F4 ที่เคยจีบฉันอยู่ที่ร้านอาหารของป้อมนี้นะ

"พี่คะขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะ"

"เชิญ"

ฉันแอบเข้ามาในห้องน้ำ แล้วก็เจอกับพวกยัยดอกมาลีอีกต่างหาก นี่มันอะไรกันวะซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆใช่ไหมทำอะไร ให้ใครบ้างวะเนี่ย ทำไมต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ด้วย

"คราวนี้แก่โดนแน่ ฉันพาเพื่อนๆตั้งใจมารุมกระทืบแกนังหน้าแหลม"

"เธอนี่เองยัย 11รด.อ่อยผู้ชายไม่ได้หรอถึงชอบหาเรื่องคนอื่น อุ้ย!! ลืมไปเธอน่ะหน้าบานมากด้วยคงกระแทกหน้าบานๆ ของเธอยากแน่เลย ก็เพราะว่าเธอหน้าบานนี้ไงผู้ชายถึงกลัวเธอ กลัวว่าเธอจะเอาหน้าบานๆของเธอไปกระแทกถูกหน้าเขาหรือ ไง"

"แก!!! มันจะมากเกินไปแล้วนะพวกแกลุยเข้าไปตบมันเลย"

"มาสิแกคิดว่าฉันจะกลัวหรอแกคิดว่าแกมีพวกพ้องคนเดียวหรอฉันก็มี"

ฉันตรงเข้าไปกระชากยัยมาลี แล้วชกเข้าไปเต็มแรงจนหน้าหงายไปตามด้วยกระทืบท้อง ยัยนั่นจนยัยนั่นล้มลงกับพื้น ตามด้วยกระทืบต่อถึงแม้จะมีเพื่อนของยัยนั่น เข้ามาขัดขวางแต่ฉันก็เป็นตามเข้าไปตบยัยมาลีจนได้ ฉันบอกแล้วอย่าให้ฉัน หงุดหงิดฉันเป็นผู้หญิงสวยนะ ฉันไม่ชอบการใช้กำลังแต่ยัยนี้ชอบมาปั่นประสาทของฉันมันท าให้ฉันมีอาการอยากฆ่าคน ต่าย เข้ามาเห็นฉันกำลังโดนรุมต่ายเดินเข้าไปตบยัยผู้หญิงฝรั่งคนนึงที่มากับมาลีจนยัยนั้น ล้มลงกับพื้น แต่ยัยนั่นแทนที่จะทำหน้า โกรธกับยิ้มแฉ่งวิ่งเข้าไปกอดขายัยต่ายเฉยเลย

"ยัยบ้านี้ ออกไปนะคนบ้าอะไรเนี่ย ยัยผู้หญิงน่ารำคาญออกไปนะจะกอดขาฉันไว้ทำไม โอ้ยย!!!ปล่อยขาสิว่ะ"

"ลิซซี่ชอบคุณนะค่ะ มีแฟนหรือยังคะ ลิซซี่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อคุณนะคะคุณจะชอบฉันไหมคะ"

"ฝันไปเหอะ ฉันชอบผู้ชายฉันไม่ได้ชอบผู้หญิง ฉันเกลียดชะนีเข้าใจไหม ยัยปอดบวม!!!"

"ปล่อยฉันนะ"

หลังจากการต่อสู้จบลงฝ่ายที่มาหาเรื่องฉันยังยายมาลีเสียท่าโดนตบสลบคาห้องน้ำอาเมนไว้อาลัยแด่ผู้จากไปด้วยค่ะอยู่ดีๆ ชอบมาหาเรื่องใส่ตัวเอง

"เฮ้ย ปูไปกันเถอะ"

"เมื่อไหร่แกจะพูดดีๆกับฉันสักทีแกเป็นผู้หญิงนะเว้ย พูดดีๆสุภาพๆกับเขาบ้างแกนี้มันไม่สมกับเป็นผู้หญิงเลยยัยต่าย"

"ใครบอกว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงจะดูไหมล่ะนมฉันใหญ่กว่าเธอนะ"

"จ้าๆเข้าใจแล้ว"

"แกจะยิ้มทำหอกอะไรวะ"

"จะยิ้มแล้วทำไม ก็พูดอย่างนี้ไงถึงโดนแฟน...เฮ้ยมึงกูขอโทษนะกูเป็นคนพูดไม่ค่อยคิดจะขอโทษจริงๆนะต่ายไม่ได้ตั้งใจ ที่จะพูดกับแกแบบมันนะ"

"ช่างเถอะฉันไม่ได้คิดอะไรแล้วฉันบังเอิญเขาไม่เห็นแกโดนทำร้ายแค่นั้นเองไปก่อนนะ"

ความรู้สึกผิดมันแล่นเข้ามาในหัวใจของฉันฉันน่ะ รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเพื่อนของฉันดูวาเราเคยเจออะไรมาบ้างแล้วเราเสียใจ ขนาดไหนฉันรู้สึกผิดที่ทำให้เสียใจแบบเมื่อกี้นี้ นั้นเพราะว่าต่ายเป็นห่วงเราทุกคนที่เป็นเพื่อนของตัวเองไม่ว่าเพื่อนจะโดนอะไร ต่ายก็จะโดนด้วยแม้ว่าตัวเองจะไม่ทำผิดนั่นคือสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกผิดกับตาอย่างมากแต่ตาไม่เคยบ่นเลยว่าตัวเองรู้สึก เหนื่อยกับพวกฉัน

(TAI)

"น้องๆทุกคนค่ะได้เวลาเดินเขากันแล้วนะค่ะเราจะมีการแข่งขันเดินเขานะคะ ถ้าใครเดินแล้วใช้เวลาน้อยที่สุดกลับมาจะ ไดรับรางวัลคะเดินทางตามป้ายเลยนะค่ะ"

พวกเราทุกคนแยกย้ายกันออกไปแต่ว่าคู่ของปูที่มีพี่สตาฟเป็นนายเจโลก็ยังไม่กลับมาก็ผ่านไป 2 ชั่วโมงแล้วทำไมสองคน นั้นยังไม่กลับมากันนะ ฉันจึงออกตามหาในปูที่หายไปเมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้วและพอฉันได้ยินยายมาลีว่าเป็นคนย้ายป้ายที่บอกทาง เปลี่ยนทางเอง ฉันออกตามหาแต่ยัยตอยกับยัยป้อมพ่วงด้วยแก๊ง F4 นั่นก็ออกตามหาด้วยเราจึงแบ่งกลุ่มกันไป ก็คือเวย์ไปกะตอย แทนไปกับป้อมส่วนฉันไปกับดอลเช่ (วันหนึ่งฉันเดินเข้ามาในป่าฉันเจอนกตัวหนึ่ง ฉันนอกเรื่องอีกแล้ว) แต่พอฉันเดินไป เรื่อยๆแล้วเคราะห์กรรมซัดก็เข้ามาอยู่ดีๆฝนก็ตกอย่างกับเทวดาร้องไห้นี่มันบ้าอะไรกันวะเดี๋ยวกูจะตามหาเพื่อนกูนะเนี่ยพวก ฉันจึงวิ่งเข้าไปหลบในถ้าหวยหนาวชิบหาย

ทั้งหนาวทั้งคันฉันไปโดนอะไรกัดมาเนี่ย!!!

"โอ๊ยหนาวเว้ย"

"ถอดเสื้อออกเดี๋ยวเป็นปอดบวมตายฉันพกไฟแช็คมาเราก็ไปกันเพื่อให้ความอบอุ่น"

มันแปลกมากนายดอลเช่ผู้เป็นใบ้ในเรื่องเงียบตลอดกลับมาพูดกับฉันนี่มันเรื่องอัศจรรย์ใจจริงๆๆดีนะวันนี้ฉันใส่เสื้อ กล้ามข้างในไม่อย่างนั้นนะไม่มีอะไรเหลือหรอกแต่ว่านะนายดอลเช่หุ่นน่าขย จริงๆเลยล่ะ คิดอะไรของฉันวะเนี่ยนั่นมันไม่ น่าจะใช่ความคิดของฉันนะอายวะหรือว่าฉันจะแต๋วแตกซะแล้ว

"เธอไม่มีแฟนบ้างหรอ"

"อะไรของนายอยู่ๆก็พูดอะไรขึ้นมาฉันไม่มีแฟน มันหนักหัวนายหรอหรือว่านายจะจีบฉันอย่างนั้นหรอ"

"เธอนี่เธอจริงๆเลย ใครจะไปชอบยัยทอมภูไทอย่างเธอกันห่ะ ฉันแค่ถามเธอเฉยๆฉันยังไม่อยากตกเป็นของเธอหรอกนะ"

"ฉันจะยัดเยียดความเป็นผัวให้กับนายเองฮ่าๆๆ"

"เธอนี่มันน่ากลัวชะมัดหน้าไม่อายจับผู้ชายทำเมียเธอบ้าหรือเปล่า"

"นายนี่แหละ คนแรกที่ฉันจะจับนายทำเมียนายจงมาเป็นเมียฉันซะเถอะ ฮ่าๆๆๆๆ"

"เลิกเล่นซะเถอะยัยเตี้ยตอนนี้เรามาคิดกันดีกว่าว่าเราจะตามหาพวกนั้นเจอได้ยังไงตอนนี้ก็ใกล้แล้วเรายังหาตัวพวกนั้น ไม่เจออยู่เลยแถมยังพวกเรามาติดฝนอีกต่างหาก"

"นั่นดิฉันจะตามหายัยปูยังไงนะ ถึงจะเจอเร็วที่สุดแต่ว่าตอนนี้คิดง่ายๆว่าเราจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไงทั้งๆที่ฝนก็ตกน้ำจะ ท่วมถ้าตายห่าอยู่แล้วฉันยังไม่อยากติดถ้าเหมือนเดก็ๆ13หมูป่าหรอกนะคิดอะไรบ้างดิ"

“งั้นเธอก็จะได้ทุนการศึกษาไปจนกว่าจะเรียนจบไม่ดีหรอ”

“เหอะ บ้านฉันรวยไม่ต้องขอทุนใครหรอก”

“อวยรวยหรือไง”

“ฉันแค่พูดตามความจริงนายไม่ชอบคนพูดตรงๆหรือไง”

"เธอน่ารำคาญจริงๆเอาล่ะ ตอนนี้เรามาเล่าเรื่องของตัวพวกเรากันเถอะจะได้ค่าเวลาไปด้วยจนกว่าฝนจะตกแล้วหยุดเองที่ ฉันก่อนฉันชื่อดอลเช่ ฉันมีพี่ชายชื่อ DK และฉ้นเป็นลูกคนที่ 2ฉันไม่มีน้องสาวพี่ชายของฉันแต่งงานแล้วมีลูกน่ารักๆชื่อไอด้า ฉันเคยมีแฟนอยู่คนนึงชื่อน้องดาแต่ตอนนี้น้องดาได้เลื่อนสถานะไปเป็นพี่สะใภ้ฉันเรียบร้อยแล้วน้องดาคบฉันได้ 2 ปีก็เลิกกัน ไปแล้วน้องดาก็ไปคบกับพี่ชายของฉันจนแต่งงานกันฉันรู้สึกเสียใจนะที่อยู่ๆเธอก็มาบอกเลิกฉันแล้วไปคบกับพี่ชายของฉัน รู้สึกอายเศร้าเสียใจอย่างบอกไม่ถูกแต่ว่าทุกอย่างเป็นสิ่งที่จะกำหนดและฉันก็มีแฟนแค่คนเดียวส่วนเธอล่ะ"

"ฉันชื่อต่ายเป็นลูกคนที่5 ครอบครัวของฉันมีลูกทั้งหมด 7 คนพี่คนโตชื่อวอร์ม คนที่ 2 ชื่อไนท์คนที่ 3 ชื่อคิน คนที่ 4ชื่อ แอมป์ ส่วนฉันคนที่ 5คนที่ 6ชื่อแวมและคนที่ 7 ชื่อหวานเป็นพี่น้องฝาแฝดกันแวมกับหวานแต่จริงๆแล้วก็ยังมีอีกคนนึงที่เป็น ลูกพ่อแม่เดียวกันกับฉันแต่เธอได้ตายจากฉันไปแล้วเธอชื่อตาเป็นฝาแฝดของฉันเธอหนีไปกลับเจคอบแฟนของฉันที่คบกันมา ตั้ง 5 ปีพวกเขาหนีไปด้วยกันหนีไปอยู่ที่อังกฤษในตอนนั้นเธอตั้งท้องได้ 8 เดือนอยู่ที่ใครในตระกูลไม่มีทางรู้เลยว่าเธอกำลัง ตั้งครรภ์อยู่เธอหนีไปกับเจคอบแล้วก็คลอดลูกที่อังกฤษชื่อเบลกับแชร์แต่ว่าตากับเจคอบก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตก่อนเธอตาย ที่โรงพยาบาลเธอได้ให้คุณหมอติดต่อฉันมาที่ประเทศไทยฉันรับเลี้ยงดูเบลกับแชร์เป็นลูกบุญธรรมของฉันในใจของฉันรู้สึก เจ็บปวดเมื่อตัวฉันนั้นต้องมาประสบพบเจอกับเรื่องเลวร้ายแบบนี้นี่ก็ผ่านมา 5 ปีฉันก็ไม่มีใครยังไม่อยากมีใครเรื่องทั้งหมดก็ เป็นอย่างนี้ "

“อึก เธอน่าสงสารจัง ฮือๆ”

“เอาล่ะๆเช็ดน้ำตาเถอะ นี้นายเชื่อฉันด้วยหรอฉันแค่แต่เรื่องขึ้นมาเท่านั้นเอง ฮะฮ่าๆ”

"เธอนี่มันยัยจอมโกหก เธอโกหกฉันแบบนี้ไง ช่างเถอะนี่ฝนหยุดตกแล้ว แล้วรีบไปตามหาพวกเหมือนกันเถอะ"

“โกรธหรือไงไม่ร้องนะ”

“ชั่งฉันเถอะ เหอะยัยขี้โกหก”

“นายนี้นะน่าแกล้งจริงๆ”

ฉันพยักหน้ารับแล้วเราก็เดินออกไปตามหาปูกันต่อใช้เวลาถึง 2 ชั่วโมงฉันเจอกับพวกเขาปูกับเจโลนั่งหลบอยู่มุมถ้าตรง ข้ามกับป่าที่พวกเราหลงกันมาเมื่อกี้ฉันแล้วทุกคนก็มานัดรวมตัวกันตรงที่เรานัดหมายกันเอาไว้และเราก็เดินทางกันกลับไปที่พัก พอไปถึงทุกคนที่ตามหาปูกับเจโลก็ถึงกับโล่งใจแล้วมานั่งประชุมกันในครั้งนี้ความผิดเป็นของมาลีและเพื่อนๆของเธอที่ทำอะไรขาดสติทำให้ปูกับเจโลเกือบตายกันในป่าแล้วเธอก็ได้ถูกพักการเรียนแต่เป็นที่เรียบร้อย

พี่ว๊ากต่างหน้าเสียกันทั้งหมดเพราะเขาไม่สามารถดูแลเราได้ แต่ว่าก็ไม่ใช่ความผิดของเขาเสียทีเดียวมันเป็นความผิด ของยัยมาลีทั้งนั้น แต่พี่เขาก็ขอโทษเราที่ไม่สามารถดูแลเราได้ แต่ฉันก็ยังบอกเขาว่านี่คือความไม่ได้ตั้งใจและไม่มีใครต้องการ ให้มันเกิดขึ้นทุกคนไม่อยากให้มันเกิดขึ้นหรอกแต่ในครั้งนี้ถือว่าเป็นบทเรียนในชีวิตกับการมาออกค่ายและเดินป่า

หลังจากทำกิจกรรมทั้งหมดเสร็จแล้วในวันต่อมาแล้วก็เดินทางกันกลับโดยที่กำหนดการเดิมก็คือต้องอยู่ 3 วัน 2 คืนแต่พอ อยู่ได้แค่คืนเดียวก็เจอปัญหาซะแล้วเราจึงเดินทางกันกลับและทำให้เรารู้ว่าพวกพี่ว๊ากไม่ได้แย่ถึงขนาดนั้นพวกเขาก็เหมือนคน ปกติทั่วไปแต่ว่าเขาก็ต้องวางฟอร์มของตัวเองเอาไว้เพื่อให้น้องเกรงกลัวต่อตัวเขาที่เป็นหัวหน้าเฮดว๊ากและบรรดาพี่ว๊ากทั้งหลายเพื่อเป็นระเบียบของคณะวิศวะที่มีมาแต่ช้านาน นั่นจึงทำให้พวกเราเข้าใจว่าการแสดงทั้งหมดที่พี่เขาได้ทำมานั้นเป็นแค่การแสดงออกมาต่อหน้าน้อง

พอหลังจากจบการรับน้องพวกพี่ๆเขาก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม เป็นเหมือนคนปกติทั่วไปพูดหัวเราะ ยิ้มไม่หน้าบึ้งตึงเหมือนอยู่ในนี้ในห้องประชุมสี่เหลี่ยมที่มีน้องนับ 300 คนที่มานั่งเรียงรายกันก็เหมือนกันกับเราไปเลี้ยงเด็ก คนหนึ่ง 2 คน 3 คนหรือ 10 คนที่เราต้องเลี้ยงเด็กจับเด็กมาอยู่ด้วยกันนั่นแหละคือพี่ว๊ากที่ต้องคอยดูแลน้องๆทั้ง 300 คนให้เป็นแผ่นเดียวกัน มีความร่วมมือสามัคคีในคณะวิศวกรรมศาสตร์ของตนเองและฉันก็เริ่มที่จะรักคณะนี้มากขึ้นแล้วล่ะนะ