ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

(TOY)

"โอ๊ย!! ชิบหายเอ๊ย!!!"

โอ๊ยยย ไม่น่าดื่มเยอะเลย ฉันบ่นออกมาฉันหันซ้ายหันขวาเฮ้ย!!นี่มันไม่ใช่ห้องฉันนี่ห้องนี้เป็นสีขาวแต่ห้องของฉันน่ะถ้า เป็นสีด าลายขาวนี่ไม่ใช่ห้องชั้นและนี้ของใครเนี่ย

"ฮือ"

เสียงใครวะเนี่ยพอฉันหันไปก็เจอกับ....

"อายยยยยย!!!! แกเป็นใครวะแกทา ไรฉันไอ้บ้ากามลามกจกเปรต!!!!"

"โอ๊ยยยย หนวกหูชะมัด เฮ้ยๆเธอจะทา อะไรของเธอเนี่ย"

ไอ้เวรแกตายแน่ฉันจะฆ่าแกไอ้สาระเลวเอ๊ย!!!! ฉันลุกขึ้นจัดการกระทืบไอ้เวรนั้นจนติดที่นอนแล้วชกหน้าหล่อของมันจน เลือดกำเดาไหลออกตาเขียวช้า

"หยุดก่อนตอย กำลังเข้าใจผิดนะฉันไม่ได้ทำอะไรเธอเธอเมาเธอฉันก็พาเธอมาห้องฉันนอนข้างล่างแต่เธอดึงฉันขึ้นมา ข้างบนเตียงเองฉันไม่ยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลย"

"ใครเชื่อแกก็โง่เป็นควายแล้วแกไปกินหญ้าเถอะ"

"จริงนะผมยังไม่ได้จุดจุดจุดกับคุณเลยผมเป็นลูกผู้ชายเต็มตัวผมไม่ทำอะไรผู้หญิงเมาหรอก"

"จริงหรอ"

ฉันน่าสลดลงทันที

"นายชื่ออะไรคือฉันขอโทษนะฉันไม่คิดว่านายจะเป็นคนดีขนาดนี้ขอโทษจริงๆนะมาเดี๋ยวฉันทำแผลให้นะ"

"ผมชื่อ รันเวย์ ตอยคุณรู้ไหมว่าตีนคุณหนักมากเลยล่ะ"

"แหะๆก็ฉันเรียนเทควันโดมา 6 ปีแถมได้แชมป์เยาวชนหญิงมาครองด้วยถ้าไม่หนักก็คงไม่ชนะเขาหรอกขอโทษอีกทีนะ"

ดูท่าว่ารันเวย์จะกลัวฉันถึงขนาดถอยไปอยู่ไกลฉันตั้งเยอะทำอย่างกับฉันจะเป็นฆาตกรอย่างนั้นแหละดูท่าแล้วมันทำให้ ฉันรู้สึกผิดมากๆเลยล่ะ

"คุณคงไม่คิดจะฆ่าผมใช่ไหม"

"ก่อนหน้าน่ะ คิดแต่ตอนนี้ไม่แล้วล่ะ"

ฉันตอบเขาตามความจริงที่ฉันรู้สึกก็จริงๆนี่ก่อนหน้านั้นสัก 10 นาทีฉันต้องการที่จะฆ่าเขาจริงๆแต่ตอนนี้พอมารู้แล้วฉันก็ รู้สึกผิดที่คิดไปเองอันนะ

"เขาว่ากันว่าคนขี้ขลาดเท่านั้นที่กลัวอะไรไม่เข้าเรื่องถ้ากลัวฉันนายก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีกเข้าใจไหม"

เวย์หนาซีดลงทันที

"ถึงคุณจะโหดดิบเถื่อนผมก็ขอยืนยันคำเดิมว่าผมจะทา ให้คุณรักผมให้ได้"

ฉันยิ้มออกมาแบบเขินๆอายหน้าแดงซ่านไปด้วยริ้วรอยของความเขินอายที่มีต่อเขา

"อืม หรอนี้แหนะ!"

"โอ้ย ตอยผมเจ็บนะทำไมคุณใจร้ายกับผมอย่างนี้อ่ะ"

อายยยยยเขินนนนนน

(POO)

"นาย...คือว่าฉันเมามากเราต่างคนต่างนอนนายยังไม่เข้าใจอีกหรอ"

"จะให้ฉันเชื่อเธอได้ยังไงล่ะก็เล่นมานั่งข้างๆแล้วจับนู่นจับนี่ฉันอีกอ่ะเธอมันผู้หญิงโรคจิต"

จะบ้าบออะไรของแกวะฉันแค่เอาผ้าห่มมาห่มให้แกเฉยๆอะไรขี้มโนชิบหาย

"ไม่ได้ทำอะไรนายเลยจริงๆนะเข้าใจไหม!!"

เหลืออดแล้วนะไอบ้านี่

"จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจแต่ขอบอกว่าฉันไม่มีวันทำอะไรผู้ชายแบบนายหรอกเชื่อเถอะเพราะนายไม่ใช่สเปคของฉัน"

"ผู้ชายแบบผมมันเป็นยังไงไหนอธิบายมาซิว่าผมแย่ตรงไหนผมออกจะหล่อรวยมีผู้หญิงมาชอบผมเยอะแยะแต่ทำไมคุณ ถึงจะไม่ชอบผมปู"

"ก็คนอย่างนายมันห่วยแตกหลงตัวเองคิดว่าตัวเองหล่ออยู่คนเดียวทำตัวอย่างกับตุ๊ด ไอ้รักสวยรักงามไอ้ สมองกลับชีวิตนี้นายคงมีแต่คนชมสินะที่บ้านมีกระจกหรอส่องกระจกบ้างนะจะได้เลิกหลงตัวเองสักที"

"อือหือด่าผมเป็นชุดเลยแค่นี้คุณถึงกับเกลียดผมเลยหรอ"

"ฉันไม่ชอบนายตรงนี้แหละแต่ฉันก็จะไม่มีวันจะทำไม่ดีไม่ร้ายนายหรอกจำไว้ ฮึ้ยยยย!"

ฉันลุกออกจากห้องของเขาไปแล้วก็กลับบ้านของตัวเองอย่างหัวเสียจะไม่หัวเสียได้ยังไงล่ะก็วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก และวันรับน้องวันแรกของคณะวิศวกรรมศาสตร์อีกต่างหากถ้าฉันไปสายต้องโดนท าโทษแน่ๆเลยต้องติดต่อหาเพื่อนๆอีก 3 คน

[คณะวิศวกรรมศาสตร์สาขาคอมพิวเตอร์]

(POO)

พวกเราทั้งสี่คนอยู่ในชุดนักศึกษาและอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์และวันนี้เป็นวันรับน้องและจับฉลากรักพี่รหัสกว่าจะหาตึก ได้ก็ใช้เวลาตั้ง 20 นาทีพอตึกที่นี่มันเยอะมากมีนักศึกษาหลายคนหลายคณะไม่ต่ำกว่า 600 คนกำลังเดินผ่านไปมาเพื่อหาคณะ ของตัวเองคือหนึ่งในนั้นแต่ว่าฉันก็มาถึงโดยสวัสดิภาพโดยมีรุ่นพี่หน้ายักษ์ยืนหน้าถมึงทึงอยู่หน้าคณะดูเสื้อช็อปก็รู้แล้วว่าเขา คือพี่ว๊ากจอมโหดในตำนานอย่างแน่นอน

"น้องคะน้องปีหนึ่งทั้งหลาย วันนี้เรามีจับฉลากเอาสายรหัสกันนะคะ น้องคนแรก นางสาวสุพรรษาออกมาค่ะ นางสาวเกศรินทร์ออกมาค่ะ นางสาวสกลุรัตน์ นางสาวอริยาออกมาค่ะ จับหมายเลขได้ค่ะอย่าเพิ่งเปิดอ่านนะ คะแล้วก็ตามหาพี่รหัสให้เจอภายใน3ชั่วโมงใครมาช้าหรือถ้าไม่เจอจะโดนบทลงโทษจากรุ่นพี่ น้องๆทุกคนแยกย้ายได้ค่ะ"

หลังจากที่ฉันประชุมเสร็จก็ออกมาข้างนอกเพื่อไปที่โรงอาหารของมหาลัยที่นี่คนเยอะจริงๆนั่นไงโรงอาหารของมหาลัย หรูหราชะมัดจะกล้าเข้าไปนั่งกินว่ะแล้วรหัสที่ได้มาเนี่ยมันคือที่ฉันต้องไปตามหาพี่ขนาดไม่ใช่พี่รหัสงั้นหรอสัญลักษณ์ Playboy เนี่ยนะบ้าอะไรกันวะ

"สวัสดีปูเธอกำลังตามหาใครอยู่หรอ"

"พี่รหัสถามทา ไม"

ฉันแขวะนาย เจโลที่ยืนอยู่ข้างหลังของฉันไม่รู้ว่าคนหรือผีไปๆมาๆไม่ให้สุ่มให้เสียงประสาทหลอนไปหมดแล้วฉัน

"แล้วอยากได้ผู้ชายหรือผู้หญิงล่ะ"

"ผู้ชายสิย่ะใครเขาอยากได้ผู้หญิงกันผู้หญิงสวยๆอย่างฉันต้องได้พี่รหัสเป็นผู้ชายย่ะ"

ฉันตอบเขาไปตามความจริงก็ฉันอยากได้ผู้ชายไม่อยากได้ผู้หญิงผู้หญิงขี้เหวี่ยงขี้วีนขี้รำคาญถึงฉันจะมีก็เถอะและฉันก็มี ทุกอย่างที่ฉันพูดมาก็เถอะแต่ฉันก็ไม่อยากได้ผู้หญิงจริงๆนั้นแหละใครเขาอยากได้คนที่เหมือนตัวเองกัน

"คิดได้ไงเนี่ย อยากได้ผู้ชาย"

"ยุ่งอะไรด้วยล่ะก็ฉันพูดความจริงฉันชอบผู้ชายแล้วมันผิดตรงไหน"

"ผิดตรงที่เธอพูดความจริงนี่แหละบางทีนะเธอโกหกบ้างนะยัยต๋อง"

"นายกล้าเรียกฉันยัยต๋องหรอไอ้ตุ๊ด!!"

"ปู ใจร้ายอีกแล้วนะ"

"ทา ไมนายจะทา อะไรจะตีฉันหรอ อุ้ยกลัวตายแหละมาเลยมาเลยมาตีคืนเลย"

"นี่เธอมากไปแล้วนะ"

"จะไปไหนก็ไปเลยไปอย่ามาให้เห็นหน้าอีกนะไอ้ตุ๊ด"

"ไม่ใช่ตุ๊ดไงเล่า"

"อ้าวหรอ"

นายเจยโลเดินไปแล้ว เฮ้อ สบายใจรำคาญนายนั้นเต็มทนคนบ้าอะไรพูดมากชิบหายพูดจนลิงหลับลิงยังไม่รู้ตัวเลย 555 ไอ้พี่รหัสฉัน มันไปอยู่ที่ไหนของมุมโลกนะ อย่าให้เจอนะแม่จะตบให้หงายหลังเลยคอยดูดิ

"พี่ค่ะขอโทษนะค่ะ พี่เคยเห็นสัญลักษณ์นี้หรือเปล่าคะสัญลักษณ์เพลย์บอยนะค่ะ"

ฉันส่งกระดาษที่จับฉากมาให้พี่แว่นสุดหล่อดูสักนิดใช้อะไรถึงหล่อขาวขนาดนี้เนี่ยน่ากินจังพูดแล้วน้ำลายไหล หิว กระหายยังไงไม่รู้

"อ้อ สัญญาลักษณ์อันนี้เป็นของท่านไรล์ เขาอยู่ตรงตึกสีฟ้าจะอยู่กับผู้หญิงย้อมผมสีทองแล้วก็ไปบอกเขาว่าฉันมาหาท่าน ไรล์แล้วเธอจะเจอเองขอตัวก่อนนะ"

เดียวนี้อย่างกับหนังเลยอ่ะ ท่านนั้นท่านนี้แปลกๆนะคนที่นี้ฉันเดินตามไปไปตามคำบอกของพี่แว่นสุดหล่อก็เจอตึกสีฟ้าที่ พี่เขาพูดจริงๆฉนัจึงเดินเขาไปหาผู้ชายกับผู้หญิงที่ยืนกอดกันกลมเห็นแล้วก็อิจฉาเดี๋ยวๆนี้มันมหา’ลัยนะนั้นทำอะไรไม่อายคน อื่นเลยพ่อคุณแม่คุณ

"ขอโทษนะคะพี่คือไม่สิพี่ใช่พี่ไรล์เปล่าคะ"

"น้องคือ...”

"หนูเป็นน้องรหัสค่ะหนูได้พี่รหัสมีโค๊ดสัญญาลักษณ์ Playboyใช่พี่หรือเปล่าคะ"

"ใช่ครับแต่พี่ยังไม่รับน้องเป็นน้องรหัสนะน้องต้องเดินไปกลุ่มของ F4แล้วไปสารภาพรักกับหัวหน้ากลุ่มนั้นแล้วเอา คำตอบมาให้พี่ถึงจะรับน้องเป็นน้องรหัส โอเคนะ"

เดี๋ยวก่อน แก๊ง F4 นี้ดูซีรี่ย์มากเกินไปมั้ยประสาทหลอนตั้งชื่อแก๊งได้ขนาดนี้ไม่เข้าใจความคิดของคนที่ตั้งชื่อแก๊งพวกนี้ เลยอยากรู้จริงๆว่าใครคือหัวหน้าแก๊งกันนะ

"แล้วหนูจะไปหากลุ่ม F4 ได้ที่ไหนเพราะว่าหนูไม่รู้จักใครเลย"

"ก็เจโลไงที่เป็นหัวหน้ากลุ่ม F4"

"ห่ะ!!!!!!!!"

ไม่จริง!!!!!!!!!

แต่สุดท้ายฉันก็ได้เดินตามหาไอ้หน้าตุ๊ดนั่นจนได้พี่รหัสนะพี่รหัสคิดอะไรของเขาเนี่ย ทำไมต้องให้ฉันทำอะไรแปลกๆ แบบนี้ด้วยแต่สุดท้ายก็ได้ทำเหมือนเดิม

"เจย์โล ฉันชอบนายคบกับฉันนะ"

"นี้เธอเป็นบ้าอะไรเนี่ยหรือเธอเมากาวถึงมาบอกรักฉันกลางโรงอาหารแบบนี้"

"มันเป็นแค่คำขอของพี่รหัสฉันรีบตอบมาจะคบหรือไม่คบฉันจะได้เอาคำตอบไปให้พี่รหัสฉันสักทีฉันไม่อยากโดนทำ โทษ"

"คบก็ได้"

"ก็แค่นี้ฉันไปล่ะ"

ฉันเดินไปหาพี่ไรท์บอกกับเขาจากนั้นฉันก็กลับไปที่หอประชุมเหมือนเดิมเพื่อไปยืนยันตัวตนของพี่รหัสแต่สุดท้ายก็โดน ทา โทษเหมือนเดิมเพราะฉันไป 4 คนสุดทายบาจริงๆ

"ทำไมน้องมาช้าค่ะ"

"หนูไม่ได้มาช้าค่ะคนอื่นมาเร็วกว่าหนูเฉยๆ"

"นี่คือคำตอบของน้องหรอค่ะ"

"ใช่ค่ะนาฬิกาหนูไม่ตรงกับคนอื่นเพราะตอนนี้เหลือเวลาอีกตั้ง 10 นาทีแต่ของคนอื่นมันเร็วกว่า 10 นาทีจึงกลายเป็นว่า หนูมาสายแต่ความจริงแล้วหนูมาตรงเวลากับนาฬิกาหนูค่ะพี่มีอะไรจะพูดหรือเปล่าค่ะ"

"ไม่มีค่ะแต่น้องต้องถูกลงโทษเต้นเพลงแมงมุมกับพี่รหัสตัวเองค่ะ"

"พี่คงลืมไปแล้วว่าพี่รหัสหนูเป็นผู้ชายถ้าเป็นผู้หญิงหนูก็จะเต้นแต่นี่เขาเป็นผู้ชายการกระทำมันไม่เหมาะสมนะคะหรือว่า พี่คิดไม่ได้"

"มันจะมากเกินไปแล้วนะที่นี่คือมหา’ลัยมาก่อนคือพี่มาพร้อมคือเพื่อนมาหลังคือน้องต้องให้ความเคารพรุ่นพี่ด้วยคะ ไม่อย่างนั้นน้องจะอยู่ที่มหาลัยนี้ยากเพราะน้องไม่เห็นใจคนอื่นที่มานั่งรอน้องนานขนาดนี้"

"เอาเลยค่ะ อยากทำโทษอะไรก็ทำ แต่ไม่เอาเต้นแมงมุมนะค่ะเพราะถ้าเต้นพี่ก็ต้องเต้นกับหนู"

"ได้ใครกลัว"

หลังจากเต้นเสร็จฉันก็ได้ฤกษ์ไปกินข้าวสักทีหิวไส้จะขาดอยู่แล้วฉันเห็นยายตอยนั่งอยู่กับพี่รหัสของมันที่ชื่อโอเว่นก็หล่อ ดีนะลูกครึ่งไทย- อังกฤษผิวขาวตัวสูงหุ่นล้ำจริงๆหุ่นเสียน่ากินมากๆเลยอ่ะคนอะไรหล่อยันเงา

"ปูนี่พี่โอเว่นพี่รหัสฉันเอง พี่โอเว่นค่ะนี้ปูเพื่อนตอยเองค่ะ"

"สวัสดีครับพี่ชื่อโอเว่นนะยินดีที่ได้รู้จักน้องปู"

"ยินดีเหมือนกันค่ะ"

"น้องปูน่ารักนะครับ น้องปูคือสเปคพี่เลย"

"แต่พี่โอเว่น ไม่ใช่สเป็คปูค่ะ"

"ตรงดีจังเลยนะ น้องปูเนี่ยทั้งสวยทั้งน่ารักพี่ชอบ"

"ก็บอกแล้วนะคะพี่ไม่ใช่สเปคปูสักนิดเดียว ขอตัวก่อนนะคะ"

เมื่อกี้ฉันยังชมเขาอยู่เลยแต่ตอนนี้ความรู้นิสัยการหม้อผู้หญิงแล้วฉันไม่ชอบเขาเลยคนบ้าอะไรที่ผู้หญิงที่เจอกันครั้งแรก ไม่รู้สึกอายบ้างเลยหรอฉันละเกลียดผู้ชายแบบนี้จริงๆอ้ายพวกเจ้าชู้ประตูดิน

(Runway)

ผมจ้องมองตอยที่เดินไปพร้อม 2 หนุ่มหล่อรุ่นพี่คณะไอ้พวกนี้มีแฟนกันแล้วยังมายุ่งกับตอยอีกผมไม่ยอมแน่ผมไม่ยอม ให้ใครมายุ่งกับตอยเด็ดขาดขั้นแรกผมจะต้องหาแนวร่วมซะแล้วผมเดินผ่านไปยังตึกกีฬาที่ตอนนี้ไม่มีใครแต่ผมกลับได้ยินเสียง อะไรบางอย่าง

"มองอะไรวะหล่อตายล่ะฉันยังหล่อกว่าแกอีกใช่ไหมว่าเพื่อน"

"ใช่ๆๆ ดูดิหล่อก็ไม่หล่อทำไมแฟนเก่าถึงไม่ชอบไอ้นี่วะ"

"มึงหุบปากไปเลย เฮ้ยมึงมีอะไรดีวะ ทำไมแฟนกูถึงบอกเลิกกูแล้วไปขอคบกับมึงแต่มึงยังปฏิเสธแฟนกูอีก"

"มึงตอบเพื่อนกูมาสิวะ"

"ฉันจะบอกพวกแกให้ฟังกันชัดๆฉันชอบผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงแล้วฉันก็เกลียดทอมอย่างพวกแกมากมากด้วยจบนะ"

ผมแอบฟังอยู่ข้างนอกก็ได้รู้ถึงบทสนทนาของทั้งสองฝ่ายซึ่งก็รู้ว่าเป็นใครซึ่งก็คือยัยทอม ที่อยู่คณะมนุษยศาสตร์ที่ทำตัว เป็นผู้ชายกำลังมีเรื่องกับผู้หญิงเตี้ยคนนึง เธอย้อมผมสีน้ำตาลแดงเฮ้ยนานๆอย่าทำหัวแดงเพื่อนของตอยนี่

"ฉันไม่อยากมีเรื่อง"

"ทา ไมกลัวหรอ"

"เปล่าแค่ไม่อยากให้พวกแกตายเท่านั้นเองแหละ"

"ไอ้พวกมึงลุย!!!"

สิ้นเสียงคนไม่ต่ำกว่า 10 คนเข้ามารุมยัยเตี้ยหัวแดงที่ยืนนิ่งมองพวกเขาที่กำลังเข้ามารุมอย่างน่านิ่งๆถามจริงไม่กลัวไงคน ตั้ง 10 คนนี่มัน 10 ต่อ 1 เลยชัดๆแต่ยังไม่ถึง 5 นาทีภายในเวลาไม่ถึง 5 นาทีทุกคนก็ล้มลงนอนกับพื้นในพริบตาผมตกตะลึงตา ค้างเพราะอะไรรู้ไหมยัยเตี้ยหัวแดง ต่อยพวกนั้นล้มลงในพริบตาผมกำลังจะเข้าไปช่วยนะเนี่ย

"ก็บอกแล้วว่าอย่ามายุ่งกับฉันพวกเธอมายุ่งกับฉันก่อนถามจริงเหอะฉันไปทำอะไรให้พวกแกกันวะก็แค่ผู้หญิงคนเดียวที่ เลิกรักแกแล้วมาขอคบกับฉันแล้วฉันก็ไม่เอาเพราะฉันชอบผู้ชายผู้หญิงแบบนี้พวกแกยังอยากจะได้ไปอยู่หรอกไปหาคนใหม่ไม่ ง่ายกว่าหรออย่าเอาสมองตัวเองที่มีเท่าเม็ดถั่วมายุ่งกับคนสันดานสิเสียแบบนี้เลยถ้าเธอมองฉันเป็นตัวของแกก็ไปหาผู้หญิงคน อื่นดีกว่าฉันไปล่ะ"

ผมฟังนี่แล้วขนลุกมากอ่ะช่วงแรกก็พูดดีอยู่หรอกแต่พูดคำลงท้ายนี้ ดิฉันเลยแย่หัวแดงเดินเข้ามาใกล้ๆก่อนที่จะจ้องหน้า ผมที่แอบยืนหลบมุมอยู่ข้างนอก

"นายจะหลบอยู่ที่นั่นอีกนานไหม"

"ฉันไม่ได้หลบนะแต่ฉันไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับวงวารชีวิตของพวกเธอที่แย่งผู้หญิงกัน"

"นายแอบตามฉันมาทำไมหรือว่านายจะมาขอยืมเงินฉันไม่มีให้ยืมหรอกนะเว้ยนายก็ออกจะรวยจะมายืมเงินใช้หน่อยน่ะ ไม่มีทางอ่ะ"

"เปล่าฉันไม่ได้มายืมเงินเธอแต่ฉันอยากให้เธอมาช่วยเหลือฉันสักอย่าง"

"อะไร"

"เรื่องของตอย"

"ทำไมฉันต้องช่วยนายบอกเหตุผลดีๆมาซิ"

"ไม่รู้ว่ะ"

"งั้นฉันไม่ช่วยนาย"

"เดี๋ยวเพราะฉันชอบตอยอย่างจริงจังและจริงใจได้โปรดเธอช่วยฉันเถอะฉันชอบตอยจริงๆฉันไม่ได้โกหกฉันชอบเขามาก จริงๆ"

"น่ารำคาญชิบหายก็ได้ ตอยมันชอบกุหลาบแดงและขนมหวานจีบมันบ่อยๆแล้วมันจะชอบนายเองแล้วก็ซื้อนิยายY ให้หน่อยแค่นั้นแหละ"

"แค่นี้เองหรอ"

"ใช่ไม่เชื่อก็ลองดู"

"ขอบใจเธอมากนะต่าย"

"เออ"

(POM)

ฉันเดินตามหาเพื่อนๆทั้ง 3 คนของฉันเดินไปเดินมาก็ไปเจอกับร้านหนังสือแห่งหนึ่งที่อยู่ในตัวของมหาลัยแต่ ฉันก็เดินเข้าไปฉันยืนมองหนังสือที่อยากซื้ออยู่นานก็มีผู้ชายประมาณ 2-3 คน เดินมาข้างหลังและจ้องมองฉันอย่างหื่นกระหายคนบ้าฉันไม่ชอบเลยนะที่มีคนมาจ้องฉันแบบนี้ใครก็ได้ใครก็ได้ช่วยฉันทีฉันไม่อยากอยู่ ในสถานการณ์แบบนี้

"ว้าว น้องสาวคนสวยสนใจรับพี่ไปดูแลเปล่าครับ"

"ไม่ดีกว่าค่ะ ขออนุญาตนะค่ะพอดีจะจ่ายเงิน"

"น้องน่ารักอ่ะ พี่ชอบขอเบอร์ได้หรือเปล่า"

"ไม่ได้ค่ะพอดีมีแฟนแล้วไม่อยากให้แฟนเสียใจอีกสักพักเขาก็จะมาแล้วค่ะพวกพี่กลับไปเถอะ"

"พี่ไม่เชื่อหรอกว่าว่าน้องมีแฟนแล้วถ้ามีน้องก็คงพามาด้วยไม่มีก็ไม่ได้พามาแสดงว่าน้องโสดไปเที่ยวกับพี่ก็ได้นะพี่ชอบ น้องจริงๆ"

"คงไม่คงไม่ได้หรอกครับเพราะป้อมเป็นแฟนของผม"

นั่นมันพี่แทนนี่ที่เขาเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วอบกอดฉันไว้แต่อ้อมแขนอันแข็งแกร่งของเขาฉันรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันทีก็เลย ตัวหอมมากแถมยังหล่อ ฟรุ้งฟริ้ง อีกต่างหากว่าพวกนั้นมองหน้าพี่แทนแล้วก็เดินออกไปอย่างหัวเสียนี่เกิดอะไรขึ้นพวกนั้นกลัวพี่ แทนหรอฉันหันไปขยับตัวออกจากแขนที่กอดเอาไว้ของพี่แทนแล้วก็กล่าวคำขอบคุณก่อนจะจ่ายเงินแล้วออกจากร้านขาย หนังสือนี่คงจะเป็นพรหมลิขิตของฉันที่ได้มารู้จักกับพี่แทนหวังว่ามันจะอยู่กับฉันนานๆนะคำว่าพรหมลิขิตพี่แทนพระเอก เจ้าชายของฉัน...