ตอนที่ 1

ตอนที่ 1

ประเทศเกาหลีใต้

ฉันชื่อปู อายุ 20 ปี ตอนนี้ฉันอยู่ที่เกาหลีแม่ของฉันมีร้านเพชรเป็นของตัวเองและยังมีร้านเพชรสาขาอื่นๆทั่วโลกก็รวยพอ ตัวนั้นแหละค่ะแต่เพราะความรวยเกินไปทำให้ฉันต้องทนเหงาเดียวดายอยากมีเพื่อนดีๆที่นี้ก็ไม่มี จนแล้วจนรอดมีแฟนกี่คนก็ ไม่เคยคบกันนานเลยสักคนวันนี้คุณแม่ของฉันเรียกฉันมาที่ร้านเพื่ออะไรไม่รู้ คงจะอยากให้ฉันเข้ามาบริหารร้านไม่สิ บริหาร บริษัทเครื่องเพชรของแม่แต่ฉันคงไม่ก้าวก่ายเรื่องนี้แน่ถ้าให้ไปดูแลเป็นสาขา จะดีกว่าฉันเดินมาถึงบริษัทเครื่องเพชรขนาดใหญ่ ของคุณแม่ ที่เปิดมานานมากว่า30ปี ฉันเดินเข้ามาที่ร้านก็เจอกับพนักงานขาย เครื่องเพชรที่มองหน้าฉันอย่างเอาเรื่องก็เวลานี้ยัง ไม่ถึงเวลาร้านเปิดนี้ค่ะ

"ขอโทษนะคะ ร้านยังไม่เปิดการุณาออกไปจากร้านด้วยค่ะ"

"นี่เธอไม่รู้จักฉันงั้นเหรอ"

"ฉันไม่รู้จักเธอ"

"ฉันเป็นคนที่มีหุ้นอยู่ในบริษัทนี้"

"เอ่อ...."

"ถ้าขืนเธอยังทำนิสัยแบบนี้ต่อลูกค้าคนอื่นอีกฉันจะไล่เธอออกจริงๆแน่กลับไปทำหน้าที่ของเธอแล้วอย่าชักสีหน้าใส่คน อื่นอีกจำไว้"

"ขอโทษด้วยนะค่ะเจ้านาย"

"ไปเตรียมร้านต่อไป คุณแม่ฉันอยู่ไหน"

"เจ้านายอยู่ข้างบนค่ะ"

"อืม ขอบใจ"

ก๊อกๆๆ ก๊อก ๆๆ

"เข้ามาได้"

"คุณแม่มีอะไรค่ะถึงเรียกปูมาที่นี้ค่ะ"

"แม่ต้องการคนที่จะไปดูแลสาขาที่ประเทศไทยและปูก็ยังว่างงานอยู่แล้วก็แม่อยากให้ปู ไปเรียนต่อที่นั้นด้วย เรื่องไหนที่ ควรลืมก็ควรลืมซะนะ"

"ค่ะคุณแม่ แล้วไปวันไหนค่ะ"

"อีก2วันแม่เตรียมพาสปอร์ตกับตั๋วเครื่องบินไว้แล้วเตรียมเก็บของเถอะ"

"ค่ะคุณแม่ งั้นปูขอตัวก่อนนะค่ะ"

"จ๊ะ"

ฉันเดินออกมาจากห้องของคุณแม่แล้วขับรถกลับ หวังว่าจะไม่เจอเขาอีกนะก็ถ้าเจอก็ซวยกันพอดีแต่ถ้ากลับไปก็จะได้เจอ เพื่อนสมัยเดก็ของฉันด้วย

2 วันต่อมา

ประเทศไทย

เวลา 13:00น.

ฉันเดินออกจากสนามบินสุวรรณภูมิโดยคนที่มารับฉันคือมะตอย เพื่อนสนิทของฉันเราเป็นเพื่อกันมาตั้งแต่เดก็จนถึง ตอนนี้ก่อนจะมาถึงตัวรถฉันก็เจอกับคู่รักมากมายที่มารอรับคนรักที่สนามบิน เฮ้อ ฉันว่าฉันจะตามหาความรักของฉันจริงๆจังๆ สักที

"ไง!"

"ไง รอนานมั้ย"

"ไม่หรอก แกต้องเข้าใจด้วยนะว่าที่นี่กรุงเทพฯรถติด"

"555 คิดถึงแกจังตอย ไม่เจอกันตั้ง 5 ปีเป็นไงบ้างสบายดีมั้ย"

"สบายดี ไปหาป้อมกันเถอะ ยัยนั่นพึ่งกลับมาจากญี่ปุ่นเลยนะแล้วพึ่งมาเปิดร้านขายขนมกับกาแฟด้วยล่ะ"

"ไปสิ ฉันหิวแลว้"

ร้านเกศริน

"นี้ ถ้าฉันเข้าร้านไปผู้ชายจะมองฉันมั้ยว่ะ"

"ขายอ้อยเก่งชะมัดเลยแกเนี่ยปู ว่าแต่แกมีแฟนหรือยัง"

"ยัง มาหาเอาที่ไทยเนี่ยแหละ ฉันมาเรียนต่อที่ไทยและพวกแกทั้งสามคนต้องมาเรียนกับฉันด้วย ว่าแต่ป้อมกับต่ายอยู่ที่ ไหน”

"ป้อมเตรียมขนมมาให้แก"

"ส่วนต่ายอยู่อิตาลีน่ะไปแข่งรถที่นั้นพรุ่งนี้ถึงจะกลับมา"

"อ้อ ยัยต่ายนี้น่ะไม่สนใจเพื่อนเลยจริงๆเพื่อนอุตส่าห์กลับมาทั้งที่"

"ปู!!!"

"ป้อม คิดถึงแกจังเลยมากอดหน่อย"

"มากอดไว"้

"เป็นไงบ้างสบายดีไหม"

"อืม สบายดีอ่ะชิมขนมของฉันก่อนสิ"

"ขอบใจมากนะ"

"ว่าแต่ มาเที่ยวหรือมาทำงาน"

"กลับมาอยู่ที่นี่นั่นแหละ มาเรียน มาทำงาน มาเที่ยวพร้อมกันนี้แหละ"

"ดีจังฉันก็จะเรียนต่อเหมือนกัน แล้วเธอล่ะปูจะเรียนคณะอะไรหรอ"

"วิศวกรรมโยธาน่ะ"

"นี้ปูแกบ้าไปแล้วฉันนึกว่าแกจะเรียนบริหารธุระกิจแต่แกกลับเรียนวิศวะโยธาเนี่ยนะ"

"ใช่ ฉันจะเรียน ฉันชอบวิศวะโยธา"

"โอเค ตามใจงั้นเอางี้เราเรียนวิศวะแต่เป็นวิศวะคอมพิวเตอร์แทนดีมั้ย"

"แต่"

"งั้นแกเรียนคนเดียวนะ"

"เออ ก็ได้"

....

"ขอโทษนะครับ คือว่าขอไลน์หน่อยได้มั้ยครับ"

"...."

"...!"

"พอดีว่าเรารู้จักกันงั้นหรอค่ะ"

"ก็ตอนนี้ เราอยากรู้จักเธออ่ะ"

"ฉันไม่อยากรู้จักคุณเลยคะ"

"งั้นก็ได้ครับ ผมไม่ท้อหรอกนะครับ เพราะท้อมีไว้ให้ลิงถือบาย และผมชื่อเจโลแล้วคุณล่ะ"

"ชื่อปูค่ะ"

"หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ"

"งั้นมั้งค่ะ"

(JALO)

สวัสดีครับ ผมชื่อเจโลครับ ผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟังครับเมื่อวานนี้ผมได้ไปเจอสาวสวยคนหนึ่งที่ร้านอาหาร แห่งหนึ่งเธอ สวยมากเลยครับจนผมเดินเข้าไปขอไลน์ของเธอแต่เธอดันปฏิเสธผมแล้วก็แค่บอกชื่อแค่นั้นแม้แต่เสียงยังน่าฟังน่ารักขนาดนี้ ใครบ้างจะไม่ชอบ วันนี้ผมจึงมาที่ร้านอาหารนี้อีกแจ้งก่อนนะครับว่าที่นี้เป็นร้านขายขนม ขายกาแฟและขายอาหารมากมายเลย ครับและที่ขาดไม่ได้เจ้าของร้านสวยมาก มากซะไอ้แทนตามจีบทุกวันเลยครับแต่เจ้าของร้านคนสวยกลับไม่สนใจใยดีในตัวไอ้ แทนเพื่อนสนิทของผมเลยสักนิดเพียงแค่ทำขนมมาให้เยอะเท่านั้นเองหรือว่าเขาสองคนจะแอบดูๆกันนะ วันนี้ผมนัดเพื่อนๆผม มากินเลี้ยงต้อนรับเพื่อนสนิทของผมไอ้ดอนเช่ ครับมันไปแข่งรถที่อิตาลีมาได้แชมป์มาครับ

"ไอ้เจมึงรอพวกกูนานมั้ยว่ะ"

"ช้าชิบหายไอ้เวย์ ไอ้แทน แล้วก็ได้เช่!"

"รอนิดรอหน่อยจะเป็นไรไปว่ะบ่นอย่างกับแม่ไอ้ห่า"

"มาเร็วๆสาวๆต่างมากันหมดแล้วนะเว้ยดูสิ ป้อมเดินมาแล้วน่ะ”

"รับอะไรดีคะ"

ผมสั่งอาหารมากมายมาที่โต๊ะผมมองใบหน้าของปูที่เธอเดินมาเสิร์ฟอาหารที่โต๊ะของพวกผมแม้ว่าจะใส่ชุดพนักงานแต่ก็ น่ารักจริงๆคนอะไรก็ไม่รู้

"เจอกันอีกแล้วนะครับปู"

"ไม่ดีใจสักนิด"

"คุยกันก่อนสิครับ"

หมับ!!

โอ๊ยยยย!!

ใครบีบแขนผมกัน แรงคนหรือแรงกันผมเงยหน้ามองคนตรงหน้าใบหน้าเรียวรูปไข่จมูกโด่งเป็นสันสวยงาม ปากเป็น กระจับสวยดวงตาเรียวสวยจองมองผมนิ่งๆผมคิดว่าถ้าเป็นผู้หญิงคงจะสวยมากแน่ๆเลยล่ะ แต่ผมว่าหน้าตาเขาออกจะร้ายกาจ สุดๆ แต่คนที่ช็อคไปเลยนั่นก็คือ ไอ้ดอนเช่นั้นเองที่ช็อคไปทันทีแบบนี้มันรู้จักกันหรอกหรอ

"เธอคือใครเนี่ย เจ็บนะปล่อยสิ"

"นายจะท าอะไรเพื่อนฉันกัน ถึงได้ลวนลามเพื่อนฉันแบบนี้"

"แล้วนายคือใครถึงได้มาท าร้ายฉันแบบนี้"

"นายงั้นหรอ ฉันเป็นผู้หญิง!!"

"ผู้หญิงงั้นหรอ"

"ใช่น่ะสิก่อนจะจีบเพื่อนฉันควรรู้ด้วยว่าเขามีเพื่อนคนไหนบ้านน่ะถอยไปปู"

"ต่ายพอเถอะ"

ปูเข้ามาดึงแขนของยัยทอมนั้นออกห่างจากผม โธ่เอ๊ยถ้าไม่ดึงออกนะผมต่อยไปแล้ว

"ก็ได้กูเห็นแกเพื่อนกูนะไม่งั้นมึงโดนแน่"

"พอเถอะนะต่าย เขากลัวกันหมดร้านแล้ว"

"เออ ขอโทษแล้วกันกูกลับล่ะ"

"ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ ต่ายเป็นคนแบบนี้แหละค่ะ"

"ปูไม่ต้องขอโทษหรอกครับผมไม่เป็นไร"

"ขอโทษอีกครั้งนะคะ"

"ครับไม่เป็นไรหรอกครับ"

“มาดื่มด้วยกันสิครับ เพื่อนๆของคุณก็มาดื่มด้วยกันสิ”

“จะทำแบบนั้นได้ยังไงกัน”

“มาเถอะครับมาดื่มด้วยกัน”

ผมน่ะรอปูได้เสมอครับผมน่ะเล็งใครไม่เคยพลาดสักรายด้วยเกียรเพลย์บอยตัวพาออย่างผมเลย