••Intro••

มือหนาโคลงแก้วไวน์ขณะสายตาจ้องมองน้ำสีเข้มหมุนวนในนั้นพลางยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

“ผมยินดีมากครับที่จะได้ร่วมงานกับคุณบรู๊ก”

ชายวัยกลางคนยื่นแก้วไวน์ไปตรงหน้ามาเฟียหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ถึงชายหนุ่มคนนี้จะอายุน้อยกว่าเขาหลายปีแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยท่าทางของเขามันน่าเกรงขาม โดยเฉพาะสายตาคมที่เรียบนิ่งแต่ดุดันคู่นั้น มันทำให้ใครๆ ก็ไม่กล้าสบตาเขา

“เช่นกันครับ”

น้ำเสียงราบเรียบของมาเฟียหนุ่มวัยสามสิบสองตอบกลับแล้วยื่นแก้วไวน์ในมือไปชนแก้วกับอีกฝ่ายก่อนจะยกขึ้นดื่มตามมารยาท

ตึกตึก! ตึกตึก!

เสียงหัวใจที่เริ่มเต้นผิดปกติทำให้มาเฟียหนุ่มก้มลงมองแก้วไวน์ในมือพลางเบนสายตาไปมองชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

มีบางอย่างผิดปกติ!

เขาต้องรีบออกจากที่นี่!

“ผม...ขอเข้าห้องน้ำหน่อย”

น้ำเสียงยังคงราบเรียบเหมือนเดิม ร่างหนาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหนึ่งร้อยเก้าสิบสองพยายามประคองสติเดินออกจากห้องอาหารไพรเวตด้วยท่าทีปกติ

“กลับ”

คำสั้นๆ เอ่ยขึ้นเมื่อเปิดประตูห้องออกมาเจอเลขา มือขวาและควบตำแหน่งบอดี้การ์ด

แอชตันพยักหน้ารับโดยไม่มีคำถามแล้วเดินตามเจ้านายออกไป ทันทีที่เข้าไปนั่งในรถมาเฟียหนุ่มก็รีบถอดเสื้อสูทที่ใส่อยู่ออกแล้วเลื่อนมือไปดึงเนกไท

“บอสครับ”

แอชตันเปิดประตูเข้าไปนั่งในตำแหน่งคนขับเห็นท่าทางไม่ค่อยดีของเจ้านายก็เกิดอาการร้อนรน

“รีบไป!”

ตอนนี้ร่างกายของเขารู้สึกร้อนเหมือนกำลังโดนไฟเผา เหงื่อแตกท่วมตัว คอแห้งผากเหมือนขาดน้ำมาเป็นอาทิตย์

อึก!

มือหนารีบคว้าขวดน้ำในรถมาเปิดดื่มเพื่อดับกระหาย เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เขาโดนวางยาอะไรแต่ใครที่มันกล้าทำเขาแบบนี้มันไม่ตายดีแน่

ปัง!

เสียงปืนที่ดังมาจากข้างหลังไม่ได้สร้างความตกใจให้มาเฟียหนุ่ม เขาชินกับเรื่องพวกนี้เสียแล้ว พวกลอบกัด! มันต้องโดนสั่งสอน

“อ๊าก!”

จู่ๆ เขาก็รู้สึกปวดหัวเหมือนหัวจะระเบิด ปวดจนต้องยกมือทั้งสองข้างขึ้นทึ้งผมของตัวเอง

ปัง! ปัง!

เอี๊ยด!

แรงเบรกรถทำให้มาเฟียหนุ่มกระแทกกับเบาะรถด้านหลังแล้วกระเด้งมาชนเบาะคนขับอีกครั้ง

“เบรกทำไม!”

เสียงที่ดังขึ้นมาทำให้มาเฟียหนุ่มขมวดคิ้ว ทำไมเสียงของเขาถึงแปลกไป สายตาคมก้มลงมองมือทั้งสองข้างพลางพลิกสลับไปมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับแอชตันที่กำลังนั่งมองหน้าเขาตาค้าง

“บะ...บอส”

จะไม่ให้เขาตาค้างได้ยังไง ในเมื่อตอนนี้คนที่นั่งอยู่เบาะหลังกลายเป็นเพียงเด็กอายุสิบขวบ!