EPISODE - 02 / 2

"ทานอะไรดีคะ เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้" พอมาถึงโรงอาหารสนิมก็เอาแต่ถามว่าจะกินอะไร เอาอันนั้นมั้ยน่าจะอร่อย เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง จนฉันเริ่มจะรำคาญและถูกโต๊ะอื่นๆ มองตาขวาง ก็สนิมทั้งหล่อโปรไฟล์เลิสเป็นที่หมายตาของสาวๆ ทั้งมหา’ลัยจะไม่ให้คนมองได้ยังไง

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวบีจัดการเองดีกว่า" พูดจบฉันก็รีบชิ่งลุกไปหาอะไรกินเอง

"นาบี"

"อ้าวเจ้! ดีขึ้นแล้วเหรอ" เดินออกมาจากโต๊ะไม่เท่าไหร่ เสียงหวานใสก็ตะโกนเรียกพอหันมาถึงเห็นว่าเป็นเจ้น้ำมนต์นั่นเอง

"ก็ไม่ไหวเท่าไหร่แต่ไอ้บ้าบางตัวไม่ยอมให้ขาดเรียน" เจ้น้ำมนต์ว่าให้พร้อมมองค้อนเฮียธันเตอร์ที่ทำหน้านิ่งไม่แสดงอาการอะไรที่ถูกเจ้ฉันด่า

"ไอ้บ้าที่ว่าคงหวังดีแหละค่ะ" ฉันเน้นคำว่าไอ้บ้าเสียงกลั้วขำตอนแซว

"หวังดีกับผีสิ ดูเจ้สิโทรมยังกับซอมบี้เดินได้"

"ขี้บ่น ใครให้กิน" เห็นมั้ยโดนเอ็ดให้เลยเจ้ฉัน

ถือว่าโชคยังเข้าข้างที่ได้มาเจอเจ้น้ำมนต์และเฮียธันเตอร์ฉันเลยแยกตัวออกมานั่งอีกโต๊ะ ถึงจะอยู่ติดกันกับโต๊ะตัวเดิมที่มียัยซีซี ซันนี่ และสนิมนั่งอยู่ก็เถอะ

"ได้ข่าวเมื่อเช้าเฮียวันมาส่งดิ" เจ้น้ำมนต์ถามขึ้น

เรียกกันแบบนี้แสดงว่าคงจะสนิทกับเอฟวันสิท่า "ค่ะ" นึกแล้วก็โมโห

คนอะไรพูดไม่รู้เรื่อง พูดย้ำแต่อะไรก็ไม่รู้ที่ฉันไม่เข้าใจ

"ไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ" ฉันหันกลับไปมองเจ้น้ำมนต์ "ยังจะดึงหน้าอีก"

นี่ตอนนี้ฉันทำหน้าแบบไหนอยู่เนี่ย

"หน้าง้ำหน้างอ ทำไมเหรอ เมื่อเช้าโดนเฮียวันแกล้งอะไรเปล่า"

ก็ไม่เชิงแกล้ง เรียกว่าสื่อสารกันไม่เข้าใจแทนดีกว่า "เปล่าค่ะ" เลือกโกหกเพื่อให้เจ้ฉันสบายใจ

"จริงดิ! แปลกนะแกว่ามั้ย"

ไอ้การที่ผู้ชายที่ชื่อเอฟวันไม่แกล้งฉันมันแปลกขนาดนั้นเลยเหรอ

ทำไมเจ้น้ำมนต์ทำหน้าเหมือนเห็นผีงั้นแหละ

"..." เฮียธันเตอร์ที่ถูกถามไม่ตอบ เขาเอาแต่มองไปที่โต๊ะอีกตัวที่มีเพื่อนฉันและสนิมนั่งอยู่ สายตาสองคนนี้เหมือนกำลังเขม่นกันเลยแฮะ!

"ไอ้บ้าเตอร์ถามไม่ตอบ" เจ้น้ำมนต์หันไปวีนให้เพื่อนสนิทก่อนจะกลับมาสนใจฉันต่อ "ข้ามเรื่องเฮียวันไปก่อน วันนี้เจ้มีเรื่องจะคุยด้วย"

ดูท่าทางเจ้น้ำมนต์จริงจังแปลกๆ "เรื่องอะไรเหรอคะ"

"ขึ้นเรียนกี่โมงล่ะ"

ฉันเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือเหลืออีกยี่สิบนาทีน่าจะคุยธุระกับเจ้น้ำมนต์รู้เรื่อง "คุยได้ค่ะ ว่าแต่สีหน้าเจ้ดูกังวลแปลกๆ นะคะ เรื่องร้ายแรงเลยเหรอ"

ปกติเจ้ฉันจะไม่ค่อยมีมุมจริงจังมากมายขนาดนี้บ่อยๆ ไง

"ก็นิดหน่อย" เธอถอนหายใจก่อนจะเริ่มเกริ่น

"เมื่อเช้านาบีรีบร้อนมาเรียนป๊ากับม๊าเจ้เลยคงไม่ทันได้บอก"

ฉันพยักหน้าตอบ เมื่อเช้ารีบจริงแหละ เลยไม่ได้คุยอะไรกับคุณป้าเลยนอกจากไหว้ท่านก่อนออกมา

"พอดีเมื่อเช้าป๊ากับม๊าบินไปดูงานที่ต่างประเทศจะกลับก็อีกสองเดือนเลย"

ก็เป็นเรื่องปกติที่ฉันเคยเจอตั้งแต่มาอยู่ที่บ้านหลังนี้ พวกท่านทั้งสองจะบินไปดูงานที่ต่างประเทศปีละสองหนแล้วก็ไปทีนานๆ เพราะถือเป็นการเที่ยวพักผ่อนไปในตัว "ก็เรื่องปกตินี่ค่ะ" ฉันพูดเสียงเรียบ

"แต่ครั้งนี้ไม่ปกติน่ะสิ" ดูจากน้ำเสียงเจ้น้ำมนต์ดูกลุ้มใจหนักกว่าทุกครั้งเลย

"ไม่ปกติที่ว่านี่มันยังไงคะ บีเริ่มตามไม่ทันแล้ว"

ฉันคิดไม่ออกน่ะว่าเรื่องที่เจ้แกบอกไม่ปกติคืออะไร

ทุกครั้งท่านทั้งสองไปต่างประเทศทีไรเจ้ฉันก็ไม่เคยมานั่งกลุ้มใจกันแบบนี้

"ก็นาบีกำลังจะต้องอยู่คนเดียวน่ะสิ"

อ้อ! ที่แท้ก็เรื่องแค่นี้

"แค่อยู่คนเดียว บีโตแล้วนะคะเจ้ไม่ใช่เด็กๆ อีกอย่างเจ้ก็อยู่กับบีด้วยไม่ใช่เหรอคะ" ถึงแม้บางครั้งเจ้ฉันจะชอบนอนคอนโดเวลามีโปรเจคใหญ่ๆ ในตอนที่คุณลุงคุณป้าไม่อยู่ก็เถอะ ฉันก็ยังมองไม่เห็นสิ่งที่แปลกที่เจ้แกกังวลสักนิด

"แต่ครั้งนี้ไม่ใช่แบบนั้น คือว่..า"

"ยาว อ้อมโลก"

นาทีที่เจ้ฉันกำลังจะอธิบาย เฮียธันเตอร์ที่นั่งฟังมานานเลยขัดลำขึ้น

"นั่งเงียบๆ ก็ดูมีมารยาทอยู่แล้วนะ ทำไมแกชอบกินสอดตลอดวะ!"

เจ้น้ำมนต์หันไปเอ็ดให้คนที่แขวะยกใหญ่ "ก็บอกไปว่าเธอไปนอนกับฉัน"

"ห๊ะ! พวกเจ้หมายถึง..."

เพี้ยะ!!! เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นเมื่อจบคำพูดส่อเสียดของเฮียธันเตอร์

"นอนกับแกบ้านป้าแกดิ ใช้คำพูดให้มันดูให้เกียรติฉันบ้างก็ได้"

คนถูกว่าแทนที่จะโกรธ แต่ฉันกลับมองเห็นรอยยิ้มในดวงตาคมเข้มนั้น

"อย่าไปฟังไอ้บ้าธันเตอร์มันพูดนะ คืองี้ คืนนี้เจ้จะต้องไปออกค่ายที่ต่างจังหวัดสี่วันสามคืน มันเป็นโปรเจคงานน่ะ"

ฉันฟังจบก็พยักหน้าเข้าใจสาเหตุที่เจ้แกกังวลในตอนแรก

"แค่สี่วันจิ๊บๆ เดี๋ยวบีให้ลุงเข้มมาส่งก็ได้ค่ะ"

"มีอีกเรื่องที่เจ้ยังไม่ได้บอก"

"คะ?"

"คือว่า ลุงเข้มขอลากลับบ้านนอกครึ่งเดือนน่ะ"

อ้าว! เวรกรรม นี่ทุกคนทิ้งฉันหมดเลยใช่ไหม?

"งานเข้าบีจริงๆ" เสียงฉันดูแผ่วลง

"แต่เจ้คุยกับป๊าม๊าแล้ว พวกท่านจะซื้อคอนโดแถวๆ มหา’ลัยให้นาบีอยู่"

"ไม่เอาหรอกค่ะ เปลืองเงินเปล่าๆ แค่สี่วันบีเดินทางมาเรียนเองได้ค่ะ เดี๋ยวให้คู่แฝดขับไปรับก็ยังได้" ที่ทุกคนห่วงการเดินทางฉันเพราะฉันขับรถไม่เป็นน่ะ

"แต่สองคนนั้นบ้านอยู่คนละฟากกับเราเลยนะ"

นั่นสิ! ลืมไปเลย "เดี๋ยวบีหาทาง..."

"พอเลยจ๊ะ พวกเราเช่าห้องที่คอนโดใกล้ๆ นี้ไว้ให้แล้ว คืนนี้ก่อนเจ้จะไปออกทริปเดี๋ยวจะไปเก็บเสื้อผ้าแล้วพาไป"