8 - พี่ชาย

8 - พี่ชาย

ผมกลับมาที่คอนโดฯ หลังเลิกเรียนในตอนเกือบเที่ยง พร้อมด้วยอาหารสำหรับสองคนจากร้านดังในห้างที่ซื้อมาให้ตัวเองและคนที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟา

ตอนแรกผมบอกให้เธอนอนที่เตียงของผมนั่นแหละเพราะสบายกว่าโซฟาเป็นไหน ๆ แต่บีน่ายืนยันท่าเดียวว่าเธอจะนอนที่โซฟาเนื่องจากเกรงใจกับพื้นที่ส่วนตัว ผมเลยต้องขนผ้าห่มชุดสำรองมาให้เธอ แถมยังเปิดแอร์เย็นฉ่ำชนิดที่ว่าเพียงร่างกายของเธอสัมผัสกับความนุ่มก็หลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทราได้ทันที

ผมเปิดประตูเข้ามาก็เป็นอันต้องฉีกยิ้มกว้างให้กับภาพที่เห็น บีน่ากำลังนอนขดอยู่บนโซฟา ดวงตาหลับพริ้ม และเสียงกรนน้อย ๆ ดังเล็ดลอดออกมาในลำคอทำเอาผมเกือบหลุดหัวเราะ

“บีน่า พี่ซื้ออาหารเกาหลีร้านที่เราชอบมาด้วย ตื่นมากินสักหน่อยไหม” ถึงไม่อยากปลุกแต่ก็ต้องปลุก บีน่ามีเรียนตอนบ่ายโมง อุตส่าห์มาเกาะรั้วรอติดรถผมมาที่มอก็เพื่อการนี้โดยเฉพาะ

อ่าว เงียบ

ไม่มีการตอบรับจากบุคคลที่ท่านเรียก

“บีน่า ตื่นเถอะ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันนะ” ผมปลุกเธออีกครั้งและยกเรื่องเรียนขึ้นมาเผื่อจะทำให้เธอรู้สึกตัวตื่นได้บ้าง และมันก็ได้ผลจริง ๆ บีน่าส่งเสียงร้องในลำคอพลางขยับตัวไปมา

“อื้อ” ร่างเล็กพลิกตัวไปอีกทางพร้อมกับแขนขาที่เหยียดบิดไปคนละทิศ

เมื่อผมเห็นว่าบีน่าตื่นแล้วจึงเดินไปที่ครัวเพื่อหยิบจานชามมาใส่อาหาร หวังจัดเตรียมให้คนตื่นนอนพร้อมกินในทันที จากนั้นก็จะได้ไปส่งเธอที่ตึกเรียน

“พี่รู้ว่าบีชอบกินอาหารเกาหลีร้านนี้พี่เลยสั่งมาให้ แล้วก็มีชาเขียวปั่นหวานน้อยด้วย”

“หือ” คนเพิ่งตื่นยังคงสะลึมสะลือ แต่พอได้ยินผมพูดถึงอาหารและเครื่องดื่มเมนูโปรดก็ถึงกับถลึงตามองสิ่งตรงหน้า “หอมจัง”

ผมเปิดกล่องอาหารมาแกะใส่จาน เคลื่อนไปไว้ตรงหน้า จากนั้นก็หยิบแก้วชาเขียวมาไว้ข้าง ๆ ที่รู้ดีว่าเธอจะต้องหยิบมันขึ้นมาเป็นอันดับแรก

“ฮื้อ อร่อยยย ชื่นใจจัง”

แหงล่ะ ผมเลือกซื้อร้านโปรดเธอมาทั้งนั้น

บีน่าชอบกินชาเขียวหวานน้อยเป็นที่สุด และร้านโปรดร้านประจำก็อยู่ที่ห้างเดียวกันกับร้านอาหารเกาหลีพอดี

ผมเห็นในไอจีทั้งโพสต์ทั้งสตอรี่เธอมักจะลงและติดภาพแก้วเครื่องดื่มร้านนี้อยู่ตลอด บางครั้งเจอหน้ากันที่มหา’ ลัยเธอก็มักจะถือแก้วร้านนี้ติดมือมาด้วย ถ้าบอกว่ามีหุ้นส่วนหรือได้รับเป็นพรีเซนเตอร์โปรโมตผมก็เชื่อสนิทใจเลยล่ะ

“เดี๋ยวเลิกเรียนพี่ไปรับนะ แล้วสรุปไม่เปลี่ยนใจแน่นะเรื่องแจ้งความ” ผมเอ่ยขึ้นพลางลอบสังเกตอาการและสีหน้าของเธอไปด้วย

ไม่รู้ว่าพอหลับตื่นหนึ่งแล้วจะทำให้เธอเปลี่ยนใจหรือเปล่า

“แน่ใจค่ะ บีไม่อยากมีประเด็นไรแล้วอ่า โกรธไอ้คนขับก็จริง แต่บีเหนื่อยที่ต้องมีเรื่องมากวนใจไม่จบไม่สิ้น”

ไม่เปลี่ยนใจแฮะ...

“แล้วเรื่องนี้เอเดนรู้หรือเปล่า” ผมถามถึงพี่ชายฝาแฝดของเธอ อยากรู้ว่ารายนั้นจะรู้เรื่องพวกนี้หรือเปล่า เพราะรู้นิสัยมาว่าเอเดนค่อนข้างอารมณ์ร้อน น้องสาวเจอเรื่องแบบนี้ไม่น่าปล่อยไว้ได้

“รู้ค่ะ นี่พี่ธันรู้ไหมบีเกือบต้องใช้โซ่ล่ามไว้อะ เอเดนแม่งเลือดร้อนมาก มันแทบเอาปืนไปยิงหัวไอ้บ้านั่น”

“แล้วทำไมไม่แจ้งความ?” ในเมื่อพี่ชายเธอเป็นเดือดเป็นร้อนขนาดนั้นแล้วทำไมถึงปล่อยเรื่องนี้มาได้ตั้งหลายวัน

“แม่ให้ไปคุยกับงานลูกค้าที่สิงคโปร์น่ะค่ะ บีก็เลยต้องอยู่คนเดียวแบบนี้นี่ไง ไม่งั้นป่านนี้ไอ้คนขับนั่นนอนหยอดข้าวต้มที่โรง’ บาลไปแล้ว”

ถึงว่า...เพราะพี่ชายฝาแฝดของเธอไม่อยู่นี่เองเรื่องถึงไม่กระเตื้องไปไหน

ปกติแล้วเอเดนพี่ชายของบีน่าไม่ค่อยยอมใคร เวลาน้องสาวถูกรังแกก็จะมีเอเดนนี่แหละที่พร้อมออกหน้าให้แทนเสมอ

ผมรู้มาว่าแม่ของบีน่าพยายามให้ทั้งเธอและเอเดนเข้ามาช่วยกิจการที่บ้าน แม้ว่าจะยังอยู่ในสถานะนักศึกษา แต่ความรับผิดชอบและการทำงานย่อมไม่ต่างจากผู้ใหญ่เลย ผมไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังอะไรมากนัก แต่จากที่เห็นก็พอสังเกตได้ว่าสองพี่น้องคู่นี้เติบโตมาด้วยแรงกดดันและความคาดหวัง

บีน่าชอบบอกว่าเธอเป็นลูกที่แม่ไม่รัก ส่วนเอเดนเป็นลูกที่แม่รักแต่ก็มักจะถูกคาดหวังและบีบบังคับอยู่เสมอ

“แปลว่าบีก็อยู่บ้านคนเดียวน่ะสิ”

ถึงว่าสิที่เธอถึงได้อยากมาเรียนทั้งที่ข่าวตัวเองยังเป็นกระแสอยู่

เธอเหงานี่เอง...

“เดี๋ยวเอเดนก็กลับมาแล้วค่ะ ดึก ๆ วันนี้นี่แหละ”

“ถ้ามีอะไรก็โทรหาพี่ได้ตลอดนะรู้ไหม บีรู้ใช่ไหมว่าต่อให้อยู่ไกลแค่ไหนพี่ก็มาหาบีได้เสมอ” ต่อให้เราไม่ได้เป็นอะไรกันผมก็พร้อมเป็นตัวเลือกแรกให้เธอนึกถึงเสมอ

“จริงอ่า แค่นี้บีก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้วนะพี่ธัน”

“เกรงใจเป็นด้วยหรือไงเรา ปกติเห็นรบกวนพี่ตลอดนั่นแหละ” ผมพูดติดตลกเพราะไม่อยากให้เธอซาบซึ้งหรือเกรงใจกันมากเกินไป แต่ที่พูดมานั้นก็เป็นเรื่องจริงทุกอย่าง เพราะรายชื่อที่โทรเข้าและข้อความบนสุดก็เป็นของบีน่านี่แหละ

บ้างก็โทรมาหาบอกนอนไม่หลับ บ้างก็ส่งข้อความชวนกินชาบู ว่างเมื่อไหร่ผมก็พร้อมสแตนบาย ถ้าวันไหนไม่ว่างก็คงต้องปฏิเสธไป แต่ก็ชดเชยด้วยการตามใจเธอในอย่างอื่นแทน

“พี่ธันเป็นพี่ชายที่แสนดีสุด ๆ เลยอะ”

ผมเชยใบหน้าละจากอาหารตรงหน้าขึ้นมองเธอ

สะดุดกึกกับคำว่า ‘พี่ชาย’ ฟังแล้วมันยุบยิบหัวใจยังไงก็ไม่รู้

“ทำไมน้า...ทำไมเอเดนถึงไม่แสนดีแบบนี้ บีอยากมีพี่ชายที่น่ารักแบบพี่ธันบ้างอ่า เอเดนอะนะขี้บ่นขี้งอน ไม่เคยตามใจบีเลยสักอย่าง ไม่เหมือนพี่ธันเลย ฮึ่ย...พูดแล้วก็โมโห”

พี่ชาย พี่ชาย พี่ชาย

โอเค พี่ชายก็พี่ชายวะ

Tunwa’s Part ; End