6 - ตัวเลือก

6 - ตัวเลือก

Tunwa’s Part ;

จังหวะการก้าวเดินลงบันไดตั้งแต่ชั้นบนลงมาชั้นล่างของตัวบ้านเป็นไปตามปกติ แต่ทว่ามันกลับชะงักกึกเมื่อลงมาถึงขั้นสุดท้ายก็พบว่าตัวเองกำลังถูกสายตาสามคู่จดจ้องมองมาที่ผมเป็นจุดเดียว

คนหนึ่งเป็นน้องสาว อีกคนเป็นพี่ชาย แต่สายตาคู่ที่สามนี่แหละที่ทำให้ผมตกใจเพราะมันเป็นของบีน่าที่ตอนนี้กำลังกะพริบปริบ ๆ ผลิยิ้มกว้างสดใสส่งมาให้กัน

“ไม่ยักรู้ว่าบ้านเรามีสมาชิกใหม่” ผมพูดพลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม แปลกใจมากที่เห็นบีน่าอยู่ที่บ้านของผมในเวลาเช้า ๆ แบบนี้

“บีเขามารอแกน่ะ นี่มาเกาะประตูตั้งแต่เจ็ดโมงครึ่ง พี่ก็เลยให้เข้ามารอข้างในก่อน”

‘สิงหา’ หรือ ‘สิงห์’ พี่ชายคนโตของบ้านเอ่ยก่อนจะเดินผ่านตัวผมไป

คำพูดนั้นทำเอาผมขมวดคิ้วมุ่น มองหน้าบีน่าด้วยความสงสัย แต่ก็ได้รับรอยยิ้มหวาน ๆ จนตาหยัดโค้งเป็นสระอิส่งกลับมาแทน

“พี่ธันมาแล้วงั้นเราไปตักข้าวต้มก่อนดีกว่า บีเองก็อยู่ทานด้วยกันนะ คงยังไม่ได้กินมื้อเช้ามาใช่ไหม”

“ไม่เป็นไรหรอกเม เรา...”

“ไม่ต้องเกรงใจ เราทำไว้หม้อใหญ่เลย หนุ่ม ๆ บ้านนี้กินจุ บีคุยกับพี่ธันตามสบายเลยนะ เดี๋ยวเราไปตักมาให้ ส่วนของพี่ธันไม่โรยผักชีไม่ใส่พริกไทยเหมือนเดิมเนอะ”

‘เมษา’ หรือ ‘เม’ น้องสาวคนเล็กถามขึ้น ผมเองก็ให้คำตอบเป็นการพยักหน้ารับน้อย ๆ ก่อนที่เธอจะเดินไปในครัวสมทบกับพี่สิงห์ที่เดินเข้าไปก่อนหน้า

ครั้นอยู่กับบีน่าสองคนผมก็เดินเข้าไปหาเธอทันที การที่เธอมาหาผมถึงที่บ้านแบบนี้ก็คงต้องมีเรื่องสำคัญแน่นอน

“มีอะไรหรือเปล่าหืม มาหาพี่แต่เช้าเลย”

“บียังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืน นอนไม่หลับ”

ได้รับคำตอบที่ไม่ตรงกับคำถาม แต่มันก็ยิ่งทำให้ผมนิ่วหน้าแปลกใจแถมยังอยากรู้อีกด้วยว่าทำไมเธอถึงมาหากันแบบนี้

“แล้วทำไมไม่นอน”

“ก็มันนอนไม่หลับไง บีก็เลยตัดสินใจมาหาพี่ธันแทน บีเปิดผ้าม่านแล้วเห็นรถพี่ธันก็เลยรู้ว่าพี่ธันกลับบ้าน นี่บีรีบมาเจอหน้าเลยนะ กลัวว่าพี่จะกลับไปซะก่อน”

ปกติผมจะกลับบ้านเกือบทุกอาทิตย์ และวันนี้เป็นวันจันทร์ก็ได้เวลาที่ผมจะต้องกลับคอนโดฯ เนื่องจากมีเรียนที่มหาวิทยาลัยในช่วงสาย

ความจริงแล้วที่บ้านผมเป็นคนซื้อบ้านหลังนี้ให้เราสามพี่น้องได้อยู่ด้วยกัน แต่ผมเลือกที่จะขอย้ายออกไปอยู่คอนโดฯ เนื่องจากต้องการพื้นที่ส่วนตัวในการอ่านหนังสือ อีกทั้งผมเองกินนอนไม่ค่อยเป็นเวลา บางวันก็อ่านหนังสือกับเพื่อนที่คณะจนดึกดื่น ผมเลยตัดสินใจที่จะย้ายออกมาอยู่เองแต่ก็ยังไป ๆ มา ๆ ที่บ้านหลังนี้เป็นประจำ

“แล้วสรุปมาหาพี่นี่มีอะไร” ผมถามถึงประเด็นทันที อยากรู้ว่าเธอมาหากันทำไม หากให้เดาเธอก็คงมีเรื่องให้ช่วยอีกตามเคยนั่นแหละ

“บีขอติดรถไปที่มอด้วยสิ พี่ธันจะไปกี่โมงอ่า บีขอกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวแป๊บเดียว พี่ธันรอบีด้วยนะ”

นั่นไง คิดผิดที่ไหนล่ะว่าการที่บีน่ามาหาแบบนี้จะต้องมีเรื่องให้ช่วย

“จะไปเรียนทั้งที่ยังไม่ได้นอนเนี่ยนะ” ผมลากสายตามองขอบตาดำคล้ำของบีน่า ก่อนจะมองไปยังเสื้อผ้าที่ยังเป็นชุดนอนเข้าเซตของเธอ

ดูสภาพก็รู้ว่าไปเรียนไม่ไหว

“อื้อ ในเมื่อนอนไม่หลับบีก็ไม่นอนมันละ ไปเรียนดีกว่า”

“ข่าวซาแล้วเหรอ” หมายถึงข่าวเรื่องภาพพวกนั้นที่เป็นกระแสลุกลามไปถึงครอบครัวและธุรกิจของที่บ้านเธอ

“ไม่รู้สิ แต่ก็ผ่านไปห้าวันแล้วนะ น่าจะซาลงบ้านแล้วล่ะพี่ธัน”

“แล้วรถเราล่ะ ปกติขับรถไปเรียนไม่ใช่เหรอ”

“แม่ยึดรถบีไปแล้ว นี่หักค่าขนมตัดบัตรเครดิตบีด้วยนะ ยายปีศาจร้ายกาจมาก!”

ผมตกใจกับสรรพนามที่เธอเรียกในตอนท้าย แต่มันก็คงไม่เท่ากับเรื่องที่เธอถูกลงโทษจากคนเป็นแม่

“เพราะเรื่องภาพนั้นเหรอ”

“อื้อ แม่โกรธบีมาก นี่ก็สั่งให้คนมาเอารถบีไปตั้งแต่เมื่อวันศุกร์ ถ้ารู้เร็วกว่านี้ว่าพี่ธันกลับบ้านบีคงมาเกาะประตูรั้วตั้งแต่วันแรกแล้ว”

น้ำเสียงของบีน่าหงุดหงิดตามปกติของคนเจ้าอารมณ์ หากแต่ผมกลับรู้สึกและสัมผัสได้ถึงความเสียใจและแตกสลายของเธอที่พยายามเก็บซ่อน

ดวงตาหวาน ๆ ของเธอเคลือบไปด้วยน้ำใส มันพร้อมที่จะรินไหลได้ทุกเมื่อ แต่ผมรู้ดีว่าเธอไม่มีทางร้องไห้ให้ใครเห็น

“งั้นกินข้าวก่อนแล้วค่อยกลับไปอาบน้ำแต่งตัว”

“ขอบคุณนะคะพี่ธัน ใจดีกับบีตลอดเลย”

ผมเดินไปวางมือลงที่เรือนผมนุ่มของเธอพลางลูบเบา ๆ ไม่คิดจะถามอะไรต่อจากนั้น เพราะเธอเองก็คงไม่ต้องการเปิดเผยมุมอ่อนแอเหมือนกัน

ในเมื่อเธอไม่เล่าผมก็ไม่คิดเซ้าซี้ สิ่งที่ผมถนัดที่สุดก็เห็นจะเป็นการตามใจผู้หญิงคนนี้ เธออยากได้หรือต้องการอะไรผมก็ให้ได้หมดทุกอย่าง

รู้สึกดีด้วยซ้ำที่ผมมักจะเป็นตัวเลือกแรก ๆ เสมอที่เธอนึกถึง

ใช่...

ผมคือ ‘ตัวเลือก’ และผมก็น้อมรับสถานะนี้แต่โดยดี