5 - ตัวซวย

5 - ตัวซวย

“ไม่เห็นเกี่ยว ในเมื่อเขาอยากตบต่อให้มีอะไรมาฉุดเขาก็ตบฉันอยู่ดี”

แม่อยู่ในอารมณ์โมโหขนาดนั้นก็ไม่มีใครห้ามได้หรอก ดูก็รู้ว่าเตรียมตัวมาด่าและตบหน้าฉันตั้งแต่เห็นข่าวพวกนั้น

“แล้วตอนนี้เป็นไงบ้าง”

“เป็นไง? หมายความว่าไงอะ”

“แกกำลังรู้สึกยังไง หรือว่าคิดอะไรอยู่” น้ำเสียงเข้มอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด พร้อมกันกับมือใหญ่ของเอเดนที่วางลงบนศีรษะและลูบที่เรือนผมของฉันเบา ๆ พานทำเอาน้ำตารื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

ตีกันเลือดออกก็ทำมาแล้ว แต่พอถูกโอ๋ ถูกดูแลกลับซาบซึ้งเฉยเลย...

“เสียใจ”

“เสียใจ? เรื่องข่าวนี้อะนะ เดี๋ยวฟ้องแม่งให้หมด ฉันฟ้องจริงนะเว้ยบี”

ฉันส่ายหน้าไปมาสะท้อนถึงความว่างเปล่าที่ปรากฏในห้วงความรู้สึก

ฉันไม่ได้เสียใจเรื่องนั้น...

“เสียใจที่แม่ไม่เชื่อฉัน”

นี่คือสิ่งที่เสียใจมากที่สุด มากเสียยิ่งกว่าการถูกตบหลายเท่า

นึกถึงสายตาที่แม่มองกัน คืนนั้นมันเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ผิดหวัง และอีกมากมายที่เหมือนปลายมีดแหลมคมกดทิ่มแทงตามเนื้อกาย

แม่ไม่ถามฉันสักคำว่าเรื่องมันเป็นยังไง แต่เขาเลือกที่จะเชื่อในสิ่งที่เห็น ตัดสินว่าฉันเป็นอย่างในภาพ ทั้งที่ไม่มีความจริงอยู่เลยสักนิด

การเป็นลูกที่ไม่ถูกรักเหมือนถูกตราหน้าประจานในการเกิดมาของตัวเอง

ฉันไม่ใช่ลูกแม่ แต่เป็น ‘ตัวซวย’ ที่อาศัยท้องเขามาเกิดต่างหาก

เหตุการณ์เมื่อเก้าปีก่อน

บ่ายสามโมงนิด ๆ ฉันและเอเดนกลับมาถึงบ้านหลังจากที่พี่เลี้ยงไปรับที่โรงเรียน

เพียงย่างกรายเข้ามาในตัวบ้านฉันก็ได้ยินเสียงทะเลาะโวยวายของพ่อและแม่ จากนั้นไม่นานข้าวของก็ถูกปากระจายก่อนที่พ่อจะเดินเลี่ยงออกมากระทั่งชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นฉันและเอเดนที่กำลังยืนมองอยู่

“นี่คุณจะไปไหนน่ะ กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ นี่คุณจะไปกกอีเมียน้อยนั่นอีกแล้วใช่ไหม!” เสียงของแม่ดังโวยก่อนจะก้าวตามมาเอาเรื่องพ่อต่อ แต่พอเขาเห็นหน้าฉันก็เหมือนว่าความโกรธจะยิ่งสาดสุมมากกว่าเดิม “แกไม่น่าเกิดมาเป็นลูกฉันเลยบีน่า! แกมันตัวซวย เพราะแก...เพราะแกคนเดียวถึงทำให้ชีวิตฉันฉิบหายแบบนี้!”

“นี่คุณ หยุดโทษลูกได้แล้ว หัดโทษตัวเองซะบ้างเถอะ ก็เพราะว่าคุณเป็นแบบนี้ไงผมถึงไม่อยากอยู่กับคุณ ผมคิดผิดจริง ๆ ที่แต่งงานกับคุณ!”

หยาดน้ำตารื้นรอบดวงตาสองข้าง ภาพเบื้องหน้าเป็นเหมือนสิ่งที่ตอกตรึงฝังลึกเข้าสู่หัวใจอันแตกสลาย

ตั้งแต่จำความได้ฉันก็ได้ยินคำว่า ‘ตัวซวย’ ฝังหัวมาตลอด แต่ก็ไม่เคยเข้าใจเลยว่าต้นเหตุมันมาจากอะไร ฉันทำอะไรผิด หรือฉันทำอะไรพลาดไปแม่ถึงได้เกลียดชังลูกอย่างฉันมากขนาดนี้

และวันนี้ฉันก็ได้รับรู้ความจริงทุกอย่าง...

“ก็เป็นเพราะมัน ถ้ามันไม่เกิดมาคุณก็คงไม่เปลี่ยนไป คุณจำที่หมอดูบอกไม่ได้เหรอว่าถ้าเราได้ลูกชายแล้วจะโชคดี แต่ฉันก็ดันท้องลูกแฝด มีอีบีน่าขอมาเกิดเป็นตัวซวย ชีวิตครอบครัวของเราหลังจากนั้นมันก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย ฮึก...พอฉันคลอดคุณก็เปลี่ยนไป คุณไม่เหมือนเดิม”

ผิดที่ฉันเป็นลูกสาวสินะ...

“มันไม่เกี่ยวอะไรทั้งนั้น ดูสารรูปตัวเองหน่อยเถอะคุณ สภาพคุณมันดูไม่ได้เลย โทรมอย่างกับศพ อ้วนย้วย ไม่ดูแลตัวเอง เพราะคุณเป็นแบบนี้ไงผมเลยไม่อยากอยู่กับคุณ มันไม่ได้เกี่ยวกับลูกเลย!”

“ไม่จริง! เป็นเพราะมัน เป็นเพราะมันคนเดียว! เพราะแกอีบีน่า มานี่เลย แกมันตัวซวย อีตัวซวย!”

แขนของฉันถูกคว้าและกระชากก่อนที่แรงฟาดลงกระทบสู่ร่างกายด้วยฝีมือของผู้เป็นแม่

“ฮึก...แม่บีเจ็บ บีเจ็บ” ฉันร้องไห้แทบขาดใจ คำพูดขาดห้วงแทบไม่เป็นศัพท์ แต่ก็รู้ว่าสิ่งที่เปล่งออกมานั้นล้วนแต่เป็นการร้องขออ้อนวอนให้เขาหยุดตีฉันสักที

“อย่าทำร้ายลูกนะ ก็บอกแล้วไงว่ามันไม่เกี่ยวกับลูก”

“แม่! อย่าทำน้อง อย่าตีน้องเลย ตีผมแทนเถอะครับแม่ ผมขอร้อง อย่าทำน้องเลยนะครับแม่”

“อีตัวซวย เพราะแก เพราะแกคนเดียวบีน่า ชีวิตฉันพังแบบนี้ก็เพราะแก!”

แม่ไม่ยอมหยุดตี ยังคงฟาดมือลงที่ผิวกายของฉันจนเจ็บแสบลึกไปถึงข้างใน ฉันร้องไห้แทบขาดใจ สะอื้นตัวโยนแตกสลาย

ครั้นเชยใบหน้าขึ้นมองแม่ของตัวเองที่ยังคงมีแต่ความเกลียดชัง ในหัวของฉันได้แต่ตั้งคำถามซ้ำไปซ้ำมาว่านี่คือเหตุผลที่แม่เกลียดฉันหรอกหรือ

แค่นั้นน่ะหรือที่ทำให้คนเป็นแม่ถึงกับรังเกียจกันได้ขนาดนี้

ความจริงที่ตีแสกหน้าเด็กหญิงวัยสิบเอ็ดขวบคือการได้รู้ความจริงว่า ตัวเองเป็นตัวซวยที่แม่ไม่อยากให้เกิดมา เพียงเพราะทำนายงี่เง่าจากหมอดู

Bena’s Part ; End