ตอนที่ 5 ข้อเสนอ

หลังจากที่ฉันหนีออกมาจากคาสิโนได้ ตอนนี้ฉันก็มาขอพักที่บ้านของยัยลูกอินทร์ก่อน จะเอายังไงต่อพรุ่งนี้ค่อยคิดละกัน

ยังโชคดีที่วันนี้ยัยลูกอินทร์อยู่ที่บ้าน ถ้าเพื่อนไม่อยู่ที่บ้านฉันเองก็คิดไม่ออกเลยว่า จะเอาตังที่ไหน ไปจ่ายคุณลุงแท็กซี่คนนั้น เพราะฉันไม่มีอะไรติดตัวมาเลยซักอย่าง ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดที่แม่ของฉันกับน้าชัชติดหนี้ที่คาสิโนให้กับยัยลูกอินทร์ฟัง ยัยนี้ ถึงกับไม่ยอมให้ฉันกลับไปที่บ้าน รอจนกว่าให้เรื่องมันซาลง หรือไม่ก็จนกว่าฉันจะติดต่อแม่ได้

5 ทุ่ม กว่าๆ ร่างบางของเมรินทร์ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ เธอเอาแต่คิดเรื่องของมารดา ถ้า เกิดเจ้าหนี้เขาไม่ยอมขึ้นมาและจับมารดาของเธอไปฆ่าจะทำยังไง และหนี้ที่มารดาและสามีใหม่ก่อนั้นมันก็ไม่ใช่น้อยๆ เธอจะเอาปัญญาที่ไหนไปใช้คืนได้

ร่างบางได้แต่พลิกตัวไปมาอยู่หลายสิบนาที เธอเป็นห่วงมารดา ถึงจะไม่ได้เจอหน้ากันหลายปี และยังไงเธอก็รักและเป็นห่วงท่าน

ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูบิดา ยังไงท่านก็ไม่ยอมให้เธออยู่ที่นี้ต่อเป็นอันขาด แต่ในเมื่อเธอขอท่านมาอยู่ที่นี้ เธอเองก็ไม่ยอมกลับไปอิตาลีอีกเช่นเดียวกัน เพราะมันไม่ใช่บ้านของเธอ เมรินทร์ได้แต่คิดคนเดียวในใจ

@ Sf Club

4 หนุ่มหล่อแห่ง มหาลัย S คณะวิศวะกรรมยานยนต์ ที่ใครๆ ก็ต้องพูดถึง เพราะความหล่อที่โดดเด่น ความรวยไม่ต้องพูดถึง เพราะหนุ่มๆ กลุ่มนี้ หล่อรวยกันสมคำล่ำลือที่มักจะถูกสาวๆ นั้นพูดถึงพวกเขาอยู่บ่อยๆ

ด้านเจ้าของใบหน้าคมอย่างพายุ หลังจากที่เครียดงานและตรวจความเรียบร้อยในคาสิโนเสร็จ เขาก็ออกมานั่งดื่มกับกลุ่มๆ เพื่อน ที่ตอนนี้มีแฟร้งค์ อ๊อฟ และพาย ที่นั่งดื่มอยู่ด้วยกัน กลุ่มพวกเขาทั้ง 4 คนล้วนเป็นลูกชายของนักธุรกิจกันหมด แฟร้งค์นั้นเป็นถึงลูกชายนักการเมือง อ๊อฟที่บ้านทำธุรกิจค้าทองคำที่ใหญ่ที่สุด ส่วนพายที่บ้านทำธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์

ข้างๆ กาย ของหนุ่มๆ ทั้ง 4 คนในตอนนี้ก็ไม่มีใครน้อยหน้ากันเลยซักคนเดียว เพราะมีสาวสวยข้างๆกายคอยเอาอกเอาใจกันอยู่ไม่ห่าง

คลับแห่งนี้เป็นที่ประจำ สำหรับลูกค้า วีไอพี กระเป๋าตังหนักอย่างพวกเขาและเพื่อนๆ ที่มักจะมาสถิตกันอยู่ที่นี้เป็นประจำจนกลายเป็นหุ้นส่วนไปเสียแล้ว

เมื่อนั่งดื่มกันได้ซักพักใหญ่ แฟร้งค์ก็ลุกออกจากโต๊ะ และหนีบเอาสาวสวยข้างกลายออกไปด้วย เดาว่ามันคงจะพาไปโรงแรมหรือไม่ก็ที่ไหนซักแห่งที่สามารถปลดปล่อยอารมณ์ดิบของมันได้ พายุเห็นท่าทีของเพื่อนสนิทถึงกับส่ายหัว นี้แหละคือนิสัยของไอ้แฟร้งค์มัน ซึ่งนิสัยของเพื่อนจะต่างกับเขา

ถ้าถามว่าเขาเคยผ่านผู้หญิงมาบ้างไหม มันก็มีบ้างแหละ อายุขนาดนี้แต่จะให้ได้กับใครก็ได้อย่างไอ้แฟร้งค์ก็คงไม่ใช่นิสัย เพราะผมเลือกคบทีละคน และตอนนี้ผมเองก็มีแฟนอยู่แล้ว เพียงแต่วันนี้เธอไม่ได้มาด้วยเท่านั้นเองครับ

เวลาล่วงเลยจนถึงเที่ยงคืนกว่าๆ จากที่ดื่มกันหลายคน ตอนนี้ทั้งโต๊ะเหลือเพียงพายุ พายและ อ๊อฟ ส่วนสาวๆนั้นก็ออกไปกันหมดแล้ว

ร่างสูงที่นั่งจิบไวน์ด้วยท่าทีนิ่งๆ ตามฉบับของเจ้าพ่อบ่อนอย่างพายุเหลือบมองเพื่อน

" มึง ไม่พาสาวกลับเหมือนไอ้แฟร้งค์ กับ ไอ้อ๊อฟ บ้าง เหรอ " ไอ้พายหันมาถามผม ในมือของมันยังถือแก้วไวน์อยู่

"แล้ว มึง ละไม่เอาบ้างหรือไง ถึงได้ถามกู" ผมเองก็ถามมันกลับเช่นกัน

" ช่วงนี้กูงดกินเด็กร้านก่อน เชอรี่กำลังจับผิดกูอยู่ตอนนี้ เล่นโทรทุกๆ ครึ่ง ชม. เนี้ย " เชอรี่ที่มันพูดถึงคือแฟนสาวของมันครับ เรียนอยู่ที่เดียวกันกับพวกผมเธออยู่คณะบริหาร

ผมได้แต่ ขำกับท่าทีของมัน บทจะกลัวก็กลัวเมียขึ้นมาทั้งที่ไอ้พายเรื่องความเจ้าชู้ก็ใช่ย่อยไม่ต่างจากไอ้แฟร้งค์นัก

" เออ เนี้ย โทรตามกูกลับและ กูบอกอีกไม่นานจะกลับ ก็เล่นไม่ยอมแบบนี้ไง อย่าให้เจออีกเลยเมียนิสัยจิกแบบนี้พูดแล้วของขึ้น วะ" ไอ้พายมันนั่งบ่นให้กับเชอรี่เมียมัน

"งั้นกูกลับแล้ว วะ เพื่อน เมียโทรตาม " จากนั้นมันก็เดินออกจากโต๊ะไป พวกมันเป็นคนโทรตามผมมาเองแท้ๆ แต่นี้เป็นไง สุดท้ายเหมือนผมต้องมานั่งแดกเหล้าคนเดียว

พายุนั่งจิบกีลาเต้คนเดียวไปพรางๆ ในหัวกำลังคิดว่าจะเอายังไงกับลูกหนี้รายใหญ่อย่างมินตราและนายชัชวาลดี เพราะเมื่อช่วงหัวค่ำที่ผ่านมา หลังจากที่เมรินทร์หนี ออกไป แบงค์ก็รายงานผมมาว่า คนของเขาเจอตัวมินตราและนายชัชวาลที่บ้านต่างจังหวัด เขาจึงสั่งให้ลูกน้องจับสองผัวเมียนั้นกลับมาที่กรุงเทพ เรื่องนี้เขาต้องรีบสะสาง เพราะเงินที่ผมเสียไปมันไม่ใช่น้อยๆ จะให้ปล่อยทิ้งไปเปล่าๆ ก็คงจะไม่ได้เช่นกัน

นายชัชวาลมันกล้านักที่เล่นเบี้ยวหนี้ แล้วหนีไปแบบนี้ ยังไงผมก็ไม่มีทางปล่อยมันไว้แน่ ถ้าไม่เด็ดขาด ฆ่าเป็นฆ่า คาสิโนผมไม่อยู่มาได้นานถึงขนาดนี้หรอก ถึงช่วงที่ป๋าผมไม่อยู่ แต่ผมก็สามารถดูแลแทนท่านได้สบาย

เช้าวันต่อมา

เมรินทร์ออกมานั่ง สูดอากาศยามเช้าที่ระเบียงบ้าน หน้าห้องนอนของลูกอินทร์ เมื่อคืนเล่นเอาร่างบางนอนไม่หลับทั้งคืน เธอเป็นห่วงมารดาและน้องชายจนอดคิดไม่ได้

" ยัยเมย์ ฉันก็นึกว่าแก ยังไม่ตื่นซะอีก " ลูกอินทร์เอ่ยทักเพื่อน เพราะตอนนี้พึ่งจะ หกโมงเช้าเอง เพื่อนของเธอจะรีบตื่นไปไหนกัน

" ฉันนอนไม่ค่อยหลับนะแก " เมรินทร์ตอบเพื่อนมา

" เออ แก อย่าคิดมากน๊า ดูหน้าตาแกตอนนี้สิ ดูไม่ได้เลยอะ โทรมมากหมดกันคนสวยๆ แบบแก" ลูกอินทร์ว่าให้กับฉันมา

" ฉันเครียดนะ"

" ค่อยๆ คิดละกัน ฉันเองก็อยากช่วยแกนะ แต่เงินมากขนาดนั้นฉันเองก็ไม่รู้จะเอามาจากไหน ลำพังเงินเดือนเป็นอาจารย์ก็ไม่มากพอขนาดนั้นหรอก" ลูกอินทร์บอกกับเพื่อนมาเพราะเธอเองอยากจะช่วยแต่ติดอย่างเดียวคือไม่มีตังนะสิ

" ไม่เป็นไร แค่นี้ฉันก็ขอบใจแกมากที่ให้ที่ฉันซุกหัวนอน ถ้าไม่ได้แกช่วยฉันๆเองก็ไม่รู้จะหันไปพึ่งใคร จริงๆ "

"เพื่อนเดือดร้อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิ จริงไหม " เมรินทร์ถึงกับยิ้มให้กับเพื่อน ถ้าไม่ได้ลูกอินทร์ช่วยเธอคงแย่มากกว่านี้

" ฉัน ขอรบกวน ยืมมือถือแก หน่อยสิ ฉันจะโทรหาน้องนะ " จากนั้นเมรินทร์ก็ต่อสายหาน้องชายของตนยังดีนะที่เธอยังจำเบอร์น้องชายและมารดาของเธอได้บ้าง

เมรินทร์โทรไป 3-4 สาย แต่กลับไม่มีใครรับสายของเธอเลย

จากนั้นเธอจึงโทรหามารดาของเธอแทน ไม่นานปลายสายก็ถูกรับ

" แม่ คะ แม่เป็นไงบ้าง ตอนนี้ แม่อยู่ไหนคะ " เมื่อเห็นว่ามารดารับสาย เมรินทร์ก็เอ่ยถามมารดาด้วยความเป็นห่วง

"เมย์เองหรอลูก ตอนนี้ แม่อยู่ที่บ้าน " มินตราเอ่ยบอกกับลูกสาวด้วยเสียงสั่น

" บ้าน เหรอคะ งั้นเมย์จะรีบไปหาแม่นะคะ แม่ไม่ได้เป็นอะไร ใช่ไหมคะ" เมรินทร์เอ่ยถามมารดาอย่างเป็นห่วง

"แม่ไม่เป็นไร จ๊ะ " หลังจากที่วางสายกับมารดาเมรินทร์ยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้น ที่มารดาของเธอนั้นปลอดภัยดี ร่างบางจึงเรียกแท็กซี่กลับมาที่บ้านของมารดาทันที

@บ้านของมินตรา

รถแท็กซี่มาจอดที่หน้าบ้านของมารดา และสิ่งที่ผิดปกติ คือรถตู้คันนั้นคันที่พวกเขาจับเธอได้ เมรินทร์ได้แต่หลบอยู่หน้าบ้าน

" ไหนแม่บอกว่า แม่ไม่เป็นอะไรไง แล้วนี้รถของพวกเจ้าหนี้มาจอดอยู่ที่นี้อีกละ " เมรินทร์ได้แต่ขมวดคิ้วอย่างสงสัย และเฝ้าดูเหตุการณ์อยู่หน้าบ้านห่างๆ เสียงเอ๊ะอะโวยวายข้างในบ้านดังขึ้นมา จนร่างบางเริ่มทนอยู่ไม่ไหว เมรินทร์ไม่รอช้าเธอรีบวิ่งเข้าไปข้างในทันที เพราะความเป็นห่วงมารดา จึงทำให้เธอลืมไปเสียสนิทว่ามีเจ้าหนี้อยู่ภายในบ้าน

!! ตุ๊บ ตุ๊บ !!

ร่างบางตกใจถึงกับทำอะไรไม่ถูกที่ตอนนี้ น้าชัช โดนคนของของเจ้าหนี้เล่นงานหนัก โดนลูกน้องของพายุซัดไปหลายหมัดเลยทีเดียว

"หยุดเดี๋ยว นี้นะ ถ้าพวกคุณไม่หยุดฉันจะแจ้งตำรวจ " เมรินทร์ตะโกนออกมาเสียงดัง อย่างไม่เกรงกลัวคนพวกนี้เลยซักนิด พายุที่นั่งอยู่บนโซฝาถึงกับเหลือบมองคนที่เข้ามาใหม่ เพียงแค่แว่บเดียวเท่านั้น เขาจึงหันไปสนใจนายชัชวาลต่อ

เมรินทร์ไม่คิดว่าเขาจะอยู่ที่นี้ด้วย แม้ในใจเธอจะแอบกลัวเขาอยู่บ้าง แต่มันก็เกินไปไหมที่พวกเขาจะทำกับน้าชัชแบบนี้ ทำไมพวกเขาถึงได้ใจร้ายใจดำโหดเหี้ยม ทำกันได้ขนาดนี้ ร่างบางเอาแต่กำหมัดแน่นด้วยความโกรธเจ้าหนี้ของมารดา

" แม่คะ แม่ไม่เป็นไร ใช่ไหมคะ พวกเขาไม่ได้ทำอะไรแม่ใช่ไหม " เมื่อเห็นมารดาเมรินทร์ถึงกับเข้าไปกอดด้วยความคิดถึงและอดเป็นห่วงมารดาไม่ได้ กลัวว่าคนพวกนี้จะทำร้ายมารดาของเธอจนได้รับบาดเจ็บ