06 ไม่ใช่

-KEY TALK-

“ไปดูหนังกันไหม” ผมเปลี่ยนเรื่องพูดอีกครั้ง

“ไม่สบายรึเปล่าคะ” มือบางยื่นมาแตะอังที่หน้าผากของผม มือที่ต้นแขนมีรอยสักมากมายไปหมด คู่หมั้นที่แสนสวยของผม เธอเปลี่ยนไป และเหมือนจะไม่ได้เปลี่ยนแค่ภาพลักษณ์ ซึ่งผมรู้สึกไม่ชอบใจที่เธอเป็นแบบนี้

“พี่สบายดี ก็แค่อยากดูหนัง จีนดูกับพี่ได้ไหม” ผมไม่เคยขอเธอแบบนี้เลยด้วยซ้ำ ปกติเป็นเธอตลอดที่จะอ้อนผม เธอนั่งมองหน้าผมสักพัก

“งั้นขอเวลาแป๊บนะคะ” เธอบอกแล้วก้มหน้ากดโทรศัพท์มือถือของตัวเอง

อาการของเธอเหมือนมีคนอื่น แต่ถ้ามีก็ไม่แปลก เพราะเราไม่เจอกันเป็นปี และผมแทบไม่โทรหาเธอ ซึ่งเธอก็ไม่โทรหาผม ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ผมไม่โทร เธอก็จะเป็นฝ่ายโทร ถ้าหากว่าผมไม่รับ เธอก็จะส่งข้อความมาแทน

แต่หนึ่งปีนิด ๆ ที่ผ่านมา มันไม่ใช่ จิลลาไม่เหมือนเดิม

เธอไม่ใช่จิลลาคนเดิมของผม

“วันนี้คงไม่ได้จริง ๆ ค่ะพี่หมอคีย์ ขอโทษนะคะ” จิลลาเงยหน้าขึ้นมาแล้วบอกกับผม

“จีน”

“พรุ่งนี้ไหมคะ หรือพรุ่งนี้พี่หมอคีย์จะกลับแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นเราค่อยดูตอนที่พี่หมอคีย์กลับมาที่นี่อีกครั้งนะคะ”

ผมยังไม่ได้บอกไหมวะว่าจะกลับพรุ่งนี้

“พรุ่งนี้เลิกเรียนกี่โมง เรียนตึกไหน”

“พรุ่งนี้จีนไม่มีเรียน แต่จีนมีธุระ”

“งั้นเย็นนี้ไปบ้านปู่พี่ ไปนอนที่นั่นด้วยกัน” ทำไมผมต้องยื้อวะ จิลลาเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ต่างคนต่างอยู่ผมควรจะดีใจสิ

แต่ทำไมผมไม่ดีใจกับสิ่งที่เธอเป็นอยู่

“ไม่ได้ค่ะ พรุ่งนี้จีนมีธุระจริง ๆ”

“พรุ่งนี้พี่ก็มาส่งได้ไง”

“เรียนหนักเกินไปรึเปล่าคะพี่หมอคีย์” จิลลาเธอลุกขึ้นและเดินมานั่งฝั่งเดียวกับผม

“ทำไม”

“ก็พี่หมอคีย์ดูไม่เป็นตัวเองเลย ทำไมต้องพูดเหมือนอยากอยู่กับจีน”

“แล้วทำไมเราต้องทำเหมือนไม่อยากอยู่กับพี่”

“จะบ้าเหรอคะ คิดแบบนี้ได้ยังไง จีนรักพี่หมอคีย์จะตาย ทำไมจีนจะไม่อยากอยู่ด้วยคะ แต่พี่หมอคีย์กลับมาแบบไม่บอกจีน จีนก็มีธุระของจีนนะคะ” จิลลาเธอกอดแขนและเอนซบที่ต้นแขนของผม

“ทำไมธุระของจีนพี่ถึงรู้ไม่ได้ ท่าทางของจีนเหมือนมีคนอื่น พี่รู้สึกแบบนั้น”

“อย่าเอาความรู้สึกของพี่หมอคีย์มาตัดสินจีนสิคะ ผู้ชายที่ทำให้จีนหวั่นไหวได้มีแค่พี่หมอคีย์คนเดียวเท่านั้นค่ะ... อย่ามาทำเหมือนใส่ใจ ทั้งที่จริงดีใจสิคะ”

“จีน”

“ล้อเล่นค่ะ ไม่เครียดสิคะ แค่ที่มอพี่หมอคีย์ก็น่าจะเครียดมากแล้ว อย่าเอาเรื่องไร้สาระของจีนมาคิดเลยค่ะ”

“เราหมั้นกันมาหลายปีแล้วนะจีน อย่าคิดทำอะไรที่มันไม่ดี จีนรู้ใช่ไหมว่าผู้ใหญ่อยากให้เราแต่งงานกัน” ทำไมผมต้องขุดเรื่องนี้ขึ้นมาพูดวะ

“ถ้าพี่หมอคีย์ไม่อยากแต่ง ไม่ต้องแต่งก็ได้นะคะ จีนจัดการได้” ผมไม่คิดด้วยซ้ำว่าคำเหล่านี้จะหลุดจากปากของจิลลาที่คอยขอให้ผมเอาใจเธอตลอด

“เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ จะให้พี่ไปส่งที่ไหน” เป็นผมเองที่เปลี่ยนเรื่อง

“ส่งที่บ้านค่ะ จำทางไปบ้านยายของจีนได้ใช่ไหมคะ” บางทีผมก็เกลียดรอยยิ้มแบบนี้ของจิลลา

เหมือนจะไร้เดียงสา แต่ที่จริงมันร้ายเดียงสา

“จำได้ครับ” จิลลาเป็นผู้หญิงจิกกัดเก่งตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ เมื่อหนึ่งปีก่อน เธอไม่ได้มีนิสัยแบบนี้ เมื่อก่อนนั้น เธอก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงงี่เง่า เอาแต่ใจ ที่ต้องการให้ผมอยู่ด้วยบ่อย ๆ คอยตามใจเธอทุกอย่าง

แต่ตอนนี้เหมือนมันจะไม่ใช่แบบนั้น