06(2) ไม่ใช่

-บ้านยายของจิลลา-

“พรุ่งนี้ธุระเราเสร็จกี่โมง” ผมเอ่ยถามจิลลาที่เดินออกมาส่งผมหน้าบ้าน หลังจากที่ผมเข้าไปทักทายตายายและน้าจา

“อืม... ไม่รู้สิคะ จีนกำหนดไม่ได้ ทำไมคะ” ทำไมต้องทำท่าคิดนาน ทั้งที่ไม่มีคำตอบที่ชัดเจน

“ก็พี่จะมารับไปหาปู่ไง ปู่บ่นคิดถึงจีน”

“มันอาจจะดึกมั้งคะ จีนไม่แน่ใจ ถ้ายังไงเดี๋ยวจีนโทรบอกพี่หมอคีย์นะคะ”

“อย่าปล่อยให้คนแก่รอนานนะจีน ปู่ของพี่รอหลานสะใภ้อยู่ อย่าขี้ลืมเข้าใจไหม” ผมยื่นมือไปจับที่แก้มของเธออย่างอ่อนโยน

“ไม่มีทางที่จะลืมอีกแล้วค่ะ ขับรถดี ๆ นะคะ จีนรักพี่หมอคีย์น้า...” จิลลาเธอซบแก้มลงที่มือของผมและเดินหันหลังเข้าบ้านไป ผมยืนมองเธอจนเธอหายเข้าบ้านไป

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่จิลลาคนเดิมอีกแล้ว

ตื๊ด ตื๊ด...

(ว่าไงวะ ได้ข่าวว่ากลับบ้านมาหาเมีย) ไอ้คนที่ผมโทรหา มันพูดทันทีที่มันกดรับสายของผม

“วันนี้เล่นร้านไหนวะ” ผมไม่ได้สนคำที่มันถาม

(เบรกรัก มาไหม หรือเมียหวง)

“เออ ๆ ส่งโลให้หน่อย เดี๋ยวกูออกไปเลย”

(เออ) หลังจากที่เพื่อนของผมวางไปไม่นาน แจ้งเตือนไลน์ของผมก็ดังขึ้น ผมกดดูและขับรถไปตามเส้นทางที่เพื่อนส่งโลเคชั่นมาให้

ประมาณหนึ่งชั่วโมงผมก็มาถึงร้านที่เพื่อนของผมมันมาร้องเพลง

“หน้าเครียดกว่าเสียงอีกเว้ย ยังไงวะ” ไอ้โน่มือกีต้าร์มันเอ่ยทักเมื่อผมเปิดประตูเข้ามาในห้องพักของนักดนตรี

“ไม่ยังไง แล้วนี่พวกมึงเล่นกี่โมง” ผมทิ้งตัวนั่งที่โซฟา

“ห้าทุ่มสิบนาที แล้วมึงนี่ยังไง ทำหน้าอย่างกับรู้ว่าเมียมีชู้” ไอ้ครีมนักร้องนำมันตอบและพ่วงคำถามต่อท้าย

“หมายความว่ายังไง” คำพูดของมันทำให้ผมต้องถามกลับ

“แสดงว่ายังไม่รู้” ไอ้ทีมันแสยะยิ้มที่มุมปาก ไอ้นี่มันเป็นมือกลอง

“พวกมึงอย่าลีลา อธิบายมาทำว่าถึงหาว่าจีนมีชู้” ผมมองหน้าพวกมันเรียงตัว

“ก็เมียมึงมันมีชู้ ควงผู้ชายเข้าผับ เข้าร้านเหล้าไม่ซ้ำหน้า เจอกับพวกกูแทบทุกครั้ง” นี่เสียงของไอ้พุกมือเบสมันพูด

“ใครเป็นชู้จีน พวกมึงตลกแกล้งกูรึเปล่า”

“รู้จักกันมาตั้งแต่ประถมไหมไอ้คีย์ เรื่องเหี้ยทำด้วยกันมาตั้งเยอะ เรื่องตลกก็ส่วนเรื่องตลก แต่นี่พวกกูจริงจัง เมียที่น่ารักของมึง รอยสักเต็มตัว ควงผู้ชายเปลี่ยนหน้าบ่อยจะตายไป” ไอ้พุกมันยื่นแก้วเหล้าที่เพิ่งจะชงมาให้ผม

“...” ผมรับมาแล้วกระดกดื่มรวดเดียว

“แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอวะ ยังไงมึงก็ไม่ได้รักจีน แบบนี้ก็ดีแล้ว มึงจะได้ไม่ต้องแต่งกับจีนไง” ไอ้โน่ว่าเสริม

“แต่จีนเป็นเมียกู”

“เมียที่มึงไม่รัก จะหวงทำเหี้ยอะไร กูก็เห็นผู้หญิงที่มอของมึงมีตั้งเยอะที่มึงเย็xแล้วทิ้ง” ไอ้ครีมมันท้วงบ้าง

“แต่กับจีนมันไม่ใช่ มึงก็รู้ว่าเพราะอะไร”

“อะ ดูให้เต็มตา นี่ที่พวกกูถ่ายเก็บไว้ได้” ไอ้ทีมันโยนมือถือมาที่ตักของผม ผมกดเปิดดูรูปที่เพื่อนกดค้างไว้ มันคือรูปคู่หมั้นของผมในหลาย ๆ อิริยาบถที่มีต่อผู้ชายหลายคน และทุก ๆ คนที่เธอนั่งเคียงข้าง เธอยิ้มและแสดงความสนิทสนมอย่างชัดเจน

“จะว่าไป เอาอันนี้ไปให้ปู่ของมึงกับของปู่จีนดูก็จบนะ ถ้ามึงไม่อยากแต่งกับจีน” ไอ้พุกพูดขึ้นอีกครั้ง

“จีนเป็นผู้หญิงคนเดียวที่กูจะแต่งงานด้วย”

“แม้ว่าหัวใจของมึงจะรอลินด์อะนะ มึงไม่มีทางรักจีนได้ ถ้ามึงยังไม่เลิกรอลินด์” ไอ้ทีพูด

“...”

“ยอมรับเถอะไอ้คีย์ มึงเป็นหมอฟันเพราะอยากสานฝันที่มีร่วมกับลินด์ มึงอยากทำอาชีพเดียวกันกับลินด์อย่างที่พวกมึงสองคนเคยสัญญากันไว้” ไอ้โน่เสริม

“...”

“แล้วอีกไม่นานลินด์ก็จะเรียนจบและกลับมาไทย มึงเอารูปนี้ไปให้ปู่มึงดูว่าจีนต่างหากที่มีคนอื่น แค่นี้ทางมึงก็ไม่ผิดแล้วไหม” ไอ้ครีมเอ่ยขึ้นบ้าง

“กูเลิกรอลินด์นานแล้ว และกูไม่อยากทำร้ายใจจีนอีก แค่ที่ผ่านมามันก็มากเกินพอ”

“มึงจะบอกว่ามึงรักจีน” ไอ้ครีมพูดอีกครั้ง

“ไม่รักสิแปลก ต่อให้มันเย็นชาแค่ไหน แต่จีนสวยน่ารักขนาดนั้น แล้วมันยังเป็น...”

“พอ ๆ กูกลับก่อนนะ ไอ้ทีวานมึงช่วยส่งรูปเข้าไลน์ให้กูด้วย พรุ่งนี้กูจะไปจัดการจีน” ผมตัดบทแล้วลุกเดินออกจากห้องพักของนักดนตรี

‘ลินด์’ เป็นลูกสาวของแม่บ้านที่ทำงานอยู่บ้านของปู่ ลินด์ไม่ใช่คนสวยมากมาย แต่ลินด์ตอนนั้นเป็นคนดี น่ารัก ลินด์ขยัน อดทน ทำงานช่วยแม่ของเธอ ผมกับลินด์เราเคยแอบคบกัน เคยมีความฝันร่วมกัน แล้วมันก็พังลง เพราะย่าจับได้ ย่าบอกให้ผมเลือกว่าจะให้ช่วยเหลือลินด์ต่อแล้วส่งให้เธอไปอยู่ไกล ๆ หรือให้ย่าตัดอนาคตเธอแล้วส่งเธอขายข้ามประเทศ

แน่นอนว่าผมเลือกอย่างแรก และเราต้องเลิกกัน แต่คนอย่างปู่กับย่าไม่ช่วยใครฟรี ๆ อยู่แล้ว

‘แกต้องหมั้น หมั้นกับคนที่ฉันหาให้’

นั่นคือคำที่ปู่พูด ผมจำใจตกลง แล้วจากนั้นผมก็เหมือนโดนขังโดยอัตโนมัติ ผมเกลียดคู่หมั้นของผมโดยที่ยังไม่เห็นหน้าด้วยซ้ำ

ไม่ต้องถามถึงพ่อกับแม่ เพราะพวกท่านเสียไปนานมากแล้ว ปู่กับย่าเป็นคนเลี้ยงผม และย่าเพิ่งจะจากไปเมื่อสามปีก่อนด้วยโรคประจำตัว ตอนนี้จึงเหลือปู่แค่คนเดียว และผมต้องตามใจท่านทุกอย่าง เพราะผมไม่อยากให้ท่านเครียดจนต้องจากผมไป ผมอยากมีร่มโพธิ์ร่มไทร

ส่วนลินด์ ผมลืมเธอไปนานแล้ว เธอก็แค่ผู้หญิงหลงเงิน ไม่ภักดี ไม่ซื่อสัตย์ เสียแรงที่ผมเคยรู้สึกกับเธอ จนทำเรื่องบ้าบอ โง่เง่าสิ้นดี

(KEY: พรุ่งนี้พี่ไปรับ 5 โมงเย็น)

(KEY: ยังไงก็ต้องว่าง)

ผมกดส่งข้อความไปหาจิลลา มันคือการมัดมือชก และเธอต้องทำตาม หรือบางทีก็อาจจะไม่ทำตามเพราะจิลลาไม่ใช่คนที่จะฟังผมทุกอย่างอีกแล้ว

ผมคงจะปล่อยเธอไว้นานเกินไป เธอถึงได้มีคนอื่น ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรถ้าเธอจะไปมีใคร

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ นั่นมันเมียผม ผมยอมไม่ได้ที่เธอจะไปเป็นของคนอื่น แม้ตอนนี้ตามตัวจะมีแต่รอยสักก็เถอะ ยังไงจิลลาก็ยังเป็นจิลลาของผม

และไม่มีทางที่เธอจะเป็นของคนอื่นเด็ดขาด!!!

-END KEY-