05 กะทันหัน

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา…

เวลา 16.45 น.

ครืด ครืด ครืด…

“ค่ะพี่หมอคีย์”

(พี่ถึงแล้ว รออยู่หน้าตึก รถคันเดิม)

“จีนกำลังเก็บของค่ะ รอแป๊บเดียวนะคะ”

(ครับ) พี่หมอคีย์กดวางสาย ส่วนฉันก็นั่งเอานิ้วเคาะโต๊ะไปมา นี่คือวิธีใช้ความคิดของฉัน

ความจริงนั้น ฉันเลิกเรียนมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว และตอนนี้ฉันก็นั่งอยู่ในห้องนี้เพียงลำพัง ด้านเพื่อน 5 สหายก็มาทักถามว่าจะให้มารับไหม ฉันจึงตอบไปว่า ‘พี่หมอคีย์จะมารับ’

5 สหายของฉันพิมพ์กลับมาว่า ‘ห๊ะ!!!’ อย่างพร้อมเพรียงกัน

จริง ๆ แล้วฉันก็ตกใจไม่ต่างจากพวกเพื่อนหรอกค่ะ เพราะพี่หมอคีย์กลับมาแบบไม่บอกไม่กล่าวให้ฉันได้เตรียมใจ เขาแค่โทรมาพูดว่า ‘เลิกเรียนกี่โมง เรียนตึกไหน พี่จะไปรับ’

นั่นแหละค่ะ พอพูดมาแบบนี้ ฉันก็บอกไปว่า ‘เลิก 4 โมงครึ่งค่ะ เรียนตึกบี’ ทั้งที่จริงฉันเลิกเรียนบ่ายสองนิด ๆ

รู้ว่าเขาจะกลับมา แต่ไม่ได้ให้ความสนใจว่าจะกลับมาวันไหน และอย่างที่รู้กันว่า… เราไม่ค่อยโทรหรือทักหากัน

ฉันจึงไม่รู้เรื่องที่เขาจะมา

จิลลาคนดีตั้งตัวไม่ทัน กะทันหันเกินไป

ไม่ได้ขี้ขลาด แต่ไม่ได้เจอกันเป็นปี และเจอกันรอบนี้มันเหมือนฉันได้เปลี่ยนไปแล้ว ทั้งร่างกาย หัวใจ และความรู้สึก

ซึ่งฉันไม่คิดจะหนี เพียงแต่ขอเวลาตั้งหลักเท่านั้น และตอนนี้ก็หมดเวลาตั้งหลักแล้ว

ฉันลุกขึ้นยืน จัดเสื้อผ้าหน้าผมอย่างเรียบร้อย ซึ่งสภาพของฉันก็ไม่ได้เรียกว่าเรียบร้อยอะไรเลย หนำซ้ำวันนี้อากาศอบอ้าว จิลลาคนนี้จึงไม่พกเสื้อคลุม ย่อมเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้ว่ารอยสักนั้นโดดเด่นอยู่แล้ว

คงไม่พ้นได้ปะทะกันตัวต่อตัวในรอบปีกว่า

ห้านาทีต่อมา…

ฉันยังจำคำว่ารถคันเดิมได้ดี เพราะพี่หมอคีย์มักใช้รถคันนี้มาหา มารับ มาส่งฉันเสมอเวลาที่ฉันต้องการเจอเขา และย่อมแน่นอนว่า…หนึ่งปีนิด ๆ ที่ผ่านมา ฉันไม่ต้องการเจอเขา ซึ่งเขาคงดีใจกระโดดโลดเต้นที่ฉันไม่งี่เง่า

ที่กลับมาวันหยุดยาวนี้ก็คงเพราะเลี่ยงคุณปู่ของเขาไม่ได้ ถึงได้กลับมา

ฉันที่เดินออกจากตึก มองทางตรงก็เห็นผู้ชายร่างสูงยืนเอาหลังพิงรถ หันหน้ามาทางที่ฉันเดิน แต่ตอนนี้เขาก้มหน้ากดโทรศัพท์มือถือ เขาสวมรองเท้าผ้าใบยี่ห้อหนึ่ง ซึ่งราคาน่าจะแพงตามค่าความนิยม กางเกงที่สวมใส่คือกางเกงยีนส์ขายาวของแบรนด์ยอดนิยมเช่นกัน เสื้อที่ใส่มานั้นคือเสื้อฮู้ดสีดำ ใบหน้าปกปิดด้วยแมสปิดปากสีดำเช่นกัน และแน่นอนว่าเขาสวมหมวกปิดบังอำพรางใบหน้า

ก็ยังเป็นคนที่มีเสน่ห์ ทำให้ฉันใจเต้นแรงด้วยได้เสมอ ผู้ชายคนเดียวที่มีผลต่อคลื่นหัวใจของจิลลาคนนี้

ถ้าตัดคำว่า ‘ศิวะวานนท์’ ออก ฉันก็คือผู้หญิงที่ไม่มีอะไรเหมาะกับผู้ชายคนนี้สักนิด

ยิ่งรอยสักที่อยู่ตามร่างกายของฉัน เราสองคนก็ยิ่งแตกต่าง

ซึ่งฉันตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น!!!

แตกต่าง แต่ต้องอยู่ด้วยกัน

“ยังคงดูดีและทำให้จีนใจเต้นได้เสมอทุกครั้งที่เจอกันเลยนะคะ” ฉันเดินมาหยุดตรงหน้า และเอ่ยทักพร้อมกับฉีกยิ้มหวานรอเขา เสียงเอ่ยทักของฉัน ทำให้ผู้ชายที่กำลังกดโทรศัพท์มือถือราคาแพงนั้นเงยหน้ามองฉัน

คิ้วเข้มเริ่มขมวดเข้าหากันมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเริ่มมองสำรวจร่างกายของฉัน

นิ้วโป้งยื่นมาแตะบริเวณเยื้องขมับข้างขวาที่ใบหน้าของฉัน พร้อมเพ่งพินิจด้วยสายตาที่ดุดันขึ้นทีละนิด

ผ่านไปประมาณ 1 นาทีก็เกิดการตั้งคำถามขึ้นมา

“ตามเนื้อตามตัวนี่คืออะไรจีน” นี่คือสิ่งที่เขาเอ่ยถาม

“พี่หมอคีย์นี่ประหลาด เป็นถึงหมอฟันไม่รู้จักรอยสักเหรอคะ” และแน่นอนว่าฉันสวนกลับพร้อมตบท้ายด้วยรอยยิ้มร้ายเดียงสา เอ้ย! ไร้เดียงสาสิ

“จิลลา!” พี่หมอคีย์ดึงแมสปิดปากออกแล้วตะคอก ริมฝีปากอวบอิ่มรับกับใบหน้าขาวใสมาก ๆ ฉันเกลียดความหล่อของพี่หมอคีย์

“โอ๋ ๆ อย่าซีเรียสสิคะ ก็แค่สักคลายเครียดเองค่ะ จีนแค่เหงา ๆ ช่วงที่พี่หมอยุ่ง ๆ” ฉันรีบจับมือหนาขึ้นมาประสานและทำหน้าอ้อน

ตอแหลซะจริง จิลลาคนดี หึ!

“คลายเครียดอะไรเต็มตัวไปหมดจิลลา ผู้หญิงดี ๆ ที่ไหนเขาทำกัน”

“คนดีวัดกันที่รอยสักเหรอคะ ตรรกะป่วยหรือเปล่าคะพี่หมอคีย์ คนมีรอยสักใช่ว่าจะเป็นคนดีไม่ได้ เผลอ ๆ คนชั่วก็ชอบทำตัวดูดีกลบความผิดของตัวเองด้วยซ้ำ”

“พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น แต่จีนเป็นคู่หมั้นของพี่ จีนไม่ควร… โอเค กลับกันเถอะ” พี่หมอคีย์หยุดพูด และเปลี่ยนเรื่องพูดเมื่อฉันยืนแหงนหน้าจับจ้องด้วยสายตาที่กำลังจะเริ่มเอาแต่ใจ ที่ต้องแหงนหน้ามองเพราะฉันเตี้ยกว่าเขามาก

“…” ฉันยังอยู่ในท่วงท่าเดิม ด้านพี่หมอคีย์ก็เปิดประตูรถให้ฉัน และหันมาพูดอีกครั้ง

“ขึ้นรถครับ เดี๋ยวพาไปกินไอติม” เขาหันมาเอ่ยชวนด้วยรอยยิ้มที่โคตรฝืน ดูออกว่าไม่อยากร่วมทางกับฉัน

แต่แล้วไงล่ะ จิลลาแคร์ที่ไหน

“ร้านเดิมนะคะ” ฉันตอบรับด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสาก่อนจะเดินเข้ามานั่งในรถ และพี่หมอคีย์ปิดประตูรถให้

“ครับ” เขาก็ยังเป็นเขา ที่ทำดีกับฉันเพียงเพราะคำว่า ‘หน้าที่’

ในเมื่อเขาทำตามหน้าที่ แล้วทำไมฉันต้องอาย ต้องรู้สึกผิดที่ยืนเคียงข้างเขาด้วยภาพลักษณ์ที่ไม่คู่ควร

ในเมื่อฉันตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้

-ร้านไอติม-

“คุยกับใครนัก” นี่คือคำถามของพี่หมอคีย์ เขาเอ่ยถามฉันด้วยน้ำเสียงปกติ

“น้าจาค่ะ” ฉันไม่โกหกพี่หมอคีย์อยู่แล้ว เขาถามอะไรฉันก็บอก

แต่เขาต้องเป็นคนถามนะ เพราะถ้าให้ฉันเป็นคนบอกเล่าเหมือนเมื่อก่อน ฉันไม่เอาแล้ว

“น้าจาสบายดีใช่ไหม พี่ยังไม่ได้แวะเข้าไปเลย มาถึงก็เอาของไปเก็บแล้วก็โทรหาเรา” พี่หมอคีย์ถามและบอกเล่าไปในตัว พูดหลอกล่อให้ฉันคิดไปเองว่าตัวฉันนั้นสำคัญต่อเขา

ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงยิ้มร่า เพียงเพราะได้ยินประโยคที่เขาพูดเหมือนให้ความสำคัญ

“ก็สบายดีนะคะ แล้วพี่หมอคีย์เป็นยังไงบ้าง เรียนหนักไหม มีใครมาจีบคู่หมั้นของจีนไหมน้า…” เป็นฉันที่ลองถามบ้าง และฉันรู้คำตอบดี

คำตอบที่ไม่มีความจริงให้เชื่อ

“ใครจะมาจีบพี่ แหวนเราอยู่ในนิ้วพี่ตลอด ใคร ๆ ก็รู้ทั้งนั้นว่าพี่มีคู่หมั้นแล้ว” นี่ไงคำตอบ

ตอบแบบนี้ประจำ โคตรพระเอก โคตรแสนดี

“เหรอคะ น่ารักที่สุดเลยค่ะ แล้วนี่กลับวันไหนคะ” ฉันฉีกยิ้มเหมือนพึงพอใจในคำตอบ

“ตอนแรกพี่จะมาหนึ่งอาทิตย์ แต่งานพี่มันค้างอยู่ต้องรีบกลับไปทำ” โกหก ก็แค่ไม่อยากเดินเคียงข้างฉัน เวลาที่ฉันงี่เง่าอยากให้พาไปเที่ยวเหมือนทุกครั้งที่กลับมา

คงรีบกลับเพราะรับสภาพของฉันไม่ได้

แล้วไง ใครแคร์ เฮอะ!

“เหรอคะ งั้นก็อย่าอยู่นานเลยค่ะ เดี๋ยวเรียนไม่ผ่าน แล้วจะมีปัญหา” ไม่อยากอยู่ก็ไม่ต้องอยู่สิ ฉันไม่ง้อเหมือนเมื่อก่อนหรอกนะ

“จีนมีใครรึเปล่า” พี่หมอคีย์จดจ้องใบหน้าของฉันอีกครั้ง จ้องลึกเข้ามาในดวงตาฉัน

“ท่าทางของจีนเหมือนคนนอกใจพี่หมอคีย์เหรอคะ” ฉันจ้องหน้าพี่หมอคีย์

“ไม่รู้สิ เราไม่ได้เจอกันเป็นปี พี่ไม่โทรหา จีนก็ไม่โทรไม่ข้อความเหมือนเมื่อก่อน จีนเปลี่ยนไป”

“ประหลาดอีกแล้วนะคะพี่หมอคีย์ จีนจะโทรทำไมคะ ในเมื่อพี่หมอคีย์บอกว่ายุ่ง อยากได้เวลาเรียน จีนไม่กล้ารบกวนเวลาเรียนของพี่หรอกค่ะ” ฉันพูดแล้วฉีกยิ้ม ก่อนจะก้มลงตักไอติมเข้าปาก

“อยากไปเที่ยวไหนไหม” แล้วก็เกิดการเปลี่ยนเรื่องคุย

“ไม่ดีกว่าค่ะ พี่หมอคีย์กลับไปพักผ่อนเถอะ”

“จีนห่างเหินนะรู้ไหม” พี่หมอคีย์หยิบทิชชู่มาเช็ดมุมปากให้ฉัน มันคงเลอะไอติมมั้ง

“แล้วไม่ชอบเหรอคะ”

“จีน”

“ล้อเล่นค่ะ จีนแค่ล้อเล่น ห่างเหินอะไรคะ จีนแค่อยากให้พี่หมอคีย์พักผ่อนก็แค่นั้นเอง” ก็แค่จีนทนเห็นหน้าพี่หมอคีย์นานกว่านี้ไม่ได้ค่ะ

จีนปั้นหน้ามากกว่าไม่ได้แล้ว

-END JINLA