(5) เผชิญหน้าตัวการ

แม้จะยังทำใจกับเรื่องในวันนั้นไม่ได้แต่เฟรญาก็ไม่อยากปล่อยให้ตัวการหลุดลอยไปมากกว่านี้ เธอคอยเช็กตำแหน่งการอยู่ของแฟรงค์เรื่อยๆ บวกกับติดต่อพูดคุยกับเขาเหมือนปกติอีกครั้งเพื่อให้รับรู้สถานการณ์ของเขา ทุกอย่างที่ผ่านมายังปกติดีเขายังปลอดภัย

จนกระทั่งเข้าวันที่สาม

วันนี้เขาบอกว่าจะออกไปดื่มกับเพื่อน ซึ่งเป็นการออกนอกสถานที่ตอนกลางคืนที่ทำให้เธอคิดไว้ว่าบางครั้งอาจจะเป็นคืนนี้ได้

พอเวลาประมาณห้าทุ่มเธอไม่รอช้ารีบเข้าไปดูตำแหน่งของเขาและได้เห็นว่าเป็นที่ไหน แม้จะเป็นที่ที่เธอไม่อยากไปแต่เพื่อตามหาความจริงเธอจึงไม่รอช้าที่จะออกไปยังสถานที่ที่แฟรงค์ไป ไปอย่างไม่ได้บอกใครเผื่อว่ามีอะไรเกิดขึ้นจริงเธอจะได้รับรู้อะไรบ้าง

เฟรญาใส่เสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงยีนสีดำทะมัดทะแมงอย่างมาก เธอใส่วิกผมสีแดงพร้อมกับแต่งหน้าแต่งตาแบบสายฝอที่ค่อนข้างเข้มเพื่อหวังให้ใครที่อาจจะจำเธอได้จำไม่ได้ เพราะสถานที่ที่แฟรงค์นัดกับเพื่อนของเขานั้นเป็นที่ที่เธอไม่อยากไปที่สุด ที่ที่เธอไม่ได้ย่างกรายเข้าเป็นเวลาสองปีกว่า

ก่อนหน้านั้นเฟรญาได้คุยกับแฟรงค์ก่อนแล้ว เธอหลอกล่อถามจนรู้ว่าเขากับเพื่อนเปิดโต๊ะยืนด้านล่างไม่ได้ขึ้นนั่งชั้นบน นั่นทำให้เฟรญาเดินไปนั่งบาร์ด้านข้างของร้านพร้อมกับกวาดสายตามองหาเป้าหมายผ่านผู้คนมากมายท่ามกลางแสงไฟที่ค่อนข้างหลากสีและสลัว

แต่มันก็ไม่ได้ยากกับการจะหาคนที่เรารู้จักได้ เพราะแบบนั้นเฟรญาจึงล๊อคเป้าหมายไว้แล้วและนั่งดื่มเหมือนนักท่องราตรีทั่วไป ดื่มไปแล้วหันไปมองยังตำแหน่งของแฟรงค์เป็นระยะๆ อยู่แบบนั้นร่วมชั่วโมงได้ มองกระทั่งเห็นอีกฝ่ายเดินออกจากโต๊ะและกำลังเดินไปทางห้องน้ำ

เฟรญาลุกออกจากเก้าอี้แล้วตรงไปยังห้องน้ำไม่ต่างกัน เธอเดินไปด้วยท่าทีปกติเหมือนไม่มีอะไร แต่ยังไม่ทันที่เธอจะถึงทางเข้าห้องน้ำก็ได้เจอกับคนที่เธอตั้งใจตามมาเดินออกมาด้วยใบหน้าที่จะตื่นกลัวจนสายตาปิดไม่อยู่ เขาเดินนำชายฉกรรจ์สองคนที่อยู่ด้านหลังในระยะประชิดไปราวกับไม่มีอะไรน่าสงสัยแต่ไม่ใช่กับเฟรญา

แต่สิ่งที่น่าตกใจที่สุดสำหรับเฟรญาตอนนี้ไม่รู้จะเป็นสิ่งไหนก่อน ระหว่างแฟรงค์กำลังถูกพาตัวไป หรือคนที่กำลังพาตัวแฟรงค์ไป

เธอพยายามทำตัวปกติให้ได้มากที่สุดเหมือนไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งที่ภายในใจของเธอกำลังเต้นโครมครามอย่างหนัก เฟรญาหมุนกายกลับออกไปทันทีที่ปล่อยให้สามคนนั้นเดินผ่านไปจนพ้นโถงทางเดินเข้าห้องน้ำ เธอเดินออกมามองไปยังทิศทางที่เห็นแผ่นหลังนั้นแวบๆ แล้วเดินไปอย่างปกติ ซึ่งข้างหน้าคือทางหนีไฟหลังร้านที่คนนอกไม่ได้ใช้

เฟรญาสับสนไปหมดว่าทำไมคนที่เธอไม่คาดคิดถึงได้เข้ามาในเรื่องนี้ มันจะแค่ความบังเอิญหรือว่าสุดท้ายแล้วเป็นฝีมือของเขากันแน่

เพราะอดีตคุ้นเคยกับคลับแห่งนี้ดีทำให้เฟรญาลองเสี่ยงว่าที่ที่แฟรงค์จะถูกนำตัวไปคือด้านหลังของคลับ เป็นพื้นที่ห่างออกจากตัวคลับประมาณสองร้อยเมตรได้ ที่ตรงนั้นมีตึกร้างและไม่ค่อยมีใครผ่านเข้าไปเพราะมันเปลี่ยวมาก

ไม่ใช่ว่าเธอไม่กลัว แต่ตอนนี้มันเป็นทางเดียวที่เธอจะถอยไม่ได้อีกแล้ว เธออยากรู้จนทนไม่ไหวแล้วว่าเรื่องที่กวนใจเธอตลอดหลายเดือนที่ผ่านมามันจะไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคนๆ นั้นจริง และเธอก็หวังนะว่ามันจะไม่ใช่เขาอย่างที่คิด

แต่น่าเสียดาย...

“มึงไม่รู้เหรอว่าเฟย์มันมีผัวแล้ว” น้ำเสียงราบเรียบของชายคนหนึ่งดังขึ้นถามแฟรงค์ที่ถูกกระทืบอยู่กับพื้น

“จะเป็นไปได้ยังไง” แฟรงค์ถามออกไปอย่างไม่อยากเชื่อเพราะเขาก็คุยกับเธอมาสักระยะแล้ว

“หึ! ถ้าไม่อยากเดือดร้อนก็อย่าไปยุ่งกับผู้หญิงแรดนั่นอีก” น้ำเสียงเรียบนิ่งติดเย้ยหยันเตือนอีกฝ่ายขึ้นด้วยท่าทีสบายๆ

“นายเป็นแฟนเฟย์เหรอ” แฟรงค์ถามพร้อมความเจ็บปวดทางร่างกายที่มาถึงก็ถูกทำร้ายทันที

“จำไว้แค่ว่า ผู้หญิงคนนั้นมันไม่รู้จักรักใคร” เขาไม่ได้ตอบแต่ย้ำเตือนอีกฝ่ายขึ้นอีกรอบ พูดจบก็หมุนตัวเดินออกไปอย่างไม่ได้คิดเอาอีกฝ่ายปางตาย แค่สั่งสอนให้เจ็บตัวแล้วหวาดกลัวจนออกห่างจากเฟรญาก็เท่านั้น

ส่วนเหตุผลที่ทำแบบนี้ก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าความสะใจ

เพียงแต่ครั้งนี้...

“.....” ร่างบางของเฟรญาโผล่พรวดออกมาจากข้างตึกที่เธอเดินมาถึงและเดาไม่ผิดจริงๆ ว่าอาจจะเป็นที่นี่

มาทันได้ยินเสียงที่คุ้นเคยอย่างไม่อยากจดจำ คนที่อยู่เบื้องหลังความวุ่นวายของชีวิตเธอหลายเดือนมานี้นั่นเอง

“!” ร่างสูงในชุดดำผงะเล็กน้อยจนแทบมองไม่เห็นหลังจากเห็นร่างบางของหญิงสาวปรากฎตัวต่อหน้าเป็นครั้งแรกในรอบเกือบสามปี คนที่แม้จะพยายามปกปิดใบหน้าที่แท้จริงแค่ไหนแต่เขากลับจำเธอได้ในทันที

เฟรญาก้าวไปข้างหน้าโดยที่ยังจดจ้องใบหน้าเรียบนิ่งของร่างสูงไม่ละสายตา มองใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่แทบไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดมากนักแต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน กระทั่งเธอก้าวมาหยุดตรงหน้าเขา

เพี้ยะ!