EP 1 | นอกใจ

โอ๊ยยย! ทำไมถึงรู้สึกเวียนหัวแบบนี้นะ

เมื่อคืนกลับบ้านมายังไงทำไมจำไม่ได้เลยล่ะเนี้ย- -* ฉันค่อยๆ กะพริบตาพลางหันมองรอบๆ ห้อง บรรยากาศที่แสนคุ้นเคยนี่มันห้องฉันนี่หว่า

“ทำไมจำอะไรไม่ได้เลยวะ”

ฉันลุกขึ้นจากเตียงพลางใช้มือทุบที่ขมับของตัวเองเบาๆ เผื่อจะช่วยบรรเทาอาการปวดหัวของตัวเองได้บ้าง

“เฮ้ย!”

คนในกระจกคือฉันเหรอเนี้ย! ตาบวมปูดอย่างกับคนร้องไห้มาร้อยวัน ใต้ตาดำคล้ำเพราะเลอะไปด้วยคราบมาสคาร่าแถมยังมีสิวโผล่ขึ้นมาตรงหน้าผากหนึ่งเม็ดอีกด้วย

“อะไรวะเนี้ยยย”

ที่สำคัญคือปากบวมเจ่อยิ่งกว่าคนแพ้อาหารทะเลเสียอีก หวังว่าเมื่อคืนคงไม่ได้ไปสร้างเรื่องอะไรไว้ที่ไหนหรอกนะ

หลังจากจัดการอาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็เดินลงมาข้างล่างเจอคุณพ่อกับคุณแม่กำลังนั่งทานข้าวอยู่พอดี

“มีอะไรกินบ้างคะ หิวจัง อ้าวว”

แม่หันมามองหน้าฉันก่อนจะส่งค้อนขวับ!มาให้วงใหญ่เชียว ส่วนพ่อปรายตาขึ้นมามองฉันสลับกับแม่พลางส่ายศีรษะเบาๆ

“แม่งอนอะไรเพิร์ลเหรอคะ”

ฉันรีบเดินเข้าไปกอดเอวแม่ไว้หลวมๆ พลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อนทันที ก่อนจะร้องออกมาด้วยความเจ็บแต่ไม่ได้เจ็บมากหรอกการแสดงล้วนๆ

เพียะ!

“โอ๊ยยยย”

“อย่ามาเวอร์ แม่ตีนิดเดียว”

แม่หันมาพูดกับฉันก่อนจะสะบัดหน้าหันไปมองทางอื่นอีกครั้ง ฉันนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ ท่านพร้อมกับแม่บ้านที่ยกถ้วยโจ๊กมาเสิร์ฟให้

“ปวดหัวอยู่มั้ยลูก”

“นิดหน่อยค่ะพ่อ แม่งอนเพิร์ลเรื่องนี้เหรอคะ”

“รีบทานให้เสร็จเลย เรามีเรื่องที่ต้องคุยกันยาว!”

ประโยคของแม่เล่นเอาฉันลอบกลืนน้ำลายลงคอทำทันที ปกติแม่จะเป็นคนใจดีและใจเย็นมากๆ แต่ถ้าแม่งอนฉันขนาดนี้สงสัยว่าจะเรื่องใหญ่

ฉันนั่งกวนโจ๊กในถ้วยไปมา เมื่อเริ่มตั้งสติได้ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็ค่อยๆ ฉายซ้ำเข้ามาในสมองของฉัน

อีวานรักครั้งแรกและแฟนคนแรกนอกใจฉัน เหอะ! ทำไมแค่คิดก็รู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตาขึ้นมาเลยนะ

“เพิร์ล”

“...”

“เพิร์ลลูก”

“คะ คะแม่”

ตอนนี้พ่อกับแม่กำลังนั่งมองหน้าฉันเป็นตาเดียว เอ่อ... ฉันคงเหม่อไปสินะ

“มีอะไรอยากจะบอกแม่มั้ยลูก”

แม่ฉันลืมเรื่องที่งอนไปแล้ว ตอนนี้ท่านหันมาถามพลางยกมือขึ้นลูบหลังฉันเบาๆ ฉันมองหน้าพ่อและแม่สลับกันก่อนจะตอบออกไป

“เพิร์ล...เลิกกับอีวานแล้วนะคะ ฮึกๆ ฮืออออ”

ค่ะ! สุดท้ายก็บ่อน้ำตาแตก แต่เห็นฉันร้องไห้หนักขนาดนี้ตอนที่อยู่ต่อหน้าเขา คนอย่างฉันไม่มีน้ำตาสักหยดไหลออกมาให้เห็นหรอกนะคะ

ยี่สิบสี่ชั่วโมงก่อนหน้า....

@คลอส เชน ฮอสปิคอล-เปโดร

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เชิญค่าาาา~”

เมื่อได้ยินคำอนุญาตของฉันประตูห้องตรวจก็ถูกเปิดออกก่อนจะปรากฎร่างของคุณหมอมิเชล หมอสูติเพื่อนในแผนกของฉันเองค่ะ

“เพิร์ลจ๋าาาา~”

เสียงหวานมาแบบนี้มีอะไรให้ช่วยชัวร์ๆ เพราะปกติเราเป็นเพื่อนกันแบบหยุมหัวมากกว่า- -*

“เข้าเรื่องเลย”

“แกอ่ะ! ชิ”

ไอ้ท่าทางสะบัดสะบิ้งนั้นขอซื้อไปโยนทิ้งได้ป่ะ! ถ้าพยาบาลหรือผู้ป่วยเข้ามาเห็นคงจะหมดศรัทธาในตัวแพทย์หญิงมิเชลไปเลยล่ะ

“วันนี้แกมีนัดกับอีวานไปไหนหรือเปล่า”

“ไม่มีเพราะวันนี้ฉันเข้าเวรดึก”

อีวานคือแฟนของฉันเองค่ะ เราคบกันตั้งแต่ฉันอายุสิบเจ็ดจนตอนนี้อายุยี่เจ็ดจะยี่สิบแปดแล้วค่ะ คบกันมาเกือบสิบเอ็ดปีแล้วเป็นเวลาที่นานมากจนใครๆ ก็อิจฉาในความรักของฉัน

“พอดีเลยยยยย~”

นอกจากจะพูดเสียงหวานแล้ว มิเชลยังทำตาเป็นประกายราวกับลูกหมามองเห็นลูกชิ้น เอ่อ...อย่าบอกเธอนะว่าฉันคิดแบบนี้

“ทำไม”

“ฉันจะเข้าเวรดึกคืนนี้แทนแกเอง แกจะได้มีเวลาไปสวีทกับสุดที่รักของแกไง ดีมั้ยๆๆๆ”

“ทำไมจู่ๆ จะมาเข้าเวรแทนฉัน”

ฉันหรี่ตาพลางมองหน้ามิเชลอย่างจับผิด ต้องมีอะไรแอบแฝงแน่นอนไม่งั้นเพื่อนสาวของฉันไม่ลงทุนมาขอแลกเวรดึกกับฉันแน่นอน

“แบบว่า คือว่า เอิ่ม...”

“จะบิดอีกนานมั้ยเนี้ย เสียเวลา”

บิดจนเสื้อกาวน์จะขาดแล้วมั่งนั่นน่ะ = =’

“คือคืนพรุ่งนี้ฉันมีนัดเดท”

“แกก็เลยมาแลกเวรกับฉันเพื่อให้ฉันเข้าเวรแทนวันพรุ่งนี้”

“ถูกต้องนะค้าาาา~”

“เออ ก็แค่นี้ แกจะลีลาทำไมวะเนี้ย”