บทที่ 7 เด็กหัดพูด 2

คฤหาสน์แอนโทเนีย

รถลีมูซีนสีดำคันใหญ่วิ่งเข้ามาจอดในที่จอดรถของคฤหาสน์ ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดนักศึกษา อุ้มเด็กน้อยหน้าตาน่ารักน่าชังก้าวลงมาจากรถ ตามมาด้วยรถตู้สีขาวป้ายแดงที่คุณหญิงนั่งออกไปข้างนอกในวันนี้วิ่งเข้ามาจอดข้างกัน และมีรถตู้ของทางร้านขายเสื้อผ้าและอุปกรณ์ของเด็กวิ่งตามเข้ามาติด ๆ

"นิด ไปเรียกคนของเรามาช่วยกันขนไป แล้วเอาขึ้นไปไว้ที่ห้องใหญ่ฝั่งซ้ายนะ ต่อไปจะหัดให้หนูดีนอนห้องนั้น" คุณหญิงเอื้องฟ้าสั่งนิดทันทีที่เดินลงมาจากรถ แล้วเดินตามลูกชายเข้าไปในบ้าน

"ป้าแก้วล่ะแม่" "แก้ว!" ชายหนุ่มถามหาแม่บ้านที่ดูแลตัวเองมาตั้งแต่เด็ก ตามมาด้วยเสียงเล็ก ๆ พูดตามก่อนจะยิ้มให้คุณหญิงจนตาหยี

"รู้มากจริงเรา ป้าแก้วไปวัดน่ะลูก เห็นบอกว่าคืนนี้คืนที่ 2 แม่เลยบอกให้เกณฑ์เด็กในบ้านเรานี่แหละไปฟังสวดแม่ของหนูดีเค้า แล้วพรุ่งนี้แม่จะไปเป็นเจ้าภาพให้เอง" คุณหญิงเอื้องฟ้าตอบลูกชายพร้อมกับลูบหัวเด็กน้อยเบา ๆ อย่างแสนสงสาร ทั้งสะท้อนใจว่าเด็กอายุแค่นี้ทำไมถึงได้อาภัพนัก เธอขาดทั้งพ่อและแม่ในเวลาใกล้เคียงกันเหลือเกิน

"มึง!" คนตัวเล็กในอ้อมแขนของแดดดี๊ยังหนุ่มเรียกพร้อมกับชี้หน้าไคที่เดินเข้ามาในบ้านทันทีพร้อมกับยิ้มสวยโชว์ฟันให้จนตาหยี แต่คุณหญิงที่อยู่ใกล้ถึงกับสะดุ้งเอามือทาบอก

"คุณหนูครับ ไคครับ ลุงไค" ไครีบแก้พร้อมกับเดินมาบอกชื่อตัวเองแล้วจับนิ้วเล็ก ๆ ที่ชี้หน้าตัวเองเมื่อครู่มาถูแก้มสาก ๆ ของตัวเองจนเด็กน้อยหัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างชอบใจ แล้วเอานิ้วชี้หันไปถูหน้าหล่อใสของคนอุ้มแล้วทำปากจู๋มองหน้าทำตาปริบ ๆ เพราะหน้าของไคมีตอเคราสากนิ้ว แต่หน้าของมาเฟียสไม่มี

"ไค!" เด็กน้อยว่าพรางชี้นิ้วไปหาไค มาเฟียสเลยวางเธอลงพื้นแล้วมองว่าเธอจะทำอะไร ซึ่งทันทีที่เท้าแตะพื้นเด็กน้อยก็ก้มมองเท้าเปลือยเปล่าของตัวเองแล้วเงยหน้ามองชายหนุ่มนิ่ง ๆ แล้วก้มมองเท้าตัวเองอีกรอบ ซึ่งการกระทำของเธอคุณหญิงถึงกับกลั้นขำแล้วมองคน 2 วัยว่าจะสื่อสารกันแบบไหน

"มองหน้าแดดดี๊สลับตีนนี่คือยังไง จะบอกว่าหน้าแดดดี๊เหมือนตีนเหรอ" ชายหนุ่มเท้าเอวแล้วก้มลงถามเด็กน้อย หนูดีรีบจับมือใหญ่ไว้ทันทีแล้วก้มมองเท้าตัวเอง ก่อนจะเงยมองหน้าชายหนุ่มอีกรอบ

"ตีน! มึง!" คำพูดสั้น ๆ ของเธอทำเอาคุณหญิงอ้าปากค้างเอามือกุมขมับเหมือนปวดหัวที่สุด

"หนูดี ไม่พูดแบบนั้นค่ะลูก" "พูด!" เสียงเล็ก ๆ สวนคำพูดคุณหญิงขึ้นทันที

"ใครสอนหนูดีแบบนี้กันเนี่ย วันนี้น้องยังไม่พูดอะไรมากมายแบบนี้เลยนะ" คุณหญิงหันมาถามพร้อมกับมองหน้าไคดุ ๆ

"อย่ามองแบบนั้นครับคุณหญิง ได้มาจากนายครับ วันนี้หนูดีพูดว่า ดอน เหมือนที่นายเรียก แล้วก็มึงเหมือนตอนนายคุยกับพวกผม และอีกคำก็เมื่อกี๊เลยครับ แต่ผมพยายามสอนน้องเรียกชื่อผมแล้วน้องไม่จำครับ" ไคว่าพร้อมกับยิ้มแห้ง ๆ กับที่มาของศัพท์ใหม่ของเด็กหัดพูด

"มาเฟียส ต่อไปจะพูดอะไรต่อหน้าหนูดีต้องระวังหน่อยนะลูก เด็กกำลังจำ แล้วถ้าแม่เขาไม่ป่วยเขาก็คงจะพูดเก่งมากแล้ว" คุณหญิงหันไปพูดกับลูกชายพรางถอนหายใจแล้วมองหน้าเด็กน้อยตาละห้อย

"ดอน!" หนูดีรีบเรียกคนที่เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับยิ้มจนตาหยี แล้วมองเท้าของตัวเองสลับกับมองหน้าดอนเหมือนมีความหวังอะไรซักอย่าง ดอนรีบเดินเข้าไปหาแล้วย่อเข่าลงอุ้มเด็กน้อยขึ้นยิ้ม ๆ

"หนูดีของลุงดอนจะเอาอะไรครับ"

"อึ๊!" คำบอกของเด็กน้อยทำเอาดอนกระพริบตาปริบ ๆ "อึ๊!" ว่าพร้อมกับชี้ไปบนห้องนอนของมาเฟียสที่เธอเข้าห้องน้ำเมื่อเช้า

"อ๋อ...โอเค รู้เรื่อง นายครับหนูดีจะเข้าห้องน้ำห้องนายครับ" ดอนพยักหน้าแล้วหันไปบอกนายยิ้ม ๆ

"แล้วแกรู้เรื่องได้ไงวะ" ไคถามเพื่อนเบา ๆ เพราะกลัวเด็กน้อยได้ยิน

"สังเกตน่ะ ตอนเข้าในร้านของเล่นพอนิดวางก็มองเท้าตัวเองสลับมองหน้าแบบนี้แหละ ประมาณว่าเท้าเปล่าเดินไม่ได้" ดอนตอบเพื่อนพร้อมกับอุ้มเด็กน้อยเดินตามผู้เป็นนายขึ้นบนห้อง

"แล้วเมื่อกี๊ชี้หน้าเรียกชื่อกู เอ้อ ไค ด้วยนะ" ไคว่าขึ้น

"อันนั้นคือเขาเรียกให้แกมาอุ้ม เขาไม่อยากให้แดดดี๊เขาหนัก" ดอนหันไปตอบเพื่อนยิ้ม ๆ แล้วหันไปคุยกับเด็กน้อย "เนอะหนูดีเนอะ ลุงดอนพูดถูกใช่มั้ยลูก" "ถูก!" เด็กน้อยตอบพร้อมกับพยักหน้าหงึกหงักยืนยันคำพูดของดอน ส่วนคุณหญิงเอื้องฟ้ามองตาม 3 หนุ่มขึ้นไปบนบ้านก่อนจะถอนหายใจ แล้วยืนมองเด็กในบ้านขนข้าวของที่ซื้อมาให้หนูดีขึ้นบ้านร่วมกับพนักงาน และมีรถอีกคันวิ่งเข้ามาในบ้าน สักพักบรรดาการ์ดต่างหอบหิ้วของเล่นและอาหารเสริมเด็กเข้ามาในบ้านแล้วมองหน้าเจ้าของบ้านอย่างรอคำสั่ง

"เอาวางไว้ในห้องนั่งเล่นนี่แหละเดี๋ยวให้นิดเขาจัดการ เออ...กันต์ ขึ้นไปบอกนิดหาสลิปเปอร์กับถุงเท้าของหนูดีไปให้ที่ห้องของคุณชายทีนะ ไม่มีถุงเท้ารองเท้าเขาไม่ยอมเดิน" คุณหญิงสั่งเด็กในบ้านที่เดินลงมาพอดี ทำให้เขาต้องเดินขึ้นบ้านไปอีกรอบ แล้วเดินกลับมาพร้อมกับอุ้มเด็กน้อยลงมาด้วยในสภาพใส่ถุงเท้ารองเท้าเรียบร้อย

"อ้าว!! แล้วแดดดี๊เขาไปไหนแล้วล่ะ" คุณหญิงถามกันต์

"อึ๊!" "อาบน้ำครับ" เสียงเล็ก ๆ ตอบคุณหญิงสวนกันต์ขึ้นอย่างน่าเอ็นดู แล้วเงยหน้ามองตามเสียงของดอนกับไคที่เดินคุยกันลงมา

"ดอน มึง!" เด็กน้อยเรียกชื่อ 2 หนุ่มพร้อมกับชี้หน้าทันที ทำเอาคุณหญิงถึงกับกุมขมับ เพราะไคพยายามบอกชื่อตัวเองหลายรอบแต่เธอก็ยังจำคำที่ แดดดี๊ของเธอเรียกเขาอยู่

"ย่าว่าย่าต้องบอกแดดดี๊หนูเรียกลุงไคใหม่แล้วล่ะ หนูดีจะเรียกลุงไคแบบนี้ตลอดไปไม่ได้ลูก" คุณหญิงว่ากับเด็กน้อยแล้วมองกันต์ที่วางเธอลงบนพรม และทันทีที่เท้าถึงพื้นก็รีบวิ่งไปหาถุงสีขาวที่ข้างในมีตุ๊กตากบสีเขียวตัวไม่ใหญ่นักจับเอามาวางที่พรมแล้วใช้นิ้วเล็ก ๆ ดีดตรงด้านหลังเหมือนที่นิดสอนเล่นเมื่อเช้า แต่มันไม่ยอมขยับทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองหน้าดอนตาปริบ ๆ เหมือนขอความช่วยเหลือ

"น่าจะงานงอกละ เมื่อเช้านิดทำกบกระดาษให้ แล้วกบตัวขนาดนั้นจะกระโดดได้ยังไงล่ะลูกเอ๊ย" คุณหญิงว่าพรางส่ายหน้าขำ ๆ มองเด็กน้อยที่ตอนนี้นั่งลงกับพรมใช้นิ้วพยายามดีดก้นกบจริงจังอย่างน่าเอ็นดู

"ผมว่าคงต้องไปหาซื้อกบพลาสติกมาให้เล่นแล้วล่ะครับคุณหญิง" ดอนว่าพรางเดินไปนั่งลงข้าง ๆ เด็กน้อยแล้วดึงถุงใส่ของเล่นที่เป็นตัวต่อหลากสีออกมาวางที่พรมก่อนจะเทกระจายต่อหน้าเธอ "ลุงดอนว่าหนูดีเล่นอันนี้ดีกว่าครับ"

"อือ..." เด็กน้อยพยักหน้าหงึกหงักแล้วมองดอนต่อตัวต่ออย่างตั้งใจจนเสร็จแล้วเอามือผลักจนมันล้มลงมาทั้งแผง ตามมาด้วยเสียงหัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจของเธอ ทำให้คุณหญิงที่นั่งอยู่ไม่ไกลเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะยิ้มเศร้า ๆ กับเด็กน้อยที่ไม่รู้เดียงสาคนนี้ เธอใสสะอาดจนน่าถนอมและคุณหญิงก็ตั้งใจว่าจะดูแลให้ดีให้มีอนาคตที่ดีในวันข้างหน้า และดูแลให้เหมือนลูกสาวในสายเลือดของท่านคนหนึ่ง

ตลอดทั้งเดือนหลังจากเสร็จงานศพของแม่หนูดีเรียบร้อยแล้ว คุณหญิงเอื้องฟ้าได้โทรไปเล่าเรื่องความคืบหน้าของเด็กน้อยให้สามีอยู่ต่างประเทศทราบและบอกเขาว่าจะรอกลับพร้อมกับลูกชายที่กำลังจัดการเรื่องมหาวิทยาลัยให้เรียบร้อยและดำเนินเรื่องเอกสารของเด็กน้อยเพื่อจะนำเธอกลับไปด้วย

มาเฟียส จากหนุ่มหล่อที่ชอบสังสรรค์กับเพื่อน ๆ ทุกคืนที่ผับตัวเองกลับกลายเป็นคนกลับบ้านเร็วไม่เถลไถลหรือไปที่อื่นโดยไม่จำเป็น เพื่อจะได้อยู่กับเด็กน้อย เขาพยายามที่จะสอนภาษาที่เขาถนัดให้เธอโดยการพูดคุยเป็น 2 ภาษาซึ่งพัฒนาการของหนูดีก็ไวเกินคาด เพราะเธอสามารถที่จะเข้าใจศัพท์ง่าย ๆ ได้ไว แต่สิ่งที่ผู้เป็นแม่ของชายหนุ่มปวดหัวคือหนูดีมักจะจำคำที่มาเฟียสพูดทุกคำและพูดตามได้อย่างรวดเร็ว และบางคำก็ไม่ได้น่ารักมากนัก...