บทที่ 6 เด็กหัดพูด

"คุณชายมาเฟียส แอนโทเนีย ฟาสเทอร์" ป้าแก้วบอกชื่อยิ้ม ๆ

"ใช่ ใช่! คุณชายมาเฟียสค่ะ เห็นคนนั้นบอกว่าเธอซื้อไปให้ลูกสาวค่ะ เห็นมากัน 3 คนแล้วเลือกอยู่นาน เราเลยคัดไซส์ให้เธอเลยเหมาหมดนี่เลยค่ะ ยังไงคุณลูกค้ารอซักครู่นะคะเดี๋ยวหนูไปหยิบชุดนี้มาให้ใหม่" ดาวตอบและเล่าพร้อมกับยิ้มก่อนจะบอกให้คุณหญิงรอ แล้วทำท่าจะเดินไปหยิบชุดแต่ต้องขมวดคิ้วหันมามองหน้าป้าแก้วคนที่บอกชื่อชายหนุ่มถูกต้องงง ๆ "เอ่อ...เมื่อกี้คุณลูกค้าทราบชื่อน้องคนนั้นได้ยังไงคะ"

"จะไม่ให้รู้ได้ยังไงจ๊ะ นั่นลูกชายฉันเองค่ะ แล้วเหมาหมดนี่เลยหรือคะ" คุณเอื้องฟ้าตอบยิ้ม ๆ พรางปลายตามองบรรดาชุดต่าง ๆ แล้วอีกหลายถุงที่ใส่ชุดไว้เรียบร้อยแล้ว

"ค่ะ มีรองเท้า กระเป๋า แล้วก็ชั้นในด้วยค่ะ" ดาวตอบพร้อมกับยิ้มแห้ง ๆ *จะคืนของมั้ยเนี่ยทรงคุณหญิงคุณนายซะด้วย รูดไปตั้งสามแสน*

"เอ้อ...เราไม่ทันเค้าแล้วป้าแก้ว แดดดี๊เค้าไวกว่าคนแก่อย่างเราเยอะเลย" คุณหญิงหันไปพูดกับป้าแก้วยิ้ม ๆ "งั้นหนูเอาตามนี้แหละแต่คละสีได้มั้ยลูก ราวนี้มีแต่ชมพูกับเหลืองเลย คุณย่าว่าเปลี่ยนเป็นสีอื่นบ้าง เอ้อ...กางเกงนี่ก็น่ารักนะป้าแก้ว เอาด้วยค่ะ แล้วรองเท้าผ้าใบลุย ๆ มีด้วยมั้ยคะ สีนี้ก็น่ารัก เอาด้วย...อันนี้ ฯลฯ" คุณหญิงหันไปพูดกับพนักงานยิ้ม ๆ แล้วเริ่มต้นเดินเลือกเสื้อผ้ากับของใช้กับป้าแก้วอย่างสนุกสนานเหมือนจะไม่ยอมแพ้ลูกชายที่มาก่อน จนพนักงานยิ้มแก้มปริกับยอดถล่มทลายในวันนี้

ทางด้านมาเฟียส

หลังจากเดินออกจากร้านขายเสื้อผ้าเด็ก ชายหนุ่มเดินตรงไปที่ร้านของอาหารเสริมประเภทนมของเด็ก เขาสั่งให้นำนมยี่ห้อที่ดีที่สุดไปส่งที่บ้านหลายโหลจนพนักงานอ้าปากค้าง แล้วเดินออกมาจากร้านเดินเข้าร้านขายของเล่นเสริมทักษะที่อยู่ติดกัน

"เรียบร้อยแล้วครับนาย ผมสั่งให้เอาไปส่งภายในวันนี้เลยครับ" ดอนเดินเข้าไปรายงานยิ้ม ๆ แล้วมองตุ๊กตาแมวตัวใหญ่ในมือชายหนุ่มซึ่งดูแล้วน่าจะตัวโตกว่าหนูดีตอนนั่งซะอีก

"อืม...เด็ก 2 ขวบมันต้องเล่นอะไรวะ" ถือตุ๊กตาแล้วหันมาถามคนสนิทงง ๆ

"เอ่อ...ไม่รู้ครับ ผมก็ไม่เคยมีลูก แล้วบ้านเราไม่เคยมีเด็กเล็ก ๆ นอกจากลูกหมาครับนาย" ดอนตอบพร้อมกับยิ้มแห้ง ๆ *ถือไม่วางเลยนั่นตกลงจะซื้อให้หนูดีหรือจะเล่นเองกันวะนายกู* ดอนคิดในใจ

"ดี๊!" เสียงเล็ก ๆ เรียกที่หน้าประตูทางเข้าร้านทำให้ดอนหันขวับไปมองตาโตทันที ที่เห็นนิดยืนอุ้มหนูดีอยู่หน้าร้าน

"หนูดี มากับใครลูก มาหาลุงดอนครับ" ดอนรีบเดินมาหาเด็กน้อยพร้อมกับอ้าแขนเตรียมอุ้ม ซึ่งเจ้าเล็กก็อ้าแขนเข้าหาอย่างรู้งานทันที

"คุณหญิงพามาซื้อเสื้อผ้าน่ะพี่ดอน บ่นใหญ่ว่าพี่เอาอะไรมาให้หลานท่านใส่ นี่คงจะเข้าไปเหมาร้านเขาแล้วมั้ง" นิดว่าพรางส่งเด็กน้อยให้ดอน

"นายซื้อแล้ว รีบไปบอกคุณหญิงเลย เดี๋ยวบอกนายให้เดินไปหา" ดอนว่าพรางมองหน้าเด็กน้อยยิ้ม ๆ

"ดี๊!" นิ้วชี้กลมป้อมชี้เข้าไปในร้านอย่างรู้ความพร้อมกับบอกบุคคลที่เธอตามหา

"เรียกลุงดอนก่อนแล้วจะพาไปหาดี๊ครับ" ดอนบอกยิ้ม ๆ "ดอน" เด็กน้อยรีบพูดชื่อดอนทันที ทำให้ชายหนุ่มยิ้มกว้าง เพราะนอกจากดี๊ที่เธอเรียก ชื่อเขานับว่าเป็นคำที่ 2 ที่เธอพูด "เยส! งั้นไปหาแดดดี๊กันครับ"

"เยส!" เสียงเล็ก ๆ ว่าตามพร้อมกับกอดคอหอมแก้มดอนทันที

"ประจบเก่งนะเรานี่ งั้นนิดไปหาคุณหญิงนะพี่" นิดว่าพรางลูบหัวเด็กน้อยอย่างเอ็นดูแล้วบอกดอนก่อนจะเดินออกจากร้านแล้ววิ่งไปที่ร้านเสื้อผ้าเด็กทันที ส่วนดอนอุ้มหนูดีเดินเข้าไปในร้านหานายหนุ่มที่กำลังมองบรรดาตุ๊กตาต่าง ๆ อยู่ที่โซนของเล่นผู้หญิงตามที่พนักงานแนะนำอย่างเคร่งเครียด เพราะเขาไม่เห็นประโยชน์ที่จะทำให้ของเล่นพวกนี้เสริมพัฒนาการของหนูดีได้

"ดี๊!" เสียงเล็ก ๆ เรียกข้างหลังทำเอาพนักงานที่ยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ หุบยิ้มแทบจะทันที ส่วนคนที่จำเสียงได้รีบหันขวับกลับมามองพร้อมกับยิ้มกว้างแล้วหันมาเต็มตัวอ้าแขนรอรับเด็กน้อยจากคนสนิท

"ไง คนเก่งมากับใครนี่" น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยขึ้นพร้อมกับรับเด็กน้อยไปอุ้ม

"มากับคุณหญิงครับนาย นิดบอกว่าตอนนี้ซื้อของอยู่ร้านขายเสื้อผ้าเด็กครับ" ดอนตอบพร้อมกับมองไคที่เดินเข้ามาในร้าน

"ดอน!" เด็กน้อยเรียกชื่อพร้อมกับชี้ไปที่ไคทันที

"นั่นไม่ใช่ดอนครับ นี่ดอน (จับนิ้วเล็ก ๆ ชี้มาที่หน้าตัวเอง) นั่นไค (หันนิ้วเธอไปชี้ที่ไค)"

"ทำไมหนูดีเรียกชื่อมึงได้ล่ะ" มาเฟียสขมวดคิ้วถาม

"มึง!" เด็กน้อยรีบว่าตามทันที

"นั่นไง คำใหม่มาอีกละ" ดอนว่าพรางถอนหายใจ

"มึง!" ว่าพรางชี้หน้าไค แล้วยิ้มโชว์ฟันสวยจนตาหยี เหมือนภูมิใจกับคำใหม่ของตัวเอง

"เอาล่ะ ต่อไปอย่าพูดคำหยาบต่อหน้าลูกกูอีก เด็กกำลังจำเนี่ย" แดดดี๊ยังหนุ่มหันไปพูดกับ 2 ผู้ติดตามนิ่ง ๆ แต่ดูเหมือนเธอจะจำคำพูดเขาได้ง่ายมาก "กู! จำ!" 2 คำต่อกันทำเอาดอนกับไคถึงกับกลั้นขำ เพราะคนห้ามพูดกลับเป็นคนที่พูดออกมาเองและดูเหมือนเธอจะจำได้เร็วมาก (เด็ก 2 ขวบกว่า แม่ใส่เครื่องช่วยหายใจตลอดเวลาเลยไม่ค่อยได้พูดกับลูก ครั้นเวลาแม่ทรุดพยาบาลจะนำเธอออกจากห้องทำให้เธอกลัวแล้วไม่กล้าพูดด้วย แต่พอมาอยู่ข้างนอกมีคนพูด เธอเลยพยายามจำและพูดตาม แต่เพราะพยาบาลมีแต่ผู้หญิงเธอเลยกลัวคุณหญิงกับป้าแก้ว แต่เธอไม่กลัว 3 หนุ่มเพราะเธอไม่เคยเจอหมอผู้ชาย)

"โอ้...โน ไม่ดีครับ หนูดีไม่พูดคำนี้" ชายหนุ่มว่ากับเด็กน้อยพร้อมกับลูบหัวเธอเบา ๆ

"ดี!" ศัพท์คำใหม่ของเธอโผล่มาพร้อมกับพยักหน้าหงึกหงัก แล้วมองตามสายตาของเธอกับตุ๊กตากบตัวสีเขียวไม่ใหญ่มากนัก เพราะมันคล้าย ๆ กับที่นิดพับให้เมื่อเช้าและสีคล้าย ๆ กัน (นิดเอากระดาษห่อของขวัญของคุณหญิงสีเขียวมาพับให้)

"จะเอาเหรอ" ชายหนุ่มถามแล้วมองหน้าเด็กน้อยนิ่ง ๆ ซึ่งเธอก็พยักหน้าทันที "อือ!" ได้ยินคำตอบของเธอไครีบหยิบกบสีเขียวมายื่นให้ยิ้ม ๆ

"เรียกลุงไคก่อนครับ" "ไค!" คนอยู่เป็นรีบเรียกชื่อไคทันทีพร้อมกับยื่นมือไปรับตุ๊กตากบแล้วยิ้มให้จนตาหยี

"หึ! อยู่เป็นนะเราเนี่ย งั้นเอาที่อยู่ในตะกร้านี่แหละ ดอน มึ...เอ้อ เลือกอะไรที่มีประโยชน์แล้วเสริมทักษะเด็กมาเพิ่มอีกซัก 2-3 อย่างนะ เดี๋ยว กุ..เอ้อ จะพาหนูดีไปหาแม่" สั่งจบมาเฟียสก็อุ้มเด็กน้อยเดินออกจากร้านไปทันที

"เอ่อ..." พนักงานอึกอัก มองหน้าดอนแล้วมองตามหลังชายหนุ่มไป

"เฮ้อ... คิดเงินด้วยครับน้องพี่รีบ" ว่าพรางล้วงกระเป๋าเสื้อยื่นบัตรเครดิตให้เซ็ง ๆ

"พี่ เมื่อกี้ผู้ชายคนนั้นเรียกน้องว่าลูกด้วย" พนักงานขายว่าพรางรับบัตรเครดิตมาจากดอน

"ครับ ลูกเขาก็ต้องเรียกลูกนั่นแหละ แล้วน้องจะขายมั้ยของหรือจะถามให้จบ" ดอนว่าเสียงดังจนคนในร้านหันมามอง

"ขะ ขายค่ะพี่"

"ขายก็คิดเงินมาครับ ผมไม่ได้มีเวลามาตอบข้อสงสัยนักหรอกนะ เร็วครับ! ผมต้องไปที่อื่นต่อ" ดอนว่าแล้วถอนหายใจเซ็ง ๆ พนักงานรีบคิดเงินให้เรียบร้อยแล้วยื่นบัตรเครดิตพร้อมกับยิ้มแห้ง ๆ ส่งให้ "ไปส่งที่นี่ ภายในวันนี้นะครับ" รับบัตรเครดิตแล้วยื่นนามบัตรให้ก่อนจะถอนหายใจเดินออกจากร้านอย่างหัวเสีย...

ค่ะ ขายก็คิดเงินจะถามเพื่อ...