บทที่ 5 ซื้อของให้ลูกสาว

หลังกลับจากมหาลัย มาเฟียสรีบไปที่ห้างกับคนสนิททั้ง 2 แล้วตรงไปยังแผนกเสื้อผ้าเด็กแบรนด์ดัง แล้วพากันเลือกเสื้อผ้าของเด็กอย่างสนุกสนานโดยมีชุดของหนูเอาไปเทียบขนาด

"มันน่ารักทุกตัวเลยว่ะ" มาเฟียสว่าพรางมองชุดกระโปรงฟูฟ่องแบบที่เด็กน้อยใส่มา แต่ต่างสีกับชุดเอี๊ยมแมวเหมียวน่ารักในมือสลับกัน

"ดูให้น้องสาวหรือคะ กี่ขวบแล้วคะให้พี่ช่วยอะไรมั้ย" พนักงานขายวัยกลางคนที่ติดป้ายผู้จัดการร้านที่อกซ้ายเดินเข้ามาถามยิ้ม ๆ เอ็นดูกับการเลือกเสื้อผ้าเด็กของ 3 หนุ่ม ที่มีชุดเดิมมาเทียบขนาดด้วยท่าทางเงอะงะ

"เอ่อ..." "ลูกสาวครับ อายุ 2 ขวบครึ่ง"ชายหนุ่มตอบสวนลูกน้องคนสนิทขึ้น แล้วยื่นทั้ง 2 ชุดในมือไปข้างหลังให้ลูกน้องถือ

"อ่อ..." พนักงานพยักหน้า " ถ้ามีชุดมาด้วยขอโทษนะคะน้องใส่ไซส์อะไรคะ เดี๋ยวให้พนักงานคัดไซส์แล้วเอาไปให้เลือกที่โซฟาจะสะดวกกว่าค่ะ เพราะตรงนี้จะรวมทุกไซส์ ทางร้านเรามีหลายแบบหลายสไตล์ให้เลือกเลยนะคะทั้งชุดอยู่บ้าน ไปเที่ยว ไปงาน หวาน ๆ แบบเจ้าหญิงน้อยหรือจะแบบลุย ๆ ก็มีค่ะ" พนักงานขายว่ายิ้ม ๆ แล้วมองหน้าชายหนุ่มใส่ชุดนักศึกษาอย่างเสียดาย *เฮ้อ...เด็กสมัยนี้อายุน้อย ๆ ก็มีลูกซะแล้ว ลูก 2 ขวบ ไม่ใช่มีตั้งแต่ ม.ปลายเลยหรือไง* พนักงานขายคิดในใจ

"ก็ดีนะครับนาย ชุดเป็นพันชุดขนาดนี้กว่าจะเลือกครบร้านคงปิดพอดี เรายังไม่ได้ดูรองเท้า แล้วก็ของใช้อย่างอื่นกันเลยนะครับ" ไคว่าขึ้นพร้อมกับมองหน้าเพื่อนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ

"งั้นก็ได้...งั้นคุณช่วยเอาของเด็กไซส์นี้มาให้พวกผมดูหน่อย เอารองเท้ากับถุงเท้าด้วย แล้วก็ชุดชั้นใน เอ้อ...อะไรที่เด็ก 2 ขวบต้องใช้ก็เอามาเลย" ชายหนุ่มพยักหน้ายื่นชุดของหนูดีให้พนักงานแล้วหันไปสั่งพนักงานก่อนจะหันหลังเดินไปนั่งที่โซฟา ไม่ถึง 15 นาทีราวแขวนชุดเด็กกว่า 3 ราวก็ถูกพนักงานขายเข็นมาให้ตรงหน้าพร้อมกับของใช้ต่าง ๆ ของเด็กทั้งรองเท้า หมวก กระเป๋า มีมาครบ ให้ 3 หนุ่มได้เลือกอย่างสะดวก

"นี่คะ มีทั้งชุดอยู่บ้าน ชุดเดินทาง ชุด..." "เอาหมดนี่แหละ" ชายหนุ่มตอบสวนพนักงานแล้วลุกขึ้นยืนเอามือล้วงกระเป๋า ส่วนผู้จัดการร้านอ้าปากค้างกระพริบตาปริบ ๆ มองไคกับดอนเป็นคำถาม เพราะคำว่าเอาหมดของหนุ่มชุดนักศึกษาคนนี้คือมีมาในราวเกือบร้อยชุด และของใช้ต่าง ๆ อีกหลายตะกร้า

"นายบอกเอาหมดนี่แหละครับ ไม่ต้องเลือกหรอก" ดอนเป็นคนตอบพร้อมกับล้วงบัตรเครดิตการ์ดยื่นให้ (เป็นบัตรของมาเฟียสที่ให้ดอนกับไคถือไว้คนละใบ เพราะปกติเวลาซื้อของเขาจะสั่งอย่างเดียวไม่ต้องจ่ายอะไรเลยตั้งแต่เด็ก เลยติดนิสัยจนโตผู้ติดตามเลยต้องมีหน้าที่จ่ายแทนตลอด) "เอาไปส่งคฤหาสน์แอนโทเนียภายในวันนี้นะครับ" ว่าพร้อมกับยื่นนามบัตรอีกใบยิ้ม ๆ

"เรียบร้อยแล้วครับนาย" ไคหันไปตอบผู้เป็นนายแล้วรีบเดินไปเปิดประตูหน้าร้านให้มาเฟียสเดินออกจากร้านไปทันที ท่ามกลางความงงของพนักงานที่ยืนจับราวเสื้อผ้าอยู่

"จะยืนมองกันนานมั้ยครับ ช่วยเคลียร์บิลให้ผมก่อนค่อยงงต่อได้มั้ย เรามีอีกหลายอย่างต้องทำ" ดอนว่าขี้นทำเอาพนักงานสะดุ้งมองหน้าแล้วก้มหลบตาทันที

"คะ...ค่ะ แล้วเอ่อ..." ผู้จัดการร้านอึกอักรับบัตรเครดิตมาถือไว้

"นั่นคือคุณชาย มาเฟียส แอนโทเนีย ฟาสเทอร์ ครับ ท่านกำลังหาซื้อของให้ลูกสาวบุญธรรม ผมว่าคุณอย่าสงสัยเยอะจนผมโดนไล่ออกเลยนะ รีบ ๆ เคลียร์เถอะ มันไม่ใช่เรื่องที่พวกคุณต้องรู้หรือพูดต่อ และจริง ๆ แล้วผมก็ไม่จำเป็นต้องบอก ถ้าไม่เห็นสายตาเคลือบแคลงของคุณ ที่อาจคิดว่านายของผมมีลูกเองตั้งแต่ไฮสคูล" ดอนว่ายืดยาวกับภาษาไทยที่ตรงกับความหมายว่า อย่าเสือ_เยอะ แต่ไม่มีคำอยู่ในนั้น

"อะ เอ่อ ค่ะ ขอโทษค่ะ" ผู้จัดการร้านลนลานแล้วรีบเข้าเคาน์เตอร์เคลียร์บิลให้ชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว ก่อนยื่นบัตรเครดิตคืนให้ "ทางร้านเราจะแถม..."

"ไม่ต้องแถมหรอกครับคิดเงินมาได้เลย ปกติพวกเราไม่เคยใช้ของแถม" ดอนตอบสวนขึ้นพร้อมกับถอนหายใจแรง ๆ เก็บบัตรเครดิตใส่กระเป๋าเสื้อตัวเอง แล้วเดินออกจากร้านไปทันที

"สุดมากค่ะพี่ดาว ทีแรกหนูยังตกใจหน้าเด็ก ๆ แต่บอกลูกสาว 2 ขวบ แล้วนี่ซื้อของไม่ดูอะไรเลยคนรวยนี่เขาทำอะไรง่ายดีเนาะ" เด็กในร้านว่ากับผู้จัดการร้านตามองหลังดอน

"จะมาเมาท์ลูกค้าทำไมคะ รีบจัดของค่ะจะได้เอาไปส่ง ไม่ได้ยินเขาสั่งเหรอว่าภายในวันนี้ค่ะ" ผู้จัดการร้านชื่อพี่ดาวว่ากับลูกน้องเสียงดัง แล้วมองตามหลังดอนไปอีกคน

ขณะเดียวกันคุณหญิงเอื้องฟ้าเดินอุ้มเด็กน้อยเข้ามาในห้าง หลังจากไปจัดการเรื่องเอกสารการรับบุตรบุญธรรมเสร็จสิ้น โดยเธอให้หนูดีใช้นามสกุล ฟาสเทอร์ ต่อท้ายนามสกุลจริงของเธอ ซึ่งทีแรกเธอปรึกษา คุณชายโทมัส สามี ท่านตื่นเต้นมากที่รู้ว่าจะมีลูกสาวเพิ่ม ท่านจึงอยากให้ใช้นามสกุลกลางของท่านด้วย แต่คุณหญิงขอไว้เพราะยังอยากให้หนูดีรู้จักตัวเอง เมื่อเธอโตขึ้น แล้วตอนนี้เธอก็เห็นหลังดอนไว ๆ แล้วมองตาม ส่วนเด็กน้อยมองไปไกลกว่านั้นเห็นหลังมาเฟียสกำลังเดินเข้าร้านขายของเล่นฝั่งตรงข้าม

"นั่นดอนนี่ป้าแก้ว พากันมาซื้อของให้หนูดีหรือไง" คุณหญิงเอื้องฟ้าหันไปถามป้าแก้ว

"ไม่ใช่มั้งคะ ไม่เห็นถืออะไรเลยนี่คะ คงมาเดินเล่นหรือมาดูอะไรกันมังคะ" ป้าแก้วตอบพรางมองตาม

"ดี๊!" เสียงเล็กว่าพรางชี้ไปที่หนุ่มนักศึกษาที่เห็นหลังไว ๆ เดินเข้าร้านขายของเล่น

"หือ? หนูดีเจอแดดดี๊หรือคะ" คุณหญิงหันมาถามเด็กน้อยในอ้อมแขน ซึ่งเธอก็พยักหน้าแล้วชี้ไปที่เดิมที่เธอเห็นเขาเมื่อครู่และดอนก็กำลังเดินเข้าไป

"น่าจะใช่แล้วล่ะ งั้นเราหาเสื้อผ้าใส่กันก่อนนะคะ ค่อยไปหาแดดดี๊กันนะลูก" คุณหญิงพยักหน้ากับป้าแก้วแล้วหันไปคุยกับเด็กน้อยยิ้ม ๆ

"ดี๊!" เด็กน้อยย้ำคำพูดตัวเองแล้วมองหน้าคุณหญิงนิ่ง ๆ

"เออ...ดูทำเข้า เหมือนคุณชายตอนเด็กไม่มีผิดเลย จะเอาอะไรก็กดดันแม่ซะหมด" คุณหญิงว่าพรางหอมแก้มยุ้ย ๆ ฟอดใหญ่ "เดี๋ยวคุณย่าพาไปหาดี๊ค่ะ แต่เราต้องสวย ๆ ก่อนจะไปชุดทหารแบบนี้ไม่ได้ลูก"

"ดี๊!" เสียงเล็ก ๆ ว่าพรางพยายามจะดิ้นลงจากอ้อมแขนคุณหญิงให้ได้

"คงไม่ยอมค่ะคุณหญิงปล่อยลงมาเถอะค่ะลองดูว่าเธอจะไปไหน" ป้าแก้วว่าพรางมองหน้าคุณหญิงยิ้ม ๆ กับอาการเด็กน้อยที่ไม่ยอมเข้าร้านเสื้อผ้า แต่จะไปอีกร้านที่เห็นลูกชายท่านเดินเข้าไป คุณหญิงรีบวางเธอลงที่พื้น ทันทีที่เท้าแตะพื้นเธอก็เดินไปคว้าแขนนิดแล้วมองหน้า "ดี๊!" ออกคำสั่งพร้อมกับชี้ไปที่ร้านของเล่นแล้วก้มมองเท้าเปล่าของตัวเอง

"เออ...รู้ภาษาอีกนะนั่น เท้าเปล่าจะให้พาไป ไปนิดพาหนูดีไปหาแดดดี๊เค้า ฉันจะเข้าไปดูของให้เขาหน่อย" คุณหญิงเอื้องฟ้าว่ายิ้ม ๆ นิดรีบอุ้มเด็กน้อยขึ้นแล้วเดินไปทางร้านขายของเล่นที่เธอชี้ไปทันที ส่วนคุณหญิงมองตามจนนิดพาหนูดีเข้าไปในร้านแล้วพยักหน้าให้ป้าแก้วเดินเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าเด็กที่ตั้งใจไว้แต่ทีแรก

"สวัสดีค่ะคุณลูกค้า ดูเป็นชุดเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชายดีคะ" ดาว ผู้จัดการร้านรีบกระวีกระวาดออกมาต้อนรับอย่างยิ้มแย้ม คุณหญิงปลายตามองราวเสื้อผ้าที่มีขนาดใกล้เคียงกับหนูดีใส่หลายราวด้านหน้า และมีพนักงานกำลังบรรจงเก็บใส่ถุงหลายถุงพรางขมวดคิ้ว

"ชั้นมาดูเสื้อผ้าให้ลูกสาวค่ะ ประมาณ 2 ขวบได้ ไซส์ (เดินไปจับที่อยู่ในราว) ประมาณนี้ล่ะค่ะ" คุณหญิงตอบยิ้ม ๆ แล้วจับชุดเอี๊ยมสีฟ้าน่ารักมาพิจารณา

"ได้ค่ะคุณลูกค้า เดี๋ยวหนูหยิบมาให้ใหม่ราวนี้คุณพ่อเขาเหมาหมดแล้วค่ะ" คำตอบของผู้จัดการร้านทำเอาคุณหญิงขมวดคิ้ว

"คุณพ่อ? ผู้ชายเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินที่เดินออกไปเมื่อครู่นี้หรือเปล่าคะ"

"ไม่ใช่ค่ะ เป็นน้องนักศึกษาหน้าคล้าย ๆ ลูกครึ่งค่ะ ชื่อ คุณชาย…??" ดาวตอบพร้อมกับนึกชื่อของชายหนุ่มที่ผู้ติดตามบอก แต่ด้วยความที่ชื่อยาวและเธอยังอึ้งอยู่เลยทำให้จำไม่ได้

"คุณชายมาเฟียส แอนโทเนีย ฟาสเทอร์"