บทที่ 4 พรหมลิขิตหรือเปล่า...

'ตายแล้ว! ไปเอาลูกใครมา มาเฟียส นี่อย่าบอกนะว่าไปทำใครเขาท้องมาจนเขาเอาลูกมาให้เลี้ยงน่ะลูก' คุณหญิงอุทานเสียงดังพร้อมกับจ้องหน้าลูกชายผ่านหน้าจออย่างเอาเรื่อง เธอบอกลูกเสมอว่าเป็นวัยกำลังเรียน สนุกได้แต่ต้องป้องกัน สำหรับผู้ชายถึงจะไม่เสียหายแต่ผู้หญิงการอุ้มท้อง 9 เดือนนั้นต้องหยุดหลายอย่างโดยเฉพาะวัยเรียนนั้นคือต้องหยุดและหยุดยาวกว่าลูกจะโต และการกลับมาเรียนอีกครั้งบางคนก็ไม่สำเร็จ

"ไม่ใช่แม่ ไม่ได้ทำใครท้อง ผมเก็บได้เมื่อคืน" ชายหนุ่มตอบพร้อมกับถอนหายใจยาว กับความตื่นตูมของคุณแม่

'เก็บได้? มาเฟียส... นี่ลูกคนนะคะไม่ใช่ลูกหมา ป่านนี้พ่อแม่เขาไม่ตามหาให้วุ่นหรือไงลูก' คุณหญิงเอื้องฟ้าพูดอย่างอ่อนใจกับคำว่าเก็บได้ของลูกชาย เพราะตั้งแต่เด็กถึงโต ชายหนุ่มมักจะบอกว่าเก็บได้กับลูกหมาลูกแมวแล้วเอามาเลี้ยงไว้หลายตัวและสั่งให้ดูแลอย่างดีจนกว่ามันจะตายจาก และตอนนี้หมาแมวที่ว่าก็มีมากกว่า 20 ตัวจนต้องสร้างบ้านและจ้างคนเลี้ยงไว้ที่ด้านหลังโครงการหมู่บ้าน

"แม่...ฟังก่อน พ่อเด็กนี่ตายนานแล้ว แม่เพิ่งตายเมื่อเช้าครับตอนนี้ป้าแก้วไปจัดการศพแม่เธอที่วัดครับ" ชายหนุ่มอธิบายอย่างใจเย็น

'รู้จักกันมาก่อนหรือลูก'

"ไม่ครับ เมื่อคืนผมไปงานฉลองเรียนจบกับเพื่อน ๆ มา เจออยู่ข้างถังขยะปากซอยนี่เอง แม่เธอตายอยู่โรงบาลใกล้ ๆ นี่ครับ" ชายหนุ่มตอบพร้อมกับนั่งยองลงใกล้ ๆ เด็กน้อยแล้วใช้นิ้วชี้ยาวเรียวเขี่ยแก้มเธอเล่นเบา ๆ

'แล้วลูกรู้ได้ยังไงว่าแม่เธออยู่ที่ไหน' คุณแม่ถามลูกชายอย่างโล่งอกที่อย่างน้อยก็ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของลูกพร้อมกับมองเด็กน้อยผ่านจออย่างพิจารณา

"เด็กมีเอกสารติดตัวมาครับ ใบอะไรซักอย่างแม่ต้องถามป้าแก้ว แต่ผมจะเลี้ยงเด็กนี่นะแม่ เขาไม่มีญาติ ไม่งั้นทางโรงพยาบาลจะส่งไปสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าครับ" ชายหนุ่มตอบเหมือนเป็นการขออนุญาตไปในตัว

'มาเฟียส...เด็กคนนึงกว่าจะโตเลยนะแล้วลูกต้องกลับมาเรียนต่อเดือนหน้าแถมต้องเข้ามาทำงานกับแด๊ดอีก ลูกจะเอาเวลาที่ไหนไปดูแลเธอ' นายหญิงว่ากับลูกชายพรางถอนหายใจเบา ๆ *จะว่าไปก็น่าสงสารอยู่หรอก เฮ้อ...พ่อตัวดีคิดจะเก็บอะไรมาเลี้ยงเคยห้ามได้ที่ไหน หมาแมวแม่จะไม่ว่าเลย แต่นี่เด็กทั้งคนเลย เรื่องนี้ต้องคุยกับป้าแก้วแล้วจัดการเองแล้วล่ะ ถ้าไม่ให้เลี้ยงคุณชายเขาไม่ยอมแน่...* คุณหญิงเอื้องฟ้าคิดในใจ

"แม่ครับ บ้านเราไม่ได้ติดขัดถึงกับเลี้ยงเด็กไม่ได้นี่ครับ ผมจะให้ป้าแก้วไปจัดการเอกสารรับเธอเป็นลูกบุญธรรมของผม แล้วจะเอาไปเลี้ยงที่อังกฤษด้วย" ชายหนุ่มยืนยันเจตนาของตัวเองชัดเจน

'เฮ้อ...แม่ขัดไม่ได้สินะ เดี๋ยวแม่คุยกับป้าแก้วอีกที ส่วนเรื่องเอกสารพรุ่งนี้แม่จะกลับเลยแล้วกันลูกอย่าเพิ่งทำอะไรแม่จะจัดการเอง' คำพูดของแม่ทำให้ลูกชายยิ้มกว้างทันทีกับการขอเลี้ยงสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ นี่ ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงอยากเลี้ยงเด็กคนนี้ไว้เองตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้า (แต่ปกติเห็นลูกหมาลูกแมวเขาก็อยากเลี้ยงทันทีที่เห็นเหมือนกัน ^_^)

"ขอบคุณครับแม่ คุณหญิงเอื้องฟ้าใจดีที่สุด ได้ยินมั้ยหนูดี คุณย่าอนุญาตให้หนูอยู่กับแด๊ดแล้วนะ" ชายหนุ่มขอบคุณแม่ตัวเองแล้วก้มลงบอกเด็กน้อยน้ำเสียงอบอุ่นพร้อมทั้งลูบผมเธอเบา ๆ กดจมูกลงที่แก้มนิ่ม ๆ อย่างอ่อนโยน

'แต่ลูกต้องจำไว้นะมาเฟียส ว่านี่คือลูกคน ไม่ใช่ลูกหมา แล้วเมื่อกี๊ลูกเรียกเด็กว่าอะไรนะ'

"หนูดี ครับแม่ มีจดหมายแนะนำตัว เธอชื่อหนูดี นฤดี บุญนำพา เกิด 28 กันยา ตอนนี้ก็ 2 ขวบกว่า ๆ ครับ แต่ยังไม่ค่อยพูด เห็นพยาบาลบอกว่าเด็กอยู่กับแม่ตลอดเวลา แม่ป่วยมาก่อนพ่อเธอจะเสีย แล้วแกก็กลัวพยาบาลเลยไม่ยอมพูดกับใครครับ" ชายหนุ่มบอกผู้เป็นแม่พร้อมกับลูบผมเด็กน้อยเบา ๆ จนเธอค่อย ๆ กระพริบตาตื่น "แม่..." เสียงเล็ก ๆ ว่าพรางยก 2 แขนป้อม ๆ ของเธอขึ้นหาชายหนุ่มทันที

'หนูดี เกิด 28 กันยา วันเดียวกับลูกเลยนี่ ไหนหันหน้ามาดูสิลูก' คุณหญิงทวนคำลูกชายอึ้ง ๆ แล้วบอกเด็กน้อยหันมามองกล้องซึ่งเธอก็หันทันทีแล้วยิ้มโชว์ฟันซี่เล็ก ๆ จนตาหยี 'ตายแล้ว น่ารักจริง เดี๋ยวแม่กลับเลย คืนนี้เจอกันนะคะ' คุณหญิงรีบเปลี่ยนเวลากลับทันทีที่เห็นหน้าเด็กน้อยและถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก

"ครับแม่งั้น แค่นี้นะครับ สวัสดีครับ" ว่าจบชายหนุ่มก็กดวางสายทันที

รุ่งเช้าคุณหญิงเอื้องฟ้ามาถึงคฤหาสน์แต่เช้าด้วยรถลีมูซีนสนามบิน เธอคุยกับป้าแก้ว แม่บ้านเก่าแก่ที่ช่วยดูแลลูกชายมาตั้งแต่แบเบาะและเมื่อลูกชายเธอบอกว่าอยากมาเรียนที่ไทยป้าแก้วก็ขอติดตามมาดูแลด้วย

"พรหมลิขิตชัด ๆ เลย เด็กคนนี้เกิดวันเดือนเดียวกับมาเฟียสเลย แถมโครงหน้ากับคิ้วยังเหมือนมาเฟียสตอนเด็กมากด้วย" คุณหญิงว่าพรางยื่นมือไปลูบผมเด็กน้อยที่ตอนนี้นั่งเล่นกระดาษพับอยู่บนพรมกับนิดไม่ห่างจากป้าแก้วมากนัก

"ไม่ใช่แค่วันที่นะคะคุณหญิง แก้วดูแล้วหนูดีเกิดวันจันทร์เหมือนนายน้อยเลยค่ะ เห็นดอนบอกว่าตอนเจอครั้งแรกเธอยกมือหานายน้อยก่อนเลยแถมเรียกนายน้อยว่าแม่ด้วย" ป้าแก้วว่าพรางเหลือบตามองนิ้วเล็ก ๆ ที่ตอนนี้กำลังเขี่ยอะไรซักอย่างบนพรม

"แล้วพ่อตัวดีป้าแก้วคิดยังไง จะรับเลี้ยงเอาไว้เอง"

"อาการเหมือนรักแรกพบมั้งคะคุณหญิง มาวันแรกเธอก็อุ้มขึ้นไปนอนด้วยเลย เมื่อคืนก็นอนด้วยกัน เมื่อเช้าก่อนไปมหาลัยก็อุ้มกันลงมาค่ะ แถมหัดให้เด็กเรียกตัวเองว่าแดดดี๊ด้วยนะคะ" "ดี๊!" ป้าแก้วตอบพร้อมกับมอง เด็กน้อยได้ยินป้าแก้วพูดว่าแดดดี๊ เธอก็พูดตามทันทีพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมายิ้มโชว์ฟันสวยอย่างน่าเอ็นดู

"แนะ! อยู่เป็นนะเราเนี่ย ไหนเรียก ย่า สิลูก ย่า" คุณหญิงยื่นหน้าไปสอนคำใหม่ให้ยิ้ม ๆ "แม่!" คนตัวเล็กว่าพรางยิ้มตาหยีพร้อมกับยื่นกบกระดาษตัวเล็กที่นิดพับในมือให้

"เอ้อ...เอา แม่ก็แม่ลูก มีลูกสาวเพิ่มอีกคนก็ดีนะ เอางี้นะป้าแก้ว เอื้องว่าเอื้องเหมือนเห็นอะไรลาง ๆ กับเด็ก 2 คนนี้ เอาเป็นว่าเอื้องจะเป็นคนรับหนูดีเป็นลูกบุญธรรมเอง ให้เธอใช้นามสกุล ฟาสเทอร์ มาเฟียสอ่านภาษาไทยไม่ออก ในเมื่อเขาอยากเป็นแดดดี๊ก็ปล่อยเขาเป็นไป ให้เขาเข้าใจว่าหนูดีเป็นลูกเขา เขาจะได้สบายใจและมีความรับผิดชอบมากขึ้น" คุณหญิงเอื้องว่าอย่างตัดสินใจ

"คุณหญิงพูดเหมือนจะรู้ว่าในอนาคตข้างหน้า..."

"มันไม่แน่นอนหรอกป้าแก้วถ้าเขาเกิดมาคู่กันจริง ป้าก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าเอื้องกับคุณชายห่างกันตั้ง 22 ปีเลยนะ แล้วนี่เขาห่างกันแค่ 19 ปีเอง" คุณหญิงว่าสวนขึ้นพร้อมกับหันไปมองหน้าเด็กน้อย "เนาะลูกเนาะ"

"อือ..." หนูดีรีบพยักหน้าหงึกหงักสีหน้าจริงจัง จนเรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคุณหญิงและป้าแก้วได้ลั่นห้อง

"งั้นไปจัดการวันนี้เลยนะคะ คุยกับทางเขตไว้แล้วแต่คนรับต้องไปเซ็นเอกสารเองนะคะคุณหญิง" ป้าแก้วบอกพร้อมกับมองนาฬิกาข้างผนัง

"เหรอ งั้นก็ไปกันเลย เดี๋ยวคุณชายน้อยจะกลับมาซะก่อน แล้วป้าแก้วก็ไปวัดเลยเดี๋ยวเอื้องจะพาหลานไปซื้อเสื้อผ้าซะหน่อย ดูสิใครซื้อเสื้อผ้ามาให้เนี่ย" ว่าพรางหยิบกระเป๋าสะพายและมือถือก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

"จะใครล่ะคะ เจ้าดอนค่ะเห็นบอกว่าวันนี้กลับจากมหาลัยจะพากันแวะห้าง เอาชุดเดิมหนูดีไปด้วยค่ะ" ป้าแก้วว่าพรางลุกตามก่อนจะหันมาพยักหน้าเรียกคนที่กำลังสนใจกบกระดาษที่นิดพับให้ "ป่ะ...หนูดี ไปเที่ยวกันลูก" เด็กน้อยรีบลุกขึ้นยืนคว้าแขนนิดทันทีก่อนจะมองเท้าเล็ก ๆ ของตัวเองแล้วมองหน้านิดสลับกัน

"โอ๊ย! ฉลาดจริงลูก รองเท้าน้องล่ะนิด" คุณหญิงว่าอย่างเอ็นดู

"พี่ดอนเอาไปด้วยค่ะคุณหญิง" นิดว่ายิ้ม ๆ

"งั้นมานี่ลูก ย่าอุ้มค่ะ" คุณหญิงว่าพรางย่อตัวลงกางแขนเด็กร้อยรีบวิ่งเข้าอ้อมแขนอย่างว่าง่ายทันที....