บทที่ 8 คนหวง

1 เดือนต่อมา

Mf. บิลดิ้ง บริษัทอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่แห่งอังกฤษ

หนุ่มหล่อหน้าคม ลูกครึ่งไทย อังกฤษ ทายาทคนเดียวของท่านประธานใหญ่ โทมัส แอนโทเนีย ฟาสเทอร์ เดินอุ้มเด็กน้อยหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูเดินเข้ามาในออฟฟิศ พร้อมกับผู้ติดตามมาดเข้ม 2 คน คนหนึ่งถือตะกร้านมและของว่าง อีกคนถือกระเป๋าใส่ของเล่นใบใหญ่ติดมือมาด้วย ท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของพนักงานตั้งแต่หน้าประตูทางเข้าจนถึงชั้นห้องทำงานของท่านประธาน เพราะหนุ่มหล่อคนนี้หน้าตาถอดแบบผู้เป็นพ่อแทบจะทุกกระเบียดนิ้ว คล้ายคลึงแม้แต่ท่าเดิน และเขาก็ไปเรียนต่อที่ไทยเมื่อหลายปีก่อน กลับมาคราวนี้เขาอุ้มเด็กน้อยมาด้วย ท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของเหล่าพนักงานในออฟฟิศ

ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูห้องท่านประธานใหญ่ดังขึ้น ทำให้ 2 สามีภรรยาที่กำลังนั่งรออยู่อย่างใจจดใจจ่อต่างตื่นเต้นโดยเฉพาะคุณหญิงเอื้องฟ้าที่คิดถึงเด็กน้อยมากมายหรือจะพูดง่าย ๆ คือ หลง เพราะตอนนี้เธอเริ่มพูดได้หลายคำและคำหนึ่งที่คุณหญิงสอนและเธอก็ท่องได้แม่นตั้งแต่สัปดาห์แรกเลยคือ ย่าจ๋า ซึ่งถือเป็นคำ 2 พยางค์คำแรกของเธอ

"มาแล้วแน่ ๆ ค่ะคุณชาย" คุณหญิงหันไปบอกสามีอย่างตื่นเต้นแล้วรีบกระวีกระวาดไปเปิดประตูด้วยตัวเอง "มาแล้วที่รักของย่า" คุณหญิงทักทายพร้อมกับอ้าแขนรับเด็กน้อยจากลูกชายแล้วหอมแก้มยุ้ย ๆ ฟอดใหญ่ ๆ ทั้ง 2 ข้าง ซึ่งเจ้าตัวเล็กก็ไม่ทำให้ผิดหวังเพราะเธอกอดคอคุณหญิงหอมกลับเช่นกันก่อนจะยิ้มตาหยีโชว์ฟันสวยให้คุณย่าดูอย่างน่าเอ็นดู

"ย่าจ๋า..." เสียงเล็ก ๆ เรียกคุณย่าแล้วกอดคอเอาไว้แน่นก่อนจะถูหน้าถูตาจนแดงแล้วอ้าปากหาวหวอดจนน้ำลายเป็นฟอง

"แม่ครับ ไม่คิดจะทักผมหน่อยหรือครับ" ลูกชายสุดหล่อของคุณหญิงทักขึ้นพร้อมกับพยักหน้าให้ผู้ติดตามทั้ง 2 วางสัมภาระไว้แล้วออกไปรอข้างนอก

"จ้า..." คุณหญิงว่าพรางรั้งคอลูกชายมาหอมแก้มซ้ายขวาเหมือนเด็ก ๆ ซึ่งเจ้าตัวเล็กก็รั้งคอแดดดี๊ของเธอมาหอมด้วยเหมือนกัน "คุณชายขานี่ไงลูกสาวคนใหม่ของเราน่ารักมั้ยคะ" คุณหญิงว่าพรางเดินอุ้มเด็กน้อยไปหาสามี โดยที่ลูกชายเดินตามไปยกมือไหว้ผู้เป็นพ่อแล้วนั่งคุกเข่าลงกอดเอวท่านซึ่งเขาจะทำแบบนี้ประจำจนชินมาตั้งแต่เด็ก ๆ

"ไหน มาหาแด๊ดซิลูก" คุณชายโทมัสอ้าแขนรับเด็กน้อยพร้อมกับใช้สรรพนามแทนตัวเองว่าแด็ดเหมือนใช้กับลูกชายเพราะภรรยาบอกว่ารับเด็กคนนี้เป็นลูกบุญธรรมแทนลูกชาย

"แด๊ดครับ นี่หนูดี ลูกสาวผม แด๊ดต้องเป็นปู่จ๋า ผมเป็นแด๊ดเธอแล้ว" ชายหนุ่มรีบบอกขึ้นเพราะกลัวว่าคุณพ่อจะแย่งเด็กน้อยไปเลี้ยงเอง เพราะตอนที่อยู่ไทยคุณแม่เขาแทบจะไม่ให้หนูดีอยู่กับเขาโดยให้เหตุผลว่าเขาไม่เคยเลี้ยงเด็ก และท่านก็พาหนูดีไปด้วยทุกที่จนท่านต้องบินกลับมาประชุมก่อน เขาจึงแอบสั่งให้ดอนชะลอเอกสารของหนูดีไว้ทำให้หนูดีไม่ได้มาพร้อมท่านและเขาก็ดึงเวลาไว้ยังไม่กลับด้วยเหตุผลที่ว่าหาคนมาทำผับแทนอยู่เพราะจะให้ดอนกับไคกลับไปพร้อมกัน

"แด๊ด!" เด็กน้อยรีบพูดตามพร้อมกับอ้าแขนหาคุณชายโทมัสทันที ซึ่งท่านก็รีบรับเด็กน้อยมานั่งตักแล้วยิ้มกว้างเงยหน้ายักคิ้วให้ลูกชายเหมือนผู้ชนะ

"หนูดี มาหาดี๊" ชายหนุ่มว่าพรางอ้าแขนหาเด็กน้อย แต่เด็กน้อยกลับหันไปกอดคอคุณชายไว้แน่นแล้วซบหน้าลงที่ซอกคอท่านเพราะตอนนี้เธอง่วงงุนจนจะลืมตาไม่ขึ้นกับการผิดเวลานอนของเธอ

"เออ...มาถึงโดนยึดไปเลยกู" ชายหนุ่มว่าพรางถอนหายใจ มองหนูเด็กน้อยหน้าบึ้ง ๆ "กู!" หนูดีรีบหันมาพูดตามศัพท์ใหม่ของแดดดี๊พร้อมกับมองหน้ายิ้มสวยให้อย่างน่าตี ส่วนคุณหญิงนั้นถึงกับอ้าปากค้างยกมือขึ้นตบหน้าผากของตัวเอง เพราะจากที่สังเกตไม่ว่าลูกชายท่านจะพูดอะไร หนูดีจะจำง่ายและพูดตามได้ทุกคำ แต่กับคนอื่นสอนยากมากกว่าจะจำแต่ละคำและคำพูดลูกชายก็ไม่สุภาพมากนัก

"มาเฟียส ลูกจะพูดแบบนั้นไม่ได้ น้องกำลังจำนะลูก"

"เฟียส...ลูก" คนตัวเล็กว่าตามคุณหญิงพร้อมกับมองหน้าชายหนุ่มนิ่ง ๆ แบบที่เขาชอบทำ ซึ่งการกระทำของเด็กน้อยทำเอาคุณชายหัวเราะชอบใจเพราะหน้านิ่ง ๆ แบบนี้มาเฟียสชอบทำเมื่อตอนเด็ก ท่านไม่คิดว่าจะได้เห็นอีกครั้งจากเด็กที่บอกว่าลูกชายเก็บได้ และด้วยโครงหน้าของเด็กคนนี้นั้นหากจะบอกท่านว่าเป็นลูกสาวของลูกชายท่านจริง ๆ ท่านก็อาจเชื่อเพราะมีส่วนคิ้วและดวงตาที่คล้ายคลึงกันในสายตาท่าน

"เออ...ลูก เรียกมาเฟียสซิลูก มาเฟียส" คุณชายสอนเด็กน้อยเรียกลูกชายที่เดินไปนั่งหน้าบึ้งอยู่ยิ้ม ๆ พร้อมกับชี้มือไปที่ชายหนุ่ม

"ดี๊!" เสียงเล็ก ๆ ว่าพร้อมกับหันมายิ้มโชว์ฟันสวยพร้อมกับถูตาจนหน้าแดง ถึงเธอจะง่วงแค่ไหนเธอก็ไม่ร้องไห้และทุกครั้งที่เธอง่วงถ้าอยู่ใกล้มาเฟียสเธอจะเดินไปนั่งตักแล้วกอดเขาหลับ และบางคืนที่เขากลับไวไม่ได้ดื่มมากก็จะเข้าไปนอนกับเธอที่ห้องนอนที่แม่เขาจัดให้ หรือถ้าไม่ได้ออกไปไหนเขาก็จะพาเธอไปนอนด้วยที่ห้องตัวเอง ซึ่งเธอชอบมากกับการกระโดดเล่นบนเตียงนอนของเขา แต่ถ้าไม่อยู่เขาจะให้ป้าแก้วมานอนกับเธอทุกคืน

"ง่วงแล้วใช่มั้ยลูก แม่พาน้องไปนอนที่บ้านนะคะ แม่ทำห้องไว้ให้แล้ว ไปค่ะคุณชายลูกง่วงแล้ว" คุณหญิงว่ากับลูกชายแล้วหันไปบอกสามียิ้ม ๆ ทำให้คุณชายอุ้มเด็กน้อยลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินออกจากห้อง

"แม่ครับ ผมเพิ่งมาถึงผมก็ต้องการพักผ่อนเหมือนกัน" คนหวงว่าขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืนทันทีแล้วก้าวหาผู้เป็นพ่อเพื่อจะอุ้มเด็กน้อย

"งั้นก็กลับบ้านพร้อมกันนี่แหละ แกถือตะกร้าน้องมา" คุณชายว่าพรางสั่งลูกชายแล้วอุ้มเด็กน้อยเดินนำออกจากห้องซึ่งเจ้าตัวเล็กก็รีบกอดคอท่านเหมือนคุ้นเคยมานานแล้วซบหน้าลงกับไหล่ท่านหลับตาลง ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วเดินไปถือสิ่งของของเด็กน้อยเดินตามออกมาแล้วยื่นให้ผู้ติดตามก่อนจะตามพ่อกับแม่ไปท่ามกลาสายตาอยากรู้อยากเห็นของพนักงานที่ไม่เคยทราบมาก่อนเลยว่าลูกชายของท่านประธานใหญ่มีลูกสาวแล้วด้วยวัยเพียงแค่ 20 ต้น ๆ เท่านั้น

และทุกวันนับแต่นั้นมาเฟียส ลูกชายท่านประธานใหญ่ก็จะอุ้มเด็กน้อยมาทำงานด้วยทุกวันที่เข้าบริษัทจนเป็นภาพชินตาของพนักงานและต่างเข้าใจว่า หนูดีคือลูกสาวที่เขาได้มาขณะที่มาเรียนที่ไทยโดยที่ไม่มีใครกล้าถามว่าแม่ของเด็กอยู่ที่ไหน และด้วยความน่ารักของเด็กน้อยที่ยิ้มสวยเป็นมิตรกับคนทั่วไป ทำให้เธอเป็นที่รักที่เอ็นดูของพนักงานที่พบเห็นประกอบกับการที่คุณหญิงสอนให้เธอเรียกท่านว่าหม่ามี้และสามีว่าแดดดี๊ ทำให้พนักงานยิ่งเข้าใจว่าเธอคือลูกสาวของลูกชายท่านจริง ๆ ซึ่งต่อหน้าคุณหญิงหรือคนอื่น เด็กน้อยมักจะเรียกลูกชายท่านว่า เฟียส สั้น ๆ แต่ถ้าอยู่กับเขาหรืออยู่ที่บ้านเธอจะเรียกเขาว่าดี๊ทุกคำและอ้อนอย่างน่าเอ็นดู

จากเด็กน้อยหัดพูดแค่ไม่กี่คำเวลาผ่านไปกลายเป็นเด็กสาวสดใสช่างเจรจาจนคนในบ้านหลงรักกันถ้วนหน้า และพี่เลี้ยงของเธอที่เธอเลือกเองมาตั้งแต่เด็ก ๆ และจะไปไหนด้วยกันตลอดจนเพื่อนของเธอที่โรงเรียนเข้าใจว่าเป็นพ่อของเธอนั่นก็คือดอน ที่หลงรักสาวน้อยคนนี้ไม่ต่างจากผู้เป็นนาย คอยตามใจทุกอย่างและอาสาไปรับไปส่งเธอที่โรงเรียนเอง จนเธอเรียนจบชั้นมัธยมต้นของที่นั่น...