Episode 6 ตอน เครื่องมือแก้แค้น

Episode 6

ตอน เครื่องมือแก้แค้น

“ขอโทษนะแสนดี ขอโทษนะป้านวล” ฉันรู้ดีว่าหากฉันหนีไปตอนนี้ คนที่จะต้องรับกรรมแทนฉันคือใคร แต่ให้ทำยังไงได้ ฉันจะไม่ยอมกลับไปตกนรกอีกแน่นอน นรกที่ไม่ว่าใครก็ช่วยฉันไม่ได้

ฉันวิ่งหาวิธีทางไปทั่วโรงพยาบาลแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ ลากสังขารที่ป่วย ๆ ของตัวเอง พยายามหาทางหนีออกไปจากโรงพยาบาล จนฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ฉันก็ยังหาชุดเปลี่ยนไม่ได้ หากออกจากโรงพยาบาลไปทั้งชุดคนไข้แบบนี้ มีหวังได้โดนเจ้าหน้าที่รวบตัวกลับมาที่นี่อีกแน่ ๆ

ฉันพาตัวองเดินมาจนถึงด้านหลังของโรงพยาบาล เพราะด้านหน้าคนเยอะเกินไป แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ก้าวขาออกไปจากประตู รถตู้สีดำที่ฉันคุ้นตาเป็นอย่างดีก็แล่นเข้ามาจอดพร้อมกันสามคัน ทำให้ฉันต้องวิ่งเข้าไปหลบที่ซอกประตูที่ถูกเปิดทิ้งเอาไว้

และไอ้ปีศาจนั่นก็ก้าวลงมาจากรถ ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก รามสูรนั่นเอง...

ฉันแอบดูรามสูรตรงประตูกระจกของโรงพยาบาล ไม่ห่างจากพวกเขามากนัก แต่มันเป็นกระจกที่ติดฟิล์มสีดำ คนด้านนอกจึงมองไม่เห็น

เขาเดินลงจากรถมาโดยมีป้านวลกับแสนดียืนรออยู่ หัวใจของฉันเต้นตึกตัก มันเหมือนว่าฉันกำลังอยู่ในหนังอะไรสักเรื่อง

รามสูรที่มีใบหน้าเคร่งเครียดเดินเข้าไปต่อยแสนดีจนเขาล้มฟุบลงไป ฉันแทนจะกรี๊ดออกมา แต่ดีที่ว่ายกมือตะครุบริมฝีปากของตัวเองไว้ทัน

“มันเป็นความผิดของป้าเองค่ะคุณรามอย่าทำแสนดีมันเลยนะคะ” ป้านวลรีบเข้าไปกอดแขนรามสูรเอาไว้ มันเป็นภาพที่หดหู่จนฉันทนดูแทบไม่ไหว

“ก็ใช่ไง มันเป็นความผิดของป้าที่สะเออะทำดีไม่เข้าเรื่อง! มึงรีบไปตามหาตัวผู้หญิงคนนั้นให้เจอ ส่วนป้า นับตั้งแต่วันนี้ไม่ต้องมาทำงานอีก!” เขาพูดจาร้ายกาจกับคนแก่อายุมากกว่าแม่เขาลงได้ยังไง ม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะสารเลวและไร้เหตุผลได้มากขนาดนี้

“กูอุตส่าห์ไปลากตัวนังนั่นมาจากพวกไอ้สามภพ แต่พวกมึงสองตัวกลับพานังนั่นมาโรงพยาบาล โถ่เว้ย!” รามสูรคงแทบจะคลั่งแล้วแน่ ๆ ก็แหงสิ ฉันเป็นหมากตัวสำคัญที่จะทำให้ศัตรูของเขาย่อยยับได้ แต่ฉันกลับหายไปนี่นา…

“นายลงโทษผมเถอะครับ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับป้านวลเลย” แสนดีพูดทั้งเลือดกบปาก

“ได้” รามสูรชักปืนที่เหน็บอยู่ข้างเอวออกมา เขาบ้าไปแล้วจริง ๆ ป้านวลก้มลงไปคุกเข่าร้องไห้ตัวสั่น มันเป็นภาพที่สะเทือนใจฉันจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว

ฉันกำลังเป็นต้นเหตุให้คนคนนึงต้องตายงั้นเหรอ?

“หยุดเถอะรามสูร” ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดหนัก ๆ ก่อนจะเดินออกมาจากที่ซ่อน แล้วเดินไปบังแสนดีเอาไว้

ปัง!!

แต่รอยยิ้มนั่น รอยยิ้มชั่วร้ายนั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันได้เห็นพร้อมกับเสียงปืนที่ดังขึ้น ฉันไม่รู้ว่าใครถูกยิง อาจจะเป็นฉัน หรือไม่ก็อาจจะเป็นแสนดี

แต่ฉันไม่มีสติมากพอที่จะรู้ว่าใครถูกยิงอีกแล้ว…

"อาการของเธอ ไม่อันตรายมากครับ ทานยาให้ตรงเวลาแล้วก็หลีกเลี่ยงการมีเพศสัมพันธ์ที่รุนแรงไปสักหนึ่งอาทิตย์” เสียงของใครบางคนคุยกัน ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกตัว...

"อื้ม รู้ละ" เสียงดุดันที่คุ้นเคยของรามสูร นี่เขานั่งอยู่ข้าง ๆ ฉันเหรอ…

"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณราม ยังไงก็โทรเรียกผมได้ตลอดเวลา"

ฉันลืมตาขึ้นมองไปรอบ ๆ ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลแต่เป็นห้องที่ฉันเกลียดที่สุด ห้องของรามสูร!!

"ฟื้นแล้วเหรอ?" เสียงของรามสูรเอ่ยทักขึ้น

ฉันจะไม่ตอบอะไรคนใจร้ายแบบเขาเด็ดขาด ฆ่าได้แม้กระทั่ง ลูกน้องที่รักและซื่อสัตย์ของตัวเองอย่างแสนดี เขาทำแบบนั้นลงได้ยังไง

"อ้าวเห้ย เป็นไรอีกล่ะ เจ็บตรงไหน…เออ ๆ เดี๋ยวฉันตามหมอก่อน”เขาพูดพลางจะเอามือมาแตะหน้าผากฉัน....ด้วยความตกใจกลัว ฉันผลักมือนั้นออกไปให้ห่างทันที บ้าหรือเปล่า ก่อนหน้านี้ยังร้ายใส่ฉันอยู่เลย ตอนนี้เขากลับทำเหมือนห่วงฉัน

"อย่ามายุ่งกับฉัน ไอ้เลว!!!" ฉันแว๊ดเสียงใส่หน้ารามสูร ก่อนจะก้าวลงจากเตียงแต่ก็ถูกสายน้ำเกลือรั้งเอาไว้

"นั่งเฉย ๆ ดิ อยากเจ็บตัวหรือไง?" รามสูรดึงฉันมานั่งลงที่เตียง

"ปล่อย ๆ ฉันจะไม่ทนอีกแล้ว ขนาดแสนดี ลูกน้องของนายเอง นายยังฆ่าเขาได้ง่าย ๆ เลย ฉัน..ฮื่อ ไม่กลัว..อะไร ฮึก!อีกแล้ว ตายก็ไม่กลัว"ฉันพูดออกไปทั้งน้ำตา

"งั้นก็จำเอาไว้ ถ้าเธอไม่คิดหนี ก็จะไม่มีใครเดือดร้อน" เขาพูดพลางลุกขึ้น เหมือนจะเดินออกไป

"แล้วทำไมฉันถึงต้องอยู่ที่นี่ล่ะ" ฉันพูดมันออกไปอย่างท้าทาย มันไม่มีอะไรที่น่ากลัวอีกแล้วสำหรับชีวิตของฉัน

"เพราะเธอเป็นเครื่องมือแก้แค้นเดียวที่ฉันมี เรื่องแค่นี้คิดเองไม่ได้เหรอ!"

ปัง!

หลังจากรามสูรพูดจบ เขาก็ปิดประตูเดินออกจากห้องไป...

ก๊อก ๆ ๆ

"ขอป้าเข้าไปหน่อยได้ไหมคะคุณพิม" เสียงป้านวลนี่นา

หลังจากที่ป้านวลเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหาร

"ป้านวล!!"

ฉันก้าวลงจากเตียงทันทีพร้อมกับคุกเข่าลง

"ว้ายยย!! คุณพิมทำอะไรคะนั่น ลุกขี้นเลย ๆ ไม่สบายอยู่ ลงมาจากเตียงทำไมคะ" ป้านวลพูดพลางจะพยุงฉันขึ้นเตียงแต่ฉันก้มลงกราบป้านวลซะก่อน

"หนูขอโทษนะคะป้า ฮึก…ที่ทำให้ป้าต้องเดือดร้อนเพราะความเห็นแก่ตัวของหนูเอง หนูขอโทษค่ะ" ฉันพนมมือไปร้องไห้ไป พูดแต่คำว่าขอโทษ

"ไม่เอาลูก ๆ ไม่ร้องไห้นะ ลุกขึ้นไปนอนพักก่อน เดี๋ยวร่างกายจะทรุดเอา เดี๋ยวคุณราม เธอจะมาโทษป้าเอาได้ว่าดูแลหนูไม่ดี" ป้านวลพยุงฉันกลับไปนอนที่เตียง

"ป้านวลพูดเหมือนกับว่ารามสูรแคร์หนูมากอย่างนั้นแหละค่ะ เขาไม่สนหรอกว่าหนูจะเป็นตายร้ายดียังไง ขนาดโรงพยาบาลยังไม่ให้ไปเลย และนี่ให้มานอนห้องตัวเอง คงกลัวหนูแอบหนีไปอีก" ฉันก้มหน้าก้มตาทานข้าวที่ป้านวลยกมาให้ เพราะตั้งแต่มาถึงฮ่องกง ยังไม่มีข้าวสักเม็ดตกถึงท้องฉันเลย

"จริง ๆ ป้าก็ไม่อยากจะพูดแก้ตัวอะไรให้คุณรามหรอกนะคะ แต่แกก็มีเหตุผลของแก คุณหมอที่เพิ่งออกไปเมื่อกี้เป็นคุณหมอมือดีของครอบครัวนี้เลยนะคะ แกดูแลทุกคนในครอบครัวของคุณราม และป้ามั่นใจว่าเก่งกว่าหมอที่โรงพยาบาลอีกนะคะคุณพิม คุณรามแกโทรตามให้มารักษาตั้งแต่ไอ้แสนดีบอกว่าคุณพิมป่วยแล้ว คุณรามเลยให้รีบกลับมาบ้าน จริง ๆ แล้..." ป้านวลยังพูดไม่ทันจบ น้ำตาฉันมันก็ไหลอีกครั้ง ฉันวางช้อนลงทันที มันกินไม่ลงแล้วล่ะ

"แสนดีงั้นเหรอ…ที่แสนดีต้องตายก็เพราะพิม แสนดีโดนยิงเพราะพิม" ฉันเอ่ยออกไปด้วยเสียงสั่น ๆ

"เดี๋ยว ๆ คุณพิมใจเย็น ๆ ก่อน ไอ้แสนดีมันยังไม่ตาย" ป้านวลพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ

"อะไรนะคะ? ก็แสนดีโดนรามสูรยิง พิมเห็นกับตามีเลือดออกมาด้วยนะป้านวล "

"เอาอย่างนี้นะ ถ้าคุณพิมกินข้าวที่ป้าเตรียมมาให้นี้หมด แล้วป้าจะไปเรียกแสนดีมาพบคุณพิม"

"จริงเหรอคะ พิมจะกินให้หมดเลย ป้านวลไม่ได้หลอกพิมนะ แสนดีไม่ตายจริง ๆ นะ"

" คุณรามเธอไม่ใช่คนใจร้ายแบบที่คุณพิมคิดหรอกค่ะ "

ถ้าป้านวลอายุเท่า ๆ กัน ฉันคงกรอกตาใส่ไปแล้ว รามสูรน่ะเหรอไม่ใช่คนใจร้าย ถ้ารามสูรไม่ใช่คนใจร้าย บนโลกนี้ก็คงไม่มีใครเลวแล้วล่ะ

"ทานยาที่คุณหมอให้ไว้ด้วยนะคะ " ป้านวลหยิบยามาให้ฉันหลังจากทานข้าวเสร็จ

แต่ฉันเกลียดการกินยาเป็นเม็ดที่สุด และนี่ต้องกินสี่เม็ด ตายแน่ ๆ ปกติคามินจะเอายาเม็ดไปบดผสมน้ำหวานให้ฉันก่อนตลอด...คิดถึงคามินจัง… ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาจะทำใจเรื่องที่ฉันหายไปได้หรือยัง เขากำลังออกตามหาฉันหรือเปล่านะ