Episode 7 ตอน คำรามลั่น NC 25

Episode 7

ตอน คำรามลั่น NC 25

(มีภาพประกอบที่ไม่เหมาะสม

ผู้อ่านควรมีอายุมากกว่า 18 )

ฉันรับยามาจากป้านวลและแกล้งทำเป็นว่ากินไปแล้ว ก่อนจะซุกยาไว้ข้างเตียง

"ป้านวลคะอย่าลืมสัญญานะ" ฉันพูดออกไปเพราะกลัวป้านวลจะหลอกฉันเรื่องที่แสนดียังมีชีวิตอยู่เพื่อให้ฉันสบายใจ

“งั้นรอสักครู่นะคะ" ป้านวลเดินถือถาดอาหารออกจากห้องไป

หลังจากที่ป้านวลเดินออกไป ฉันก็มองไปรอบ ๆ ห้อง ที่รามสูรเคยใช้ทำร้ายฉัน ในคืนก่อน มันค่อนข้างมืดจนไม่ได้สังเกตเห็นอะไร วันนี้ฉันเลยลองลุกจากเตียงไปสำรวจ ห้องนอนที่กว้างและหรูหรานี่ดู

ในห้องนี้เต็มไปด้วยรูปถ่ายระหว่างเขากับลักษณ์ น้องชายของเขานั่นแหละ ตั้งแต่วัยเด็กจนปัจจุบัน รูปถ่ายครอบครัวที่สุขสันต์และรูปที่รามสูรหอมแก้มแม่ของเขา

ฉันยังคงมองไปรอบ ๆ ผู้ชายในรูปไม่เหมือนกับตัวจริงที่ฉันเจอเลยสักนิด เวลาเขาอยู่กับครอบครัว รอยยิ้มนั้นช่างมีเสน่ห์ ดูอบอุ่น เขาดูเหมือนหัวหน้าครอบครัวที่ดีคนนึง เป็นลูกชายคนโตที่พ่อแม่ภูมิใจ

ถ้าเขาเป็นเหมือนในรูป คงน่ารักไปอีกแบบ...

"ทำไมคุณถึงวิ่งกลับมาล่ะครับ?" ฉันหันหน้าไปทางเสียงทันที

"แสนดี!" แสนดีตัวจริง ตัวเป็น ๆ ไม่ใช่ผี

"คุณหนีได้สำเร็จแล้ว ทำไมไม่หนีไปเหรอครับ กลับมาทำไม"

"ก็เพราะนายกับป้านวลยังไงเล่า ฉันกลัวนายกับป้าจะเป็นอันตราย กลัวทุกคนจะต้องตายเพราะฉัน"

"คุณพิมจำคำผมไว้นะ ถ้าคุณมีโอกาสอีกครั้ง คุณหนีไปเลย และไม่ต้องกลับมา" แสนดี พูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่เบา

"แต่วันนั้นฉันเห็นเลือด เห็นนายโดนยิง รามสูรยิงนายไม่ใช่เหรอ"

"นายไม่ใช่คนที่โหดร้ายขนาดนั้นหรอกครับ แต่คุณพิมอย่าลืมว่านายคือหัวหน้าแก๊ง ถ้าลูกน้องคนไหนทำพลาด ก็ต้องรับบทลงโทษ วันนั้นผมโดนยิงจริง ๆ ครับ แต่กระสุนมันแค่เฉี่ยว ๆ แขนไป เลยมีเลือดออกบ้าง แต่ทำแผลแป๊บเดียวก็หาย นายไม่มีทางฆ่าลูกน้อง ที่เป็นเหมือนครอบครัวตัวเองหรอกครับ "

"ทำไมนายกับป้านวลรักและเทิดทูนรามสูรจัง ผู้ชายแบบนั้นมีอะไรให้ต้องเทิดทูนมากกว่าคำว่าเจ้านายกับลูกน้องเหรอ?”

"คิดผิดแล้วครับ คุณรามไม่ใช่แค่เจ้านาย เขาอาจจะเป็นซาตาน ที่มอบชีวิตหลังความตายให้ผมอีกครั้ง" แสนดีพูดถึงรามสูรดวงแววตาที่เปี่ยมด้วยความภักดี

"ซาตานที่ให้ชีวิต?" ฉันรู้สึกงง ๆ กับคำพูดของแสนดี

"พ่อผมเคยเป็นลูกน้องของคุณท่าน แต่ก็ต้องโดนไล่ออกเพราะพ่อผมแอบขโมยของมีค่าในบ้านหลังนี้ไป ผมกับคุณรามเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก หลังจากที่พ่อโดนไล่ออก เราก็กลับไปอยู่ที่บ้านในสลัม พ่อผมเองติดหนี้พนันเกือบสิบล้าน ไม่มีเงินไปจ่ายเขา เจ้าหนี้เลยไม่พอใจ ตามหาและจะฆ่ายกบ้าน พวกมันจุดไฟเผาบ้านของผมทั้งหลัง ตอนนั้นมันดึกมาก แม่ของผมสำลักควันนอนสลบอยู่กลางกองไฟ พ่อรับไม่ได้กับเรื่องที่เกิดขึ้นก็เลยยิงตัวตายทันที ส่วนผมที่สำลักควันและกำลังจะหมดสติ ผมได้แต่จดจำใบหน้าของไอ้ชั่วพวกนั้นไว้ในใจ ท่ามกลางความร้อนของเปลวไฟ มีเด็กวัยรุ่นผู้ชายบ้า ๆ คนนึง อายุตอนนั้นคงไม่เกินสิบเจ็ด เขาเดินฝ่ากองไฟเข้ามาดึงแขนผมแล้วลากผมออกมาจากกองไฟ ก่อนที่บ้านทั้งหลังจะถล่ม และเขาก็เป็นคนล้างแค้นให้ครอบครัวของผม!" แสนดีร่ายยาว

"อย่าบอกนะว่าคนอย่างรามสูร ยอมเสี่ยงชีวิตตัวเองเข้าไปช่วยนายอะ"

"ใช่ครับ "

"แต่ถึงยังไงสำหรับฉัน เขาก็เป็นแค่คนโง่ คนชั่วที่เต็มไปด้วยไฟแค้น และฉันจะรอดูวันที่ไฟนั้นแผดเผาตัวเขาเอง"

"โถ่คุณพิม นี่ผมพูดไปตั้งเยอะ คุณพิมไม่คิดจะลองมองนายผมในแง่ดีบ้างเหรอครับ"

"ไม่ล่ะแสนดี"

"ตั้งแต่ที่คุณลักษณ์ประสบอุบัติเหตุ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป จากที่นายเคยกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัว เคยนั่งดูหนังในวันหยุด ตีเทนหนิส ว่ายน้ำ ทำอะไรหลายอย่างด้วยกัน แต่ตอนนี้ทั้งคฤหาสน์หลังใหญ่นี้มีเพียงคุณราม อาศัยอยู่เพียงคนเดียวกับน้องชายที่นอนนิ่งเป็นเจ้าชายหนิทรา"แสนดียังคง เล่าเรื่องเจ้านายแสนโหดที่เป็นคนดีในสายตาของเขาต่อไป

"แล้วคุณหญิง เอ่อ…แม่กับพ่อของนายนั่นล่ะ ไปไหน?" ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย

"คุณท่านทั้งสองเครียดหนักมาก คุณหญิงเนี่ย เห็นสภาพลูกชายคนเล็กทีไร เธอก็ช๊อก เป็นลมไปทุกที คุณผู้ชายเลยต้องพาไปหาที่สงบ ๆ ปฎิบัติธรรมทำบุญ รู้สึกว่าตอนนี้จะ อยู่ที่เนปาลครับ"

"ถึงจะรักครอบครัวตัวเองมาก แต่ไม่เห็นจำเป็นต้องทำลายชีวิตคนอื่นเลยนี่” ฉันพูดเสียงแข็ง คนอื่นก็มีครอบครัวเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าตัวเองมีครอบครัวอยู่แค่คนเดียว

"คุณรู้ไหม คุณพิมเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้เข้ามาพักในห้องนอนส่วนตัวของคุณราม และยังได้รักษาโดยคุณหมอปราชญ์ หมอที่รักษาเฉพาะคนในตระกูลเท่านั้นนะครับ"

"พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง นายต้องการจะบอกอะไร? "

"คุณพิม คือ...." แสนดียังไม่ทันพูดจบประโยค

"ใครใช้ให้มึงเข้ามาในห้องนี้?" คนที่มาใหม่พูดเสียงดังขึ้น

"รามสูร…"

"ใครใช้ให้มึงเข้ามาในห้องนี้?" คนที่มาใหม่พูดเสียงดังขึ้น

“รามสูร…” ฉันเผลอเรียกชื่อเขาออกมา

"คือป้านวลบอกว่าคุณพิมเธออยากเจอผมน่ะครับ"

"เพิ่งรู้นะว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเจ้านายของมึง มึงถึงทำตามที่เธอต้องการทุกอย่าง" รามสูรจ้องมองไปแสนดีอย่างไม่สบอารมณ์

"เอ่อ…ขอโทษครับนาย"

"ออกไป" สิ้นคำพูดสั้น ๆ ห้วน ๆ ของรามสูร แสนดีก็โค้งศีรษะให้เขาก่อนจะเดินออกไป

"คันมากเหรอ ถึงขนาดต้องมาอ่อยลูกน้องฉัน ทำไมไม่บอกฉันดี ๆ ล่ะ?” รามสูรพูดเสียงเรียบ สายตาที่ดุดันจ้องมาที่ฉัน

"คนอย่างนายมันก็คิดได้แค่นี้แหละ!" ฉันพูดกระแทกเสียงใส่เขา ก่อนจะล้มตัวนอน แม้แต่หน้าของเขาฉันก็ไม่อยากจะมอง

"ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ใครให้เธอนอน" รามสูรกระชากข้อมือของฉันเพื่อให้ลุกขึ้นจากที่นอน

"โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ" ฉันตวาดกลับทันที

"ทีกับไอ้แสนดีเธอคุยกับมันเป็นชั่วโมง หรือว่ากับฉันเธอไม่สนใจจะคุยแต่สนใจจะทำอย่างอื่นมากกว่า" รามสูรดึงฉันมาชิดตัว ก่อนจะก้มใช้ปากงับที่ต้นคอขอฉันจนเป็นรอยแดง ก่อนมือของเขาจะเริ่มลูบไปที่บั้นท้ายของฉัน

"หยุดนะจะทำบ้าอะไร!?" ฉันพยายามผลักเขาออกอย่างเต็มแรง แต่มันก็ไม่ได้ผล ฉันยังคงอยู่ในอ้อมกอดแกร่ง ๆ ของเขา

"ฉันต้องการตอนนี้ ถอดเสื้อผ้าซะ" รามสูรพูดด้วยเสียบราบเรียบ

"นี่คุณ! ฉันเป็นคนนะไม่ใช่สัตว์ สิ่งของ หรือเครื่องมือระบายอารมณ์ของใคร" ฉันพูดทั้งน้ำตา นี่ชีวิตของฉันมันไร้ค่าขนาดนั้นเลยเหรอ..

"ฉันบอกให้ ถอด..เสื้อ...ซะ!!!" รามสูรเสียงดังขึ้นทันทีที่ฉันไม่ยอมทำตามคำสั่งของเขา

ตัวของเริ่มสั่น แววตา น้ำเสียงของเขาช่างน่ากลัวเหลือเกิน...

"ไม่ถอดใช่ไหม งั้นถอดให้” รามสูรตรงเข้ามาฉีกเสื้อของฉันจนขาดวิ่น

ตุ๊บ!! เขาผลักฉันให้นั่งลงตรงหน้า ก่อนที่รามสูรหยิบขวดเหล้าเทใส่ แก้วและกระดกดื่มแบบเพรียว ๆ ราวกับน้ำเปล่า

"คลานไปขึ้นเตียงและนอนแหกขาซะ" รามสูรชี้ไปที่เตียงพร้อมกับกระดกเหล้าตามอย่างกระหายน้ำ

"ไปสิวะ!" มาเฟียสุดโหดคำรามลั่นใส่หน้าฉันเสียงดังสนั่น

"พอเถอะนะ คุณไม่จำเป็นต้องล้างแค้นด้วยวิธีนี้ ปล่อยฉันเถอะ" ฉันเอ่ยออกไปเพียงแค่หวังว่าด้านดีของเขาจะยังพอมีเหลืออยู่บ้าง

"ไม่เคยมีใครขัดคำสั่งของฉัน และถ้าฉันอยากได้อะไรฉันก็ต้องได้มันมา!" รามสูรขึ้นเสียงอีกครั้งพร้อมกับ..เพล้ง!! ปาแก้วเหล้าของเขาใส่กำแพงหนาจนมันแตกละเอียด

"ชอบขัดคำสั่งฉันมากใช่ไหม?" เขาแสยะยิ้มชั่วร้ายออกมา แววตาคมกริบและกลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งตีขึ้นมาทันที

หมับ!! ฉันถูกกระชากขึ้นจากพื้นอย่างแรงก่อนจะเหวี่ยงตัวของฉันฟาดลงเข้ากับเตียงจนมันจุกแทบพูดอะไรไม่ออกเลย นอกจากน้ำตาที่ไหลอาบสองข้างแก้มอย่างไม่อาจฟื้นได้