Close friend 06 คนรักเพื่อน?

Close friend 06 คนรักเพื่อน?

หลายชั่วโมงต่อมา

@ห้องของฟาร์

"เป็นอะไรวะนี่ย!"

"เฟย์" ฉันมองหน้าเพื่อนสนิทน้ำตาคลอ แล้วจึงเดินเข้าไปกอดแน่น ฉันปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาจกัดกั้นได้อีกต่อไป และหวังเพียงที่พึ่งทางใจเท่านั้น

"ใจเย็นนะ มีอะไรก็ค่อย ๆ พูด" เพื่อนสนิทลูบแผ่นหลังของฉันเบา ๆ  เฟย์เองก็คงตกใจเมื่อเห็นสภาพเพื่อนของตัวเอง

"ฉันเลิกกับพี่ทอยแล้ว อึก" ฉันบอกออกไปขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม

"ทำไมล่ะ" เฟย์ดันตัวของเพื่อนออกแล้วถามอย่างสงสัย

"ฉัน..."

"ฉันเป็นเพื่อนแก อย่าเก็บมันไว้คนเดียว" ฉันมองหน้าเพื่อนที่กำลังขมวดคิ้วแน่น

"แกจะด่าฉันไหม" ฉันพูดเสียงสั่นปนสะอื้น ใจหนึ่งก็อยากระบายแต่อีกใจกลับกลัวที่ต้องบอกเรื่องแย่ ๆ ของตัวเองออกไป

"ฉันไม่ด่าแกหรอก แต่ถ้ามันเป็นเรื่องที่แกไม่อยากพูด ฉันก็จะไม่บังคับ" คนเป็นเพื่อนพูดขึ้นอย่างเข้าใจ

"ฉันไม่รู้ว่าตัวเองทำบ้าอะไรลงไป"

"เรื่องวินหรือเปล่า" ฉันมองหน้าเฟย์นิ่งแล้วก็ต้องหลบตาทันที เพราะไม่กล้าพูดมันออกมา

"ทำไมแกถามแบบนั้น"

"เพราะมันก็แปลก ๆ เหมือนกันวันนี้"

"..."

"พูดมาเถอะ ฉันไม่ว่าแกหรอก ระบายมันออกมา" แล้วเฟย์ก็ดึงฉันเข้าไปกอด น้ำตาของฉันไหลอาบแก้ม มันไหลออกมาพร้อมกับความรู้สึกที่แย่อย่างบอกไม่ถูก

"ฉันพลาด ฮึก ฉันมีอะไรกับวิน ฮือ เฟย์"

"ว่าแล้วไง" เฟย์ลูบผมของเพื่อนอย่างปลอบโยน ทั้งๆที่ฉันคิดว่ามันจะด่าฉันหรือรังเกียจฉัน

"ฮึก ฉันจะทำยังไงดี ฉันควรทำยังไง"

"ใจเย็น ๆ นะฟาร์ แกไม่ใช่เด็กสามขวบนะ อะไรที่มันพลาดไปแล้วก็ปล่อยมันทิ้งไปเถอะ" เฟย์พูดออกมาเพื่อให้อีกคนเข้มแข็ง

"ฮึก ฉัน"

"แกอย่าคิดมาก ฉันอยู่ข้างแกนะ"

"อื้ม"

"แล้วพี่ทอยว่าไง" เฟย์ดันเพื่อนสนิทออกกดตัวให้นั่งลงแล้วถาม

"เขายอมเลิก แล้วคงคิดว่าฉันมีคนอื่น ฉันบอกไปแค่อยากอยู่คนเดียว ฉันกลัวอ่ะเฟย์ กลัวว่าจะมีคนรู้แล้วมองฉันไม่ดี"

"เห้อ ไม่หรอก แกทำถูกแล้วที่พลาดแล้วแก้ปัญหาแบบนี้ ดีกว่าทำผิดแล้วโกหกเขาไปเรื่อย ๆ นะ" เฟย์ปลอบ แต่อาจจะเพราะเป็นเพื่อนสนิทถึงได้มองมุมนี้ ถ้าเป็นคนอื่นยังไงก็คงมองว่าฉันแย่

"ขอบคุณนะเฟย์"

"อืม ฉันเป็นเพื่อนแกนะ"

สุดท้ายฉันก็ต้องทำใจยอมรับให้ได้ ในเมื่อพลาดไปแล้ว กลับไปแก้ไขไม่ได้ก็ต้องอยู่กับความจริง แล้วฉันจะทำยังไงดีนะ ฉันต้องเจอวินทุกวันเพราะเรียนอยู่สาขาเดียวกัน มีแค่บางวิชาที่เลือกเรียนไม่เหมือนกันเท่านั้น

"แล้ว" เฟย์เงียบไปเหมือนไม่กล้าถามออกมา แต่ก็ยอมถามจนได้ "แกคิดยังไงกับวินมัน"

คำถามของเฟย์ทำให้ฉันคิดหนัก ถ้าให้ตอบว่าชอบมันก็คงไม่ใช่แต่ยอมรับว่าไม่ได้รังเกียจที่มันทำแบบนั้น

"ฉันไม่รู้ แต่เมื่อคืนเมามากจริง ๆ "

"ฉันว่ามันมีอะไรแปลก ๆ มาตั้งนานแล้วนะ หรือแกไม่สังเกต" เฟย์พูดแล้วขมวดคิ้วครุ่นคิด

"อะไร"

"ฉันว่าวินมันปฏิบัติกับแกไม่เหมือนคนอื่น ปกติมันจะชอบบ่นนั่นนี่กับเพื่อนทุกคนไม่เว้นพวกผู้หญิง แต่กับแกมันจะไม่ค่อยพูด แถมเวลามองพวกเรากับมองแกมันก็คนละแบบ" เฟย์กอดอกพูดแล้วทำหน้าครุ่นคิด

"แกหมายถึงอะไรเฟย์"

"มันชอบแกมานานแล้วแน่ ๆ "

“เป็นไปไม่ได้หรอกฉันไม่เคยรู้สึกแบบนั้น” ฉันไม่อยากจะเชื่อคำพูดของเฟย์นัก ตอนนี้ฉันกำลังทำผิดกับคนที่เป็นแฟนแต่หัวใจกลับมาเต้นแรงเพราะผู้ชายอีกคนได้ยังไง เรื่องเมื่อคืนถ้าจะให้โทษเขาก็คงไม่ได้ เพราะฉันเองก็ยินยอมเหมือนกัน

“แต่ฉันรู้สึกแบบนั้น” เฟย์ยังคงยืนยัน

"คงไม่ใช่ ฉันกับวินมันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบเฟย์ แกก็รู้ว่ามันเจ้าชู้แบบเงียบ ๆ เพื่อนก็พูดว่ามันชอบพาสาวไปห้องบ่อยและไม่จริงจังกับใคร"

"แต่คนที่มันจะทำแบบนั้นด้วยต้องไม่ใช่แก ถ้าทำแบบนั้นฉันจะฆ่ามันเอง" เฟย์พูดแล้วแยกเขี้ยวใส่ฉัน เลยทำให้ฉันหลุดขำออกมาอย่างอดไม่ได้

"ตอนนี้ฉันไม่อยากคิดถึงเรื่องนั้นแล้ว" พอคิดถึงเรื่องนี้อีกก็ไม่โอเคขึ้นมา

"อื้ม จะพยายามไม่พูด ไปหาอะไรกินกันไหม ยังไม่กินอะไรมาทั้งวันไม่ใช่เหรอ"

"รู้ได้ไง" ฉันขมวดคิ้วมองเพื่อนสนิท

"ก็เสียงท้องแกมันร้องจนแก้วหูฉันจะแตกแล้วเนี่ย" เฟย์พูดแล้วปิดหูทำหน้าย่น ฉันขำออกมาแล้วทุบแขนเพื่อนเบา ๆ ไปทีนึง

"กวนประสาท"

"ไม่คิดมากแล้วใช่ปะ ไปอาบน้ำแต่งตัวเร็ว วันนี้เราจะไปปลดปล่อยกัน"

"ไปไหน"

"LGH"

"แต่"

"เหล้าจะเยียวยาทุกอย่าง ไม่รู้เหรอ" เฟย์กอดคอฉันเอาไว้แล้วยิ้มหวานมาให้

ฉันมองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจกับการกระทำแบบนี้นัก หรือเพราะอยากให้ฉันหายเศร้าเลยต้องทำตัวน่ารักกับฉันแบบนี้

"เห้อ ก็ดีเหมือนกัน"

ฉันอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปส่งยัยเฟย์แต่งตัวที่ห้องก่อนที่จะออกไปหาอะไรกิน แล้วไปสถานบันเทิงร้านประจำของพวกฉันต่อ

การออกไปสนุกมันก็คงจะดีกว่ามานั่งคิดมากอยู่ในห้องล่ะมั้ง ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียดยิ่งรู้สึกไม่ดี ฉันคิดแล้วถอนหายใจออกมา

ถึงจะเจอเรื่องแย่ แต่ฉันก็ยังมีเพื่อนดี ๆ อย่างเฟย์ที่เข้าใจ ชีวิตมันก็คงจะไม่ได้แย่ไปหมดทุกอย่างขนาดนั้น

สองชั่วโมงต่อมา

"เอ้า ชนจ้า~" เฟย์เป็นสายเอนเตอร์เทนสำหรับฉันเสมอ เสียงของเพื่อนสนิทแทบจะทำให้คนทั้งร้านต้องหันมาสนุกด้วยกับโต๊ะของพวกฉันเลย

ตอนนี้ทั้งโต๊ะมีแค่ฉันกับเฟย์ และเพื่อนในสาขาอีกคนที่ค่อนข้างจะสนิทกันชื่ออาร์ท เป็นพวกชายรักชายหรือพูดง่าย ๆ ก็คือเขาเป็นเกย์

"หน้ามึงดูหมองนะฟาร์" อาร์ทถามขึ้นแล้วยื่นหน้าเข้ามามองใกล้ ๆ

"แต่ก็สวยอยู่ใช่ไหม" ฉันพยายามจะปรับสีหน้าให้ปกติและเล่นกับเพื่อน เพราะไม่อยากให้ใครสงสัยอะไรในตัวเองมาก แค่เฟย์รู้และเข้าใจคนเดียวก็คงจะเพียงพอแล้ว

"เออ มันก็สวยแต่มึงเหมือนอมทุกข์อ่ะ ใช่ไหมอีเฟย์" แล้วเจ้าตัวก็หันไปถามเฟย์ที่เนียน ๆ ไม่สนใจ

"ก็ไม่นะ มันคงนอนดึกมั้ง" เฟย์บอกปัดแล้วยกแก้วขึ้นมาดื่ม

"งั้นเหรอ"

"ดื่ม ๆ  วันนี้อยากเมา" ฉันรีบตัดบทโดยการยกแก้วขึ้นมาชนกับเพื่อน

"ฉันขอไปห้องน้ำแป๊บ" อาร์ทลุกขึ้นแล้วเดินออกไปด้วยท่าทางแมน ๆ  คงมีไม่กี่คนที่ดูออกว่ามันไม่ได้แมนแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้

ไม่นานนักเขาก็กลับมาพร้อมกับสีหน้าหงุดหงิดแล้วพุ่งตรงมาหาฉันทันที เหมือนกับไปมีเรื่องมาแล้วจะลากฉันไปช่วย

"มีอะไร" เฟย์เอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนนั่งลงแล้วทำหน้าเครียด ๆ

"ฟาร์" อาร์ทไม่ได้สนใจที่เฟย์ถามแต่หันมาหาฉันแล้วเรียกเบา ๆ  "มึงเลิกกับพี่ทอยแล้วเหรอ"

ฉันหันไปมองหน้าเฟย์ทันทีที่ได้ยินคำถาม เฟย์ขมวดคิ้วแล้วถามอาร์ทอย่างไม่เข้าใจ

"ก็เมื่อกี้กูเจอเพื่อนพี่เขา กำลังพูดเรื่องอีฟาร์มันอยู่"

"มันพูดว่าไง" เฟย์ที่เหมือนคิดแทนเพื่อนอยู่ถามออกไปทันที

"เอ่อคือ มัน พูดว่า พวกมึงอยากฟังจริงเหรอ"

"อิดอก มึงพูดมาขนาดนี้แล้วนะ" เฟย์หัวเสียที่อาร์ทมัวแต่อ้ำอึ้งเลยเขย่าตัวเพื่อนอย่างบ้าคลั่ง

"เออ ๆ  กูจะพูด มันคุยกันว่าอีฟาร์ไปมีคนอื่น แถมยังไปนอนด้วยกัน มันว่าเสียหายอีกเยอะเลยแต่พวกมึงอย่าฟังเลยดีกว่า" อาร์ททำหน้ายุ่งแล่วถอนหายใจออกมาเบา ๆ

"..."

"..."

ทุกคนต่างเงียบไปเหมือนนัดกันไว้ ฉันนิ่งไปเหมือนคิดอะไรไม่ออก เหมือนสมองมันตื้อไปหมดแล้ว ความรู้สึกแย่มันค่อย ๆ แล่นเข้ามาแล้วทำให้เจ็บจุกที่หัวใจ

"กูจะไปฆ่ามันเดี๋ยวนี้ ไอ้คนไหนที่พูด!" เหมือนเฟย์จะตั้งสติได้คนแรกแล้วถามขึ้นอย่างมีอารมณ์

"ไม่ต้องหรอก" อาร์ทพูดห้าม

"ทำไม!"

"เพราะเมื่อกี้กูเจอไอ้วินในห้องน้ำด้วย มันต่อยไอ้หมอนั่นไปแล้ว โหดชิบ" อาร์ททำหน้าสยองออกมาเมื่อคิดถึงเห็นการก่อนหน้านี้

"ว่าไงนะ!/ห๊ะ!"

“ไอ้วินมันรักเพื่อนนะ พวกเราก็เพื่อนมันเหมือนกัน ถ้ามีใครมาพูดแบบนี้มันคงไม่ทนฟังเฉย ๆ หรอก” อาร์ทพูดต่อแต่อีกสองคนกลับนั่งฟังเงียบ ๆ