Close friend 05 บอกเลิก

Close friend 05 บอกเลิก

สิ่งที่ฉันควรทำตอนนี้คืออะไร เงียบไว้แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน ปล่อยให้คน ๆ นึงถูกสวมเขา หรือยอมรับในสิ่งที่ตัวเองทำผิด แล้วเดินออกมาจากเขา

ฉันคิดในใจแล้วเอื้อมมือไปหยิบมือถือของตัวเองที่วางข้างเตียง กดเข้าไปในหน้าต่างการสนทนาของคนคนหนึ่ง น้ำตาค่อย ๆ ไหลออกมาที่ละนิด ใช้ปลายนิ้วค่อย ๆ พิมพ์ประโยคลงไปบนหน้าจอ มือบางสั่นระริกและยกขึ้นปาดน้ำตาที่มันเอ่อล้นอยู่

Far: พี่ว่างไหม ฟาร์มีเรื่องจะคุยด้วย

ฉันกดส่งข้อความนั้นออกไป ด้วยหัวใจที่เต้นแรง

ก่อนจะวางมันลงข้างตัวอย่างเหนื่อยล้า รู้ดีว่าเหตุการณ์ต่อจากนี้มันคงหนักหนากับฉันมาก ๆ  แต่ฉันไม่มีทางเลือก ฉันจะปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นคนแย่ ๆ ที่หักหลังแฟนตัวเองไม่ได้

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าดังขึ้น แต่ฉันกลับไม่กล้าหยิบมันขึ้นมาดู จนต้องสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ปาดน้ำตาที่ไม่มีที่ท่าจะหยุดไหลอีกครั้ง แล้วตัดสินใจหยิบมือถือขึ้นมาดู

Toy : มีอะไร

เขาคนนั้นตอบกลับมาสั้น ๆ เท่านั้น เหมือนทุก ๆ ครั้งที่คุยกัน

ฉันพิมพ์ข้อความสั้น ๆ ประโยคหนึ่ง แต่ก็ยังคงไม่กล้ากดส่งไป

"ฮึก ฮือ ๆ " ฉันปล่อยเสียงสะอื้นออกมา น้ำตาที่ไหลไม่หยุดมันเปียกทั่วหมอนสีขาวสะอาดจนเป็นวาว ฉันไม่เคยรู้สึกแย่เท่านี้มาก่อน เพราะความงี่เง่าของตัวเองแท้ ๆ

Far : เราเลิกกันเถอะ

ในที่สุดฉันก็กดส่งมันออกไป แล้วทิ้งมันให้วางแหมะลงอีกครั้ง

ขอโทษนะพี่ทอย

ฉันผิดไปแล้ว

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นอีกครั้ง ฉันต้องเข้มแข็ง ถึงแม้จะถูกคนอื่นมองว่าแย่แต่ฉันก็ต้องทำ

Toy : มีอะไรหรือเปล่าฟาร์

เขาถามขึ้นอย่างสงสัย ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว เพราะฉันและเขาไม่ได้มีเรื่องผิดใจกันมาก่อนหน้านี้ ถึงแม้ความสัมพันธ์ของฉันและเขาจะสั่นคลอนแต่ก็แทบจะไม่ทะเลาะกันจนถึงขั้นต้องบอกเลิกเลย

Far : ขอโทษนะพี่ แต่ฟาร์คงไม่เหมาะกับคนดี ๆ แบบพี่

Toy: ทำไม แปลก ๆ นะ

Far: ไม่มีอะไรค่ะ แต่ฟาร์อยากอยู่คนเดียว

สุดท้ายฉันก็กลายเป็นคนที่ใช้เหตุผลไร้สาระเพื่อบอกเลิกคนคนหนึ่ง เพื่อปิดบังความผิดของตัวเองสินะ

Toy : ต้องมีอะไรสักอย่าง

Toy: เดี๋ยวจะโทรหา

Far: อย่าพึ่งโทรมาตอนนี้เลย

Toy : ไม่ รับด้วย

เป็นครั้งแรกในรอบสองเดือนที่เขาโทรเข้ามาหาฉัน เพราะเขาใช้เหตุผลที่ว่าอยู่กับครอบครัวคุยโทรศัพท์นาน ๆ ไม่ได้ พ่อแม่เขาค่อนข้างเคร่งเรื่องแบบนี้นี้

แต่น่าเสียดายที่ฉันคิดว่ามันคงเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะรับสายและได้คุยกับเขา

ฉันคงไม่สามารถบอกความจริงกับเขาได้ แต่ฉันคงไม่เห็นแก่ตัวที่จะทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันทำแบบนั้นไม่ได้จริง ๆ  ถึงแม้จะเลวแต่ก็คงจะไม่กล้าทำผิดกับคนอื่นให้มากไปกว่านี่

ครืด~ ครืด~

แล้วเขาก็โทรเข้ามา ฉันพยายามเช็ดน้ำตา แล้วปรับเสียงให้เป็นปกติ

"..."

(ไง เป็นอะไร อธิบายมา) เสียงเข้มเอ่ยถามขึ้นมาทันที

"คือฉัน…"

(มีคนอื่นเหรอ) คำถามของเขาเหมือนมีดที่แทงเข้ามากลางใจของฉัน

"เปล่า ฟาร์แค่อยากอยู่คนเดียว ที่ผ่านมาเราอยู่ห่างกันจนเหมือนไม่ใช่แฟน เราแทบจะไม่ได้คุยกัน พี่ทอยน่าจะเข้าใจ" ฉันพูดออกไปแล้วยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองที่ส่งเสียงสะอื้นออกมา

(พี่ว่าต้องมีอะไรแน่ ๆ  ปกติฟาร์ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องนี้) ชายกนุ่มยังคงสงสัยในตัวฉันไม่หยุด

"ไม่มีอะไรทั้งนั้นค่ะ เราจบกันเถอะ ฟาร์ไม่อยากอยู่แบบนี้แล้ว"

(คิดดี ๆ นะ)

"ฟาร์คิดดีแล้ว" ฉันตอบออกไปด้วยความเจ็บปวดแต่ก็คิดว่ามันคือทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วสำหรับฉันกับเขา

ต่อให้วันนี้ไม่เลิกกันเพราะเรื่องนี้ สันหนึ่งฉันก็ต้องเลิกกับเขาแน่เพราะครอบครัวของเขาไม่เหมาะกับฉันเลยแม้แต่นิดเดียว

(มีคนอื่นก็บอกตรง ๆ เถอะ คำว่าอยู่คนเดียวมันแค่ข้ออ้างฟาร์!) เขาพูดเข้ามาในสายเสียงดัง มันจริงอย่างที่เขาพูด เพียงแต่ฉันไม่ได้มีใครแบบในความหมายที่เขาคิด มันอาจจะเลวร้ายกว่านั้นด้วยซ้ำ

เพราะทุกอย่างมันเกิดจากความผิดพลาดทั้งหมด

"แล้วแต่พี่จะคิดเถอะ"

(อืม งั้นแล้วแต่ เลิกก็เลิก)

เขากดวางสายใส่ฉันอย่างไม่พอใจ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้แคร์หรือเสียใจกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่หรือเพราะฉันกับเขาห่างกันมากเกินไป เหมือนเขาเสียหน้ามากกว่าเสียใจซะอีก

ฉันรู้ว่าตัวเองผิดและเลวมาก แต่ยังไงฉันก็ยังมีคุณธรรมพอที่จะไม่ทำร้ายเขาไปมากกว่านี้ ในเมื่อมันพลาดไปแล้ว กลับไปแก้ไขมันไม่ได้อีก นี่คงเป็นเรื่องที่ดีที่สุดที่ฉันควรทำให้เขา

หลายชั่วโมงต่อมา

ฉันยังคงนอนอยู่เดิม จมอยู่กับความรู้สึกผิดหวังในตัวเองอยู่อย่างนี้ไม่รู้จะหาทางออกยังไงดี ยิ่งกว่าเสียใจที่ทำผิดกับคนอื่นคือการทำผิดกับตัวเอง ทำไมฉันต้องทำร้ายตัวเองแบบนี้นะ

FAY: อยู่ไหนเพื่อน โทรไปก็ไม่รับ

ฉันหยิบมือถือขึ้นมาตอบเพื่อนของตัวเอง วันนี้ทั้งวันจนกระทั่งตอนนี้เกือบห้าโมงเย็นแล้วฉันยังไม่ออกไปไหน

Win : ทำไมไม่มาเรียน

ระหว่างที่กำลังจะตอบแชทของเฟย์ แชทของอีกคนที่ยังไม่พร้อมจะคุยด้วยก็เด้งขึ้นมา ยิ่งเห็นข้อความของเขาภาพทุกอย่างก็ย้อนกลับมาให้คิดอีกครั้ง พลันหัวใจก็เต้นแรงอย่างไม่มีสาเหตุ

Far : ไม่มีอะไร ขี้เกียจ

ฉันพิมพ์ตอบเขาไปแล้วเลื่อนไปที่แชทของเฟย์ต่อ

Far : แกอยู่ไหน วันแรกคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง

FAY: ไม่มีอะไรมาก แล้วแกหายไปไหน

Far: อยู่ห้องเนี่ยแหละ มาหาหน่อยได้ไหม

FAY: มีอะไรหรือเปล่า ฉันว่ามีอะไรแปลก ๆ

Far: ยังไง

FAY: ก็วันนี้อิวินมาถามหาแก ทั้งที่ปกติไม่เคยถาม

ประโยคนั้นเล่นเอาฉันนิ่งค้างแล้วรีบเปิดไปที่แชทของอีกคนทันทีอย่างไม่ลังเล ความกลัวแล่นเข้ามาในใจจนทำให้หัวใจมันเต้นแรงขึ้น

Far: อย่าบอกเรื่องของเราให้ใครรู้ ได้ไหมวิน ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาด

เขาเปิดอ่านข้อความของฉันทันที เหมือนกำลังพิมพ์อะไรตอบกลับมา เหมือนจะพิมพ์อยู่นานนะแต่สุดท้ายเขาก็ตอบมาสั้น ๆ

Win: อืม