บทที่ 4

เจ้าแห่งความตาย : เจ้าเองสินะ ที่ได้ของขวัญของเราไป'

"ตายแล้วไงเรา เอาไงดี ... " นทีสบถออกมาอย่างลนลาน ตาก็ถลนออกมามองแต่หน้าจอมือถือ ใบหน้าของนทีเริ่มเปียกเต็มไปด้วยเหงื่อ ทั้งๆที่พึ่งจะอาบน้ำมา

'เจ้าแห่งความตาย : ทำไมเจ้าถึงเงียบ แค่ตอบมาว่าใช่ หรือไม่ใช่ แค่นั้น'

"เอาไงดี นั้นเทพแห่งความตายเลยนะ ... แค่ตอบ? ตูตายแน่ เอาวะ แค่ตอบ" ในที่สุดเขาตัดสินใจจะตอบ

'ชายที : ใช่แล้วท่านเทพแห่งตาย' เขาตอบไปพร้อมหัวใจที่เต้นตุ้มๆต่อมๆ

'เจ้าแห่งความตาย : งั้นหรือ แล้วเจ้าไปทำอะไรที่โลกมนุษย์ล่ะ หรือว่าเจ้าได้จุติตัวเองใหม่'

"จุติใหม่เหรอ มันคงเหมือนกับสละร่างเทพแล้วจุติใหม่มาเป็นมนุษย์สินะ" เขาคิดเล็กน้อยก่อนจะเออออตามน้ำไปก่อน

'ชายที : เป็นเช่นนั้นท่านเทพแห่งความตาย'

'เจ้าแห่งความตาย : แล้วจุติใหม่ของเจ้า เจ้าไม่ได้ดื่มน้ำแห่งความหลงลืมหรอกหรือ การจุติของเจ้าคงได้บุญบารมีที่น้อยมากทีเดียว เอ๊ะ หรือว่าเจ้ามีภารกิจ"

"หือ ภารกิจหรือ เรื่องนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่ ตอบอย่างอื่นคงจะดีกว่า" นทีพรึมพำอีกครั้ง

'ชายที : ขอท่านเทพแห่งความตายโปรดเข้าใจ แค่เพียงแค่เบื่อเพียงเท่านั้น'

'เจ้าแห่งความตาย : ข้าเข้าใจ ข้าแค่ยืนยันสิ่งที่เหล่าสาวกข้ามันถามมา เป็นเทพในกลุ่มข้าก็ยินดี และข้าไม่ได้คิดจะขอคืนพลังหรอก มันก็น่าจะสนุกดี เพียงแต่ข้าแค่อยากให้เจ้าช่วยข้าสักเพียงเล็กน้อยจะได้หรือไม่'

'ชายที : ได้ขอรับท่านเทพแห่งความตาย ว่าแต่ท่านต้องการสิ่งใด?'

'เจ้าแห่งความตาย : เจ้าเป็นเทพเจ้าก็คงรู้ สิ่งของต่างๆที่โลกมนุษย์พวกเราเหล่าเทพ ไม่สามารถใช้ได้ แม้เหล่าสาวกจะคอยส่งมาให้เรา แต่สิ่งของบางอย่างมันก็ต้องเสียภาษีที่มหาศาล และบางสิ่งต้องโดนตอบสอบจนโดนยึดไป แต่ถ้าเจ้าส่งผ่านทางของขวัญก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง'

"หึมๆ ของหนีภาษีสินะ ฮ่าๆ เหล่าเทพพวกนี้ก็มีภาษีหรือ" เขาพูดออกมาคนเดียวก่อนจะตอบกลับ

'ชายที : ข้าพอจะเข้าใจแล้ว ท่านต้องการสิ่งของในโลกมนุษย์ เพียงแต่ถ้าข้าทำให้แล้วข้าจะได้สิ่งใด ถ้าหากท่านโดนจับได้ข้าจะไม่ซวยเอาหรือ'

'เจ้าแห่งความตาย : ส่งผ่านทางของขวัญถือว่าไม่ผิดกฎแต่อย่างใด เจ้าสบายใจได้ แต่สิ่งแลกเปลี่ยนหรือ ข้าว่าเอาเป็นของบางสิ่งในสวรรค์เป็นยังไง?

'ชายที : ก็ได้ขอรับท่านเทพแห่งความตาย ข้าตกลง แต่คงแลกเปลี่ยนเป็นครั้งๆไปนะขอรับ'

'เจ้าแห่งความตาย : ได้ ตามนั้น อีกอย่างเจ้าสามารถใช้บริวาลของข้าได้เลย ข้านับเจ้าเป็นสหายผู้หนึ่งนับจากนี้'

'ชายที : เช่นกันสหายเทพ'

ความรู้สึกในตอนนี้คือ โล่ง นทีไม่เคยรู้เรื่องราวเกี่ยวกับเทพเลยด้วยซ้ำ แต่เขามีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขารอดจากเหตุการณ์เฉพาะหน้าได้หลายครั้ง นั้นคือ 'ความเฉลียว'

"เอาล่ะ เดินทางไปเรียนได้" นทีพูดพร้อมกับเดินออกจากหอพัก บรรยากาศในตอนเช้าเป็นเหมือนเช่นทุกเคย

การทักทายกันเล็กน้อยของเพื่อนบ้าน ซึ่งนทีเป็นที่รู้จัก และรักใคร่ของชุมชนแถวนี้ ที่ผ่านมาเขาได้ช่วยเหลือชาวบ้านละแวกนี้ เล็กๆน้อยๆมาด้วยตลอด

“เอานที ไปเรียนเหรอลูก” ป้าวัย 40 กว่าปีทักทายเขา

“ใช่ครับ กำลังจะเดินไปขึ้นรถเมล์หน้าปากซอยครับ” เขาตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม

“โชคดีจ่ะลูก เอาข้าวต้มมัดไปกินระหว่างไปนะ จะได้มีอะไรรองท้อง” ป้าจิตก็ยื่นข้าวต้มมัดให้ 2 มัด นทีเองก็ขอบคุณแล้วเดินทางต่อไป

จนในที่สุดเขาก็เดินทางมาถึงมหาลัยชื่อดังในจังหวัดเชียงใหม่ นทีต้องเดินต่อไปอีกนิดหน่อยกว่าจะถึงคณะเรียนของเขา ‘คณะบริหารธุรกิจ’

นทีทีเดินเขามาในตัวอาคาร เสียงซุบซิบมากมายก็ดังขึ้น “แก นั้นไงพี่นที เขาพึ่งโดนพี่พิมบอกเลิก”

“ใช่ๆแก เมื่อวานฉันเห็นมากับตา สงสารพี่่เขานะ ทั้งที่นิสัยดีขนาดนั้น”

“ใช่ๆ หรือแกจะรอเคลมล่ะ”

“ไม่ล่ะ ถึงจะหล่อขึ้นกว่าเดิม แต่ไม่มีจะแดก คบไปก็เท่านั้น”

“จริงแหละแก ถ้าฉันรวยคงเอาควงๆทิ้งๆไปแหละแก ฮ่าๆ” “ฮ่าๆ” เสียงพูดคุยแทบจะทุกกลุ่ม ไม่ใช่ว่านทีไม่ได้ยิน แต่ก็เอาเถอะ มันเป็นเรื่องจริง เขาทำได้เพียงแค่ยิ้มรับ และหวังว่าจะมีใครสักคนที่ไม่ได้มองเขาจากภายนอก

การเรียนมาราทอน 3 ชั่วโมงเศษของเช้าวันนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อสิ้นสุดเสียงของอาจารย์ประจำวิชาได้จบลง นทีได้เดินออกมายังโรงอาหาร เพื่อรับประทานอาหารกลางวัน

“โอ้ นั่นมันนทีเพื่อนรักนี่ พิมพ์เราเขาไปทักทายเพื่อนรักของพวกเราหน่อยไหม” เสียงของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลังของนที ใช่แล้ว มันคือเพื่อนนัทกับพิมพ์อดีตแฟนสาวของเขา กำลังเดินควงแขนกันมาแต่ไกล

“เห้อ ฉันอุตส่าห์ลืมได้แล้วแท้ๆ” เขาพรึมพำออกมาเบาๆ แต่มันก็รอดหูของทั้งสองคนนั้นอยู่ดี

“อะไรกัน ลืมพวกเราไปหมดแล้วเหรอ เราเป็นเพื่อนรักกันนะ” เสียงของนัทดังขึ้น

“ใช่ๆ เราสนิทกันมากเลย ลืมได้ไงเนี่ย อิอิ” พิมพ์พูด

“คือว่าเมื่อก่อนฉันเป็นหมาน่ะ แต่ตอนนี้เป็นคนแล้ว เลยไม่ได้คบหากับหัวงูกับแรดแล้วนะ ขอโทษด้วยนะ” พูดเสร็จเขาก็เดินออกไปจากโรงอาหารอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงของทั้งสองคนไล่ตามมา

“แกกก / กริ้ดๆ” ทั้งสองคนร้องออกมาอย่างเป็นเดือดเป็นร้อน “ฉันจะจัดการกับแก ไอ่ที” นัทพูดออกมาแล้วเดินจากไป พร้อมเสียงของพิมพ์ที่ดังมาตลอดทาง “ที่รักต้องจัดการมันนะ นะๆ”