บทที่ 5

“ไม่อยากเจอก็เจอจนได้ เห้อชีวิต...ช่างมันเถอะ ตอนนี้เรากำลังอารมณ์ดี เช็คจ๋า ไป..ไปขึ้นเงินดีกว่า” นทีเดินออกมาอย่างสบายอารมณ์ ก็แน่สิเขาพึ่งจะด่าคนมา แล้วในตอนนี้กำลังเดินไปขึ้นเงินที่ธนาคารอีก

ในขณะที่เดินชมนกชมไม้ตามประสาคนอารมณ์ดี เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งก็ดังขึ้นมา “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยคุณตาของฉันด้วย .... ใครก็ได้ช่วยด้วยค้า” หญิงคนนั้นร้องออกมา ผู้คนมากมายก็ทำได้แค่โทรเรียกรถพยาบาลเพียงเท่านั้น แล้วมันทำเกิดไทยมุงขนาดเล็กๆ

“ขอทางหน่อยครับ ผมเป็นหมอ” ใช่แล้วมันคือเสียงของนที เมื่อเขาได้ยินก็วิ่งเข้าไปในไทยมุง พร้อมตะโกนออกไปด้วยคำโกหกว่า เขาเป็นหมอทั้งๆที่ไม่มีใบประกอบวิชาชีพเลยในตอนนี้

เขาเดินเข้าไปนั่งคุกเข่าข้างๆคนเจ็บ พร้อมกับจับมือของคุณตาท่านนั้นไว้ เขาค่อยๆหาชีพจรเพื่อจับจุด จนเวลาผ่านไปประมาณ 7-8 วินาที “ปัญหาเกี่ยวกับหัวใจ? โรคหัวใจกำเริบ ขาดเลือดไปชั่วขณะ” นทีค่อยๆวินิจฉัยโรค แล้วเอ่ยขึ้นกับผู้หญิงด้านตรงข้ามของเขา

“คุณเป็นหลานของเขาใช่ไหม? คุณได้นำยามาด้วยไหม ดูเหมือนว่าคุณตาของคุณโรคหัวใจกำเริบอย่างรุนแรงนะครับ” เขาพูดไปด้วย ไม่ทันที่จะมองหน้าหญิงสาวคนนั้นด้วยซ้ำ เพราะเขาต้องดูอาการชักของคนเจ็บ และต้องคอยประครองอาการเพียงเท่านั้น

“ไม่ได้พกมาค่ะ กระปุกใส่ยาของคุณตาก็หมดพอดี” เธอพูดออกมาอย่างจนใจ ถ้าเช็คยาก่อนออกบ้าน ตาของเธอคงจะไม่เป็นอะไร ยิ่งคิดก็ยิ่งน้ำตาซึม

“แย่จัง แต่ก็ไม่เป็นไร ว่าแต่เธอจะให้ฉันรักษาคุณตาของเธอหรือป่าวล่ะ” เขาพูดขึ้นพร้อมกับหันหน้ามาสบตาของหญิงสาว ‘นั่นมันดาวคณะวิทย์ฯปีสี่ คุณขวัญข้าว’ เขาไม่คิดเลยว่านี่จะเป็นคุณตาของขวัญข้าว นั่นมันก็เท่ากับว่า คุณตาทั้งนี้ คือ ผบ.ตร.ภาค5 ( เป็นตำแหน่งของผู้บัญชาการตำรวจภาคห้านะครับ )

ขวัญข้าวคิดอยู่ว่าจะให้เขารักษาดีไหม ถ้าเธออนุญาต แล้วถ้าคุณตาเธอเป็นอะไรขึ้นมา เขาคนนั้นก็ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรมากนั้น ‘แต่เขาบอกว่าเขาเป็นหมอนี่ แค่ประครองอาการก่อนจะส่งให้โรงพยาบาลแค่นั้นก็ยังดี’

“กรุณาช่วยคุณตาของฉันด้วยค่ะ” .ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจพูดออกไป

แม้เขาจะตกใจสถานะของผู้เฒ่าคนนี้ และทั้งความน่ารักของขวัญข้าวก็ด้วย หน้าตาเธอเอาตรงๆอย่างกับนางเอกเกาหลีที่ได้ชื่อว่า ตุ๊กตาแห่งแดนกิมจิ และเมื่อได้รับการยืนยัน เขาก็กลับมานิ่งเงียบ เพื่อรวมสมาธิในการรักษา

เขาประมวลผลไปมาในห้วงของความคิด ว่าเขาจะรักษาให้หายขาดไปเลยหรือแค่ประครองอาการไว้ก็เพียงพอ เขามองไปรอบๆเห็นผู้คนที่มากจนเกินไปที่เห็นใบหน้าของเขาแล้ว หากเขารักษาผู้เฒ่าคนนี้หายขาดจะทำให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ แล้วชีวิตธรรมดาๆของเขาก็จะไม่สงบสุขอีกต่อไป

“ผมจะช่วยประครองอาการให้นะครับ หลังจากนี้ก็ช่วยไปตรวจที่โรงพยาบาลอย่างละเอียดด้วย” จากนั้นขวัญข้าวตอบกล่าวเล็กน้อยว่า ค่ะ แล้วนทีก็เริ่มรวบรวมพลังปราณไว้ที่ฝ่ามือด้านขวา พร้อมผนึกปราณที่ดวงตา เขาสามารถมองไปยังภายในร่างกายได้เลย จนพบเลือดที่ไม่ยอมเคลื่อนที่ได้ยังหัวใจ

“จุดนี้สินะ” นทีเคลื่อนมือไปยังจุดนั้นแล้วชักนำพลังปราณนำพาเลือดจุดนั้นเคลื่อนเข้าสู่หัวใจ นทีทำให้การหมุนเวียนของเลือดของคนเจ็บเร็วขึ้นจากปกติ และมันทำให้สีหน้าของคุณตาแสดงความเจ็บปวดออกมาเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆคลายสีหน้าลง

“ขอ..น้ำ..” คนเจ็บพูดออกมาอย่างยากลำบาก ก่อนที่ขวัญข้าวจะค้นหาน้ำในกระเป๋า แล้วนำมาให้คุณตาของเธอดื่ม ก่อนที่เธอจะหันกับมากล่าวขอบคุณชายผู้ช่วยชีวิตคุณตาของเธอ แต่แล้วเธอก็เห็นเขาเดินจากไปอยู่นอกวงไทยมุง

“เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณคะ .... หายไปซะแล้วยังไม่ทันได้ขอบคุณเขาเลย” เธอหันไปหันมาก็ไม่พบเขาแล้วในตอนนี้ จนคุณตาของเธอสงสัยท่าทางที่เธอทำ จึงเอ่ยกล่าว

“หลานมองอะไรหรือข้าว ?”

“ก็คนที่ช่วยคุณตาไว้น่ะสิคะ แต่เขาหายไปไหนก็ไม่รู้แล้ว หนูยังไม่ทันได้พูดขอบคุณเลย” ข้าวกล่าวออกมาเล็กน้อย

“อย่างงั้นหรือ ถ้าเจอเขาอีกก็บอกตาด้วยนะหลาน คงจะเป็นวาสนาแล้วที่นำพานพบ” คุณตาเอ่ยตอบ

“ค่ะ แต่ตอนนี้คุณตาต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลก่อนนะคะ” ไม่นาน รถพยาบาลก็มารับทั้งสองคน

ทางด้านนที

“ในที่สุดก็ถึงสักที ธนาคารจ๋า ..เข้าไปกันเลย” หลังจากที่เขาช่วยเหลือสองตาหลานแล้ว เขาก็เดินออกไปเรื่อยๆ จนถึงเป้าหมายของบ่ายวันนี้

“เชิญครับ” เสียงของหน่วยรักษาความปลอดภัยเอ่ยกล่าว พร้อมกับเปิดประตูให้กับนที เขาจึงกล่าวขอบคุณก่อนจะเดินเข้าไปยังธนาคาร

ธนาคารที่นทีเดินเข้ามานั้นเป็นธนาคารมีชื่อเสียง แต่มันเป็นแค่เพียงสาขาเล็กๆ เขากดรับบัตรคิว นั่งลงตรงเก้าอี้ที่ว่างอยู่ พร้อมกับเตรียมบัตรประชาชน และสมุดบัญชีของเขา

จำนวนคิวที่เขาต้องรอคือ 5 คิว ในระหว่างที่เขารอ นทีก็หันไปเห็นใบปลิวโฆษณาประกันชีวิตของธนาคาร เขาหยิบขึ้นมาอ่านอย่างสนใจก่อนจะมีเสียงของหญิงสาวทักเขาจากด้านข้าง