Chapter ...2...

“ก็ใช่ไง เงินที่ฟาดหัวก็แค่ห้าหมื่นเอง ความบริสุทธิ์กูมีค่าน้อยขนาดนั้นได้ไง”

“ไม่ต้องห่วงอจะช่วยเองเรื่องแค่นี้”

“ขอบใจมากนะไอ”

“ไม่เป็นไรก็เราเพื่อนกันนี้น่า”

“กูเอกก็จะช่วยมึงเองนะ ร้านที่เราไปกินวันนั้นพี่ชายกูเป็นหุ่นส่วนอยู่ตามหาได้แน่นอน”

“ตามหาเจอแล้วบอกกูอย่าทำอะไรเขานะ”

“ทำไมล่ะ”

“ถ้าเขาบาดเจ็บหรือตายจะทำยังไงเอาเก่งขนาดนั้น”

“ติดใจว่างั้นเถอะ”

“ไอ้แปนนั้นผู้ชายคนแรกของกูเลยนะนั้นเอาก็เก่งใหญ่ด้วยหล่ออีกต่างหากไม่เอาก็โง่แล้ว”

“ถ้าเขามีแฟนแล้วล่ะ”

“กูก็จะแย่งมันมา เพราะมันได้กูแล้วก็ต้องเป็นของกู”

“นั้นสินะมันได้มึงก็ต้องเป็นของมึง ไว้ใจกูได้เลยกูจะช่วยตามหามันให้”

“ต้องขอบใจพวกมึงสองคนมากนะ”

“ไม่เป็นไรเพื่อนกันนี้น่า”

หลังจากทานอาหารกันเสร็จ ก็เข้าเรียนช่วงบ่ายและก็กลับห้องนอน ตามปกติของการใช้ชีวิตของผม ซึ่งแน่นอนว่าตัวของผมนั้น เมื่อหัวถึงหมอนก็หลับไปในทันที ในความฝัน สัมผัสที่คุ้นเคยทำเอาตัวผมสั่นระริก รู้สึกเสียวซ่านกับการถูกลูบไล้ไปทั่วร่างกาย

“อื้อออ...”

“อ๊ะๆ อ๊าา!!”

พรวดดดดดด

“อ๊าา!!”

ความรู้สึกที่อัดอั้นมานานเป็นอาทิตย์ ทำให้เมื่อฝันลามกผมกลับสุขสมจากการปรนเปรอในความฝัน เมื่อผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลับพบว่า ผมฝันเปียกไปซะแล้ว ลำบากต้องไปซักกางเกง ตัวเองอีก ผมจึงเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายตัวเอง เพื่อให้ตัวเองรู้สึกสดชื่นขึ้นมา

“มาอยากอะไรตอนนี้วะ แม่งเพราะมึงคนเดียวเลยอย่าให้ได้เจอนะจะรีดน้ำให้หมดเลย”

ผมบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะอาบน้ำเสร็จและออกมาในสภาพที่อิดโรยหลังจากที่ใช้แม่นางทั้ง 5 ในการปลดปล่อยความทรมานของตัวเองออกไปอีกรอบ หลังจากนั้นผมจึงแต่งตัวใส่ชุดนอนเตรียมจะนอนอีกรอบ แต่นอนยังไงก็นอนไม่หลับผมจึง หยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดหาอะไรดูฆ่าเวลาจนกว่าตัวเองจะนอนหลับ แต่ก็มีสายโทรศัพท์ เข้ามาอย่ากะทันหันหน้าจอก็เขียนว่า ‘บอมเบย์’

“ฮโหล”

“เออกูเองพี่มึงนะ”

“เออกูรู้ว่ามึงอ่ะพี่กู”

“ไปแดกเหล้าเป็นเพื่อนหน่อย”

“ไม่เอาหรอก ขี้เกียจ”

“มาเถอะกูเหงา”

“ก็ชวนไอ้เซียดิ”

“ไม่เอาถ้ากูเมาขึ้นมาแล้วเกิดว่ามันจับกูทำผัวล่ะจะทำไง”

“ไอ้เซียก็ตัวแค่นั้นจะกลัวอะไร”

พี่ชายของผมกลัวเพื่อนของผมมากครับเวลามันจะชวนผมไปดื่มทีไรถ้าผมบอกว่าเพื่อนของผมจะไปด้วยมันก็จะคล้ายๆว่ากลัวแต่ยังดีที่เวลาไปเที่ยวด้วยกัน ผมก็จะไม่ทิ้งมันแต่วันไหนถ้าผมรำคาญ พี่ชายตัวเองผมก็จะผลักมันให้กับเพื่อนผมอีกครับ ก็เพื่อตัดปัญหาและความรำคาญใจ

“มึงจะกล้าปล่อยให้กูอยู่กับเพื่อนมึงอย่างนั้นหรอ”

“ก็มันน่ากลัวตรงไหนกูไม่อยากไปกินเหล้ามึงก็ไปกับมันสิ”

“กูพี่มึงนะไปกินเหล้าเป็นเพื่อนกูหน่อย”

“ก็กูบอกว่าถ้ามึงเหงามึงก็ไปกับไอ้เซียไง”

“มึงไม่เข้าใจกูเบงกอลไอ้น้องเวร”

“มึงก็ไม่เข้าใจกูเหมือนกันบอมเบย์กูอยากนอน”

“แต่กูเหงากูไม่อยากกินเหล้าคนเดียว”

“แล้วเด็กในสต๊อกมึงไปไหนหมด ทำไมไม่เรียกมันมาดื่มด้วย”

“กูเบื่อกูทิ้งพวกมันไปแล้ว”

“ดีสมน้ำหน้ามึงก็อยู่คนเดียวไปเถอะ”

“มึงมากินเหล้าเป็นเพื่อนกูหน่อย”

“เออได้ๆๆ”

“จริงหรอ”

“ก็เออสิวะรอแป๊บนึง มึงอยู่ตรงไหนส่งโลเคชั่นมาให้กู”

“ได้ขอบคุณมากไอ้น้องรัก”

“เออแค่นี้แหละ”

ผมกดวางสายมันลงไปก่อนที่ผมจะกดเบอร์โทรไปหาเพื่อนรักของผมซึ่งจะไม่ใช่ใครที่ไหนก็คือไอ้เซียนั่นเอง และผมก็กดส่งต่อโลเคชั่น ไปยัง Line ของเพื่อนรักของผมเอง

“ฮัลโหลว่าไงมึง”

“มึงเห็นที่กูส่งโลเคชั่นให้มึงหรือยัง”

“เห็นแล้วมึงจะไปไหนจะไปดื่มหรอ”

“เปล่า ไอ้บอมเบย์พี่ชายกู อยากแดกเหล้าแต่ไม่มีเพื่อนมันจึงชวนกูแต่กูอยากนอนกูเลยส่งโลเคชั่นให้มึงไปดื่มเป็นเพื่อนมันหน่อย”

“พี่ชายมึงไม่กลัวกูหรือไง”

“ก็เพราะกลัวมึงไงกูเลยส่งมึง ไปดูแลมันหน่อย ถ้ามันเมามากก็จัดกันไปเลย”

“ใครจะไปทำแบบนั้นวะ”

“หรือมึงไม่อยากได้พี่กู”

“มึงนี่มันเด็กเวรจริงๆพี่มึงรู้ว่ามึงขาย พี่ชายให้กูนะ พี่มึงงอนตายอ่ะ”

“ก็ช่างแม่งสิมันน่ารำคาญจะตาย สรุปจะไปไหม”

“ไปดิรออะไรล่ะ”

“งั้นก็โชคดีนะมึง”

“Thank You นะมึง”

โชคดีนะมึง ไอ้บอมเบย์ มึงชอบมาขัดความสุขการนอนของกูดีนัก มึงก็สมควรได้รับผลกรรมตามสนองแล้วไอ้พี่เวร ขอให้มึงได้เพื่อนกูเป็นเมียแล้วกัน หลังจากนั้นผมก็ปิดโทรศัพท์ของตัวเอง ปิดเครื่องนะครับแล้วก็นอนไปเลย อยากรู้จริงๆว่าคนอย่างมันจะเป็นยังไงบ้างนะถ้าคนที่ไปหามันไม่ใช่ผม

(...Bombay…)

ผมที่กำลังนั่งรออยู่นานจะพบว่าคนที่เดินตรงมาครับผมกลับกลายเป็นว่า เป็นไอ้น้องเปอร์เซีย ตัวขาวอมชมพูที่ใส่เสื้อสีดำกางเกงเข้ารูปกำลังเดินมาที่โต๊ะของผม ซึ่งทำเอาผมหน้าซีดเหมือนไก่ต้ม และผมก็พยายามที่จะติดต่อหาน้องชายของผม และแน่นอนไอ้น้องเวรก็ดันปิดเครื่องหนีผมไปซะแล้วอย่าบอกนะว่านี่เป็นแผนการของมันที่จะผลักเพื่อนตัวเองเข้ามาหาผม

“ทำไมทำหน้าตกใจแบบนั้นล่ะ พี่บอม”

“มาได้ไงเนี่ย”

“ทำไมไม่อยากให้มาหรอ เสียใจนะเนี่ย”

“พี่จะกลับแล้ว”

“ทำไมรีบกลับ”

“ก็ไม่อยากอยู่นานไม่อยากดื่มแล้ว”

“ไม่อยากดื่มแล้ว หรือว่าพี่เห็นผมก็เลยอยากกลับ”

“จะให้พูดจริงๆหรือตอบออมๆ”

“ลองตอบความจริงดูดิ ผมก็อยากรู้เหมือนกันถ้าเพื่อนผมรู้ว่า พี่กับผมมีอะไรกันมันจะทำอะไรพี่บ้าง”

“คิดว่าข่มขู่แค่นี้จะกลัวงั้นหรอ”

“แล้วกลัวไหมล่ะ”

“ใครกลัว”

“ก็ดี งั้นคืนนี้ ดื่มกับผมทั้งคืนได้ไหมล่ะ”

“ก็แค่เด็กใจแตกอย่างนายฉันไม่อยากยุ่งด้วยหรอกน่ารำคาญ”

แค่ความผิดพลาดเดียวของผมกับสร้างบาดแผลชั่วชีวิตให้ไม่น่าเมาจนขาดสติในวันนั้นเลยไม่อย่างนั้น ผมก็คงไม่ต้องเสียตัวให้กับเด็กใจแตกแบบเปอร์เซียหรอก หน้าตาก็ดีสุดๆ แต่เป็นเด็กใจแตกนอนกับคนได้มักง่ายทำให้ผมรู้สึกว่า เขาไม่เหมาะกับผมเลยสักนิด ผมจึงตั้งใจตีตัวออกห่างรักษาระยะห่างเอาไว้ อย่างน้อยเปอร์เซียก็เป็นเพื่อนสนิทของน้องชายตัวเองก็ต้องรักษาน้ำใจอยู่บ้าง ไม่อย่างนั้นเราก็ผมด่ามากกว่านี้อีก

(Bombay End)

(…Bengal…)

1 เดือนต่อมา

ผมไม่อยากจะเชื่อเลยตลอด 1 เดือนที่ผ่านมาผมและคนอื่นๆเฝ้าตามหา ผู้ชายคนนั้น แทบพลิกแผ่นดิน แต่สุดท้ายหายังไงก็หาไม่เจอ แต่ผมก็ไม่มีทางตัดใจเด็ดขาด ผมต้องตามหาเขาให้เจอไม่อย่างนั้น ก็เป็นผมที่เสียหายฟรีๆน่ะสิ

“มึงจะเลิกล้มความตั้งใจนี้หรือเปล่า”

“ทำไมกูต้องเลิกล้มความตั้งใจของกูด้วย”

“เดือนนึงแล้วนะเว้ยตามหาคนๆนึงมันยากมากเลยนะ”

“แต่ก็ไม่ยากสำหรับพวกเราแค่ 1 เดือนเองต่อให้ใช้เวลาเป็นปีก็จะหาให้เจอ”

“มึงยึดติดเกินไปหรือเปล่า”

“ก็เพราะกูยึดติดไงกูถึงต้องหาให้เจอ”

ผมตอบเพื่อนรักของตัวเองไปอย่างอารมณ์เสีย เพราะการตามหาเขา ตลอด 1 เดือนที่ผ่านมามันยากเย็นมากกับการตามหาคนคนนึง แต่ผมก็พร้อมที่จะตามหาเขาให้เจอ

หลังจากเลิกเรียนในช่วงบ่าย ผมและเพื่อนๆ ก็ไปยังร้านอาหารที่ใกล้กับมหาลัยของผม ร้านนั้นเป็นร้านที่กำลังมาแรงในช่วงนี้เลยซึ่งเป็นร้านที่เปิดใหม่เมื่อเดือนก่อน แล้วเพิ่งมาเปิด กิจการจริงๆก็ได้ 2 อาทิตย์แล้วเห็นว่ารีโนเวทร้านใหม่ทั้งหมดแค่เดือนเดียวก็สามารถทำร้านออกมาสวยกว่าเดิมได้แล้วซึ่งเป็นที่ถูกใจ บรรดานักศึกษาที่อยู่ละแวกนี้ซึ่งรวมถึงผมด้วยผมและเพื่อนอีก 3 คนก็มายังร้านอาหารแห่งนี้ด้วยเช่นเดียวกัน ไม่ใช่ว่าเพราะผมเบื่ออาหารร้านเจ๊การ์ตูนหรอกนะ แต่วันนี้เจ๊การ์ตูนแกกลับบ้านที่ต่างจังหวัด ได้ยินว่าลูกชายแกบาดเจ็บ จนแขนหัก พ่อกับแม่ของเจ๊การ์ตูนเลยเรียกกลับบ้าน ส่วนพวกผมเมื่อเจ๊การ์ตูนปิดร้านผมก็ต้องไปหาร้านใหม่ในการกินข้าวกับเพื่อนๆและร้านนี้ก็คือร้านที่ผมเลือก

“นั้นมัน!!”

“ในที่สุดก็หาเจอ”

ใครจะคิดล่ะครับหาเกือบตลอด 1 เดือนที่ผ่านมาหายังไงก็หาไม่เจอแต่วันนี้ดูเหมือนอีกฝ่ายจะดวงซวยเมื่อผมเดินเข้ามาภายในร้านก็พบเจอกับผู้ชายที่ผมตามหามาตลอด

ผมเดินเข้าไปยังโต๊ะอาหารที่อีกฝ่ายกำลังนั่งคุยกับผู้หญิงอีกคน ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ผมเองก็มั่นหน้ามั่นโหนกเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายทันที

ปัง!!!

“ว้าย! ไอ้บ้านี้เป็นใครกันเนี่ย”

“ไม่เจอกันนานเลยนะ”

ผมเอ่ยทักท้ายอีกฝ่ายที่ทำหน้างงๆว่าผมเป็นใครกัน ที่มาเสียมารยาทถึงโต๊ะอาหารของพวกเขา แต่ผมไม่สนสายตาของเขาหรอกคิดว่าผมจะกลัวหรือไง บ้าบอคนอย่างเบงกอลไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว

“จำผมไม่ได้หรือไง”

“นายเป็นใคร?”

“ห้องส่วนตัวA23 จำได้มั้ย”

“เด็กคนนั้นคือนาย”

“จะคุยกันตรงนี้หรือไปคุยกันข้างนอก”

“ข้างนอก”

“ตามนั้น”

ผมเดินออกมานอกร้านก่อนจะหยิบเช็คที่เขาเคยให้ผมมาตอนที่ผมหลับคืนให้เขากลับไป เขามีสีหน้าที่นิ่งเฉยไม่เปลี่ยนนั้นทำเอาผมรู้สึกดีกว่าเดิม ผมลากเขาไปซอยข้างตึกเพื่อที่จะคุยกันตามลำพัง

“ฉันให้นายไปแล้วไม่เอาคืน ถือว่าเป็นการตอบแทนคืนนั้น”

“ผมไม่ต้องการเงินคุณสักหน่อย”

“แล้วต้องการอะไรถ้าไม่ใช่เงิน”

“ผมต้องการให้คุณรับผิดชอบผม”

“ขอปฏิเสธ”

“คุณไม่มีสิทธิ์มาปฏิเสธผม เพราะผมไม่ยอมแน่”

“นายไม่ยอมแล้วยังไง”

“ผมก็ตามตื้อคุณ ตามคุณไปทุกที่ ที่คุณไปจนกว่าคุณจะมารับผิดชอบผม”

“นายไม่กลัวหรือไง ถ้าเกิดฉันหมดความอดทนขึ้นมานายจะไม่ตายฟรีหรือไง”

“ทำไมต้องกลัวด้วย มันคุ้มนะที่จะเสี่ยง”

“เลิกคิดเถอะ น่ารำคาญ”

จุ๊บ!

“นาย!!”

“ผมเป็นของคุณแล้วนะจะทิ้งไปแบบนี้ไม่แมนเลยนะ”

“ท้องให้ได้ก่อนเถอะค่อยมาทวงสิทธิ์”

“งั้นก็เอาให้ท้องสิ”

“ไม่เอาหรอก ฉันไม่กินของเก่า”

“ผมจะทำให้คุณกินของเก่าอย่างผมจนลืมไม่ลงเลยล่ะ”

ผมล้วงมือเข้าไปในกางเกงของเขา แก่นกายที่นอนหลับสนิทอยู่เมื่อถูกลูบคลำปลุกเร้าอารมณ์ แก่นกายที่นอนหลับก็ค่อยๆสู้มือขึ้นมา ทำเอาใบหน้าของผู้ชายคนนั้นแดงระเรื่อ จนผมอยากจะกลั่นแกล้งให้มากกว่านี้อีก แต่ก็ต้องตัดใจจากเขาต้องการให้เขารู้ว่าเขาต้องการผมมากขนาดไหน

“คุณชื่ออะไร”

“ทำไมฉันต้องบอก”

“ผมชื่อเบงกอลนะ คุณจะไม่บอกชื่อจริงๆหรอ”

“ไม่ อื้อ!”

ผมใช้มือบีบเข้าที่แก่นกายใหญ่ และรูดคลึง หนักหน่วงขึ้นไปอีกใบหน้าของเขาแล้วเสียงหอบกระสั่นหลุดรอดออกมา ผมยกยิ้มขึ้นมานิดนึง ก่อนจะถามเขาอีกครั้ง มือของเขา ยกขึ้นมาบีบเข้าที่ไหล่ของผมดันผมติดกำแพงอย่างเอาเรื่อง แต่คนอย่างผมกลัวเขาที่ไหนกันหน้าของผมอยู่ตรงหน้าอกเขาพอดี ผมจึงแลบลิ้นเลียเข้าที่หน้าอกของเขา อย่างหยอกเย้าอารมณ์ให้เตลิดไปมากกว่าเดิม

“ตอบได้หรือยังว่าคุณชื่ออะไร”

“ไทเกอร์”

“ว้าวชื่อดูยิ่งใหญ่จัง คุณเป็นเสือผมเป็นแมวเข้ากันดีจะตาย เอามือถือคุณมา”

“ไม่ อื้อ!”

“เอามา”

“นายมันเด็กเลว”

“อย่าด่าแรงสิครับผมยังเด็กอยู่นะ”

“นาย!”

“เอามือถือมา อย่าให้ได้พูดซ้ำนะครับ”

“ไม่อื้อ!! ยอมแล้วๆ”

“พูดง่ายๆแต่แรกก็จบ”

“เอาไป”

ผมยังคงใช้มือนวดคลึง แก่นกายใหญ่ที่พองโตขึ้น กว่าเดิมหลายเท่า ก่อนจะใช้อีกมือนึงกดเบอร์มือถือของตัวเอง แล้วโทรออก เบอร์ของเขาก็อยู่ในเครื่องของผมผมจึงเมมเบอร์เขาเอาไว้ และกดเมมเบอร์ตัวเองลงไปในเครื่องของเขา ยังดีที่มือถือของเขา ไม่ได้ ตั้งรหัสผ่านผมเลยตั้งรหัสให้เขาโดยที่เขายังมองตามอยู่และผมก็สแกนลายนิ้วมือของตัวเองลงไปด้วย

“ผมคืนให้นะครับ”

“ปล่อยมือของนายได้แล้ว ตัวเล็กแค่นี้ทำไม่แรงเยอะจังวะ”

“อยากให้ปล่อยมือจริงๆหรอครับพี่ไทเกอร์”

“อย่าเรียกตีสนิทให้มันมากนัก ซี๊ดดด”

ผมปลดซิบของเขาลงก่อนจะดึงแก่นกายใหญ่โตนั้นออกมาก้มลงชิมแก่นกายนั้นทันที เขาสะดุ้งสุดตัวใช้มือจับมาที่หัวของผมที่กำลังใช้ปากปรนเปรอความสุขให้เขาอยู่แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจแล้วจะทำไมก็ผมเต็มใจที่จะทำให้นี้น่า

“พอแล้วอื้อ อย่า อ๊า!”

พรวดดดดด!!!

ผมตวัดลิ้นเลียน้ำรักที่เขาปลดปล่อยออกมาก่อนจะจูบเขาทันทีให้เขาลิ้มรสชาติน้ำรักเขาบ้างจะได้รู้ว่ารสชาติมันเป็นยังไง จากนั้นผมเช็ดปากตัวเองแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนออกไปจากซอกตึกนั้นทันที่ก่อนที่เขาจะรีบแต่งตัวตามมา ผมรู้ดีผมชายน้ำออกแค่น้ำเดียวมันไม่สุดหรอก ผมจึงหยุดลงแค่นั้น ทำให้เขาต้องการผมมากๆก่อนแล้วค่อยจัดการเขาให้มอบคลานเหมือนแมวน้อยไปเลยทีเดียว

“คิดว่าทำแบบนี้ฉันจะติดใจนายหรือไง”

“ต้องติดใจแน่นอน ถ้าไม่อย่างนั้นพี่คงไม่กดหัวผมขนาดนั้นหรอก”

“นายมันหน้าด้าน”

“แล้วคนบ้าที่ไหนกันบุกเข้าห้องส่วนตัวของคนอื่นแถมยังปล้ำเขาข้ามวันข้ามคืนแบบนั้นกัน”

“ตอนนั้นฉันโดนวางยา”

“แล้วยังไงในเมื่อทำผิดก็ต้องยอมรับผิดสิ หัดมีความรับผิดชอบหน่อยพี่ไทเกอร์”

“นายนี้มัน”

“น่ารักน่าเอาใช่มั้ยล่ะ ไม่ต้องพูดหรอกผมรู้”

“หน้าด้าน”

“ถ้าด้านแล้วมันได้จะทำไมล่ะ ก็ดีกว่าอยู่เฉยๆใครหมาคาบไปกิน”

ผมพูดจบก็เดินเข้าไปในร้าน ปล่อยให้เขา ยืนอยู่แบบนั้นผมสังเกตว่าหลังจากที่ผมเข้ามาในร้านแล้วเขาก็เดินขึ้นรถไป ผมจำทะเบียนรถของเขาได้แล้วไม่ยากเลยถ้าครั้งหน้าผมจะตามหาเขา วันนี้ก็เล่นให้พอหอมปากหอมคอเท่านั้นก็พอ ผมเดินมานั่งที่โต๊ะเพื่อนก็ทำหน้าตาสงสัยมาที่ผม พวกมันจึงรีบพูดออกมาในทันที

“ไปคุยอะไรกันนานขนาดนั้น”

“ก็คุยกันตามประสาผัวเมีย”

“เขาตอบตกลงมึงแล้วหรออีแมว”

“ยังหรอก แต่อีกไม่นานเขาต้องติดกูแน่”

“มั่นหน้าให้มันน้อยๆหน่อย ถ้าหน้าแหกอย่ามาร้องไห้ให้พวกกูปลอบใจก็แล้วกัน”

“ใช่ๆ เปอร์เซียพูดถูก ไอว่าเบงกอลควรทำใจไว้ด้วยนะเผื่อเจ็บ”

“ไม่หรอก เพราะคนนี้ต้องเป็นของเราแน่นอนไอไม่ต้องห่วงหรอก”

ใช่ครับไม่มีอะไรต้องห่วง เพราะถึงยังไงเขาก็ต้องเป็นคนของผมอยู่แล้ว ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เขามาเป็นของผมให้ได้ ไม่ว่าจะไปบุกน้ำลุยไฟ ผมก็จะทำ แต่ตอนนี้ผมชักจะหิวข้าวแล้ว จึงรีบสั่งอาหารและเลี้ยงข้าวเพื่อนเป็นการตอบแทนสำหรับที่พาผมมาที่นี่

(....Tiger....)

ไม่อยากจะคิดเลยแค่ออกไปคุยงานกับลูกค้ากลับต้องมาเจอโจทย์ปัญหาที่แก้ยากขนาดนี้แถมยังเสียท่า ต้นเด็กเมื่อวานซืนจัดการซะเสียน้ำไปตั้งครั้งนึงน่าเจ็บใจจริงๆเสียน้ำยังไม่พอ ยังต้องมาเสียรู้เด็กเมื่อวานซืนแบบนี้อีก มันน่าเจ็บใจจริงๆนั่นแหละ ผมคิดว่าตัวของผมกับเด็กคนนี้จะไม่ได้เจอกันอีกแล้วที่ไหนได้ความสวยของผมมันมาเยือน ตอนอายุ 28 นี่เอง

“บอสครับเป็นอะไรไปครับ”

“นายจำเด็กคนนั้นที่ฉันเคยนอนด้วยได้มั้ย”

“คนที่บอสนอนด้วยล่าสุดนี้หรอครับ”

“ใช่คนนั้นแหละ”

“แล้วเกิดอะไรขึ้นหรอครับ”

“เด็กนั้นต้องการให้ฉันรับผิดชอบ แถมยังคืนเงินมาให้ฉันด้วย”

“แล้วที่บอสเดินเข้าไปคุยกันที่ซอกตึกตั้งนานอย่าบอกนะครับว่าบอสซ้อมเด็กคนนั้น”

“นายคิดว่าฉันเลวขนาดซ้อมเด็กเลยหรอโอโซน”

“ก็เหมือนอยู่นะครับบอส”

“ปัญญาอ่อนหัดฉลาดๆ เหมือนซูวอนหน่อย”

“รายนั้นผมไม่เอาความฉลาดแบบขี้โกงนั้นมาหรอกครับ”

“หึ ยอมรับมาเถอะว่านายโง่”

ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้ลูกน้องตัวเองดูว่าเกิดอะไรขึ้นที่ซอกตึกเมื่อกลับมาถึงบ้าน ผมก็เข้าไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่เหนียวไปทั้งตัว เมื่อล้มตัวลงนอนหลับไปได้สักพักเหมือนมีอะไรหนักๆมานั่งทับตรงนั้นของผม เมื่อผมลืมตาก็เห็น เด็กคนนั้นนั่งขย่มผมอยู่ด้วยร่างกายอันเปลือยเปล่าของเขา ทำให้ผมเสียการควบคุมไปในทันที ผมเด้งสวนเข้าไป ให้อีกฝ่ายถึงจุดสุดยอด เสียงครางอย่างสุขสมปนทรมานของอีกฝ่าย ทำให้ผมสะใจและนึกถึงภาพ ที่ซอกตึกนั่นทันทีทำเอาจิตใจของผมตลอดไปมากกว่าเดิม และกระหน่ำกระแทกเด็กคนนั้นจึงตัวแอ่นเพราะเสยวจนใจจะขาดผมเองก็ทนไม่ไหวจับเอวเล็กนั้นให้มั่นคงก่อนจะแทงสวนกลับจนเด็กนั้นตัวลอยผมเองก็ปล่อยน้ำรักเข้าตัวอีกฝ่ายเช่นกัน

แต่เมื่อผมมีสติมากขึ้นกลับพบว่าเด็กคนนั้นจะเข้ามาในห้องผมได้ยังไงและเด็กคนนั้นก็ไม่รู้ด้วยว่าผมอยู่ที่ไหนเมื่อตั้งสติและตบเข้าที่หน้าตัวเองกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดซึ่งผมแน่ใจแล้วว่า ผมฝันไปเอง สะดุ้งตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองฝันเปียก นี่ผมฝันเปียกเพราะเด็กคนนี้อย่างนั่นหรอ ซึ่งแน่นอนว่า มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ

“เวรเอ้ย!!”

ผมโมโหตัวเองที่ฝันลามกแบบนี้ได้ยังไงเด็กคนนั้นจะมามีอิทธิพลต่อผมได้ยังไงกัน ผมไม่เชื่อหรอกว่าตัวเองจะเป็นไปขนาดนี้ เมื่อมองดูเวลาตอนนี้ก็ตี 2 กว่าๆแล้ว เป็นไปได้ว่าผมฝันแบบนี้มาเกือบ 4 ชั่วโมง

ผมลงมาข้าล่างเพื่อหาน้ำดื่มเพราะรู้สึกคอแห้งอย่างบอกไม่ถูกคงเพราะเมื่อกี้ผมเสียน้ำไปเพราะฝันบ้าๆนั้นแต่ความรู้สึกกลับไม่จางหายไปเลยสักนิดนี้ผมเกิดติดใจเด็กนั้นงั้นหรอ แต่ตอนที่จากกันวันนั้นผมก็ชอบฝันว่ามีเซ็กส์กับเด็กคนนั้น ที่ชื่ออะไรนะอ้อ เบงกอลอยู่บ่อยๆหรือว่า ผมจะติดใจเด็กนั้นเข้าแล้วจริงๆ