ตอนที่ 3 เขาชื่อคาร์ตัน

“อย่าพูดมาก ล้างแผลให้เขาด้วย ฉันไปละ” นาซึมะนั่งมองคนทั้งสองคุยกันเงียบๆ ถึงได้รู้ว่าเขาชื่อคาร์ตัน

“ซึมะจ้ะ ไปอาบน้ำก่อนไหม แล้วค่อยออกไปกินข้าวกัน แล้วเดียวฉันมาล้างแผลให้ทีหลัง” ในระหว่างที่มองตามร่างสูงไป นาซึมะก็หันมาหาคุณลิซ่าทันที ก่อนจะนึกออกว่าตัวเองยังไม่ได้อาบน้ำเลย

“แต่ว่า เสื้อผ้าผม” ใช่ เสื้อผ้าอยู่ไหนตัวเองยังไม่รู้เลย

“ไม่ต้องกังวลไป ทั้งกระเป๋าเสื้อผ้า และเอกสารพาสปอร์ต ก็อยู่ครบตอนนี้ของทุกอย่างอยู่ในตู้นั่นแล้ว”

“อ่าครับ” นาซึมะพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้

“จ้ะ อย่างนั้นเดียวฉันเข้ามาใหม่ละกัน อยากทานมื้อเช้าเป็นอะไรเดียวฉันไปสั่งแม่ครัวให้”

“อ่า อะไรก็ได้ครับ” แล้วเธอก็เดินออกไป นาซึมะลุกขึ้นมาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ก่อนจะพบของตัวเองอยู่ในนั้นจริงๆ ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูก้าวเข้าห้องน้ำไป

ภายในห้องรับประทานอาหาร ที่มีเสียงดังพูดคุยลอดออกมาทำให้นาซึมะถึงกับสงสัยว่ามีเสียงใครอีกบ้าง เพราะที่ผ่านมาตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เจออยู่แค่สามคนเอง นั่นคือ คุณลิซ่า เมดสาวที่รู้ในภายหลังจากการตามตื๊อ ถึงได้รู้ว่าเธอชื่อเรเน่ กับเขาคนนั้นที่จู่ๆ ก็มาโผล่ที่เตียงเมื่อเช้านั่นไง เรเน่เปิดประตูห้องอาหารให้ก่อนที่เสียงพูดคุยในห้องจะเงียบตามไปด้วย

แอ๊ด

หลังเปิดประตูเสร็จเธอก็เดินจากไปทันที ทุกสายตาหันมาจ้องมองมาทางนาซมะเป็นตาเดียวยกเว้นคาร์ตัน

“ซึมะ มานั่งตรงนี้เร็ว ของกินเยอะแยะเลย แล้วเดียวกินเสร็จแล้วฉันจะไปล้างแผลให้บนห้อง”

“ครับ” นาซึมะเดินไปนั่งลงข้างๆ คุณลิซ่า เบื้องหน้ามีทั้งขนมปังกระเทียมอบเนย ครัวซอง สปาเก็ตตีต่างๆ อีกด้วย เอิ่ม เอาตามตรงนะ เช้าๆ แบบนี้ไม่ค่อยกินของจำพวกเส้นเท่าไหร่ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ชอบ แต่ส่วนใหญ่จะกินนมกับขนมปังซะมากกว่าไง

“เป็นอะไรเหรอ ไม่ชอบรึไง อยากได้อะไรเพิ่มไหม” นาซึมะหันไปมองคนที่ถามขึ้นมา เขาเป็นผู้ชาย หน้าตาหล่อเหลา ยิ่งสวมแว่นก็ยิ่งหล่อ จะว่ายังไงดีละ บนโต๊ะอาหารตอนนี้ยังมีคนที่ยังไม่เคยเห็นหน้าอีกสามคน

“เออ กูยังไม่ได้แนะนำตัวให้แขกรู้จักเลยนี่ ฉันชื่อโอเว่น ไอ้แว่นนั้นชื่อ ลูซ ส่วนยัยคนที่นั่งไม่สนโลกนั่นชื่อ ไอซ์”

“อะ เอ่อ ครับ คือว่ามีนมสดไหมครับ ปกติเช้าๆ ผมจะกินนมกับพวกขนมปังเป็นส่วนใหญ่นะฮะ” นาซึมะเอ่ยปากถามออกไปอย่างเกรงใจ ใช่ว่าอยากจะเรื่องมากซะหน่อย

“เรื่องมาก ลูซไปจัดการหน่อยสิ”

“ครับบอส รอสักสักครู่นะครับคุณนาซึมะ” นาซึมะมองไปที่หัวโต๊ะที่คาร์ตันนั่งอยู่ ก่อนจะหันไปยิ้มตอบรับคำของคุณแว่นที่ชื่อลูซ ไม่นานนมอุ่นๆ แก้วหนึ่งก็มาวางอยู่ตรงหน้า นาซึมะยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณก่อนรับมา ทำไงได้ แม่สอนไว้ว่า ให้ยกมือไหว้ทุกครั้งที่ผู้ใหญ่หรือใครก็ตามที่อายุเยอะกว่าเราให้ของที่เราต้องการ

“ขอบคุณครับคุณลูซ” ยิ้มตอบก่อนจะกินของตรงหน้าทันที หลังจากที่กินเสร็จนาซึมะก็โดนลิซ่า พากลับมาที่ห้องเพื่อล้างแผลต่อทันที

“อะ เสร็จแล้วจ้ะ อ้อ นี่ทีหลังไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณก็ได้นะ มันดูห่างเหินเกินไป ไหนลองเรียกพี่ลิซ่า สิจ้ะ” หลังจากสวมเสื้อเรียบร้อยก็ต้องหันไปมองคุณลิซ่าทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น ก่อนจะได้เห็นสายตาที่เป็นประกายระยิบระยับที่ส่งมานั้นอีก อืม เห็นแก่ที่ดูแลกันมาตลอด งั้นก็

“พี่ลิซ่าครับ”

“อ๊าย น่ารัก! ทำไมน่ารักอย่างนี้/// “เอ่อ พี่ลิซ่าครับ คือ ผมมีอะไรจะถามหน่อยนะฮะ”

“เอ๊ะ อะไรอย่างนั้นเหรอ?”

“คือ เห็นโทรศัพท์ผมไหมครับ พอดีว่าผมยังไม่ได้โทรบอกที่บ้านเลยว่ามาถึงนี่แล้วนะฮะ ป่านนี้คงเป็นห่วงแย่แล้ว”

“อ้อ อืมเดียวอันนี้ต้องรอไปขอคาร์ตันดูเองนะ แล้วก็ขอบใจนะที่วิ่งเข้าไปช่วยเขาทั้งๆ ที่เราก็ไม่ได้รู้จักอะไรกันเลย” อ่า เขาคือคนที่ตัวเองวิ่งไปรับลูกปืนแทนนี่เอง เอ๊ะ อย่าบอกนะว่า ที่เมื่อเช้าตื่นขึ้นมาแล้วเจอเขาอยู่บนเตียงนั่น เพราะเขาจะเอาร่างกายมาตอบแทนที่ไปช่วยชีวิตเขาเอาไว้ เฮ้ยๆ ไม่ใช่สิ คิดอะไรอยู่เนี่ยเรา

“แฮะๆ มันเป็นปฏิกิริยาของร่างกายนะครับ” ใช่ๆ เพราะความเป็นคนดีก็เลยวิ่งไปรับลูกปืนแทนเขาไง เลยมาติดอยู่ที่นี่ เฮ้อ

“ยังไงก็ขอบใจนะ ถ้าคาร์ตันเป็นอะไรไปแฟมมิลี่คงวุ่นวายน่าดู”

“อ่าครับ ว่าแต่โทรศัพท์ผมอยู่ที่เขาเหรอครับ แล้วเขาอยู่ไหนละครับ”

“ใช่ แต่ตอนนี้คาร์ตันไม่อยู่หรอกนะ เพราะตานั้นออกไปทำธุระที่โรม กว่าจะกลับก็คงเย็นๆ โน้นแหละ”

“อ้อ ครับ ว่าแต่ที่นี่มันที่ไหนเหรอครับ เห็นพี่ลิซ่าเรียกว่าแฟมมิลี่ตลอดเลย” ใช่ ต้องเข้าเรื่องที่สองเลย อยากออกจากที่นี่จะแย่ละ

“ที่นี่เหรอ ซิซิลีนะจ้ะ” ฮะ!! แล้วทำไมถึงมาอยู่ไกลขนาดนี้ได้! ได้ข่าวว่าเมื่อวานตอนลงเครื่องอยู่มิลานไม่ใช่เรอะ!! ละ แล้ว บ้านพักตัวเองอยู่แถวไหนก็ยังไม่รู้เลยเนี่ย! ให้ตายเถอะ ไม่น่าหาเรื่องให้ตัวเองเล้ย!!

เบื่อ!!!

“โอ๊ย เมื่อไหร่เขาจะกลับมาละเนี่ย!!” วันนี้ทั้งวันเอาแต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาเพื่อรอเจ้าของบ้าน หรือก็คือคาร์ตัน ไอ้บ้านั้น โทรศัพท์ก็ไม่ใช่ของตัว จะเอาของคนอื่นไปเก็บไว้ทำไมก็ไม่รู้ ธุระก็ไม่ใช่ บ้าจริง!

ตอนนี้ก็เป็นเวลาที่เย็นมากแล้ว รอจนเบื่อไปหลายตลบเลยเนี่ย ว่าแล้วก็ออกไปเดินเล่นหน่อยดีกว่า อยู่แต่ในห้องเบื่อจะตายแล้ว

นาซึมะเดินออกไปตามทางเดิน จะว่าไปที่นี่มันใหญ่มากจริงๆ นะ ถ้าสังเกตจากในห้องจะเห็นว่าบริเวณห้องที่อยู่นั้นติดกับสระว่ายน้ำขนาดใหญ่

บรรยากาศก็ร่มรื่นมากกว่าที่คิดเอาไว้ จะว่าไปจากที่เคยได้ยินมา ผู้ชายและผู้หญิงที่นี่ส่วนใหญ่จะใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นมากเนื่องจากอากาศที่ค่อนข้างร้อน แต่ก็ร้อนไม่มากเท่าฤดูร้อนของที่นี่อยู่ดี

นาซึมะเดินผ่านห้องอาหารที่เมื่อเช้ามากินข้าว ก่อนจะเห็นเมดเดินไปมาเป็นประปราย พอเห็นเมดก็นึกถึงเรเน่ขึ้นมาทันทีเลยตัดสินใจเดินเข้าไปถามเมดแถวนั้น ก่อนที่อีกฝ่ายบอกจะไปตามมาให้และให้ไปรอที่ห้องรับแขก หลังจากเมดคนนั้นจากไปนาซึมะก็มองสำรวจห้องรับแขกต่อทันที

จะว่าไปที่นี่มันก็ดูสบายดีแฮะ สงสัยเจ้าของบ้าน หรือ เจ้าของแฟมมิลี่ จะอะไรก็ช่างเถอะ ดูแล้วเขาคงจะรวยน่าดู

“ไม่ทราบว่ามีอะไรให้รับใช้เหรอคะ คุณนาซึมะ” เสียงของเรเน่ดังขึ้นหลังจากนั้นไม่นาน นาซึมะหันไปหาเธอก่อนจะชวนคุยทันที

“ว่าแต่คนอื่นเขาไปไหนกันหมดเหรอครับ”

“ตอนนี้เขากำลังประชุมกันอยู่ค่ะ”

“อ้อ งั้นเหรอครับ พอดีผมเบื่อนะครับ พาผมเดินเล่นหน่อยได้ไหมครับ” นาซึมะถามออกไปตามตรง

เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็อยู่แต่ในห้องเป็นส่วนใหญ่ จะมีก็แต่เมื่อเช้าเท่านั้นที่ออกมากินข้าวเช้าที่ห้องอาหารกับทุกคน แต่มื้อเที่ยงก็ยังไม่กินเลยไง แฮ่ ทำไงได้ละก็ไม่มีใครอยู่เลยนี่น่า เหมือนทุกคนจะไปทำงานกันหมดเลย

“อืม อันนี้คงต้องถามบอสดูก่อนนะคะ ว่าท่านอนุญาตหรือเปล่า” บอสงั้นหรอ หรือเขากลับมาแล้ว?

“คุณคาร์ตันกลับมาแล้วเหรอครับ”

“ใช่ค่ะ กลับมาตั้งแต่เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว”

ภายในห้องประชุมลับชั้นใต้ดิน ที่ตอนนี้มีคนอยู่ราวๆ เกือบ30คน กำลังนั่งประชุมกันอยู่อย่างเคร่งเครียดจะว่าไปแล้วตั้งแต่วันนั้นก็ได้มีการตรวจสอบสมาชิกภายในลับๆ อย่างที่ไม่ทันให้ทุกคนได้รู้ตัวแต่ก็ยังไม่ได้ข้อมูลอะไรอยู่ดี

“แล้วจะเอายังไงต่อดีครับบอส” เสียงลูกน้องคนหนึ่งดังขึ้นถามท่ามกลางความเงียบ

“อย่าพึ่งทำอะไร เดียวพวกมันจะรู้ตัวก่อนที่เราจะจับมันได้” ตอนนี้เรื่องทุกอย่างเริ่มเคลียร์แล้ว ที่เหลือก็มีแค่เรื่องของคนตัวเล็กที่เข้ามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่วันที่เอาตัวเข้ามาช่วยตัวเขาไว้ แล้วถ้าหากภายในมีหนอนจริงๆ ละก็ เจ้าตัวคงไม่ปลอดภัยเป็นแน่ แต่ถ้าอยู่ที่นี่ต่อไปคนตัวเล็กก็จะถูกเพ่งเล็งมากขึ้นกว่าเดิมด้วย

หลังจากที่เลิกประชุมกันแล้ว ระหว่างทางก่อนออกจากห้องประชุมเสียงเรียกของลิซ่า ก็ดังขึ้นรั้งปลายเท้าที่กำลังจะก้าวเดินต่อไปให้หยุดอยู่กับที่ซะก่อน

“คาร์ตัน ซึมะอยากได้โทรศัพท์จากนายคืน” คาร์ตันยืนนึกก่อนที่จะเข้าใจ เพราะก่อนหน้านี้ได้เอาโทรศัพท์เจ้าตัวมาเช็กข้อมูล เพื่อความปลอดภัยอีกชั้นหนึ่ง

“อยากได้ ก็ให้มาเอาเองที่ฉัน หลังมื้อเย็น” พูดจบก็เดินกลับห้องมาทันที วันนี้รู้สึกเหนื่อยกว่าปกติ เพราะต้องไปโรมแต่เช้า กว่าจะคุยกับวอเรนต์เสร็จก็นานอยู่เหมือนกัน ไหนจะต้องเช็คของว่าใช้ได้หรือเปล่า ก่อนจะตกลงซื้อขายกัน แล้วไหนจะเรื่องท่าเรือที่กำลังติดต่อเพื่อซื้อมาไว้ในครอบครองอีก

หลังจากที่เข้าห้องมา ก็จัดการอาบน้ำทันที เพราะวันนี้อยู่ข้างนอกมาทั้งวันแล้ว เลยต้องล้างคาบฝุ่นออกซะบ้าง หลังจากอาบน้ำเสร็จ คาร์ตันก็ตรงไปที่ห้องอาหารทันที แล้วก็พบว่าทุกคนอยู่กันอย่างพร้อมหน้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

สายตาจับจ้องไปที่ร่างเล็ก ซึ่งวันนี้นาซึมะใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงขาสามส่วน ดูสบายๆ คาร์ตันเดินไปนั่งที่หัวโต๊ะก่อนที่ เราทุกคนจะเริ่มกินมื้อเย็นกันต่อทันที โดยที่ไม่คิดที่จะพูดอะไรเลยสักนิด

ภายในสมองตอนนี้ มันคิดแค่เรื่องกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ได้สูดดมเมื่อคืนอย่างไม่ตั้งใจ ก่อนจะเหลือบสายตาไปมองเจ้าตัวที่กำลังนั่งกินของที่อยู่ตรงหน้า แล้วสายตาเราก็สบกัน อย่างไม่ตั้งใจ แล้วก็คิดอะไรขึ้นมาได้

หลังมื้อเย็นคาร์ตันที่จัดการถอดเสื้อผ้าออกเพื่อจะได้อาบน้ำก่อนนอนอีกรอบ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นซะก่อนและเปิดเข้ามาโดยที่ยังไม่ได้อนุญาต

แต่ก็พอจะรู้ว่าเป็นใคร เพราะเป็นคนฝากให้ลิซ่าไปบอกเอง ว่าถ้าอยากได้ของคืนให้มาเอาที่ตัวเอง แต่ก็ไม่ได้หันไปสนใจอะไร แต่กลับถอดกางเกงต่อไปจนเหลือแค่เพียงชั้นในตัวเดียว แล้วจึงหันไปมองแขกที่เข้ามาเยือนทันที

“อะ เอ่อ” ใบหน้าแดงๆ กับท่าทางกระอักกระอ่วนนั้นทำให้คาร์ตันกระตุกยิ้ม แต่ก็ยังไม่พูดอะไรรอให้อีกฝ่ายบอกจุดประสงค์ที่ต้องการออกมาอย่างไม่ได้รีบร้อยอะไร

คาร์ตันพันผ้าเช็ดตัวรอบเอวก่อนที่จะจัดการดึงชั้นในออกโดยไม่สนใจใบหน้าแดงๆ นั้นสักนิด อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะทนเงียบได้นานแค่ไหน

“นะ นี่คุณผมขอโทรศัพท์ผมคืนได้ไหม” เสียงสั่นมาเชียว

“ทำไมถึงคิดว่าของของนายจะมาอยู่ที่ฉัน”

“ก็พี่ลิซ่าบอกว่ามันอยู่กับคุณนี่” ขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินร่างเล็กเรียกลิซ่า ว่าพี่ ซึ่งมันทำให้คาร์ตันไม่พอใจนิดๆ ก่อนจะกระตุกยิ้มขึ้นในใจเมื่อนึกอะไรสนุกๆ ได้

“หึ อยากได้คืน อย่างนั้นก็มาอาบน้ำให้ฉันสิ วันนี้ฉันเหนื่อยไม่อยากอาบเอง” พูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำทันทีโดยไม่สนใจเสียงโวยวายด้านหลัง