ตอนที่ 3

ตลอดช่วงกลางวันฉันไม่ค่อยมีกระจิตกระใจเรียนเท่าไหร่ ได้แต่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย พอหมดคาบเรียนสำหรับวันนี้ฉันก็เดินออกมาจากห้อง แล้วเดินลงบันไดมาเหมือนอย่างกับคนไร้เรี่ยวแรง พลังงานของฉันมันหายไปหลังจากที่คิดทบทวนคำพูดของพี่ฝุ่น มันเป็นอะไรที่คิดไม่ตกเลยทีเดียว แต่...คิดๆ ดูแล้วหรือว่าฉันจะลองเผื่อใจไว้บ้าง เลิกกับบอมส์ไปเลยดีไหม?

คืนความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อเขาไปให้หมดเลย

“อ้าวพ้อยท์ วันนี้ไม่เดินเคียงข้างแฟนสุดหล่อของเธอหรอกเหรอจ้ะ” น้ำเสียงเย้ยหยันดังขึ้นมา ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมาหยุดยืนขวางทางฉันเอาไว้

ผู้หญิงตรงหน้าฉันในตอนนี้ก็คือแอล อย่างที่ฉันบอกว่าเธอเป็นเพื่อนที่เคยสนิทกับฉัน หรือจะให้เรียกง่ายๆ ก็คือเพื่อนเก่า

แต่ก่อนเธอก็เป็นคนดี ดีมากเลยล่ะ ไม่รู้ทำไมอยู่ๆ อาการคันของเธอมันถึงกำเริบจนต้องแอบกินแฟนของเพื่อนตัวเอง จนปัจจุบันนี้เธอก็ยังทำแบบนั้นอยู่ ทั้งๆ ที่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นยังคบกับฉันไม่ไปไหน มันก็ไม่ได้ผิดที่แอลคนเดียว แต่ผิดที่บอมส์ด้วย ฉันไม่เคยคิดว่าจะเจอผู้ชายที่มักมากได้ขนาดนี้ มีแฟนทั้งทีแต่ก็เลี้ยงไม่เชื่อง ฉันนี่มันโชคร้ายซะจริงๆ

เอาตรงๆ นะ เลี้ยงหมามันยังซื่อสัตย์กว่าเขาเลย

โดนสวมเขาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทนเข้าไปได้ยังไง อย่างที่เขาว่า ‘เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือควาย’

เออ ฉันมันก็ควายจริงๆ นั่นแหละ

อีกเรื่องที่ฉันลืมบอกไปเกี่ยวกับตัวแอลก็คือ เธอเป็นน้องสาวของพี่ฝุ่น ดูสิ พี่ชายแสนดีจะตาย แต่น้องสาวนี่...เหี้ยดีๆ นี่เอง

สิ่งที่แอลทำกับฉันพี่ฝุ่นไม่เคยรับรู้ เพราะฉันก็ไม่ใช่คนขี้ฟ้องอะไรขนาดนั้น พี่ฝุ่นยังงงอยู่เลยว่าทำไมไม่เห็นฉันไปไหนมาไหนกับแอลเหมือนอย่างเมื่อก่อน

ปล่อยให้พี่ฝุ่นไม่รู้นั่นแหละดีแล้ว อย่าให้พี่เขาต้องอกแตกตายเพราะมีน้องสาวร่านๆ แบบนี้เลย

“ไม่ล่ะ ปล่อยให้หมาคาบไปกินเถอะ เล็กๆ น้อยๆ ถือว่าทำบุญทำทาน”

“งั้นก็ขอให้ผลบุญนี้ทำให้เขาที่อยู่บนหัวหายไปเร็วๆ ละกันนะ” แอลพูดกลับมาย่างยอกย้อน ฉันไหวไหล่พลางกระตุกยิ้มขึ้นมุมปาก

“หวังดีกับฉันขนาดนี้งั้นเดี๋ยวซื้อคารามายให้เป็นรางวัลละกันนะ เผื่อว่า...จะหายคัน” ฉันพูดออกมาอย่างเหน็บแนมพร้อมหัวเราะเล็กน้อย ร่างบางตรงหน้ากำหมัดแน่น เธอกำลังโกธรแต่ก็แสร้งระบายยิ้มออกมาอย่างไม่ใส่ใจกับคำพูดนั้น

“...”

“ถ้าไม่มีอะไรจะพล่ามแล้วงั้นฉันขอตัวก่อนนะ คุยกับงูเห่าอย่างเธอมันเปลืองน้ำลาย!” ฉันพูดอย่างเจ็บแสบพลางกระแทกเสียงใส่ ถึงแม้ว่าเธอจะยืนขวางทางฉันเอาไว้แต่ฉันก็ไม่สน ฉันเดินชนไหล่แอลอย่างแรงจนร่างบางของเธอเซไปด้านข้างอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

คิดจะเล่นกับฉันบอกเลยว่ายาก

เมื่อเดินออกมาไกลจากตรงนั้นแล้ว ฉันก็ต้องผ่อนลมหายใจออกมา เพื่อให้ตัวเองรู้สึกผ่อนคลายและหายจากอาการหัวร้อนเมื่อสักพักนี้

อย่าหาว่าฉันหลงตัวเองเลย ปกติฉันเป็นคนนิสัยดีนะ แต่ก็มีหลายคนที่บังคับให้ฉันต้องร้าย ทั้งคำพูดคำจาถากถางและการกระทำของพวกเขา ทำให้ฉันไม่อาจทนที่จะเป็นคนดีได้อีกต่อไป

สมัยนี้ต้องหัดอยู่ให้เป็น ไม่งั้นก็จะถูกพวกคนเลวๆ ทำไม่ดีใส่แบบที่ฉันโดนนี่แหละ

...

...

...

ฉันกลับมาที่บ้านของตัวเองทันทีหลังจากที่แยกออกมาจากแอล จริงๆ แล้วฉันพักอยู่ที่หอกับเพื่อน เพราะสะดวกต่อการเดินทางมากกว่า แต่เมื่อวันหยุดที่แล้วฉันลืมของเอาไว้ที่บ้านก็เลยจะกลับมาเอา

หลังจากที่เดินเข้ามาในบ้านและมองไปรอบๆ บริเวณ ฉันก็ไม่เห็นใครอยู่เลย สงสัยพ่อกับแม่ยังไม่กลับจากที่ทำงาน ส่วนพี่ชายฉันรายนั้นก็คงจะนอนอยู่บนห้องของตัวเองเหมือนอย่างทุกที

“จะกลับมาบ้านทำไมไม่บอก เดี๋ยวพี่ไปรับ” เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงโปร่งที่เดินลงมาจากบันได

“ไม่เป็นไรค่ะปล่อยให้พ้อยท์กลับบ้านเองบ้างเถอะ เดี๋ยวจำทางกลับบ้านไม่ได้” ฉันพูดติดตลก พี่พอร์ชส่งเสียงหัวเราะอยู่ในลำคอ ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ แล้ววางมือหนาลงบนศีรษะของฉัน ก่อนจะขยี้ผมเบาๆ อย่างที่ชอบทำ

เราสองคนเป็นพี่ชายและน้องสาวที่สนิทกันมาก เรียกได้ว่ามองตาก็รู้ใจกันไปหมด

“แล้วนี่กลับมานอนที่บ้านเหรอ” พี่พอร์ชผละมือออก พลางเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม

“พ้อยท์กลับมาเอาของเฉยๆ น่ะค่ะ”

“ถ้างั้นกินข้าวเย็นด้วยกันก่อนสิแล้วค่อยกลับ เดี๋ยวอีกสักพักพ่อกับแม่ก็กลับมาแล้ว” พี่พอร์ชหันหน้าไปมองนาฬิกา ก่อนจะหันกลับมาสบตาฉันอีกครั้ง ใจจริงฉันก็อยากอยู่ เพราะไหนๆ ก็มาแล้ว แต่ว่าฉันมีธุระต้องไปทำนี่สิ แล้วมันก็สำคัญมากด้วย เพราะมันเป็นธุระที่ทำให้ใครบางคน...

หัวร้อน

“ไว้วันหลังนะพี่พอร์ช พอดีพ้อยท์มีธุระต้องไปทำต่อน่ะ” ฉันบอกกลับเสียงแผ่ว พี่พอร์ชเหมือนจะผิดหวัง แต่ก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

“ก็ได้” เสียงพี่เค้าดูไม่โอเคเลย เล่นซะฉันทำตัวไม่ถูกแล้วตอนนี้

“เดี๋ยวพ้อยท์ขึ้นไปเอาของก่อนนะ” ฉันตัดบทสนทนา หลังจากที่พูดจบก็เดินขึ้นไปบนห้องของตัวเองทันที ภายในห้องนอนของฉันตกแต่งด้วยโทนดำแดง ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบอะไรหวานๆ อาจจะเพราะสนิทกับพี่พอร์ชมากเกินไปเลยได้แต่นิสัยแบบแมนๆ จากพี่เค้ามา ตอนเด็กๆ ฉันเล่นแต่กับกลุ่มผู้ชายจนแม่กับพ่อกลัวว่าฉันจะเบี่ยงเบนด้วยซ้ำ