2.1 แผนการอ่อย

“เฮ้อออ...เฮียภีมขา ทำไงดีคะ หนูลืมเอาคีย์การ์ดคอนโดมา ว้า~ แย่จัง...ลืมของสำคัญได้ไงน้า~”

เสียงหวานของเกวรินเอ่ยขึ้นเหมือนรู้สึกผิดเต็มประดา ทว่ามุมปากกลับยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“เกี๊ยว...เฮียไม่เล่น” ภากรกดเสียงต่ำ หันไปมองเด็กสาวที่นั่งทำตาปริบๆ อยู่ข้างๆ อย่างคาดโทษ

“โถ่...เฮียอะ ให้หนูไปค้างห้องเฮียแค่ไม่กี่วันเอง แป๊บเดียวก็สิ้นเดือนแล้ว นะๆๆๆ”

“ไปติดต่อนิติ ขอคีย์การ์ดอันใหม่”

“ไม่เอา~”

“งั้นไปนอนโรงแรม”

“ง่ะ...เฮียให้หนูไปนอนด้วยน้า~”

ว่าแล้วก็กอดแขนล่ำๆ ของอีกฝ่ายไว้แน่น มองเขาตาแป๋วอย่างน่าสงสารเผื่อเขาจะใจอ่อนบ้าง

“ไม่ได้”

“แต่แม่ฝากหนูไว้ให้เฮียดูแลแล้วนะ ถ้าเฮียผิดคำพูดมันจะไม่ดีเอานา~”

“นี่วางแผนมาแล้วใช่ไหม?” เขาหรี่ตาลงมองคนตัวเล็ก รู้ดีว่านี่ต้องเป็นแผนการของเด็กสาวอย่างแน่นอน

รอบก่อนที่มาเล่นในห้องเขาก็แกล้งหลับไม่ยอมกลับห้อง จนต้องอุ้มออกไปส่งที่คอนโดด้วยตัวเอง แต่เธอก็ไม่วายงอแงตลอดทาง จะนอนค้างกับเขาให้ได้

ให้ตาย...ทำไมนับวันยิ่งดื้อแบบนี้!

“ปะ เปล่านะคะ”

“โทรไปบอกน้าภาดีไหมว่าเด็กดื้องอแงจะไปค้างห้องเฮีย?”

“เฮียอ่า~ อย่าขู่หนูสิคะ ปกติหนูก็ไปเล่นห้องเฮียอยู่แล้ว แค่ไปค้างนิดหน่อยไม่เห็นจะต้องปฏิเสธกันเลย คนกันเองทั้งนั้น...อีกอย่างหนูก็คิดถึงเฮียด้วย”

“ไปนั่งเล่นกับนอนค้างมันไม่เหมือนกัน”

“เหมือนกันสิคะ แบ่งให้หนูยืมนอนห้องเดียวจะเป็นอะไรไป หรือว่าเฮียรังเกียจหนู...”

สิ้นเสียง เกวรินก็มองเขาอย่างคนน้อยใจ ในเมื่อลูกอ้อนใช้ไม่ได้ ก็ต้องใช้ไม้ตายนี้เท่านั้น

“เฮียไม่ได้...”

“เฮียรังเกียจหนู อึก...เฮียรำคาญหนูใช่ไหม”

“เฮ้อออ...มันไม่ใช่แบบนั้น” เขาถอนหายใจพรืดใหญ่ แล้วยกมือขึ้นลูบผมนุ่มของเธอไปมาอย่างอ่อนโยน แม้จะรู้ว่าเธอแกล้งเบะเพราะอยากไปนอนห้องของเขา แต่พอเห็นเด็กสาวน้ำตาคลอเบ้าก็ใจอ่อนทุกที

“งั้นให้หนูไปค้างคอนโดเฮียด้วยนะคะ” เกวรินมองเขาด้วยสายตาออดอ้อน บีบน้ำตาเรียกคะแนนความสงสารเต็มที่

“แล้วห้ามได้ที่ไหนล่ะ?”

“อิอิ เฮียภีมของหนูน่ารักที่สุดเลย!”

.

.

.

.

@คอนโดภากร

“เกี๊ยวนอนห้องนี้นะ ผ้าห่มเดี๋ยวเฮียเอามาเพิ่มให้” ภากรลากกระเป๋ามาให้เด็กสาวในห้องนอนเล็กที่อยู่ในคอนโดของตน ก่อนจะปลีกตัวกลับไปเอาผ้าห่มอีกผืนในห้องเพราะรู้ดีว่าเธอเป็นเด็กขี้หนาวมากแค่ไหน

“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ” เกวรินยิ้มแฉ่ง ก่อนจะหมุนตัวไปที่เตียงขนาดควีนไซซ์แล้วกระโดดทิ้งตัวลงนอนอย่างมีความสุข

เยส! ในที่สุดก็ได้มาค้างกับเฮียสักที!

ร่างอวบอิ่มนอนพลิกตัวกลิ้งไปมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะนึกอะไรดีๆ ออก รอยยิ้มมุมปากจึงดูเจ้าเล่ห์มากว่าปกติ

“เกี๊ยว ไปอาบน้ำแล้วมานอนได้...ละ แล้ว...”

เสียงทุ้มแผ่วลงในช่วงท้ายเมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้วพบว่าตอนนี้บนตัวของเด็กสาวมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวตัวเดียวพันรอบกาย เผยให้เห็นผิวเนื้อขาวอมชมพูน่ามอง โดยเฉพาะเนินอกใหญ่ที่โผล่พ้นแทบจะทะลักออกมาด้านนอกนั่น

เกวรินเป็นเด็กสาวผิวขาวหน้าตาน่ารักมาก เขาชินตากับการเห็นเธออยู่ในชุดเดรสสีสันสดใสสมวัย ไม่สั้น ไม่โป๊จนเกินไป

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เด็กน้อยของเขาโตเป็นสาวได้ขนาดนี้...

แถมยัง ‘โต’ มาอย่างดีเสียด้วย...

“กำลังจะไปอาบพอดีเลยค่ะเฮีย ขอบคุณนะคะ”

ตอนนี้แม้จะเขินกับสายตาที่เขามองมา ทว่าเกวรินก็ไม่ยอมล้มเลิกแผนการอ่อยว่าที่คู่หมั้น ค่อยๆ เดินเข้าไปหาร่างสูงช้าๆ ให้เขาได้เห็นอะไรๆ เต็มตา จังหวะที่รับผ้าห่มมาก็แอบลูบมือหนาของเขาอย่างอ้อยอิ่ง

“เกี๊ยว...ยังจะเล่นอีก ไปอาบน้ำได้แล้วไป” ภากรกดเสียงต่ำดุคนตัวเล็กที่สูงเพียงแค่อก มุมนี้ทำให้เขาเห็นเต้าใหญ่ขาวๆ ของเธอได้อย่างเต็มตา พอรู้ตัวว่าเผลอจ้องนานเข้าก็รีบหันหน้าไปทางอื่น ฝืนกลั้นอารมณ์บางอย่างที่กำลังปะทุขึ้นมากลางเป้ากางเกงอย่างสุดความสามารถ

“เฮียอยากอาบด้วยกันไหมคะ” เกวรินยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากตัวเขา เผลอสูดดมเข้าไปเต็มปอดแล้วแอบกรี๊ดคนเดียวในใจ

“ไร้สาระ...”

สิ้นเสียง ร่างสูงเกือบ 190 เซนติเมตรก็หมุนตัวออกไปจากห้องพร้อมปิดประตูให้เธอเสร็จสรรพ ราวกับว่าเรือนร่างยั่วยวนและคำเชิญชวนเมื่อครู่มันไม่มีผลอะไรกับเขาทั้งสิ้น

“ชิ...ใจแข็งไปเถอะค่ะ คอยดูนะ สักวันหนูจะทำให้อย่างอื่นแข็งกว่านี้อีก!”