CAN I? รักได้ไหม หนูไม่ดื้อ

แอดดด

เสียงเปิดประตูเข้ามา ทำให้เจ้าของใบหน้าน่ารักหันไปมองทางต้นเสียง เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ฉีกยิ้มหวานส่งไปให้ทันที

“เสร็จหรือยังเกี๊ยว พี่เขามานั่งรอสักพักแล้วนะ”

“ใกล้เสร็จแล้วค่า~ เดี๋ยวหนูตามลงไปนะคะ”

เสียงของ ‘เกวริน’ ตอบรับเสียงใส ก่อนจะหันมามองกระจกหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ปัดแก้มและเติมลิปกลอสสีชมพูหวานอย่างเร่งรีบ

“อย่าให้รอนานนักล่ะ รีบๆ ลงมาได้แล้ว กว่าเดินทางถึงกรุงเทพ เดี๋ยวก็มืดค่ำเสียก่อน”

“ค่าๆ เดี๋ยวรีบตามไปค่า~”

ว่าแล้วร่างอวบอิ่มในชุดเดรสสีชมพูแขนตุ๊กตาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ หมุนตัวไปมาหน้ากระจกอยู่หลายที จนมั่นใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยจึงรีบไปลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกจากห้องไปอย่างทุลักทุเล

ทางฝั่งของ ‘ภากร’ ซึ่งกำลังนั่งคุยกับผู้เป็นแม่ของเด็กสาวอยู่ด้านล่าง พอเหลือบเห็นเจ้าของร่างอวบอิ่มเดินลงมาจากบันได ก็ลุกขึ้นแล้วไปช่วยเธอถือกระเป๋าเดินทางใบนั้นอย่างที่ทำเป็นประจำ

“เอามา เฮียช่วย”

“อุ้ย...ขอบคุณค่ะเฮียภีม” เกวรินฉีกยิ้มสดใสส่งไปให้ ‘ว่าที่คู่หมั้น’ สุดหล่อของตัวเองอย่างนึกขอบคุณ ทว่าอีกฝ่ายก็ยังคงตีหน้านิ่งเหมือนเดิม และตอบกลับมาว่า ‘อืม’ เพียงคำเดียวเท่านั้น

ปกติแล้ว เวลาที่มหาวิทยาลัยปิดเทอม หรือเปิดเทอม ภากรก็จะเป็นคนอาสาพาเธอไปส่งที่กรุงเทพฯ แทบทุกครั้ง เนื่องจากก่อนหน้านี้พ่อแม่ของเขาก็อาศัยอยู่ในละแวกเดียวกัน และทั้งสองครอบครัวก็สนิทกันมาก จนถึงขั้นที่เคยเอ่ยปากไว้เมื่อหลายปีก่อนว่าถ้าเด็กสาวเรียนจบเมื่อไหร่ จะให้แต่งงานกันทันที

“ฝากไปส่งยัยเด็กดื้อของน้าหน่อยนะลูก”

“หนูไม่ได้ดื้อสักหน่อย...” เกวรินยู่ปาก เถียงผู้เป็นแม่กลับไปทันควัน ภาวดีเห็นแบบนั้นก็ค้อนลูกสาวตัวดีไปทีหนึ่ง

“ยังจะเถียงอีก?”

“เปล่านะคะ...ไม่ได้เถียงเล๊ยยย”

“เกี๊ยว!”

“ไม่ต้องห่วงครับคุณน้า ผมจะดูแลน้องอย่างดี ไม่ให้ไปเถลไถลที่ไหนแน่นอนครับ” เสียงทุ้มของภากรเอ่ยขึ้นห้ามทัพ สองแม่ลูกจึงยอมสงบศึกย่อมๆ กันชั่วคราว

“ภีมพูดแบบนี้น้าก็สบายใจ แต่ถ้าเกี๊ยวดื้อมากก็จัดการได้เลยนะลูก น้าให้สิทธิ์เต็มที่”

“แม่อะ~!”

“ครับคุณน้า” เขาพยักหน้าน้อยๆ เป็นการตอบรับ เหลือบมองคนตัวเล็กที่ทำหน้ายู่อยู่ข้างๆ แล้วมุมปากก็กระตุกยิ้มบางเบาโดยไม่มีใครทันได้สังเกต

หลังจากที่เกวรินล่ำลากับผู้เป็นแม่เสร็จ ภากรก็ช่วยลากกระเป๋าเดินทางไปไว้ในรถยนต์คันหรูซึ่งจอดรออยู่หน้าบ้านของเด็กสาว

“เดินทางปลอดภัยนะลูกนะ” ภาวดียืนโบกมือน้ำตาซึมอยู่หน้าบ้าน แม้ตอนอยู่ด้วยกันกับลูกสาวจะทะเลาะกันแทบทุกวัน แต่พอต้องห่างกันจริงๆ ก็อดรู้สึกวูบโหวงในใจไม่ได้

“ไม่ต้องห่วงค่า~ ถึงเมื่อไหร่เดี๋ยวหนูไลน์ไปบอกน้า~” เกวรินลดกระจกลงแล้วยิ้มแฉ่งโบกมือกลับรัวๆ จนผู้เป็นแม่หลุดหัวเราะออกมากับท่าทีดี๊ด๊าของลูกสาวเพียงคนเดียวของตน

“วันนี้หนูสวยไหมคะเฮีย”

ขับรถออกจากบ้านมาได้สักพัก เสียงใสของเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็เอ่ยขึ้น เขาจึงตวัดสายตามองเร็วๆ ทีหนึ่งแล้วหันไปสนใจกับการขับรถต่อ

“ว่าไงคะเฮีย หนูสวยไหม?” เสียงหวานถามย้ำอีกครั้ง ด้วยดีกรีดาวคณะฯ บวกกับความน่ารักสดใสและยิ้มง่ายของเธอ ทำให้มีผู้ชายแวะเวียนมาส่งขนมจีบไม่หยุด ทว่าคนที่เธออยากให้สนใจมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น

“ก็ดี...”

อีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์อะไร เกวรินได้ฟังก็หน้ามุ่ย ปากขมุบขมิบบ่นเสียงเบาอยู่คนเดียว

ชิ...อุตส่าห์แต่งหน้าแต่งตัวจัดเต็มขนาดนี้ไม่คิดจะชมกันเลยหรือไง!

“แล้วนี่หิวหรือยัง” ภากรเห็นเด็กสาวเงียบไปจึงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง กลัวว่าเด็กกินจุอย่างเกวรินจะงอแงเพราะท้องว่างระหว่างเดินทาง

“หิวค่ะ...”

“อยากกินอะไรล่ะ ใกล้ๆ นี่มีร้านอาหารไทยอยู่ ถัดไปก็เป็นปั๊ม”

“อยากกินเฮียค่ะ หนูกินได้ไหมคะ?”

คนตัวเล็กยิ้มแป้น หันหน้ามาสบตากับตาพร้อมกะพริบตาปริบๆ ท่าทางของเธอดูน่ารักหยิก ทว่าภากรยังอดใจเอาไว้ได้

ท่องไว้ไอ้ภีม...

น้องยังเด็ก...

“เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมพูดจาแบบนี้” เขาตีหน้าขรึม หันไปดุเด็กสาวที่ห่างกัน 7 ปีเสียงแข็ง

“ก็ไม่เด็กแล้วนะคะ ปีนี้หนู 21 แล้ว อีกหน่อยพอเรียนจบก็ได้จะได้แต่งกับเฮียแล้วด้วย”

ริมฝีปากอมชมพูฉีกยิ้มกว้าง พูดจ้ออย่างภูมิใจเรื่องที่ครอบครัวของเธอกับเขาเคยสัญญากันไว้เป็นมั่นเป็นเหมาะว่าเธอเรียนจบเมื่อไหร่ จะให้แต่งงานกันทันที

พูดแค่นี้ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย!

“ใครบอกจะแต่งด้วย?”

“ง่ะ...ก็เฮียไง เฮียบอกจะแต่งกับหนู~”

ว่าแล้วก็ขยับตัวเข้าไปใกล้ กอดแขนล่ำเขาเอาไว้พร้อมถูไถใบหน้าหวานไปมาอย่างออดอ้อน ทว่าโดนมือหนาดันศีรษะเธอออกเสียก่อน

“อย่าเนียน เฮียเคยพูดตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าจะแต่งด้วย”

“ก็ตอนนั้นไง~ ตอนหนูเรียนอยู่ปอสองอะ!”

“ฮะ?”

“อย่าบอกนะว่าลืมจริงๆ อะ” เกวรินกอดอกหันไปมองคนตัวโตตาขวางอย่างแง่งอน

“ก็ลืมจริงๆ นั่นแหละ...”

“เฮีย!”

_________________________________________

ฝากติดตามนามปากกา นักเขียนติดเรท ด้วยนะคะ^^