CHAPTER 00 / 2

“โอ๊ย สวยเลิศ สวยที่สุดลูกรักแม่สุ่ม”

เสียงพี่สุ่ม ผู้จัดการฉันชมฉันจนตัวแทบลอยหลังจากสวมชุดเดรสสีทองอร่ามแบรนด์ฝรั่งเศสที่จะเข้ามาตีตลาดที่ไทย

“บอกแล้วว่าชุดนี้ต้องน้องน้ำแข็งเท่านั้นถึงจะเหมาะ”

พี่บอลลูนพี่ในวงการนางแบบที่ฉันเคารพและเธอก็เป็นหนึ่งในเจ๊ดันช่วยหางานให้ฉันสารพัดงาน

“ที่จริงพี่บอลลูนใส่ชุดนี้ก็สวยนะคะ ทำไมไม่รับงานเองเลย”

เรายังคุยกันในห้องแต่งตัวเพราะยังไม่ถึงคิวถ่ายแบบ

“พี่สวย แต่นมพี่ไม่เด้งเหมือนน้องน้ำอะ”

ฉันถึงกับหน้าแดงเมื่ออีกคนชมหน้าอกฉัน

“แกก็ชมน้องมันซะตรงเลย”

นั่นสิ ทำเอาฉันไม่รู้จะดีใจหรืออายกันแน่กับคำชมนั้น

“เพราะของดีแบบนี้มีแต่สาว ๆ เท่านั้นสินะ”

พี่กุ๊กไก่สาวประเภทสองที่ทำหน้าที่แต่งหน้าทำผมให้ฉันพูดขึ้นบ้าง

“บอลลูนเพิ่งยี่สิบเจ็ดเองนะเจ๊ไก่”

“ฝากไว้ที่ธนาคารอีกกี่ปียะ หลอกใครหลอกได้ นี่ร่มหัวจมท้ายมากี่งานต่อกี่งานตั้งแต่แกเข้าวงการอย่ามาหลอกฉันให้ยาก!”

เจ๊บอลลูนกรอกตามองแรงใส่เจ๊กุ๊กไก่ที่แดกดันได้เจ็บปวดแต่คือเรื่องจริง

“แผ่นหลังนางช่างเนียนละมุน โอ๊ย ไม่อยากจะคิดตอนที่แฟนสุดหล่อเธอลูบไล้”

เพียะ!”

เสียงตีหลังมือดังขึ้นเมื่อเจ๊บอลลูนลูบหลังเปลือยเปล่าฉันแล้วถูกเจ๊สุ่มตีมืออีกที

“ตีทำไมเจ๊ เจ็บนะ!”

“พูดจาอะไรหัดเกรงใจน้องมันบ้าง แกหื่น แต่คนอื่นเขาไม่หื่นขึ้นหน้าเหมือนแก”

ฉันไม่ถือสาพวกเจ๊ ๆ เขาหรอก

นี่แหละคือนิสัยของพวกเขาที่ฉันมองว่าอยู่ด้วยแล้วมีความสุขน่ะ

“นางแบบพร้อมแล้วใช่ไหมคะ”

ทีมงานเดินเข้ามาตาม พวกเราเลยเงียบเสียงแล้วพร้อมใจกันพยักหน้า

“อึ้งไปเลยเหรอคะคุณน้อง”

คนที่มาตามถึงกับตะลึงตาค้างมองมาที่ฉันจนถูกเจ๊บอลลูนแซว

“หนูนึกว่านางฟ้าตกสวรรค์ค่ะ”

คำชมนั้นทำเอาฉันยิ้มแก้มแทบแตก

ไม่ได้หลงตัวเแงแต่อย่างใด ก็เห็น ๆ กันแล้วใช่ไหมว่าใคร ๆ ต่างก็ชมฉันไปทางเดียวกัน

ตั้งแต่เกิดแล้วใคร ๆ ต่างบอกว่าฉันเป็นเทพธิดาลงมาจุติ

ด้วยผิวพรรณที่ผุดผ่อง ขาวมีเลือดฝาดและเบ้าหน้าฟ้าประทานสมส่วนทุกองศา

ปากเล็กจิ้มลิ้มรับกับสันจมูกที่โด่งได้รูป ดวงตาหวานหยดย้อยแม้ใครได้สบตาเป็นต้องระทวย

“ขอบคุณนะคะ”

ยิ่งเวียงที่ฉันเปล่งออกไปยิ่งไพเราะเพราะพริ้งจนบางทีเฮียมาคัสยังสั่งห้ามไม่ให้ฉันพูดคุยกับใครนาน ๆ เพราะกลัวคนเหล่านั้นจะหลงเสียงฉันหัวปักหัวปำ

“รูแก็งาม เสียงก็เพราะ อยากตายแล้วเกิดใหม่เลยค่ะ”

ทีมงานคนเดิมยังชมไม่เลิก

“ถ้าตายแล้วเกิดใหม่ได้ครึ่งน้องน้ำ พี่บอลลูนจะให้เจ๊กุ๊กไก่ลองคนแรกเลย”

“เอ๊ะ! ทำไมแจ็กพ็อตมาลงที่เจ๊ได้ล่ะ แต่ถ้าได้แบบนั้นก็ยอมนะ”

เสียงหัวเราะภายในห้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ไปกันเถอะ อยู่กับพวกไม่เต็มเต็งนาน ๆ เดี๋ยวราศีเราจะหมองนะลูกนะ”

มือบางถูกเจ๊สุ่มจูงออกจากห้อง เดินออกมายังห้องถ่ายแบบที่จัดแจงตกแต่งสถานที่ราวกับอยู่บนแดนสวรรค์จริง ๆ

“นางแบบมาแล้วค่า”

เจ๊สุ่มลากเสียงยาวเป็นการเปิดตัวฉัน และที่ฉันตกใจคงเป็นตากล้องที่กำลังเล็งกล้องมาทางนี้มากกว่า

“พี่สายฟ้า!”

“สวัสดีครับน้องน้ำแแข็ง”

พี่สายฟ้ายิ้มให้พร้อมถือกล้องคู่ใจเขาเดินมาทักทาย

“พี่ก็ว่าอยู่ทำไมเพื่อนพี่ถึงบ่นเสียดายที่ไม่ได้มาถ่ายงานให้นางแบบวันนี้ ที่แท้เพราะนางแบบคนสวยคนนี้นี่เอง”

“ขนาดนั้นเลยเหรอคะ ชมตั้งแต่น้ำเรียนจนนี่ผ่านมาหลายปีแล้วต้องมีแก่ขึ้นบ้างละค่ะ”

ฉันแซวอีกคนที่เจอกันทีไรเอาแต่ชมว่าฉันสวยไม่เปลี่ยน

“ตอนเราเรียนที่เดียวกันว่าสวยแล้ว ตอนนี้ยิ่งสวยครับ”

ไม่รู้จะเขินหรือเลี่ยนดี

พี่สายฟ้ากับฉันเคยเรียนที่มหาลัยเดียวกัน พี่เขาเป็นรุ่นพี่ฉันสองปีและเรียนภ่ายภาพ

จำได้ตอนนั้นฉันได้ดาวคณะนิเทศฯ แล้วต้องถ่ายรูปลงบอร์ดและนิตยสารรายสัปดาห์ทำให้ได้รู้จักกัน

พี่สายฟ้าเป็นคนคุยสนุก เราสนิทกันทั้ง ๆ ที่เรียนต่างคณะจนใคร ๆ ชอบจิ้นว่าเราคบกัน

แต่ตอนนั้นฉันเด็กเรียนน่ะ...

รักไม่ยุ่ง มุ่งแต่เรียน ทำให้ไม่สนใจเรื่องคบใคร

“ถ้ายังชมน้ำอีกช่วยหาหินมาถ่วงขาทีนะคะ จะลอยกลับสวรรค์แล้ว”

ทุกขณะที่เราคุยกันมีสายตาหลายคู่จ้องมาที่เราจนรู้สึกได้

“นี่ถ้าน้องน้ำไม่มีแฟน พี่จะพายเรือลำนี้แทนแล้วนะคะ”

เจ๊บอลลูนเดินมากระซิบเบา ๆ ทำเอาฉันขึงตาดุใส่เธอ

“เริ่มงานกันดีกว่าครับ วันนี้มีถ่ายหลายชุดเลยใช่ไหม” ไม่รู้ว่าพี่สายฟ้าได้ยินที่เจ๊บอลลูนกระซิบบอกหรือเปล่าถึงได้รีบกระตือรือร้นขึ้นมาทันที

“เหนื่อยไหมคนสวย”

ตอนนี้ฉันถ่ายงานจนเหลืออีกแค่ชุดสุดท้ายแล้ว แต่เหมือนชุดจะมีปัญหาตรงหน้าอกฉันที่มันยัดไม่เข้า ดูคับเกินไปจนเนื้อมันล้นออกมาแล้วไม่สวย ทีมงานเลยช่วยกันแก้ไขอยู่

“เหนื่อยแต่สนุกค่ะ”

เพราะเป็นงานที่ฉันรัก ต่อให้ต้องถ่ายสามวันสามคืนฉันก็ไม่บ่นหรอก

แถมยังได้ร่วมงานกับคนรู้จักที่สนิทกันแบบนี้อีก ฉันยิ่งรู้สึกเป็นกันเองจนไม่อยากให้เป็นชุดสุดท้ายเลย

“ยังดื่มช็อกโกแลตเย็นเหมือนเดิมใช่ไหมครับ”

แก้วเครื่องดื่มที่ว่าถูกยื่นมาให้

“ว้าว! จำได้ด้วย แถมโรงผงโอวัลตินของโปรดน้ำมาให้อีก”

ฉันยิ้มตาหยีเมื่ออีกคนซื้อเครื่องดื่มโปรดมาให้ฉัน

“คนอะไรชอบกินชื่อตัวเอง”

“คะ?”

“นี่ไง น้ำแข็งปั่น”

นี่เล่นมุกแล้วใช่ไหมเนี่ย

“เขาเรียกช็อกโกแลตปั่นราดภูเขาไฟลาวาเถอะค่ะ”

ฉันย่นจมูกใส่อีกคนที่มุกนี่ไม่เข้าท่า

แต่เหมือนพี่สายฟ้าจะเตรียมใจมาแล้วแหละถึงได้หัวเราะออกมาอย่างจริงใจ

“มือถือเราน่ะครับ”

รีบมองข้าง ๆ ตัวเองที่วางโทรศัพท์มือถือไว้

พอเห็นว่าเป็นใครโทร. มาหัวใจฉันก็พองโต

“สวัสดีค่ะ ถึงแล้วใช่ไหมคะ”

กรอกเสียงใสลงไปเมื่ออีกคนคอลมา

[ถึงแล้วครับ ตอนนี้รับมินตราไปส่งกองถ่ายแล้ว ส่วนเฮียรอเคลียร์เรื่องรถให้อยู่]

“น่ารักจังเลย แฟนใครเนี่ย”

คนอื่นชอบชมฉัน ส่วนฉันชอบชมเฮียมาคัสคนเดียว

[น่ารักก็อย่าลืมให้รักเยอะ ๆ นะครับ คืนนี้]

ใบหน้าฉันเห่อร้อนขึ้นมาทันทีเมื่ออีกคนพูดจาให้คิดไปไกล

“ไม่สบายหรือเปล่าครับ หรือว่าแอร์ไม่เย็น”

[เสียงใครครับ]

เฮียมาคัสถามสุภาพแต่เส้นเสียงเหมือนจะหวง ๆ หน่อย

“รุ่นพี่ที่มหาลัยแต่วันนี้เป็นตากล้องค่ะ”

ฉันตอบอย่างไม่ปิดบัง

[นั่งใกล้กัน?]

เสียงกึ่งไม่พอใจดังขึ้น ฉันอดยิ้มไม่ได้ก่อนจะกดเปลี่ยนเป็นวิดีโอคอล แทน

“คนเยอะแยะค่ะ”

หน้าจอฉันปรากฏภาพเคลื่อนไหวผู้ชายผมสีน้ำตาลเข้มกำลังคาบบุหรี่อยู่ในปาก

ดวงตาสีเทาเข้มของเขากวาดมองรอบบริเวณที่ฉันส่องกล้องให้ดู

[ครับ ที่ถามเพราะหวง]

ไม่ต้องบอกคงรู้ว่าฉันเขินแค่ไหน

“น้ำรู้ค่ะ แล้วทางนั้นเป็นยังไงบ้างคะ”

[รถคงไม่เสร็จ เฮียว่าจะรอรับเพื่อนเรากลับด้วยเลย ไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ]

ฉันจะไปว่าอะไรได้ล่ะ นั่นคือความคิดที่ดีเลย ยัยมินตราจะได้ไม่ต้องหารถกลับมาเอง

“ไม่มีปัญหาค่ะ เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงน้ำน่าจะถ่ายเสร็จ เดี๋ยวกลับไปรอที่ห้องนะคะ”

[กลับเองได้ใช่ไหมครับ]

“เฮียมาคส์พูดเหมือนที่นี่หารถกลับยากงั้นแหละค่ะ”

[ก็ไม่อยากให้คนสวยนั่งแท็กซี่กลับ คนสมัยนี้ยิ่งไว้ใจไม่ค่อยได้]

ดีใจจังคุณแฟนเป็นห่วงฉันด้วย

“เดี๋ยวน้ำให้เจ๊ ๆ ไปส่งก็ได้ค่ะ แค่นี้สบายใจหรือยังคะ”

เฮียมาคัสยิ้มพร้อมพยักหน้าให้ฉัน

“ชุดเสร็จแล้วค่ะ น้องน้ำแข็งช่วยมาลองอีกทีหน่อยนะ”

“น้ำต้องวางแล้วนะคะ คืนนี้เจอกันค่ะ”

เฮียมาคัสพยักหน้ายิ้มให้ก่อนจะวางสายไป

“แฟนเราขี้หวงเหมือนกันนะ”

พี่สายฟ้าแซวหน่อย ๆ ฉันไม่ตอบทำเพียงแค่ส่งยิ้มให้พี่เขาแล้วรีบกลับเข้าห้องลองชุดเพื่อรีบทำงานให้เสร็จ